Tringg… de telefoon: een aardige mevrouwenstem zegt dat ze Anja is van Beveiligings- en Brandveiligheidsbedrijf Huppelepup.Ze vraagt of we beveiliging in en rond ons huis hebben en ik antwoord bevestigend. Daarna stelt ze nog een aantal vragen en ik voel me lichtelijk ongemakkelijk. Is dit inderdaad een bedrijf of…?
Ik breek het gesprek snel af.
In ons dorp is een behoorlijke inbraakgolf aan de gang. Ik hoor links en rechts van inbraken waarbij bewoners al dan niet thuis waren. Ik griezel van het idee inbrekers op bezoek te krijgen als je thuis bent: je moet er toch niet aan denken ineens geconfronteerd te worden met dat soort bezoek?
Ik denk terug aan het telefoontje en vraag me af: houden inbrekersgildes tegenwoordig telefonische acquisitie? In mijn verbeelding zie ik beelden van een ruim kantoorpand met een rij telefonistes die hun bevindingen steeds meedelen aan een groep inbrekers, in het zwart mét bivakmuts! Waarop laatstgenoemden meteen wegscheuren op hun scootertje om op het opgegeven adres de boel leeg te halen:-)
Tja… tijden zijn veranderd. Ook het inbrekersvak heeft zich ongetwijfeld ontwikkeld in de loop der jaren.
Hoewel er in mijn ouderlijk huis niet veel te halen was denk ik nog wel eens met verwondering aan het feit dat daar dag en nacht een touwtje uit de brievenbus hing! Dat touwtje was verbonden met het binnenslot dat je zo dus kon openen. En niet alleen bij ons; er waren diverse buren die zo’n zelfde touwtje hadden. En er nooit bij nadachten dat behalve zijzelf, de familie en de buren, iedereen gebruik van dat touwtje kon maken. Ik kan me ook geen enkele inbraak herinneren uit mijn jeugd, dus waarschijnlijk zal die onbevangenheid destijds wel terecht zijn geweest.
Terug naar vanochtend: ik ga bij mezelf na wat ik ook alweer antwoordde op de vragen van de telefoonjuffrouw. Waarom kapte ik het niet gelijk af, zoals ik meestal doe met telefonische gesprekken die ik niet wil? Heb ik iets gezegd waar een inbreker wat aan heeft?
Ik denk het niet maar een onbehagelijk gevoel blijft me dwars zitten.
Als ik later op de dag de deur uit ga vergrendel ik alles dubbel, ik leg onze Bruun in zijn mandje pal voor de voordeur.
Tijdens de volgende uren duikt de herinnering aan het telefoongesprek steeds weer even op.
Blijft dit zo?
Ben ik paranoïde aan het worden of is het terechte vrees?
Hoe dan ook: ik hoop van harte dat het snel slijt!
