Vrouwtje Septemberzon...

Begin september…vroeg in de ochtend. Nog wat doezelig zit ik aan tafel en drink een grote kop groene thee. Kijkend uit het raam zie ik de hortensia`s die mooi verkleuren in grijsblauwe tinten. Een glinstering van de zon spiegelt in het waterige oppervlak van het marmeren tuintafeltje. De herfstanemonen en de herfstasters bloeien nog steeds in roze, wit, lila en paars.
De loofbomen in de tuin veranderen langzaam van groen in goudgeel en bruinrood. Hun kleuren komen op hun best uit tegen het groen van de naaldbomen. De nog maar dunne zonnestralen vallen naar binnen en kleuren de lichte plankenvloer gelig.
Ik vind het jammer dat de zomer alweer voorbij is; ben een zomermens en heb de pest aan kou en vocht! Maar als de natuur zo’n metamorfose als nu meemaakt kan ik wel vrede hebben met onze Hollandse seizoenen.
Ik trek mijn laarzen aan, loop het bos in en neem wat afgevallen blad, eikels, mos (dit wel uit mijn eigen tuin!) etc. mee! Ik besluit gelijk ook maar naar de hobbykweker verderop te lopen en koop een paar pompoenen, kalebassen en gekleurde pepers. Samen met het bosmateriaal en wat oude potten maak ik een sfeervol tafereeltje op de tafel van het middenterras. Ik sjouw ijzeren tuinvazen naar binnen en vul ze met afgeknipte hortensia’s. Omdat het echte “countrygirlgevoel” nu hevig toeslaat en ik goed op dreef ben besluit ik gelijk ook maar om kaneelmuffins te bakken; het plaatje is compleet!
Als ik later die dag met een lekkere kop koffie op de veranda zit voel ik me compleet tevreden met de wereld. Hopelijk kan ik dit gevoel weer oproepen als over een tijdje de échte grijze en natte herfstdagen komen!

Elke maand een gedicht: Herfstgedicht...

Herfsttij

Waar het vandaan komt weet ik niet,
die pijn als ik naar het licht kijk
dat op schaars gebladerte valt.

Nog gisteren hoorde ik klanken
in de kleinste dingen om me heen.
Ze vulden mijn dagen met een bijna
ongekend geluk in zomerse taferelen:
wandelingen langs water, in parken
en overal rozen zelfs slordig in bloei
alsof ze er in overdaad stonden.

Niets drijft makkelijker weg
en lost op achter brede luchten,
verre einders, dan woorden.
Eens bedekten ze de velden,
nu verdwenen in
een en hetzelfde ogenblik.

Uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis'. 2000
Hannie Rouweler