anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



woensdag 30 maart 2011

als ik dat eens over kon doen...

Verzucht jij het bovenstaande ook wel eens?
En dan heb ik het niet over dingen waar je spijt van hebt want spijt is een slechte raadgever.
Wat ik bedoel is het herbeleven van bepaalde gebeurtenissen in je leven.
Er bestaat een film (waarvan me de naam niet te binnen wil schieten) over het hiernamaals waarin de doden wordt gevraagd welk moment ze voor eeuwig willen herbeleven. Voor eeuwig ja... want dát blijkt (in de film) het Paradijs te zijn!
Je kunt dus niet voorzichtig genoeg zijn bij het kiezen van wat je nog wel eens wil overdoen:-)

Ik heb nare herinneringen, maar ook heel mooie.
Onder de mooie zijn veel gebeurtenissen die ik wel een keer zou willen herbeleven (hoewel: éindeloos herbeleven is natuurlijk wel iets anders!)
Er zijn momenten die voor eeuwig in mijn geheugen staan gegrift.
Maar als ik een keuze moest maken zou ik iets heel gewoons kiezen, denk ik.
De keren dat mijn toen nog kleine kinderen aan het spelen waren, ik met een haakwerk en een mooi muziekje erbij zat, een vriendin die binnen kwam lopen voor een kop thee.
Of een mooi feest met iedereen waarvan je houdt om je heen.
Met Hubbie in ons fijne huis, mooie boeken en een glaasje wijn binnen handbereik.
Of de flow herbeleven van het creëren van iets moois: een verhaal, een beeld, een torso.
Dat gevoel zou ik wel willen terughalen.
Grappig vind ik dat je vaak achteraf pas tot de ontdekking komt wat écht belangrijk voor je is geweest.

Wat zou jij kiezen?
Welke gebeurtenis zou je nog een keer willen herbeleven?
De eerste keer dat je je geliefde zag?
De dag dat je je diploma ontving? Je trouwdag? De geboorte van je kinderen?
Of een dag dat je als kind op schoolreisje ging?
Of de keer dat je eindelijk dat belangrijke gesprek voerde?
Of de reis van je leven maakte?
Of…

zaterdag 26 maart 2011

tuinieren… leuk?

Tuinieren ís leuk, tenminste vaak.
Maar soms, zoals nu het nieuwe tuinseizoen begint, vraag ik me af wat er nu ook al weer zo leuk aan was.
Als ik de schade van afgelopen winter opneem zie ik dat veel van wat ik verleden jaar pootte teruggevroren is en niet zo’n beetje ook.
De hortensia’s die zo prachtig in verschillende kleuren stonden te bloeien in de tuin zijn zeker de helft aan hoogte kwijt. Evenals de sierwilgen en de helleborussen. Ook de rest ziet er allesbehalve florissant uit. Die dorre bosgrond, al die stompen die ineens zichtbaar zijn, alle afgestorven planten en uit hun krachten gegroeide struiken: op dit moment vind ik er niks an!
Voorlopig houd ik het bij wat snoeien en wegwerken van blad en het uitharken van oneindige bergen naalden van alle lariksen in het bos rondom ons huis. Ik maak een lijst van gesneuvelde planten en struiken en van planten die nodig zijn om nog lege plaatsen op te vullen.
Over een paar weken ga ik hiermee naar de kweker en met het poten van nieuwe tuinplantjes komt meestal het tuinplezier wel weer terug.
Bijna alles wat je in een tuin doet heeft geen effect op de korte termijn, een tuin heb je eigenlijk voor de toekomst.
Voor een tuin heb je in de eerste plaats onuitputtelijk veel geduld nodig en geduld is niet een van mijn sterke kanten...zucht.
Over een poosje, als de ergste schade weggewerkt is en de planten weer volop in het blad zitten, zal deze defaitistische stemming heus wel omslaan.
En dan ga ik, net als alle andere jaren, weer enthousiast aan de slag.

woensdag 23 maart 2011

nieuwe uitdaging...

Vaste lezers van mijn blog weten dat ik een tijd geleden gestopt ben met werken.
Na een moeilijke tijd, die mede het gevolg was van een toenemende tegenzin in de veranderingen binnen de Hogeschoolbibliotheken, besloot ik te stoppen ofschoon dit eerder was dan ik gepland had. En ondanks dat manlief nog een aantal jaren parttime blijft werken.
(Hij is wat jonger… tja, het lijkt of ik de trend vóór was:-)
Maar goed; na een tijdje thuis kan ik aardig de balans opmaken.
Het is heerlijk dat ik niet ergens hoef te werken tegen mijn zin. En dat ik mijn tijd kan vullen met dingen die ik wél leuk vind. Bovendien is het fijn dat ik de deur kan uitlopen en buiten kan zijn wanneer ik daar zin in heb.
Minder fijn is dat mijn dagstructuur rommelig is en dat ik veel dingen solitair uitvoer.

Deze week vroeg mijn oudste dochter tot mijn grote vreugde of ik wellicht zin had wat werkzaamheden voor haar werkgever te doen. Ze werkt als marketing manager voor Paula’s Choice.
Voor mensen die hier nog nooit van hebben gehoord: Paula’s Choice is het bedrijf van de Amerikaanse Paula Begoun. Ze is daar bekend als de "Cosmetics Cop". Ze is auteur van boeken als: Don't Go to the Cosmetics Counter Without Me, Blue Eyeshadow Should Be Illegal, The Beauty Bible, e.a.
Haar "Dear Paula"-column verschijnt in kranten in heel Noord-Amerika en als expert binnen de cosmetica-industrie is ze herhaaldelijk te gast geweest bij o.a. CNN, Oprah, de Today Show, Dateline NBC en Primetime. Ze staat bekend om haar diepgaande kennis van de cosmetica-industrie en is onder vakmensen binnen het gebied van de huidverzorgingswereld een erkende autoriteit.
Ik gebruikte haar producten al lang voordat Oudste er ooit in dienst trad.
Voor mij onderscheidt het bedrijf zich doordat ze hoogwaardige producten aanbiedt die het wat kwaliteit betreft op kunnen nemen tegen de duurste cosmeticamerken. Maar tegen aanzienlijk voordelige prijzen en met een "no nonsens"filosofie waar ik van houd. Bovendien hebben de producten een wetenschappelijke onderbouwing.
Binnenkort ga ik dus teksten redigeren voor haar bedrijf. En wellicht in de toekomst nog andere taken.
Aangezien ik in een grijs verleden een opleiding gevolgd heb tot schoonheidsspecialist (ik heb er nooit wat mee gedaan maar er wel veel van geleerd) en ik me ook graag bezig houd met taal lijkt me dit dus een leuke, nieuwe uitdaging.
Fijn is ook dat ik dit voor het grootste gedeelte thuis kan doen en contact met mensen binnen het bedrijf houd via Skype.
Kortom: binnen afzienbare tijd ga ik voor enkele dagdelen per week aan de slag voor Paula’s Choice.
Hoewel ik nog niet precies weet wat het me zal brengen heb ik er veel zin in.
Ik houd jullie op de hoogte.

maandag 21 maart 2011

amusetour...

Wat een heerlijk weer was het afgelopen zondag. Ook in Bergen.
Want daar waren we.
Bergen is absoluut één van onze meest favoriete dorpen.
Al eerder schreef ik een logje over een paar vakantiedagen in Bergen afgelopen zomer.
Maar gisteren waren we er dus voor één dagje, samen met nog drie vriendenstellen.
We konden deze zondag voordelig per trein reizen met ons boekenweekgeschenk en dat scheelde een zeer behoorlijk bedrag want Bergen is nogal ver van onze woonplaats.

We deden in Bergen met zijn allen mee aan het culinaire evenement "Amuse Tour".
Dit jaar werd in Bergen, in navolging van andere steden in de omgeving, een tour georganiseerd langs zo’n tien restaurants.
Hier kon je, op vertoon van een passe-partout, bij elk restaurant een amuse verkrijgen die representatief is voor de keuken van het desbetreffende restaurant. Elke amuse ging vergezeld van een mooi, bijpassend wijntje.
Het was buitengewoon leuk, lekker en gezellig.
We werden rondgeleid door een kennis die in onze omgeving woonde maar sinds een jaar terug is verhuisd naar haar geboortedorp Bergen.
Natuurlijk speelde het mooie weer een grote rol en op alle terrassen was het een drukte van belang.
Het grappige was dat je met je glas in de hand van het ene naar het andere restaurant wandelde. Dat gaf natuurlijk geestige reacties dus er werd heel wat afgelachen. Er ontstond zelfs een soort groet, zoals bij motorrijders die elkaar passeren.
In elk restaurant was er weer een treffen waarbij over en weer de ervaringen van de middag werden uitgewisseld. Er heerste een vrolijke stemming, die natuurlijk ook danig werd verhoogd door alle heerlijke rode en/of witte wijntjes die werden geserveerd.
Wij hadden een fijne en ontspannen dag. Het was een mooie gelegenheid om op een informele manier kennis te maken met een grote variëteit aan restaurants.
Voor iedereen die in de buurt van Bergen, Volendam, Enkhuizen of Hoorn woont en culinaire belangstelling heeft: zeker een keer doen!

woensdag 16 maart 2011

overpeinzing…

"Naarmate mijn verleden toeneemt, neemt mijn toekomst af".
Deze, nogal sombere, overpeinzing kwam als vanzelf bij me op na het lezen van een artikel over ouderdom en de gevolgen daarvan, zowel maatschappelijk als individueel.
Nu is doemdenken over leeftijd, ouderdom en verval niet een van mijn favoriete hobby’s, hoor. Integendeel, zou ik zeggen. De meest sprekende voorbeelden zijn voor mij nog altijd de mensen die tot op hoge leeftijd naar verre continenten reizen, parachute springen, op de ongelijke brug een salto maken en Chinees leren spreken.
Maar de simpele waarheid is dat dit gaat om een zéér klein percentage van de ouderen, hoezeer de omstandigheden ook veranderd zijn in de loop der jaren.
Gisteren was ik in één van de vele bejaardentehuizen die onze gemeente telt. Ik wilde me hier nuttig maken als vrijwillige bibliotheekkracht. Nu zijn bejaardentehuizen niet vreemd voor mij; mijn moeder woont al geruime tijd in een bejaardentehuis.
Deze kennismaking was echter een geheel andere. De "bibliotheek" bleken twee planken met grootletter boeken in een wandkast te zijn. De vriendelijke activiteitenbegeleidster vertelde dat er nog weinig wordt gelezen. In een tehuis van 79 personen lazen er op regelmatige basis maar twee, hooguit drie personen. Het abonnement op de Provinciale Bibliotheek was opgezegd omdat de kosten niet tegen de baten opwegen.
Was dit al een schok voor mij, erger vond ik nog de rondgang in het tehuis. Overal werd van alles georganiseerd van bloemschikken tot zingen tot handwerken en interessante lezingen aan toe. Echter: aan alle activiteiten deed steevast hetzelfde kleine groepje mensen mee.
Hoe enthousiast de staf ook was, de animo voor deelname is en blijft miniem.
De discrepantie tussen deze werkelijkheid en de vele boeken die tegenwoordig verschijnen over "verantwoord ouder worden" vind ik enorm.
Natuurlijk kijk ik ook liever naar de voorbeelden in deze boeken: "lef" hebben, geïnteresseerd blijven, lichamelijk en geestelijk verval tegengaan, midden in het leven staan!
Tja, dat willen we natuurlijk allemaal wel. Maar weerspiegelt dit de werkelijkheid?
Ik ben geneigd om te geloven van niet.
Natuurlijk heeft iedereen een voorbeeld bij de hand van een oudere die er inderdaad in geslaagd is om op een goede manier zijn of haar ouderdom vorm te geven. Die voorbeelden zijn er ook en wellicht neemt het aantal de laatste jaren toe.
Dat neemt niet weg dat al die tehuizen met ouderen nogal een schril contrast vormen met de voorbeeldouderen die ons door de media regelmatig voorgehouden worden.
Een gunstige uitzondering is, wat mij betreft, Emma Brunt. Ze schreef een geestig, maar eerlijk boek over het ongerief van het ouder worden: "Slechts nieuws voor iedereen". Zoals ze zelf schrijft moet ze niets hebben van de suikerzoete praatjes over "mooi" oud worden. "Vijftig worden is een koud kunstje, als het daar maar bij bleef! Je moet namelijk ook nog zestig worden. En zeventig, En tachtig als je zoveel tijd krijgt. En dan is glorieus oud worden een utopie!"
En vanzelfsprekend zijn we allemaal geneigd te denken dat dit natuurlijk niet op óns van toepassing is maar de werkelijkheid laat helaas toch echt iets anders zien.
Hoezeer de media ons ook anders willen doen geloven!

zondag 13 maart 2011

gedicht van maart...

De winter en mijn lief zijn heen

De winter en mijn lief zijn heen.
Er zit een merel op het dak,
zijn keel beweegt, zijn snavel beeft
alsof hij in zichzelve sprak.

Hij luistert: uit een verre boom
klinkt als het ketsen van twee stenen
een vonkenregen van verlangen
zo luid, zo helder en zo bang.

De merel stort zich met een kreet
vol wildheid in de voorjaarsvlagen.
Ik kan het bijna niet verdragen:
mijn voorjaar en mijn lief zijn heen.


'Vergezichten en gezichten'
M. Vasalis

donderdag 10 maart 2011

zomerfavorieten...

Het gaat uiterst langzaam maar de lentetekenen zijn er echt!
Het weer gaat langzaam de goede kant uit en ik vind het heerlijk dat de zomer er aan komt. Natuurlijk eerst nog de lente en dat is óók een heerlijk seizoen, maar voor mij gaat er niets boven de zomer!
Mijn Zomer Favorieten:

zonovergoten dagen met de juiste temperatuur
nachten met een mooie sterrenhemel
lezen in de ligstoel op de veranda
koele glazen rosé
etentjes in de tuin,
aardbeien, bessen, perziken, abrikozen
dutje in de namiddag
losse katoenen jurkjes
biologisch bosvruchten- of chocolade-ijs
lavendelknotsjes maken
muren bedekt met klimrozen
schaduw in de bostuin
zonlicht, gefilterd door de hoge bomen
kleurige en geurige terrasplanten
grote, zachtrose waterlelies in de vijver
met zijn allen (omslagdoek om) op de nachtelijke veranda
salades en koude soepen
fietstochten door een groen landschap
gezellige terrasjes op mooie plekjes
gekleurde teennagels
kruiden op het achterterras
wandeling in de avondschemer
En zo is er vast en zeker nog veel meer dan ik in dit lijstje heb gezet.
Ongetwijfeld kun je hier veel tegenover zetten aan winterse en herfstige genoegens maar voor mij staat vast:
ER GAAT NIETS BOVEN DE ZOMER!

Wat is jouw favoriete seizoen en waarom?

maandag 7 maart 2011

leesvoer...

Vandaag even een logje in het kader van Vrouwendag. Veel wordt er niet meer aan gedaan tegenwoordig maar ik vind het nog steeds de moeite waard om er even bij stil te staan.
Anyway:
Zaterdag kocht ik de nieuwe Opzij.
Tegenwoordig vind ik het weer een fijn blad om te lezen. Het gaat nog steeds over emancipatie maar niet meer zo “in your face” als een aantal jaren geleden. Margriet van der Linden heeft hier goed werk verricht.
In de Opzij deze keer veel artikelen over schrijvers, lezen en boeken. Zelfs een gratis te downloaden E-book!
Ik heb het artikel "De kracht van literatuur" meteen gelezen. In mijn leven zijn boeken altijd belangrijk voor me geweest en een goed (of soms ook minder goed) boek heeft me menig maal door een vervelende periode gesleept, mijn ogen geopend, me afleiding bezorgd, mijn standpunt veranderd, op een nieuw spoor gezet, mijn begrip verbeterd, mijn nieuwsgierigheid gewekt, etc.
In het artikel "Lees je gelukkig" wordt verwezen naar de "School of Life" in Londen. Hier kun je een consult aanvragen voor een persoonlijk leesrecept.
Er zijn recepten voor o.a.: pas gepensioneerden;-), voor rouwenden, voor mensen met liefdesverdriet, voor ouders met slaapgebrek en zo nog meer. Heel intrigerend!
Verderop wordt melding gemaakt van een onderzoek over het verschil in lezen van fictie en non-fictie. De onderzoeker toonde aan dat het lezen van fictie het empathisch vermogen vergroot. Het lezen van fictie stelt mensen in staat om de " grenzen van het zelf" op te rekken waardoor er ruimte voor verandering ontstaat, volgens weer een andere onderzoeker. Zij stelt ook dat de overtuigende kracht van fictie even sterk is als van non-fictie, m.a.w. het lezen van een verhaal over een bepaald onderwerp beïnvloedt onze overtuiging even sterk als een krantenartikel hierover dat doet. Voor mij stonden er echt verschillende eye-openers in het artikel.
Verder staan er nog mooie interviews met Kader Abdolah, Connie Palmen en Jessica Durlacher in deze Opzij. Plus nog boeiende artikelen over o.a Vasalis, over Paula van der Oest die een film over Ingrid Jonker aan het maken is (met Carice van Houten in de hoofdrol), een artikel over de kracht van Social Media en nog meer lezenswaardige dingen.
Voor iedereen die ook geïnteresseerd is in bovenstaande zaken: aanbevolen!

donderdag 3 maart 2011

boeiend boek...

Ik las recentelijk het boek Nieuwe route kiezen? Luister naar je innerlijke GPS, van de Amerikaanse Susan Krauss Whitbourne.
Omdat in deze levensfase alle info omtrent veranderingen welkom zijn was ik erg benieuwd wat het boek mij daarover kon vertellen.
Nu is het geen boek dat gaat over de fase waarin ik me momenteel bevind maar niettemin vond ik het toch boeiend.
Het beschrijft de ervaringen en levensverhalen van zo’n 200 mensen die gedurende 40 jaar gevolgd zijn in hun leven.
De auteur onderzocht aan de hand van dit unieke wetenschappelijke project wat mensen bindt.
Wat zijn de keuzes die mensen gelukkig maken en voldoening geven? Waar voelen we ons fijn bij? Wat zorgt aan het eind van ons leven voor een voldane terugblik?
Volgens Susan Krauss Whitbourne zijn een aantal zaken belangrijk hierbij: b.v. een open houding, vermogen tot zelfreflectie, de bereidheid tot aanpassen, een realistische kijk op veranderingen.
Ze geeft advies over het volgen van een positieve levensweg en stelt dat veranderen op welke leeftijd dan ook mogelijk is.
Nu zijn de mensen die ze 40 jaar lang volgde wel Amerikaanse babyboomers en het verschil in cultuur is wel duidelijk in het boek.
Toch was er bij mij er ook veel herkenning in de gemaakte levenskeuzes; de sociale druk bijvoorbeeld, die vroeger wellicht een grotere rol speelde dan tegenwoordig.
Krauss Whitbourne laat vijf verschillende wegen zien waarop je door het leven kunt gaan, nl.: De slingerweg, Het rechte pad, Het hellend vlak, De overwinningsroute en De authentieke weg.
Ze laat zien hoe je een andere weg kunt kiezen als je niet tevreden bent over het door jouw gevolgde pad.
Ik vond m.n. het laatste hoofdstuk zeer boeiend. Dit gaat over "nalatenschap". Natuurlijk willen we allemaal het gevoel hebben dat we "niet voor niets" hebben geleefd.
Dit hoofdstuk maakt je bewuster van de keuzes die wij maken en geeft je inzicht in hoe je die zou kunnen veranderen (of wellicht je kijk hierop.)
Susan Krauss Whitbourne is professor psychologie aan de Amherst University in Massachusetts en ontving voor haar werk al diverse prijzen.
Het boek is aan te bevelen voor iedereen die geïnteresseerd is in de keuzes die we dagelijks maken en de invloed daarvan op ons leven.