verbouwereerd...

Gistermiddag ging ik wandelen met Bruun, onze hond.  Het zag er naar uit dat het een mooie dag zou worden en omdat ook Bruun er zin in leek te hebben, staken we het bos door naar de rondweg om ons dorp.
Er was aardig wat verkeer op de been.. uhh.. band. Auto's, scooters, brommers en ook veel fietsers.
In ons dorp lijken aardig wat yup-achtige tiepjes te wonen.  Geïnteresseerd keek ik naar de moeders en vaders die hun kroost naar school brengen met een hippe bakfiets, of een fiets met karretje erachter, gekleed in kekke jurkjes en shirts.

Een Hollands tafereel, maar wel anno 2012.  Ik dacht terug aan de stevige ouderwetse fiets die ik vroeger reed. Eén kind voorop, één achterop, de hond aan de lijn meelopend en soms de boodschappentas aan het stuur.  Nou, dan is dit toch wel comfortabeler en gemakkelijker. Alles in één bak!
Terwijl Bruun een beetje loopt te snuffelen en geen zin  lijkt  te hebben om door te lopen, kijk ik naar een leuke blonde jonge moeder, met een kar achter haar fiets waar drie kindjes in zitten.  Ze lijken allemaal sprekend op haar en zullen dus wel bij haar horen, veronderstel ik.  Ze groet vriendelijk als me passeert.  In gedachten nog een beetje bij de beelden van mijn destijds jonge dochtertjes, groet ik terug.
De kinderen hebben alle drie een rugtasje met een, mij onbekend, stripfiguurtje bij zich.  Leuke kindjes, zo te zien. Mooi hoor, zo'n jong gezin. Maar druk ook natuurlijk. Moeders van tegenwoordig lijken ook veel aan te kunnen en bewonderend kijk ik naar de energiek voortrappende vrouw met haar kroost.
Terwijl ik een hand ophef om naar de kindjes te zwaaien draait het jongetje dat achterin de kar zit zich naar me om. Hij steekt zijn tong ontzettend ver uit uit en steekt tegelijk allebei zijn middelvingers naar me op.
Verbouwereerd laat ik mijn hand zakken en kijk de fietskar na tot ze de bocht om is!