Maanden daarvoor had ik een gedicht gemaakt, gebaseerd op een fragment dat ik ooit in een Red Hat boek las. Ik had steeds het plan om het te publiceren op mijn verjaardag.
Maar helaas was ik er toen niet voor in de stemming, zoals gezegd.
Het ligt al die tijd op mijn bureau en vandaag besloot ik om het alsnog te plaatsen.
Ik ben dus niet jarig, maar het is mijn "inhaalgedicht".
Vandaag ben ik zestig!
Ik draag een paarse hoed.
Ik wil nooit mijn gevoel voor humor verliezen.
En evenmin stop ik met het dragen van hoge hakken.
Ik kleur mijn haar
want ik wil niet kleurloos zijn.
Ik zal blijven zingen bij het werken in de tuin
en blijven praten met iedereen,
en vaak van de hak op de tak.
En ik ga geen excuses aanbieden
als mijn keuzes iemand niet bevallen!
Nooit zal ik mijn leeftijd verbergen,
maar ik wil graag een beetje onvolwassen blijven!
Ik ga niet constant praten over het weer...
maar wel gesprekken voeren over de verlangens van mijn ziel.
Ik zal vragen stellen,
en ik zal antwoorden verwachten.
Vandaag heb ik het gevoel als dat jonge meisje
dat poëzie schreef in de duinen.
Ik voel dat mijn leven vandaag een begin is...
Nog steeds kan ik alle dingen doen
behalve berusten of in een hoek zitten
en stoppen met mij te zijn…
En ik zal wijn drinken
wanneer ik maar wil!
