Tuinieren ís leuk, tenminste vaak.Maar soms, zoals nu het nieuwe tuinseizoen begint, vraag ik me af wat er nu ook al weer zo leuk aan was.
Als ik de schade van afgelopen winter opneem zie ik dat veel van wat ik verleden jaar pootte teruggevroren is en niet zo’n beetje ook.
De hortensia’s die zo prachtig in verschillende kleuren stonden te bloeien in de tuin zijn zeker de helft aan hoogte kwijt. Evenals de sierwilgen en de helleborussen. Ook de rest ziet er allesbehalve florissant uit. Die dorre bosgrond, al die stompen die ineens zichtbaar zijn, alle afgestorven planten en uit hun krachten gegroeide struiken: op dit moment vind ik er niks an!
Voorlopig houd ik het bij wat snoeien en wegwerken van blad en het uitharken van oneindige bergen naalden van alle lariksen in het bos rondom ons huis. Ik maak een lijst van gesneuvelde planten en struiken en van planten die nodig zijn om nog lege plaatsen op te vullen.
Over een paar weken ga ik hiermee naar de kweker en met het poten van nieuwe tuinplantjes komt meestal het tuinplezier wel weer terug.
Bijna alles wat je in een tuin doet heeft geen effect op de korte termijn, een tuin heb je eigenlijk voor de toekomst.
Voor een tuin heb je in de eerste plaats onuitputtelijk veel geduld nodig en geduld is niet een van mijn sterke kanten...zucht.
Over een poosje, als de ergste schade weggewerkt is en de planten weer volop in het blad zitten, zal deze defaitistische stemming heus wel omslaan.
En dan ga ik, net als alle andere jaren, weer enthousiast aan de slag.
