Ik kijk niet uitsluitend dit soort films, nee hoor. Maar met het ouder worden bemerk ik bij mezelf een toenemende behoefte aan films die me achterlaten met het idee dat de wereld zo slecht nog niet is. Meestal duurt dat gevoel niet zo lang, maar alla...:-)
Ik zag onlangs de film The Best Exotic Marigold Hotel en ik heb ervan genoten.
De film, gebaseerd op de roman These Foolish Things van Deborah Moggach is gemaakt door John Madden en hij had de complete crème de la crème van de Engelse acteerwereld tot zijn beschikking.
Want "oude rotten" Judi Dench, Tom Wilkinson, Bill Nighy en Maggie Smith blijven m.i. prachtig om naar te kijken, hoe oud ze ook worden.
De film gaat over een groepje van zeven Britse pensionado’s dat neerstrijkt in een aftands Indiaas hotel voor ouderen, dat in de folder stukken mooier leek.
Alle zeven hebben zo hun eigen redenen voor het vertrek naar India. Bij aankomst blijkt van de beloofde luxe maar weinig waar te zijn. Manager Sonny denkt van de stoffige bouwval een mooi ouderen resort te kunnen maken. Zijn goedbedoelde maar amateuristische pogingen om zijn hotel in orde te krijgen zijn vermakelijk en eigenlijk bedoeld om zijn moeder te bewijzen dat hij wel zijn mannetje staat. Omdat de bejaarde reizigers allemaal behoorlijk verschillend zijn reageren ze ook allemaal verschillend op de slechte staat van het hotel.
Douglas en Jean hebben een veertig jarig huwelijk waar de sjeu al jaren vanaf is en merken in India hoe zeer ze uit elkaar zijn gegroeid. Hij geniet met volle teugen van India, maar zij klaagt altijd en komt het hotel niet uit.
Ook Muriel is alleen maar aan het zeuren. Zij is naar India gekomen omdat ze hier eerder een nieuwe heup kon krijgen, maar is uiterst achterdochtig en zelfs racistisch.
De weduwe Evelyn probeert er het beste van te maken. Haar man liet haar met schulden achter en ook in India kan ze nauwelijks rondkomen.
De versierder Norman en mannenverslindster Madge zijn op zoek naar hartstocht en op de vlucht voor hun leeftijd en teruglopende kansen een partner te vinden.
Graham woonde als jongen in India en gaat een oude vriend opzoeken. Daar heeft hij zijn reden voor, blijkt later.
Een van mijn lievelingsactrices Judi Dench speelt Evelyn. Ze zegt over de film en haar rol hierin: "Ik sta wat anders in het leven, minder afhankelijk, maar heb ook mijn man verloren, elf jaar geleden, en zie mezelf ook niet in een bejaardentehuis wonen. De westerse neiging om ouderen in een kamertje te stoppen waar ze de hele dag televisie kunnen kijken en we geen last van ze hebben, vind ik afschuwelijk. In India en andere exotische culturen gaat dat veel respectvoller, dat heeft mij altijd aangesproken. Toen mijn man nog leefde, hebben we op zeker moment een groot huis gekocht waar we met de complete familie introkken. We hebben daar twaalf jaar met z’n allen gewoond, tot mijn moeder en schoonmoeder overleden. Nu nog woon ik samen met mijn dochter en kleinzoon in één huis." ....
"In dat opzicht vind ik deze film dapper en goed geslaagd, met precies de juiste toon: wel eerlijk, maar niet te zwaar. Je moet vooral niet vergeten een beetje om het leven te blijven lachen.`
Acteur Bill Nighy zegt: "Wat mij aansprak in het scenario was het gegeven dat mensen in zo’n uitheemse cultuur worden bevrijd van angsten en vooroordelen. Dat is een onderwerp dat sowieso belangrijk is, ongeacht je leeftijd. Ze zeggen dat tieners ooit zijn uitgevonden door een marketingafdeling; volgens mij geldt dat voor ouderen net zo goed. Die marketingblik heeft onze samenleving de laatste decennia enorm veranderd. Zodra je buiten de hoofddoelgroep valt tel je opeens nog maar half mee. Ik moet zeggen dat ik zelf helemaal niet met de ouderdom bezig ben. Of ik ooit met pensioen ga, daar heb ik nooit serieus over nagedacht – ik ga het liefst improviserend door het leven."
Als je ook van dit genre films houdt, ga dan zeker kijken zolang het nog kan!
