Verleden week werd ik verrast door een heel lieve geste van een medeblogster.Ik lees haar weblog regelmatig omdat ze mooi schrijft en interessante verhalen heeft en bovendien heel goed kan handwerken. Voor dat laatste heb ik toch al veel bewondering omdat ik zelf helemaal niet kan handwerken. Ik ben nooit verder gekomen dan het naaien van, destijds, kinderjurkjes en het borduren van letterlappen.
Maar goed, deze blogster dus kan alles: naaien, breien, haken etc. en daarnaast boeiend schrijven.
Een paar maanden geleden toonde ze op haar weblog hele leuke gehaakte sjaaltjes en ik was er meteen weg van. Ik vroeg of ze er ook een voor mij wilde haken, uiteraard tegen betaling.
Dat wilde ze zeker, maar op dat moment was ze niet meer in het bezit van de wol die daar voor nodig was.
We spraken af dat ze, zodra er gelegenheid was, een sjaal zou haken van ecru wol.
Uiteindelijk zou het, na enig heen en weer gemail en met de zomer in het vooruitzicht, toch een sjaaltje van grijze katoen worden.
Ze stuurde me foto’s om de kleuren te laten zien en ik mocht een mooie tint grijs uitzoeken.
Een paar weken later mailde ze dat de sjaal klaar was en dat ze hem zou opsturen zodra ze mijn adres had.
Ik, blij, mailde meteen mijn adres door en vroeg om haar bankrekeningnummer.
Tot mijn stomme verbazing antwoordde ze dat ik de sjaal van haar cadeau kreeg, zomaar omdat ze dat leuk vond en ik mocht niet weigeren. Ik was, behalve verbaasd, ook ontroerd. Iemand die ik niet ken en die mij niet kent… die iemand geeft me zomaar een prachtige sjaal cadeau!
Ik mailde haar natuurlijk dat ik heel erg geroerd was door haar lieve geste en ik vertelde dat ik voortaan steeds aan haar zou denken bij het dragen van de sjaal, hoewel ik natuurlijk niet wist hoe ze eruitzag. Daarop kreeg ik weer een leuke mail met een fotootje van haar waarop ze aan de sjaal werkt en vrolijk boven haar bril omhoog kijkt.
Ik ben al dagen blij, met de sjaal natuurlijk, maar meer nog met die lieve geste, het feit dat iemand zomaar iets weggeeft aan iemand die ze niet kent.
Natuurlijk besefte ik al wel dat geven een mooie daad is, maar ik heb er nooit bij nagedacht om een onbekende zomaar iets te geven.
Geven is echt niet zo alledaags als het lijkt. Natuurlijk, we geven aan geliefden, familie, vrienden. Maar zomaar iets geven aan een vreemde, zonder iets terug te verwachten doen we toch niet vaak? Voor niks gaat de zon op. Voor wat hoort wat. Of hoe die gezegden ook allemaal luiden.
Ik weet nu hoe blij je iemand kunt maken met zulke gestes.
Het heeft me zeer zeker aan het denken gezet en ik ga het voortaan als inspiratie gebruiken!
