Recessie. Crisis. Bezuinigingen. We staan ermee op en we gaan ermee naar bed. Daarbij ijverig geholpen door de heren en dames van de pers. Kranten, tijdschriften, radio, televisie bombarderen ons met fatalistische scenario's. Het krantje bij je zaterdagse en/of zondagse ontbijt is allang geen genoegen meer.
Van dichtbij zie ik hoe ook de gemeentelijke politiek worstelt met de door Den Haag opgelegde bezuinigingen. De vraagstukken die voorbij komen, raken aan de persoonlijke leefsfeer van burgers en dat is geen pretje. De beslissingen die genomen moeten worden zijn vaak pijnlijk en soms zelfs absurd. Er moeten appels met peren worden vergeleken, vaste waarden worden (her-)overwogen, voorzieningen worden afgebouwd.
Een vaak moeizaam en pijnlijk proces, dat geen mens onberoerd laat. Kies je voor het één, dan gaat het ten koste van iets anders.
Details zal ik jullie besparen, daar is het hier geen plek voor.
Maar als er bijvoorbeeld gekozen moet worden voor of tegen behoud van alle bibliotheken in de dorpen binnen onze gemeente, dan is dat een zware keuze. Als eerste ben je dan geneigd te zeggen dat dit uitermate belangrijk is voor kinderen en ouderen en dat deze voorzieningen nodig zijn en allemaal in stand moeten worden gehouden. Maar in deze tijd waar de meeste mensen vervoer hebben is het bijvoorbeeld voor te stellen dat je wat verder van zo'n voorziening zit. En voor het groepje mensen dat geen vervoer heeft zou je een andere oplossing kunnen bedenken.
Dit soort afwegingen moet er dagelijks gemaakt worden. Kiest men voor het één, dan moet er gekort worden op het ander. Met het gevolg dat díe betrokkenen weer pijnlijk worden getroffen. Want natuurlijk wil iedereen álles in stand houden.
Je zou willen dat het niet nodig was, maar feit blijft dat er, hoe dan ook, offers gebracht moeten worden. Er zijn zoveel mensen, verenigingen, ondernemers, clubs die allemaal hun belang hebben. Om te beslissen wát afgeschaft moet worden of waar zwaar op gekort moet worden, is een hels karwei.
Om me heen hoor ik mensen dan vaak roepen dat er op de verkeerde plekken wordt bezuinigd en om eerlijk te zijn riep ik dat vroeger ook wel eens. En landelijk gezien mag dat wellicht ook zo zijn. Maar nu ik zie hoe moeilijk het is om in kleiner verband (als binnen een gemeente dus) voorzieningen in stand te houden is mijn mening drastisch gewijzigd.
Ja, we zitten in een economisch slecht tij. En ja.. dat gaat offers kosten.
Maar hoe je politieke petje ook staat... ik hoop dat het geroep aan de zijlijn iets beter is onderbouwd dan bij de twee mannen die ik van de week, op een terras, met elkaar hoorde praten over politiek. Daar kwam de naam Wilders erg vaak voorbij als oplossing voor alle mogelijke problemen.
En tja... zeg nou zelf!
