VOOR ALLE LEZERS VAN MIJN BLOG:








EEN HEEL GOED TWEEDUIZENDTIEN TOEGEWENST!

JANNY

kant...

Lodewijk de Veertiende was Gods plaatsvervanger op aarde. Tenminste: dat vond hij zelf en hij riep zich uit tot koning bij de gratie Gods.
Bij iemand van zo’n statuur past uiteraard alleen het allerbeste en het allermooiste. In zijn hof ging het uitsluitend om weelde, luxe en genot. Hij gaf werkelijk kapitalen uit om zijn behoefte hieraan te stillen. In de tweede helft van de zeventiende eeuw kon dat ook. Aangezien de hoge aristocratie en de geestelijkheid hier volop van meeprofiteerden en het gepeupel nauwelijks een stem had kon hij zijn grillen op allerlei gebied laten vervullen. O.a. op het gebied van kant.
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik in kant geïnteresseerd ben. En nu niet gelijk mij in een kanten outfit op je netvlies laten verschijnen:-) Nee, het gaat mij meer om het handgemaakte kant dat in de voorgaande eeuwen werd vervaardigd. Bijvoorbeeld in Alençon in Frankrijk. Diezelfde grootheidswaanzinnige Lodewijk heeft ervoor gezorgd dat hier het centrum van de Franse kantindustrie ontstond.
Destijds was kant maken geen werk voor watjes. De werkzaam- heden waren verdeeld in tien stappen. Elke kantwerkster was maar van twee of drie stappen op de hoogte. Dit om het mysterie van kant niet aan derden te tonen. Alleen de kantmeesteres was de enige die het gehele proces kende en zij was vaak afkomstig uit de directe omgeving van de koning. In die tijd was kant meer waard dan grond. Het maken van één vierkante centimeter kant nam van 10 tot 15 uur handwerk in beslag, dus het was een echt prestigeprodukt.
In Frankrijk bestaat heden ten dage nog het Atelier de Culture des Dentelles. Het kant, hier geproduceerd, word gemaakt door de allerbegaafste kantwerksters van het land en word geëxposeerd in binnen- en buitenland. Het behoort werkelijk tot de top van culturele erfgoederen. Het is absoluut onmogelijk niet onder de indruk te komen als je dit eenmaal hebt aanschouwd. Ik heb ooit op vakantie een heel klein kanten kraagje in het Musée de la Dentelle gekocht. Het heeft de kenmerkende bloemmotieven en omtrekken met reliëf van Alençons kantwerk. Het kant is tegenwoordig echter peperduur. Het kleine stukje oude kant uit Alençon, hieronder afgebeeld, kost momenteel 250 dollar! Veel meer kant uit Alençon zal er dus niet waarschijnlijk niet meer bijkomen. (een aantal feiten zijn ontleend aan "Leven in Frankrijk")

Kerstwens...

AAN ALLE REDHATTERS IN DE HELE WERELD...

IN HET BIJZONDER AAN ALLE PAARSE PIMPERNELLEN...

EN TEVENS AAN IEDEREEN DIE DIT BLOG LEEST...

FIJNE KERSTDAGEN TOEGEWENST!

JANNY

Kerstgedicht Drs. P.

Bethlehem...

We stonden nietsvermoedend in de stal,
toen kwam dat jongehuwde stel er aan
en was er prompt een zuigeling geboren.
Er werd kortom, van alles aan gedaan
om onze nachtrust grondig te verstoren.
Het kraambezoek gedroeg zich niet beschaafd.
Er waren herders met hun toebehoren.
Uitheemse types kwamen opgedraafd
en engelen… het leek wel carnaval.
Wij dieren zijn toch altijd weer de klos
Wie komt er ons bevrijden?

Ezel
Os

Overpeinzing...

Nu dit jaar langzaam ten einde loopt, komen ook de overpeinzingen (ongewild) mijn brein weer binnen geslopen.
Was het een goed jaar?
Ja, eigenlijk een buitengewoon goed jaar. Waarom? Dat zou ik niet eens precies kunnen duiden. Maar er is zoveel waar ik blij en dankbaar voor ben. En dat is alleen maar toegenomen afgelopen jaar. Zonder te zwelgen in zelfgenoegzaamheid, weet ik dat ik een bevoorrecht mens ben. Het leven heeft me veel kansen geboden en ik besef terdege dat het niet voor iedereen zo is.
Heb ik ook ergens spijt van?
"Spijt: besef dat men iets niet had moeten doen; spijt over iets waarvan men het gevoel heeft dat het ook anders had kunnen zijn."
Er zijn natuurlijk wel gebeurtenissen in het afgelopen jaar die anders hadden gekund. Woorden die mijn mond uit waren voordat ik er erg in had. Handelingen die wel iets beter hadden gemogen. Keuzes die ik achteraf niet zo gelukkig vind.
"Gedane zaken nemen geen keer, maar spijt kan je wel inzicht geven."
Nee, ik geloof er niet zo in dat spijt je inzicht kan geven. Spijt verlamt eerder of geeft een gevoel van falen. Je kunt er, zeker achteraf, niets mee.
"Geeft het een leermoment dan?"
Och, ook die leermomenten mogen ze van mij houden. Het besef dat je mens bent en dus fouten zult blijven maken is veel geruststellender. Goeie voornemens voor komend jaar heb ik dan ook niet. Want natuurlijk is het allemaal onzin, alsof de verandering van 31 december naar 1 januari ineens een ander mens van je maakt.
Ook in het volgende jaar zullen die harde woorden, verkeerde keuzes en halfslachtige handelingen wel weer opduiken. In het beste geval zijn het ándere harde woorden, halfslachtige handelingen of verkeerde keuzes!

Sneeuw op een stille dag...

Schreef ik een paar blogs geleden nog dat ik uitkeek naar sneeuw en kijk… ik word op mijn wenken bediend.
Wat een prachtige witte wereld ineens! Een verrassing toen ik de slaapkamergordijnen opende vanochtend! Hier in ons eigen bos is het zo prachtig, zo puur. Nu hoefde ik er vandaag niet uit, dat scheelt natuurlijk wel veel.
Ik weet dat het voor veel mensen iets minder leuk was. De PC-reparateur die hier vanochtend erg vroeg was had zijn eerste ongelukje al gehad en vertelde dat er 600 km. aan files in het land stond.
Maar gelukkig hoefde ik me dat allemaal niet aan te trekken en kon ik vandaag lekker cocoonen in mijn eigen witte wereldje. Hier in het oosten van het land is heel veel sneeuw gevallen en alles is bedekt met een enorm wit dek en dat levert zulke mooie beelden op!
Met onze hond Bruun (een jack russell) in de sneeuw wandelen is nu heel grappig. Hij maakt een soort hazensprongen en verdwijnt telkens in zijn geheel in de dikke sneeuwlaag. Waarschijnlijk omdat het buiten zo vredig en stil was kwam er ook in huis een enorme rust. Na de wandeling een mooi vioolconcert opgezet en in een geestig boek gedoken. Verder eigenlijk niets meer. Met sloten groene thee en zelfgebakken brownies is de dag langzaam voorbij gegleden. Een mooie dag!
Inmiddels branden de kerstlampjes in de tuin en dat is echt een feeëriek gezicht.
Zucht… wat een muts word ik!

Lekker stukje kalkoen...

Was je van plan om met de Kerst kalkoen te eten?
Wellicht dat je je geplande menu omgooit na het zien (en vooral horen) van dit gebed.
Het is gemaakt door de organisatie PETA (People for the Ethical Treatment of Animals) en eigenlijk bestemd voor de talloze kalkoeneters op Thanksgiving Day in Amerika. Maar volgens mij even zo goed van toepassing op alle gegeten kerstkalkoenen elders in de wereld.
We zien een grote familie, biddend voor de maaltijd waarbij een klein meisje in haar gebed, op plastische wijze het korte leven van kalkoenen in de bio-industrie beschrijft. De televisiezender NBC weigerde het filmpje uit te zenden.

Kerstconcert...

Afgelopen vrijdag zijn we naar het Kerstconcert in de Grote Kerk in Naarden-Vesting geweest. Het was het Avé Maria Kerstconcert uitgevoerd door The New Romanian Chamber Orchestra and Choir, onder leiding van dirigent Raymond Janssen.
Wat een feest!
Ten eerste natuurlijk die prachtige kerk. Hoewel ik lang geleden het geloof afgezworen heb kan ik nog steeds immens genieten van de schoonheid van de gebouwen. In deze Grote Kerk in Naarden was ik niet eerder geweest.
Het is een prachtig gebouw met unieke, beschilderde tongewelfen. Hij stamt uit 1387 en is diverse keren herbouwd na branden en oorlogen e.d. Heden ten dage is het een kerk die naast de gewone diensten ook wordt gebruikt als ruimte voor concerten, exposities, kunstfairs e.d. De kerk was heerlijk verwarmd (vloerverwarming!) en feestelijk verlicht en gedecoreerd.
Nou, als dan het Kerstgevoel niet bij je boven komt, dan komt het nooit meer natuurlijk:-)
De uitvoering van het concert was ook zeer geslaagd.
Naast de beroemde klassieke en modernere kerstliederen stond uiteraard het Avé Maria op het programma. Er werden verschillende versies uitgevoerd. Want in de loop der eeuwen inspireerde het Avé Maria veel grote componisten tot het maken van een persoonlijke versie.
Het orkest bestaat uit een groep getalenteerde, professionele musici uit de Staats Filharmonie Banatul Timisoara in Roemenie. Samen met het koor zorgden zij voor een prachtig concert.
Dit concert wordt nog enkele keren elders in het land uitgevoerd. Telkens in fraaie kerken en kathedralen met een goede akoestiek. Wie dit aanspreekt beveel ik van harte dit Avé Maria Concert aan.

gedicht van december...

ONDERWEG

Een man en vrouw gaan langs de wegen
De lucht is koud, de wind zit tegen
Geen Dickens-sfeer, geen welbehagen
En af en toe hoor je haar vragen
Met zachte stem:
Is het nog ver naar Bethlehem?
Ja, ‘t is nog ver naar Bethlehem

Opnieuw een jaar van vluchtelingen
Die schamel langs de wegen gingen
Opnieuw een jaar van oorlogsrampen
Van hongersnoden en van kampen
En requiem
Is het nog ver naar Bethlehem?
Ja, ‘t is nog ver naar Bethlehem

Van de verloren Hof van Eden
Naar de onmogelijke vrede
Zo trekt de mens over de wegen
En soms komt hij die ezel tegen
Met haar en hem
Is het nog ver naar Bethlehem?
Ja
Ja
‘t Is nog heel ver naar Bethlehem

(Ivo de Wijs)

(op verzoek van Ivo zelf aangepast!)

December...

December, de gezelligste maand van het jaar!
Tenminste: dat willen alle bladen en onze middenstand ons wel doen geloven. En natuurlijk trappen we er ieder jaar weer met zijn allen in. Mooie Sinterklazen zie je, met een dieprode fluwelen mantel en een mooi passende albe en kazuifel (tja: katholieke achtergrond:-), diepzwarte Pieten in een felgekleurd glanzend pak, een witte schimmel, pakjes en veel plezier alom.
Wat je nooit ziet in die bladen maar wel in een willekeurig dorp rondom 5 december: een Sinterklaas met een mantel die eerder een gordijn was, een veel te korte vergeelde albe en een verschoten kazuifel. Vergezeld van soms twee maar meestal één Piet in een wollen maillot, een veel te klein verkleurd pak en met een crêpepapier baret op. Ze wurmen zich moeizaam in een Twingootje met het grote boek en de mijter op schoot, de staf dwars uit het raam.
Hetzelfde beeld bij Kerst:
Foto’s van knusse huiselijke taferelen: vader, moeder, opa, oma, ooms, tantes, vrienden en een reeks prachtige kindertjes. Allemaal feestelijk aangekleed aan een mooie dis. Kerstboom met lichtjes. Kaarsjes op tafel. Vrede op aarde.
In die bladen zie je nooit foto’s van bijvoorbeeld een vader die met rood aangelopen hoofd in de kist met verlengsnoeren en stekkers graait en niet kan vinden wat hij zoekt. Een moeder die drie dozen met gebroken kerstballen uitpakt. Familieleden aan de telefoon: bij jou...bij mij…met wie...wanneer?? Feestgerechten die mislukken. Een zorgvuldig gedecoreerde tafel die door de schattige kindertjes “verkend” is. Kaarsvet op het nieuwe parket. De zoveelste maal George Michael’s “Last Christmas”! Een omgevallen kerstboom met gebroken (net nieuw gekochte) ballen!
Oud en Nieuw als galafeest: wederom prachtig geklede mensen in een feestelijke setting. Prachtig ronde oliebollen op de schaal, geen vette vingers op de champagneglazen.
Nep, mensen…..allemaal nep.
Waarom ik toch elk jaar weer van die feestjes, lichtjes, liedjes (behalve die van George dan!) de boom, de oliebollen en de feestelijkheden geniet is mij dan ook een volslagen raadsel!

Time flies....

Al weer een week geleden sinds mijn laatste blog! Tjonge, wat vliegt de tijd. Nog even en ik zit ik aan de bingo in de dagopvang voor bejaarden! R. met zijn kale koppie ernaast, waarschijnlijk met geblokte pantoffels aan zijn voeten.
Dacht het toch echt niet! Ik word een vlotte bejaarde met gevoel voor mode, vol humor en zeer actief! Ik ga de wintermaanden in mijn huis in het warme buitenland wonen en de rest van het jaar maak ik uitstapjes op mijn scooter (nee, níet scootmobiel!)
Ik ga nog eigenhandig het tuinhuis verbouwen en volg een cursus Haute Cuisine bij Jonnie en Thérese. Ik leer alsnog de tango van een bloedmooie jonge Argentijn en voor de opvuluurtjes word ik een heel leuke oma van mijn twaalf kleinkinderen! Als die twee dochters van me tenminste een beetje voortmaken met voortplanten! Want ik wil natuurlijk wel met ze diepzeeduiken! Met die kleinkinderen uiteraard, die kinderen zoeken hun eigen vertier maar:-)
Tja…nog even en er is weer een funkelnagelneu Nieuw Jaar in aantocht. Ik hoop op net zo’n pak sneeuw als verleden jaar!
Zoals op de foto’s van de Nieuwjaarsreceptie 2009: mijn prachtige paars/rode chapter, in de sneeuw, rondom ons pas betrokken huis. Wat een feest om te zien! Het lijkt toch echt nog pas geleden?
Ja…nu ga ik dus echt als een bejaarde klinken! Helemaal Fout! Het wordt tijd voor folders over scooters en tangolessen…

Taal is zeg maar echt mijn ding...

Onlangs kocht ik het boekje “Taal is zeg maar echt mijn ding”.
De schrijfster is Paulien Cornelisse. Ze is schrijfster, vaste columniste van NRC Next en diverse andere bladen en ze is bovendien cabaretière. Ik volg haar al een poosje in de krant en was dus blij met het verschijnen van dit boekje. Het bevat enkele van haar gepubliceerde columns en verder veel losse gedachten, constateringen en invallen.
Het leuke van dit boekje is dat het alle taalergenissen op een komische wijze aan de orde stelt. Er zijn tegenwoordig veel modekreten, vreemde gezegden, samenvoegingen, etc. in onze taal te vinden (zie ook mijn blog van 30 augustusj.l.)
Echte taalpuristen storen zich aan alle vernieuwingen en zijn vaak erg rigide in hun oordeel over wat kan en wat niet. Maar taal is nu eenmaal aan verandering onderhevig en weerspiegelt vaak de tijdgeest. Natuurlijk, de spelling en stijl van geschreven taal moeten in orde zijn, maar de gesproken taal verandert en ontwikkelt zich anders bij nieuwe generaties. Veel van de regels waar deze taalpuristen zich op beroepen zijn tenslotte ook maar bedacht door de generaties voor ons.
Paulien Cornelisse klaagt niet, ze signaleert alleen opvallende taaluitingen en beschrijft die op zo’n humoristische wijze dat er veel te lachen valt.
Als ik haar op t.v. zie vind ik haar behalve geestig ook vaak een beetje afwezig. Maar ik denk nu beter te begrijpen hoe dat komt. Ze heeft natuurlijk altijd haar oren gespitst: waarschijnlijk is ze doorlopend op zoek naar uitdrukkingen, gezegden en/of onderscheidend taalgebruik.
In het boekje staan echt hilarische feitjes. Zo heeft ze het bijvoorbeeld over de gekke-namengekte. Het gaat over de neiging van bekende ouders om hun kinderen uitzonderlijke namen te geven (want ja… dat zijn toch wel uitzonderlijke kinderen met zulke uitzonderlijke ouders!) Bijvoorbeeld:
Isa Hoes/Antonie Kamerling: Vlinder
Bart Chabot: Splinter, Storm
Ronald Giphart: Tip, Broos
Bob Geldof: Fifi Trixibelle, Peaches Honeyblossom, Pixie Frou-Frou
Jamie Oliver: Daisy Boo, Poppy Honey
Bruce Willis/Demi Moore: Rumer Glenn, Tallulah Belle, Scout LaRue.
De boektitel slaat op het veel en onterecht toepassen van het woord “ding”.
“Lekker je eigen ding doen”
“Als snowboarden je ding is, is Oostenrijk je plek”
"Nee, ik vind vreemdgaan niet oke, maar dat is mijn ding, hoor”
“Het wordt echt zo’n, zeg maar, ding”
Het boekje is geïllustreerd met eenvoudige dierfiguren met daarboven ballonnetjes met grappige taalverhaaltjes (Dus wij zitten daar, en hij gaat zo van: "Ik vind dit niet kunnen," en dit en dat, en wij echt zo van: "Doe even relax!)
Veel herkenning, veel glimlachen en soms schateren! Je kunt het op de tafel of nachtkast laten liggen, af en toe een stukje lezen, grinniken en weer wegleggen. Ik vind het een aanrader!
Als taal zeg maar ook jouw ding is: kopen dat boekje!!

Hoop voor de toekomst...

Dit filmpje zag ik op de site van Hanneke Groenteman. Ik wilde het graag overnemen omdat ik helemaal flabbergasted en confuus was toen ik dit had gezien en beluisterd. Wat een kanjer van een kind!

Lichtje...

Lichtje voor Cobie van ons allemaal.....

Zo moeder, zo dochter...?

Ik ben niet overmatig geïnteresseerd in plastische chirurgie maar las ergens dat The American Society of Plastic Surgeons de grootste plastische chirurgie organisatie ter wereld is. Hun jaarlijkse conferentie was dit jaar van 23 tot 27 oktober. Uit een onderzoek dat tijdens die conferentie werd gepresenteerd is gebleken dat vrouwen met het ouder worden meer op hun moeder gaan lijken.
Het onderzoek werd uitgevoerd met behulp van een 3D-computer om het ouderdomsproces te bestuderen. Daaruit bleek dat moeders en dochters ouder worden op dezelfde manier. Tien moeder- en dochterparen tussen de 15 tot 90 jaar werden voor de studie nauwlettend onderzocht. Veelal ging het bij de vergelijkbare veroudering om dezelfde uitholling in de binnenhoeken van de ogen en onderoogleden. Ook bleek bijvoorbeeld dat als de moeder wallen onder de ogen had, haar dochter dat ook zou krijgen.
Tja: lijken op je moeder..... dat is voor sommigen van ons een goed vooruitzicht maar voor anderen een regelrecht rampscenario. Wellicht richt die plastische chirurgen vereniging zich speciaal op die laatste groep:-)
Mijn eigen moeder was vroeger een mooie vrouw. Ze had prachtige donkerbruine ogen en heel donker haar. En ik lijk geen steek op haar, dacht ik altijd. Zelf heb ik groen/bruine ogen en blond haar. Toen ik een paar weken geleden een foto van mijn moeder vond waarop ze nog jong was, kreeg ik even een heel klein schokje. Ik lijk dus wel op haar. Of liever gezegd: ik ben op haar gaan lijken naarmate ik ouder werd. Het is geen “spitting image” maar toch…
Vond het wel raar dat te moeten constateren. Want je moeder is natuurlijk toch… ja, je moeder…
Ben benieuwd hoe mijn dochters hier over dertig jaar over denken!

Please, please me...

Mijn vele psychologieboeken staan tegenwoordig op zolder niet uit principe maar bij het verhuizen ingepakt en uit luiheid nog niet uitgepakt.
Nu is de situatie minder erg dan je zou verwachten als je het bovenstaande leest. Het is echt niet zo dat ik aan allerlei complexen en neuroses lijd, hoor (hoewel... ik hoor sommigen in mijn omgeving al mompelen). Maar omdat ik altijd geïnteresseerd ben geweest in praktische psychologie kocht ik nog wel eens een boek op dit gebied. En dan heb je in de loop van de jaren al gauw een aardige collectie opgebouwd.
Eén van de vragen die me bezig hield was waarom vrouwen vaak door iedereen aardig gevonden willen worden. Waarom zitten we onnodig lang te peinzen over iets als “waarom reageerde zij zo lauw toen ik haar mee uitvroeg?” Of: “waarom belt ze mij niet?”
En je komt dan al gauw tot de conclusie dat wij, vrouwen, over het algemeen “pleasers” zijn. We willen aardig gevonden worden en als iemand niet op de juiste manier reageert dan kunnen we daar oneindig lang mee bezig zijn. Bang om negatief beoordeeld te worden en buiten de boot te vallen.
Ook in onze loopbaan speelt deze eigenschap mee.
Mannen zijn over het algemeen minder snel geneigd zich dingen persoonlijk aan te trekken en zijn minder afhankelijk van het oordeel van een ander.
Vrouwen daarentegen willen het liefst iedereen tot vriend houden en zullen minder snel impopulaire maatregelen nemen. In het algemeen gesproken uiteraard...
Nu is een van de voordelen van het ouder worden wel dat we ons minder druk maken over wat anderen zeggen, doen en/of vinden.
Waar we vroeger wakker konden liggen van een onaardige opmerking maakt het nu minder uit. Maar om echt op dat “zoek-het-lekker-ff-uit/zal-mij-een-zorg-zijn”-niveau te komen hebben we wellicht nog steeds oefening nodig.
Want pleaser-gedrag leer je alleen maar af als je je daarvan doorlopend bewust bent, ongeacht of je jong of oud(er) bent.

biobtwvrij...

Ik plaats graag een stukje over biologische produkten en de eventuele mogelijkheid deze BTW-vrij te maken. Dit komt van het weblog van Midlife Me (zie blogs aan rechterzijde).

Er is een initiatief gestart om bij wijze van experiment te proberen alle biologische producten BTW-vrij te maken en dat voor een periode van tenminste 2 jaar. Bij het behalen van 40.000 handtekeningen voor een petitie met dit voorstel, moet het in de 2e kamer behandeld worden. Als tijdelijk de BTW op Eko-eten wordt afgeschaft, zal de vraag daarnaar toenemen. Als het volume groter wordt, kunnen de prijzen dalen enz. In navolging van het stimuleringsbeleid in de autobranche, waarbij flinke kortingen worden gegeven op de bijtelling en de bpm van milieuvriendelijke auto’s, moet dit verzoek een simpel hamerstuk in de Tweede Kamer kunnen zijn. Geef je stem via deze link www.biobtwvrij.nl.
En..... stuur deze mail door! Bij 40.000 handtekeningen wordt het in de Tweede Kamer behandeld.

Verslavend...

Bloggen werkt best verslavend.
Nu schreef ik altijd al wel; korte verhalen, dagboeken, soms gedichten.
Maar sinds ik blog ben ik regelmatig aan het bedenken welke onderwerpen geschikt kunnen zijn. Soms heb ik zo drie, vier items te pakken maar soms heb ik ook helemaal geen inspiratie. En waar dan dus écht veel tijd in gaat zitten is het lezen van andere weblogs. Want natuurlijk wil je lezen hóe en wáárover anderen zo bloggen. Nou, daar kun je beter helemaal niet aan beginnen. Tjee… wat er allemaal voorbij komt! Er bestaan weblogs over werkelijk alle onderwerpen.
Zo volg ik een aantal blogs over landelijk wonen, over vrouwen, over emigreren, over koken, over boeken, over bibliotheken, over life-style, etc. Ik lees over getut met een gietijzeren tuinvaas:-), over het leven ná een borstamputatie, over de moeilijkheden bij de verbouwing van een Franse gîte, over het inmaken van pastinaken(?), over Japanse thrillerauteurs, over het maken van een wiki voor een mediatheek of over een gezin met tien kinderen dat aan het consuminderen is.
Bij sommige blogs geniet je van de grappige verhalen of van belevenissen die herkenbaar zijn, bij anderen leef je weer mee omdat er verdrietige gebeurtenissen worden beschreven. Op de boekenblogs is het heerlijk grasduinen door bekende en onbekende titels/auteurs, op de biebblogs is het fijn om te ontdekken dat er veel gedaan wordt aan allerlei nieuwe ontwikkelingen. De emigratieperikelen hebben een hoog “Ik vertrek” gehalte en vind ik dus altijd leuk om te lezen. Er zijn zoveel prachtig vormgegeven blogs; er is veel talent onder bloggers. Voor je het weet ben je een uur verder en staat je hond met de riem in zijn bek tegen je stoel te duwen!
Ik heb mezelf nu dus op het rantsoen van een half uur bloggen per dag gezet. En dat is niks, kan ik je verzekeren. Want ik sluit vaak mijn PC af met het gevoel dat ik wéér iets gemist heb. Dat kun je toch best een verslaving noemen, niet?

massage...

Dit zou ik momenteel ook wel kunnen gebruiken...

Ik mis mezelf

Dankzij een lang aanhoudende griep heb ik de afgelopen dagen erg veel gelezen.
Een van de boeken die maar in mijn hoofd blijft zitten is: Ik mis mezelf van Lisa Genova. Het is een boek over de vernietigende kracht van Alzheimer.
Hoofdpersoon is Alice Howland, een eminent professor in de psychologie aan de Harvard Universiteit, getrouwd met een andere Harvard-wetenschapper en moeder van drie volwassen kinderen. Ze is bijna vijftig als ze moet constateren dat de gaten in haar geheugen niet langer kunnen worden afgedaan als symptomen van de overgang. Vanaf dat moment volgt het boek haar door haar steeds eenzamer wordende weg naar complete afwezigheid. Omdat ze zelf wetenschapper is bereidt ze zich zorgvuldig voor op de gebeurtenissen waarvan ze weet dat die zullen volgen. Ze maakt een plan om er uit te kunnen stappen op het moment dat ze vijf eenvoudige vragen die ze in haar Blackberry heeft geprogrammeerd, niet meer kan beantwoorden. Als dat moment komt en het tijd wordt om afscheid te nemen verdwijnt het uit haar geheugen en blijft ze leven. Zonder herinneringen en zonder toekomst leeft ze haar leven dat soms eventjes mooi, maar meestal verwarrend en angstaanjagend voor haar is. Er wordt prachtig beschreven hoe beetje voor beetje haar wereld uit elkaar valt.
Het is een aangrijpend boek dat me bijzonder aanspreekt en bezig houdt. Niet in het minst natuurlijk omdat zowel mijn vader als mijn moeder dement zijn geworden. En omdat daardoor mijn zussen en ik 50% kans hebben ook dementie te ontwikkelen.
Het onderzoek naar verschillende vormen van dementie is in volle gang. Er zijn wel medicijnen die het ziekteverloop kunnen vertragen, maar uiteraard hopen we dat er op korte termijn middelen komen die de ziekte echt kunnen stoppen.
Voor iedereen een aanrader, dit boek:
Ik mis mezelf
Lisa Genova
ISBN: 9789049951061

November

November

Er hangen nog twee blaren
aan mijn esdoorn. Duizend andere zijn
rood geworden, alvorens dood.
Vergeten te kijken.

Vergeten gelukkig te zijn.
Nochtans had ik een tuin
waarin een stoel, en die stoel
had mij, en ik had een hand

en die hand had een glas
en mijn mond had meningen
Alles had.
Alles had ons.

Herman de Coninck
(lievelingsgedicht van Comtessa Francesca)

Geen boeken meer...?

Bij de openbare bibliotheek in Delft is er een directeur, Eppo van Nispen tot Sevenaer, die zegt in principe geen boeken meer te lezen!
In een artikel in De Volkskrant zegt hij o.a. “Het gaat niet om papier, het gaat om lezen. Lezen kan op tal van manieren op tal van plekken. Als de bibliotheek een gezonde toekomst wil hebben, moet ze niet bang zijn voor verandering. Uit onderzoek blijkt dat het grootste deel van onze klanten vrouwen tussen de 30 en 60 jaar zijn en een soort George Clooney achter de balie wil zien. Hiervoor was ik hoofdredacteur van Hart van Nederland. De bibliotheek is de best bezochte culturele instelling ter wereld. Maar ze zijn statisch. Er zijn nu zo veel meer mediaprikkels dan vroeger. Er is vermoedelijk nog nooit zo veel gelezen als nu. Alleen…niet meer alles uit boeken. Daarom moeten bibliotheken veranderen.’
In Delft heeft van Nispen tot Sevenaer een missie:
‘De modernste bibliotheek van de wereld bouwen. We werken hier met multitouchscreen tafels, we hebben boeken op iPhone, we doen aan babyvoorlezen. Bovendien moet je uitstralen dat je er lol in hebt. Dat vind ik belangrijk. In de arbeidscontracten van onze medewerkers staat dat ze minimaal vijf keer per dag moeten lachen.’
Een uitzonderlijke man met een uitzonderlijk verhaal in de bieb-wereld!
Persoonlijk vind ik het geweldig dat hij zo’n vrolijke nieuwe visie op een oud serieus instituut laat zien. Want humor is natuurlijk onontbeerlijk in deze omgeving.
En die George Clooneys achter de balie: joehoe…laat maar komen! (hoewel ik een reactie van iemand las die vond dat dit net zoiets is als mooie vrouwen op de kap van een auto!)
Nee, die Eppo is zo mal nog niet!
Alleen dat electronische boek op mijn nachtkastje zie ik nog niet zo zitten (liggen!)

hoed je voor slapeloze uurtjes...

In de prachtige galerie van onze eigen Lady Soetje volgde ik gisteren weer een workshop Hoeden Maken bij Piet van Manen. Behalve een “mooie muts” (zoals onze Vice hem noemt) heeft het ook weer veel voldoening opgeleverd.
Wat een feest om een echte vakman aan het werk te zien en onder zijn leiding een klein beetje mee te krijgen van zo’n prachtig ambacht.
Tijdens mijn, helaas niet zo zeldzame, slapeloze uurtjes vannacht kwamen er voorstellingen naar boven van een jongere ik, werkzaam in een creatief beroep. Hoedenontwerpster bijvoorbeeld (dat je daar in real life niet zo geschikt voor bent stoort niet echt in die nachtelijke uurtjes!).
Met je handen werken; omringd door prachtig materiaal, in schitterende kleuren… cinnamay, vilt, voile, tule…door zacht dons, veren, tresband, ornamenten, … door prachtige houten hoedenmallen, etc. Och in die toestand tussen wakker zijn en dromen is alles mogelijk, zelfs voor een potentieel onhandig iemand als ik!
Dat je in elk geval jong blijft in deze omstandigheden, daarvan is Piet van Manen wel het levende bewijs. De 78-jarige ontwerper oogt vele jaren jonger en zit nog vol energie en mooie ideeën. Een inspirerend voorbeeld voor allen.

Kapper!

Weer eens mijn haar laten knippen en bij thuiskomst alle kappers in de wereld vervloekt, wat zeg ik? Niet alleen kappers maar iedereen die ook maar in de buurt was… inclusief die argeloze kortharige Bruun!
Als ik in de spiegel kijk zie ik een keurige mevrouw terugkijken. Met een tuttig en véél te kort kapsel! Wie is dat mens?
En wat is dat toch met kappers? Zouden ze zijn uitgekozen op een gebrek aan inlevingsvermogen?? Hebben ze allemaal een bril nodig of zo??
Ze knikken alsof ze precies begrijpen wat je bedoelt als je uitlegt dat je “dit niet te kort, daar in laagjes en hier wat langer…” wil hebben. Maar doen? Ha! Geheid is het “daar te lang, dit te kort en in het geheel niet naar mijn zin…”!
Het begint meestal wél goed: bij het uitleggen wordt er begrijpend geknikt en instemmend gemompeld. Bij het haar wassen masseren ze met heerlijk ruikende shampoo en stevige vingers je hoofdhuid. Een fijn gevoel dat je ook meteen op het verkeerde been zet. Je denkt dat de rest dan ook wel in orde zal komen. Maar niks is minder waar!
Steevast ren ik bij thuiskomst regelrecht naar de kraan en probeer er op mijn manier weer iets vertrouwds van te maken. Wat natuurlijk helemaal niet lukt!
Pas na een paar weken lijkt het ergens naar. En net op dat moment hoor ik dan iemand opmerken: wat wordt je haar lang. Je moet eens naar de kapper!
Grrr!

Overal een seizoen voor....

In augustus kunnen we al de eerste taai-taai en speculaas kopen.
Begin september verschijnen de eerste kerstballen in de winkels en eind januari liggen de eerste paaseitjes alweer in de schappen van onze dorpssuper. Elk jaar lijkt de noodzakelijke ondersteuning van onze feestdagen eerder te verschijnen.
Het is echt belachelijk.
Vroeger kon je tenminste nog rustig genieten van de specialiteiten van een bepaald seizoen zonder opgejaagd te worden. Toen was voor alles een tijd en plaats. En kon de herfst rustig op gang komen zonder de hete adem van kerstmis in haar nek. Toen kon februari nog rustig druilen en miezeren zonder dat de paashaas haar een hak probeerde te zetten.
Het is belachelijk en een teken van onze gehaaste maatschappij.
Hoofdschuddend zit ik thuis aan mijn kop groene thee terwijl ik langzaam en genietend in mijn gevulde speculaas bijt.
Het is belachelijk...

Elke maand een gedicht: Allerliefste, ek stuur vir jou 'n rooiborsduif

Allerliefste, ek stuur vir jou 'n rooiborsduif
want niemand sal 'n boodskap wat rooi is skiet nie.
Ek gooi my rooiborsduif hoof in die lug en ek
weet al die jagters sal dink dis die son.
Kyk, my duif kom op en my duif gaan onder
en waar hy vlieg daar skitter oseane
en bome word groen
en hy kleur my boodskap so bruin op jou vel

Want my liefde reis met jou mee,
my liefde moet soos 'n engel by jou bly
soos vlerke, wit soos 'n engel.
Jy moet van my liefde bly weet
soos van die vlerke waarmee jy nie kan vlieg nie.

Breyten Breytenbracht

Roze Oktober....

Alles staat deze maand in het teken van Pink Ribbon.
Er wordt geadverteerd met roze gekleurde bijouterieën en complete winkels worden roze gekleurd. Op T.V. zien we B.N.-ers die zich inzetten voor de zaak; het liefst prachtig uitgedost op een groots gala. Bedrijven laten ons graag en overvloedig weten dat ze een bijdrage leveren aan dit goede doel. Er is een roze telefoon ontworpen, dag- en weekbladen verschijnen in het roze en ik lieg niet: er zijn zelfs roze M&M's op de markt gebracht!
Begrijp me goed: borstkanker is een ernstige zaak!
En aandacht voor onderzoek en preventie is zeker op zijn plaats want één op de acht vrouwen krijgt deze ziekte. Dus hoe meer we er van weten en hoe meer informatie er op de markt komt, hoe beter!
Maar mag het een beetje minder glamourous en een beetje minder commercieel?

Hoe dwaas kunnen je dagen zijn!

In een ver verleden ging ik nog wel eens naar De Bijenkorf met de Drie Dwaze Dagen. Inderdaad waren er dan altijd wel kwaliteitsartikelen behoorlijk afgeprijsd. Maar ik kocht ook bijna altijd meer dan ik van plan was want je werd er toch een beetje hebberig van, het werkte aanstekelijk, schandalig genoeg! We kochten kleding o.i.d. en ik kwam ook vaak wel met een mooie leren handtas thuis. En we lopen allemaal nog steeds in de DDD-badjassen van jaren geleden.
Tegenwoordig heb ik er geen zin meer in: té druk, té veel, té lawaaiig, té alles! Bovendien kwam er met de jaren meer inzicht in de betrekkelijkheid van materiële zaken. Hoewel: ik was zaterdag toevallig in de stad en ben er toch even in- en meteen weer uitgelopen met een fijn nieuw geurtje (Scent van Issey Miyake). Dus.
Als je het op een afstandje bekijkt is het toch wel erg vermakelijk: hollende, trekkende, duwende mensen (voornamelijk vrouwen eigenlijk!) En die enorme hordes van mensen met allemaal dezelfde grote geel/zwarte zakken in hun hand die door de stad trekken.
Vermakelijk, maar ook dwaas inderdaad!
• In 2009 werden de Drie Dwaze Dagen voor de 26ste keer georganiseerd.
• Tijdens de Drie Dwaze Dagen stappen jaarlijks meer dan 1,2 miljoen mensen de Bijenkorf binnen
• De Bijenkorf levert voor dit winkelfestijn 2.500.000 producten aan 12 filialen.
• De drukste minuut telt ruim 1.000 transacties.
• In totaal leggen de vrachtwagens van de Bijenkorf 70.000 kilometer af tijdens de Drie Dwaze Dagen.
Bron: Internetsite Zibb

Eindelijk slank!

Yep! Eindelijk hulp bij het afslanken!
Vrouwen worden gesterkt in hun voornemens om op dieet te gaan, als ze verleidelijke foto's zien van taart. Dat heeft een experiment aan de Universiteit Utrecht uitgewezen. De wetenschappers uit Utrecht lieten 54 studentes tijdens een experiment enkele seconden lang kijken naar een foto van een chocoladetaart of een foto van een bloem. Er werd aan ze gevraagd in hoeverre ze plannen hadden om op dieet te gaan. Ze mochten daarna kiezen tussen twee aangeboden snacks: een stuk chocola of een havermoutkoekje. Het bleek dat de vrouwen die naar de chocoladetaart hadden gekeken veel vaker blijk gaven van plannen om gezonder te gaan eten. Ook hadden ze vaker de neiging om voor het havermoutkoekje te kiezen, in plaats van de chocola.
Voortaan dus geen centje pijn meer bij het afslanken, meiden!
Ik heb gewoon mijn keuken van boven tot onder behangen met foto’s van chocoladetaart!! Over een paar weken ben ik een dennetje!!

Waarom blog ik...?

Waarom blogt een mens eigenlijk?
Dat vraag ik me, ongetwijfeld net als iedereen die blogt, regelmatig af. Ik denk dat ik (soms) iets te vertellen heb dat leuk, interessant of informatief kan zijn voor een ander. Soms een gedachte of overtuiging van mezelf, soms iets dat ik meemaakte of iets dat ik las of op Internet tegenkwam. Ik heb geen specifieke bedoeling en heb geen aspiraties met mijn blog de wereld te verbeteren. Van mij hoeft het geen hoogwaardig literair gehalte te hebben (gesteld dat ik daar al toe in staat zou zijn) en het mag best luchtig zijn. Geen echt doel eigenlijk...
Ik doe het dus voornamelijk omdat ik het leuk vind te schrijven en omdat ik graag hoor hoe een ander ergens over denkt.
Nu vind ik dat laatste toch wel onbevredigend. Hoe bereik je mensen nu? Hoe kun je mensen triggeren te reageren op een blog? Ik hoor wel vaak dat men mijn blog leest maar krijg weinig commentaren.
Is de kwaliteit niet goed? Bereiken mensen mijn blog niet? Laat de kwantiteit te wensen over? En blijft bloggen op den duur leuk als je geen wisselwerking ondervindt?
Ik hoor wel dat medebloggers met dezelfde vragen zitten.
Waarom we het dan eigenlijk doen...? Het antwoord zal voor iedereen wel anders zijn maar voor mij is het puur en alleen omdat ik het leuk vind. Punt.
Maar als iedereen die mijn blog bezoekt ook nog een reactie zou achterlaten (interactie), dan wordt het toch echt leuker!

Vrouwenvriendschap...

Vriendschap is een breed begrip.
Het blijkt iets heel persoonlijks, erg betrekkelijk en niet echt meetbaar te zijn. Sommige vriendschappen duren niet zo lang maar er zijn vriendschappen die een leven lang kunnen duren. Wat de basis is dat echte vrienden er door dik en dun voor elkaar zijn. En natuurlijk kan dat in alle vriendschapsvormen maar voor mij zijn vrouwenvriendschappen toch nét even anders! Met het ouder worden ondervind ik steeds meer dat vrouwenvriendschap heel dierbaar kan zijn.
Wat maakt vrouwenvriendschap bijzonder?
Uit de psychologie komt de opvatting dat het er in vriendschappen tussen vrouwen vooral om gaat dat ze bevestiging en herkenning vinden van zichzelf.
Ik las een verhaal over de vriendschap tussen Connie Palmen en Christine Brinkgreve. Het begin van de vriendschap was de dood van Ischa Meijer, partner van Connie. Na zijn dood stelde Christine voor dat Connie elke maandagavond kwam eten. Ze deed dat en beschreef die avonden als vertrouwd, veilig, warm.
Wat deze beide vrouwen waarderen aan hun vriendschap is de bevordering van zelfinzicht. Vriendschap kan er alleen zijn als beiden dezelfde verwachtingen en uitgangspunten hebben, als dit niet het geval is kan het de vriendschap onherstelbaar beschadigen.
Ik ben blij met mijn vrouwenvriendschappen. Ze voegen extra waarde toe aan mijn leven!

LIFE...

LIFE ISN'T ABOUT WAITING FOR THE STORM TO PASS, IT'S ABOUT LEARNING TO DANCE IN THE RAIN.....

Prinsjesdag!

Morgen: prinsjesdag!
Omdat de recessie nog steeds niet is uitgewoed moet er behoorlijk worden bezuinigd. Iets van 40 miljoen, geloof ik, een voor een normaal mens toch onvoorstelbaar bedrag.
Met dank aan de bankiers van deze wereld!
Er is in de laatste jaren een cultuur ontstaan waarbij het niet uitmaakt hoe goed (of slecht!) iemand presteert want bonussen zijn al gegarandeerd. Overigens is goed presteren nooit een zaak van één man (want het zijn altijd mannen) alléén. Daar werkt een heel bedrijf aan mee.
Ook na ingrijpen van de overheid is de bonuscultuur nauwelijks aangepakt; op een flauw initiatief hier en daar na. Wel vloeien er vele miljoenen overheidsgeld naar diezelfde banken. Nog steeds worden in sommige banken/bedrijven bonussen ruimhartig uitgedeeld, terwijl er in andere mensen ontslagen worden. Maar ja: afspraak is afspraak! Wat de heren bankiers is beloofd in goede tijden gaan we ze toch niet afnemen in slechtere tijden? Nee: dan gaan we gewoon bezuinigen!
En waar gaan we dan op bezuinigen?
Onderwijs, gezondheidszorg, cultuur. Tjaa.....
“Arme" samenleving!

Vrouwtje Septemberzon...

Begin september…vroeg in de ochtend. Nog wat doezelig zit ik aan tafel en drink een grote kop groene thee. Kijkend uit het raam zie ik de hortensia`s die mooi verkleuren in grijsblauwe tinten. Een glinstering van de zon spiegelt in het waterige oppervlak van het marmeren tuintafeltje. De herfstanemonen en de herfstasters bloeien nog steeds in roze, wit, lila en paars.
De loofbomen in de tuin veranderen langzaam van groen in goudgeel en bruinrood. Hun kleuren komen op hun best uit tegen het groen van de naaldbomen. De nog maar dunne zonnestralen vallen naar binnen en kleuren de lichte plankenvloer gelig.
Ik vind het jammer dat de zomer alweer voorbij is; ben een zomermens en heb de pest aan kou en vocht! Maar als de natuur zo’n metamorfose als nu meemaakt kan ik wel vrede hebben met onze Hollandse seizoenen.
Ik trek mijn laarzen aan, loop het bos in en neem wat afgevallen blad, eikels, mos (dit wel uit mijn eigen tuin!) etc. mee! Ik besluit gelijk ook maar naar de hobbykweker verderop te lopen en koop een paar pompoenen, kalebassen en gekleurde pepers. Samen met het bosmateriaal en wat oude potten maak ik een sfeervol tafereeltje op de tafel van het middenterras. Ik sjouw ijzeren tuinvazen naar binnen en vul ze met afgeknipte hortensia’s. Omdat het echte “countrygirlgevoel” nu hevig toeslaat en ik goed op dreef ben besluit ik gelijk ook maar om kaneelmuffins te bakken; het plaatje is compleet!
Als ik later die dag met een lekkere kop koffie op de veranda zit voel ik me compleet tevreden met de wereld. Hopelijk kan ik dit gevoel weer oproepen als over een tijdje de échte grijze en natte herfstdagen komen!

Elke maand een gedicht: Herfstgedicht...

Herfsttij

Waar het vandaan komt weet ik niet,
die pijn als ik naar het licht kijk
dat op schaars gebladerte valt.

Nog gisteren hoorde ik klanken
in de kleinste dingen om me heen.
Ze vulden mijn dagen met een bijna
ongekend geluk in zomerse taferelen:
wandelingen langs water, in parken
en overal rozen zelfs slordig in bloei
alsof ze er in overdaad stonden.

Niets drijft makkelijker weg
en lost op achter brede luchten,
verre einders, dan woorden.
Eens bedekten ze de velden,
nu verdwenen in
een en hetzelfde ogenblik.

Uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis'. 2000
Hannie Rouweler

Who's got talent...?

Dit wilde ik gewoon even laten zien.
Het komt uit een aflevering van Ukraine's Got Talent. Een mooie jonge vrouw, genaamd Kseniya Simonova, vertelt met behulp van een lichtbak met zand een verhaal over de Tweede Wereldoorlog. De muziek ondersteunt Kseniya's verhaal prachtig. Ze weet met snelle, simpele handbewegingen een verhaal vol emotie te creëren. Het publiek is tot tranen toe geroerd. Overigens heeft ze de finale van Ukraine's Got Talent ook gewonnen.

Nonnen en naastenliefde!

Veel mensen die ooit de film The Magdalene Sisters hebben gezien, denken dat dit een verzonnen verhaal is. Nee … de film ging over waargebeurde geschiedenissen in de Magdalena-kloosters in Ierland. Daar ontfermden katholieke zusters van liefde zich over meisjes die een bedreiging vormden voor de maatschappelijke orde en het katholieke geloof. Om hun zonden weg te wassen mochten ze werken in de wasserijen. Zo brachten de “zondaressen” nog aardig wat geld in het laatje. De katholieke kerk deed de film in de ban wat tot gevolg had dat hij juist een groot succes werd.
En denk niet dat dit uit een ver verleden stamt! Het laatste klooster werd pas in 1996 gesloten!
Nonnen en naastenliefde! Ook ik zat ooit op een instituut dat werd geleid door nonnen. De meest gevreesde leraressen waren inderdaad die nonnen. Vaak waren ze harteloos, gemeen en in sommige gevallen zelfs wreed. Natuurlijk niet elke non maar de meerderheid was (denk ik nu) zwaar gefrustreerd en vierde dat bot op ons: jonge meisjes die gevormd moesten worden naar het ideale model van vrome, kuise en ijverige vrouw. In een periode (jaren 60 en 70) waarin veranderende opvattingen over persoonlijke vrijheid en ontplooiing steeds belangrijker werden was dat natuurlijk vechten tegen de bierkaai.
Nog kan ik met terugwerkende kracht boos worden over de vernederingen en pesterijen die destijds dagelijkse kost waren en waarvan we de impact pas veel later ondervonden.
Wat ik eraan overgehouden heb is een diepgewortelde aversie tegen instellingen zoals kostscholen, internaten en dergelijke, net als tegen het instituut Kerk.
En vroom, kuis en ijverig ben ik nooit geworden...gelukkig!!

Taal....!?

Ik ben niet zo van de taalpuristen.
Want ik heb zoiets van: dat zit tussen de oren. Ze hebben de mond vol van een taalgebeuren dat volgens mij een heet hangijzer is. Ik zie het toch als een stukje wildgroei en het is vijf voor twaalf om de noodklok te luiden.
Aangezien ik een echt mensenmens ben wil ik de hamvraag wel in de groep gooien. Ik zeg maar zo: elk voordeel heeft zijn nadeel en de leugen regeert tegenwoordig. Want de bal is rond en het kan toch niet zo zijn dat we hiermee tegen het glazen plafond aanlopen?
Dus ben ik er klaar voor om een Taskforce op te richten die een aanjaagfunctie heeft. We moeten nu maar eens de kogel door de kerk jagen en de deur op een kier zetten. Volgens mij zitten we in de gevarenzone en moeten we adequaat het kaf van het koren scheiden. Het tart elke beschrijving wat dit aan onderbuikgevoelens oplevert en ik stel voor er het groene licht voor te geven! Ik ga er 110% voor!
Dat moet toch kunnen…?

Dust if you must...

Dust if you must, but wouldn't it be better
to paint a picture, or write a letter.
To bake a cake, or plant a seed;
ponder the difference between want and need?

Dust if you must, but there's not much time,
with rivers to swim, and mountains to climb;
music to hear, and books to read;
friends to cherish, and life to lead.

Dust if you must, but the world's out there
with the sun in your eyes, and the wind in your hair;
a flutter of snow, a shower of rain.
This day will not come around again.

Dust if you must, but bear in mind:
old age will come and it's not kind!
And when you go (and go you must)
You, yourself, will make more dust.

Voettocht der Schoenen

In de eerste, toch al overvolle werkweek was er de De Voettocht der Schoenen. Overigens heeft het één niet met het ander te maken maar het geeft aan waarom mijn nieuwe blogpost wat op zich liet wachten!
De Voettocht der Schoenen is een herdenkingstocht van de familie van moederskant van R. Het was exact honderd jaar geleden dat zijn grootvader in een enorme brand in Zaandam alles verloor: zijn vrouw, zijn drie kinderen, zijn huis en zijn zaak.
Later hertrouwde hij met zijn huishoudster en stichtte daar een groot gezin mee, waar R. en zijn familie dus van afstammen. Twee nazaten organiseerden de tocht door Zaandam en die was in meerdere opzichten heel geslaagd. We kregen een kijkje in het leven van grootvader Schoen en zagen de panden waar hij woonde en werkte. We realiseerden ons nog maar eens dat de man enorme moed en veerkracht moet hebben gehad om door te gaan ná zo'n drama en toch weer een familieleven en zaak op te bouwen.
Voor R. en zijn broer was het een hernieuwde kennismaking met neven en nichten die zij soms veertig, vijftig jaar niet hadden gezien. Grappig om dan te constateren dat familietrekken heel herkenbaar zijn en dat sommige neven/nichten zelfs écht op elkaar lijken.
Hoe zit dat toch met genen? Ze gaven in deze familie wel uiterlijke kenmerken door maar klaarblijkelijk niet de behoefte elkaar te leren kennen.
Hopelijk zal deze nieuwe ontmoeting er voor zorgen dat de familiebanden weer een beetje aangetrokken worden: er lopen tenslotte niet zo héél veel mensen op deze wereldbol rond die op je lijken!

Der Vorleser...

Nog maar nét heb ik het boek De Voorlezer van Bernard Schlink uit, verleden jaar verfilmd maar niet gezien (overigens is het ooit besproken bij de VPRO in Zeeman met Boeken, las ik van de week; heb ik ook gemist!)
Ik vond het een prachtig verhaal, op een boeiende manier geschreven.
Een van de twee hoofdpersonen is Hanna Schmitz. Als dertigjarige vrouw in Berlijn krijgt ze een affaire met de vijftienjarige Michael Berg. Ze vangt hem op als hij ziek wordt en omdat hij geïntrigeerd is gaat hij bij haar langs om te bedanken. Hij ontwikkelt een obsessie voor haar en langzamerhand ontstaat er een relatie tussen het ongelijke stel. Hanna heeft behoefte voorgelezen te worden; ze heeft een onlesbare honger naar het geschreven woord. Na een poos verdwijnt Hanna echter plotseling en Michael zoekt haar tevergeefs.
Jaren later zien we Michael terug in de rechtbank. Hij studeert rechten en hij volgt het proces tegen enkele SS-bewaaksters, waaronder tot zijn verbijstering Hanna. In het verhaal dat zich dan ontspint begrijpen we langzamerhand dat Hanna analfabeet is. Ze schaamt zich hier diep voor en liever dan dit toegeven neemt ze de volle schuld op zich waardoor ze een zwaardere straf krijgt dan de andere aangeklaagden.
Als volwassen man is Michael nog steeds met de affaire bezig. Hij bezoekt zelfs de concentratiekampen waar Hanna bewaakster was. Hij leeft een eenzaam leven en besluit uiteindelijk Hanna weer te gaan voorlezen. Hij neemt zijn verhalen op cassette op en stuurt die naar Hanna. Als ze in de gevangenis leert schrijven en lezen, schrijft ze aan Michael maar hij antwoordt haar niet. Als ze vrij komt zoekt hij een baan voor haar en zien ze elkaar sinds lange tijd. Kort daarna pleegt ze zelfmoord. Haar erfenis wordt, na veel omwegen, tenslotte overgemaakt aan een stichting voor analfabeten.
Je vraagt je af hoe ver schaamte kan gaan? Ik vond de halsstarrige wijze waarop Hanna zich tijdens de rechtszitting gedroeg niet te bevatten. Zou iemand in werkelijkheid liever zijn leven ruïneren dan iets waar hij zich vreselijk voor schaamt, toegeven? Schaamte en schuldgevoel (ruim aanwezig natuurlijk ná de Tweede Wereldoorlog) zijn de belangrijkste thema's.
Een intrigerend boek, met vraagstukken waar je nog tijden over nadenkt als je het uit hebt. Het is prachtig geschreven en ik ben vast van plan meer van Bernard Schlink te gaan lezen. Naar enkele van onderstaande titels ga ik de komende tijd dus op zoek:
De liefdesval
Het eerste weekend
De vrouw van het benzinestation
De thuiskomst
Een web van leugens
De oude zonden
Heeft iemand één van deze boeken al eerder gelezen?
Ik hoor het graag!

Overpeinzing...

WEGE ENTSTEHE ERST DADURCH, INDEM MAN SIE GEHT!
(FRANZ KAFKA)

Flu or no flu.....

De voorspelling dat één op de drie mensen door de
Mexicaanse griep geveld zou worden is inmiddels wel achterhaald. In het scenario dat ons steeds werd voorgehouden zou iedereen tegelijkertijd ziek worden. Dus tweederde van de beroepsbevolking zou op bed liggen ná de vakanties. Aangeraden werd een telefonisch consult aan te vragen bij het vermoeden dat je de griep onder de leden hebt.
Nou, dan mag je maar hopen dat je niet een huisartsen/ gezondheidscentrum hebt als ons huidige! Wat een verandering ná onze vorige huisarts! Dat was gewoon een éénartsspraktijk met vriendelijke assistente die je persoonlijk kent. Een inloopspreekuur voor de kleine kwaaltjes en de mogelijkheid tot consult op korte termijn bij meer ernstige klachten.
Zo niet het superdeluxe nieuwe centrum waar we nu mee te maken hebben! Bij de receptie en aan de telefoon begint het meestal al: een stel hautaine receptionistes stellen tig vragen over je gezondheidstoestand en bepalen of er spoed bij je afspraak is. Wil je je eigen huisarts consulteren dan kan dat meestal pas over 5,6,7 dagen, waardoor je gedwongen bent genoegen te nemen met een andere arts (alleen bij de kennismaking heb ik mijn éigen huisarts gesproken).
Van de vijf keer dat ik dit jaar de praktijk heb bezocht kreeg ik vier keer een mij onbekende arts. Ik kwam alle keren voor dezelfde kwaal en steeds werd de oorzaak in een andere richting gezocht. Dossierkennis?
Huisbezoek gebeurt alleen nog in heel ernstige gevallen. Mijn hoogbejaarde buurvrouw kreeg de mededeling dat ze op een ijzig gladde winterdag maar gewoon naar de praktijk moest komen. Hoe?...dat mocht ze zelf uitzoeken!
Pff……dan zal die grieppandemie toch maar eens wél uitbreken!
Ik ben al duizend doden gestorven vóór die tijd……

Elke maand een gedicht: Gedicht uit mijn jeugd.....

Mijn moeder is mijn naam vergeten
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
Laat mijn naam zijn als een keten,
Noem mij, noem mij, spreek mij aan
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten

Onlangs schoot me weer dit gedicht te binnen van Neeltje Maria Min. Vroeger, lang voordat ik begreep hoe zat met moeders en dochters, vond ik dat een prachtig gedicht. De bundel waarin het stond (zelfde naam) kwam uit in mijn tienerjaren en zelden is een gedicht uit een debuut zo ingeslagen. Haar gedichten beleefden oneindig veel herdrukken. Neeltje Maria Min woonde destijds in Bergen met haar kind van anderhalf in bij haar ouders. Ze dichtte vrijelijk over de moeilijke relatie met haar ouders en over de onvindbare liefde. Uiteraard viel dat in vruchtbare aarde in mijn tere tienerzieltje. Ik denk dat ook veel generatiegenoten dit gedicht zó uit het hoofd kunnen declameren want het was destijds heel bekend. Het verwoordde zoveel van onze eigen angsten, vragen en gevoelens. En nog steeds kan ik enigszins ontroerd raken bij het horen van deze regels...
Dat geldt overigens niet voor iedereen: ooit las ik dat iemand de bundel van een geliefde kreeg met als opdracht voorin het boek: 'bij wie ik liefheb, wil ik eten'!

Kookblog......

Een van de dingen die ik het liefst doe is een boekwinkel binnen stappen. Heerlijk neuzen, kijken of het boek dat je graag wil lezen er is, hier en daar een achterflap of gedeelte uit een boek lezen…. Ik ga maar zelden met lege handen weer naar buiten.
Niet alleen literatuur heeft mijn belangstelling, ook kookboeken trekken me altijd aan! Ik heb er inmiddels een respectabel aantal van maar ik zwicht toch vaak weer voor een nieuw exemplaar. Zo zag ik onlangs het boek van Clotilde Dusolier. Nu lees ik ook altijd haar inspirerende blog Chocolate & Zucchini (Engelstalig).
Dat vind ik een van de leukste kookblogs die ik ken. Haar blog is levendig, gaat vaak over van alles en nog wat en wordt opgeleukt door mooie foto’s en interessante verhalen. Ze heeft verschillende rubrieken waaronder een French Idioms Archive met gezegden die met eten te maken hebben, zoals: Etre tout sucre tout miel (poeslief zijn) Ce n'est pas de la tarte (het is niet gemakkelijk), Mettre la main à la pâte (de schouders ergens onder zetten). Klinkt leuk, he?
En dan natuurlijk de recepten… al valt het me vaak niet mee om Engelse maten te vertalen naar Nederlandse maten. Plus dat genoemde ingrediënten me ook niet altijd duidelijk zijn en er soms woordenboeken aan te pas moeten komen. En oen die ik ben: dan vergeet ik ook vaak weer de vertaalde gegevens over maten etc. te noteren, dus de volgende keer moet ik alles weer opnieuw uitrekenen! Och ja.... maar ik heb toch een paar heerlijke gerechten uit haar blog gemaakt. Pas nog een Strawberry Panna Cotta als nagerecht bij een etentje met vrienden. Heel geslaagd!
Overigens: ik heb het boek niet gekocht; ik wacht toch op de Nederlandse uitgave!

De Parade

We waren afgelopen week de hele zaterdag druk met klussen in het nieuwe oude huis van oudste dochter&vriend in Utrecht. Het is een Goliath-klus, maar het wordt prachtig! Aan het eind van de middag stelden de twee voor om ons op een avondje Parade te tracteren. Nu is De Parade altijd vreselijk leuk maar met mijn vuile broek en een shirtje vol verfvlekken aan vond ik het ietsje minder. Geen andere kleding bij me en de maten van oudste en mij verschillen nogal dus dat was ook geen optie. Maar ik bedacht me dat ik nog een goed jasje in de auto had liggen van een paar dagen daarvoor. Dus (ik) gekleed in kluskleding met een colbert erover togen we naar De Parade. Toen we er waren heb ik geen moment meer aan mijn merkwaardige kledingcombinatie gedacht! Wat een leuke voorstellingen, wat een spirit en wat een heerlijke gerechten overal! De Parade in Utrecht is inmiddels afgelopen maar voor wie wellicht nog naar Amsterdam gaat: ga naar "Conny Janssen danst" ! Echte aanrader!

De Stem....

Wij hebben vakantie! Alweer… hoor ik sommige lezers denken!
Ja, dat is zo fijn van werken aan een Hogeschool; de zomersluiting is er voor iedereen!
We genieten van onze veranda en tuin, we klungelen een beetje rondom huis, lezen stapels kranten en boeken weg, gaan naar leuke kleine dorpjes in Friesland en Limburg; wandelen aan zee, bezoeken veel, héél veel terrasjes, kortom: we doen waar we op dat moment zin in hebben.
Maar vreemd genoeg steekt er soms ook een vaag schuldgevoel de kop op: Moeten We Niet Wat Nuttigs Doen? Klussen die zijn blijven liggen….? Naar een lezing, tentoonstelling, weet ik veel…? STRIJKEN….!? Op bezoek bij… vul maar in….?
Tja: is dat een probleem van ons: 50-plussers? Opgevoed met het idee dat “ledigheid des duivels oorkussen” is? (Ik wel!)
Ik houd dan ook regelmatig discussies met mijn innerlijke opzichter! Wie de discussie wint, wisselt nog al eens. Na een paar glazen wijn zijn míjn argumenten meestal voldoende doorslaggevend om haar (hem?) het zwijgen op te leggen!
Ik beloof mezelf dat ik de hele vakantie doof ben voor De Stem! Wat denkt zij/hij wel: ík maak zelf wel uit wat ik doe of laat! Toch?
Maar goed....eerst moet ik nog even de wasmachine uitruimen....!

Calendar Girls versus Prime Suspect

Van de week zat ik naar een aflevering van Prime Suspect met Helen Mirren te kijken. Ze speelt hierin de hoofdrol als Superintendant Jane Tennyson.
De serie sloeg destijds in Engeland in als een bom en dat is niet verwonderlijk; Helen won met haar rol diverse prijzen, waaronder drie BAFTA’s!
Ik vind het bepaald geen doorsnee thriller. Het karakter Jane Tennyson is feilbaar, iets dat je niet zo snel ziet in TV-series. In de aflevering (herhaling) die ik zag staat ze enkele weken voor haar pensioen. Ze heeft het bijzonder moeilijk en grijpt naar de fles. Door haar persoonlijke crisis zet ze haar, bijna afgesloten, carrière op het spel.
Toen ik naar een filmpje zocht van Prime Suspect stuitte ik ook op een stukje uit Calendar Girls. Ik heb destijds heel erg van deze film genoten en de vriendschap onder de vrouwen in Calendar Girls deed me erg denken aan de vriendschappen tussen Red Hat Vrouwen.
Daarom kies ik toch maar voor een fragment uit Calendar Girls i.p.v. Prime Suspect, al was het maar voor de rode hoedjes (mutsjes) aan het eind van dit fragment!

Tuin van de Queen en De Kleine Prins....

Bij ons vorige huis, een herenhuis uit 1938, hoorde een statige tuin met perken en borders. Ik probeerde op kleur te tuinieren en had o.a. veel rozen, hydrangea’s en lavendel.
Nu, in ons huis hier in het bos, hebben we uiteraard rondom ons heen overal bostuin. De tuin wordt omsloten door heel hoge naald- en loofbomen en rododendrons.
Het is wel wennen aan het tuinieren in deze tuin.
Je moet eindeloos onkruid wieden want er zijn bomen en struiken weggehaald en alle opengevallen plekken vullen zich in no-time met onkruid. De varens woekeren, zuring, judaspenning, vingerhoedskruid en wat al niet meer komt overal op en in de vijver groeien de onderwaterplanten als idioten! Nu is tuinieren wel een grote hobby maar om nu dag aan dag met je achterste omhoog onkruid uit te staan trekken is weer iets geheel anders, wat mij betreft! Dat is een oneerlijke strijd waarvan de uitkomst bij voorbaat al bekend is.
Over een aantal plekken heb ik dan ook niet eens een oorlogsverklaring afgelegd; ik geef me bij voorbaat over! Gelukkig komt binnenkort hulp en gezamenlijk krijgen we ze er wel onder, daar ben ik zeker van!

Het gevecht om toch de mooie bossfeer te blijven behouden maar wel de tuin zoveel mogelijk onkruidvrij te houden deed mij denken aan de verhaaltjes uit Le Petit Prince: Nu waren er enkele verschrikkelijke zaden op de planeet van de kleine prins en dat waren de zaden van de Baobab. De bodem van de planeet was ermee besmet. Een Baobab is iets dat je nooit meer kwijt raakt als je ze te laat bemerkt. Ze spreiden zich uit over de gehele planeet. Ze boren stevig door met hun wortels. En als de planeet te klein is, en de Baobabs te veel, dan zullen ze hem in stukken splijten…
(de ietwat wankele vertaling is van mij, voor als je het je afvroeg!)

Verderop in het boekje komt, zoals je weet, de dag waarop de kleine prins besluit weg te gaan van zijn planeet. Hij ruimt z'n planeet op, trekt de laatste sprietjes van de Baobab uit, veegt z'n vulkanen schoon en wil een stolp over de bloem zetten. Dan vraagt de bloem hem vergiffenis en zegt dat ze zich dwaas heeft aangesteld.

Kijk: op dat moment wacht ik nu ook!!

Elke maand een gedicht: juli: Zuidafrikaanse overpeinzing....

ROSA ROSARUM

Kom naar my tuin waar die donkerrooi rose
Duist’re geheime vertrou aan die nag;
Sonnestraal-kusse en suidewind-kose.
Drome en liefde die lang somerdag.

Kom in die soel someraande en luister
Wanneer die nagwind hul drome verklaar -
Na die veelvuldige blommegefluister,
Bloesem en bloeisel en blad altegaar

Kom waar die lelie - die blanke, die reine -
Skugter haar bloesem ontbloot aan die maan,
Blou miosotis - die slanke, die kleine -
Met haar vergeet-my-nie-ogies betraan.

Kom als die maanblom - wit sy en satyne -
Als ’n vorstinne verskyn in haar prag.
Onder die wierook van roos en jasmyne -
Skoonste juweel op die bors van die nag!


A.G. Visser

Topmodel or not...?

In MokkaMarketing, een blad dat zich richt op 50+ plussers staat een artikel over een topmodel van 80 jaar!!
Tja, dat gaan wij (spreek voor jezelf, mens!) natuurlijk nooit meer halen! Hoewel: ik heb natuurlijk nog wel 22 jaar te gaan! Tweeëntwintig jaar lijnen??
Al die etentjes, gezellige lunches, heerlijke wijntjes, om maar eens wat te noemen, zouden mijn neus voorbij moeten gaan als ik hier nog ooit bij in de buurt wil komen. Moet een mens dat willen?
We hebben nét door onderzoekers horen beweren dat samen uitgaan zo óntzettend goed voor ons is!!
Maar ik vind het wel helemaal geweldig dat het allemaal kan tegenwoordig.
"30 is het nieuwe 20; 40 is het nieuwe 30; 50 is het nieuwe 40! " Ja, ja....
Daarboven is het helemaal niet meer bij te houden!

Een poosje Madeira... my dear!

Het was heerlijk!!
Manlief en ik waren met vakantie naar Madeira! Ongelofelijk mooi eiland met een prachtige natuur!
We huurden er een huisje op palen (soort veredelde boomhut, zie boven!) in een zeer groene omgeving in Quinta das Eiras op 700 m. hoogte in de bergen. Huisje was schattig, nadeel van de hoogte was wel dat het er behoorlijk vochtig was!
Het eiland is natuurlijk klein: de totale oppervlakte is 740 km2; het is ongeveer zo groot als de provincie Utrecht. Je zou zeggen: je bent zo uitgekeken. Maar niets is minder waar!
Rein en ik hebben met ons gehuurde Cleootje ruim 1000 km. gereden! We hebben het eiland dan ook van Oost naar West en van Noord naar Zuid verkend. Over de berghellingen en door de diepe dalen. Regelmatig eruit voor sight-seeing, bezienswaardigheden, dorpskerken, culturele evenementen en niet in de laatste plaats voor "um chinesa" (soort cappucino), lunch en diner. Best wel goede wegen, behalve echt hoog in de bergen.
Madeira heeft een adembenemend landschap, kleine stille bergdorpen, mooie steden en van waaruit je ook kijkt: de felblauwe zee en de indrukwekkende valleien en bergen. De hoogteverschillen zijn echt behoorlijk; de hoogste berg is de Pico Ruivo van 1862 mtr. Bij elke 100 mtr. daalt de temperatuur ongeveer 1 graad!
Dat Madeira een bloemeneiland wordt genoemd was ons wel bekend maar dat het zo'n schitterende vegetatie heeft hadden we niet verwacht!
Ik heb alles wat ik herkende in mijn agenda opgeschreven; vier bladzijden vol! In de bermen (en ik bedoel dus ook de bermen hoog op de bergen waar nauwelijks huizen staan!) bloeien gewoon in het wild: fuhsia's, crocosmia's, mexicaanse madelieven in grote roze wolken en vooral veel hortensia's en agapantussen. Overal waar je maar kijkt zie je blauwe en witte agapantussen! Hele bergenhellingen en -bermen vol! Terwijl we in Nederland voor drie armzalige bolletje in een zakje 5.95 euro betalen, staan ze daar gewoon als onkruid te woekeren!
In de tuinen en parken veel oleanders in alle kleuren (zag zelfs een écht gele!) en bougainvillea, geraniums van 1.50 m. hoog, varens met boomdikke stammen, ficussen, crotons en cotoneasters (niet in de bloempotformaten zoals wij die kennen maar in manshoge struiken). Echt geweldig!
Ook de levada's (met de natuurlijk gevormde wandelpaden langs deze irrigatiekanalen) zijn het noemen waard. Het merendeel van de toeristen komt er ook om te wandelen.
Juist in de tijd dat wij er verbleven waren er de eilandfeesten. Op elk dorpspleintje van het eiland waren er overdag en 's avonds feestelijkheden, uiteenlopend van heavy popmuziek tot volksdans en -zang (grappig om te zien dat de plaatselijke jeugd in volksdansornaat stond te housen op de popmuziek!) en vuurwerk.
En ik ben bovendien helemaal verliefd geworden op het borduurwerk in Madeira!
Wat een prachtige handgeborduurde tafelkleden, lopers, servetten, etc. Ragfijn weefsel met heel delicaat kant en/of borduursel. Allemaal gemaakt door de Madeiraanse(?) vrouwen en beschermd met het echtheidszegel van wijlen Elizabeth Phelps, die hier ooit een borduurschool oprichtte voor de vrouwen van het eiland. Het borduurwerk heeft al veel prijzen behaald o.a. op de International World Trade Exhibition in Londen.
Verder hebben we ook zeer genoten van de plaatselijke keuken en de wijnen en likeuren van Madeira! Zo zeer zelfs dat we de laatste dag rond dinertijd gewoon met een bakje muesli en ons boek zijn thuisgebleven want we konden geen restaurant meer zien!
Kortom: het was een heerlijke vakantie op een prachtplek! Maar dát hadden jullie vast al begrepen!
Adeus!