De reis naar Bukkitinggi zullen we niet snel meer vergeten!
Het zo'n dikke 500 kilometer vanaf Prapat gelegen Bukkitinggi is een stad in een prachtige omgeving. Volgens onze reisgids zelfs een van de mooiste van heel Indonesie.
De infrastructuur van Sumatra is uitermate slecht; de reis moest over de Sumatra Highway. Nu klinkt dat natuurlijk heel mooi, maar in werkelijk is deze highway een smalle weg, die grotendeels bestaat uit kuilen en gaten. Hele stukken asfalt zijn weggespoeld tijdens overstromingen en ook vulkaanuitbarstingen hebben geen goed gedaan aan de weg.
De reis was prachtig, we reden door een ongerepte natuur, die slechts hier en daar menselijk ingrijpen liet zien. We vertrokken om kwart voor acht in de ochtend uit Prapat en kwamen, met een drietal kleine stoppen, aan om twaalf uur s'nachts! We waren uitgeput, in de eerste plaats natuurlijk de chauffeur! De laatste honderd kilometer moesten we in volslagen donker rijden want lampen zijn er hier uiteraard niet. Ik heb wijselijk niet uit het raam gekeken als we langs enorme afgronden kwamen, want Bukkitinggi ligt in de bergen. Het was dan ook behoorlijk stil in de auto!
Bij aankomst bleek ons hotel prachtig te liggen, heel dicht bij het regenwoud, met een adembenemend uitzicht, en met het geluid van apen op de achtergrond, maar jammer genoeg behoorlijk oud en verwaarloosd. Moe en bezweet wilden we meteen onder de douche en naar bed. Toen we de kraan opendraaiden kwam er echter geen druppel water uit! Na vragen bij de receptie hoorden we dat de pomp moest worden aangezet en dat er na een half uur water zou zijn. Dat bleek ook zo te zijn: er kwam nu een sliertje ijskoude druppels uit de douchekraan!
De volgende ochtend bleek bij de receptie dat ze al tijden problemen hebben met de watertoevoer. Daarom besloten we, met medewerking van het vriendelijke personeel, een ander hotel te zoeken. Daar hebben we nu een warme douche, maar helaas geen uitzicht! Och ja mensen...life sucks!:-)
Bukkitinggi blijkt een leuke stad. Als we in de middag naar de stad gaan, zien we een verzorgde, prettige stad, die gelukkig niet zo chaotisch is als de steden die we tot nog toe zagen.
Bukkitinggi ligt te midden van een vruchtbaar cultuurlandschap op het Agamplateau. Het is omringd door gedeeltelijk nog werkende vulkanen. Het ontwikkelde zich tot economisch centrum vanuit het ooit door de Nederlanders gestichte Fort De Kock. De stad ligt 930 meter boven de zeespiegel.
Het is duidelijk aan de huizenbouw te zien dat dit het land van de Minangkabauers is. Hun gebied strekt zich uit van Bukkitinggi tot Padang, dat we binnenkort gaan bezoeken. Minangkabauers hebben in tegenstelling tot de Bataks een matriarchale samenlevingsvorm. Elke familie heeft hier een stammoeder en de erfopvolging geschiedt via de dochters. De vrouwen bezitten alle huizen en rijstvelden en die worden alleen via de vrouwelijke lijn geerfd. Het ouderlijk gezag over de kinderen is aan de familie van de vrouw. Mannen hebben wel degelijk wat te zeggen als oom of broer maar niet als echtgenoot. Van oudsher blijft de vrouw na haar huwelijk in het huis van haar moeder wonen, de echtgenoot woont in het huis van zijn moeder. Als hij zijn vrouw bezoekt is dat als gast. Hij verdeelt zijn inspanningen tussen de familie van zijn vrouw en van zijn moeder. Pas als het huwelijk zich harmonisch ontwikkelt verhuist hij naar het huishouden van zijn vrouw.
De huizen van de Minangkabauers zijn prachtig om te zien, de daken hebben een sierlijke, hoog uitlopende punt in de vorm van een buffelhoorn en zijn versierd met bontgekleurd houtsnijwerk. We hebben ze gefotografeerd dus ik hoop ze nog te kunnen laten zien.
Bukkitingi bezit heel wat gebouwen en huizen in deze stijl en dat maakt het aanzien van de stad erg boeiend.
De mensen hier zien duidelijk niet veel westerlingen. Hier kijkt zowat iedereen ons nadrukkelijk na, jonge mensen beginnen vaak een beetje te giechelen, heel vaak worden we gevraagd om op de foto te gaan en ook komen ze spontaan op ons af om een praatje te maken. Je merkt dat ze graag hun Engels willen oefenen. Ik heb nooit eerder meegemaakt dat mensen je zo vriendelijk begroeten, toe lachen of naar je zwaaien. Een wonderlijke maar prettige ervaring!
De tweede dag gingen we met de chauffeur, die inmiddels is uitgerust omdat hij een rustdag heeft gehad, een rondreis door het Hoogland van Bukkitinggi maken.
Het zou een wederom een gedenkwaardige tocht worden.
We besloten een tocht in het hoogland rondom Bukkitinggi te doen, rondom het prachtige bergmeer Danau Maninjau. Een tocht met maar liefst 44 haarspeldbochten! Het was alweer een schitterende ervaring, zo'n natuur die ik enkel op Discovery heb gezien maar nooit in werkelijkheid. Onderweg zagen we langs de weg overal kleine aapjes zitten en dat blijft leuk! Het meer is omringd door rijstterrassen en door viskwekerijen.
De terugtocht maakten we rond de onderkant van het meer. Nou, dat hebben we geweten! Een smalle weg, ook hier weer gedeeltelijk weggeslagen, hele stukken helemaal geen asfalt, bruggetjes die bestaan uit een paar houten palen en stijgingen en dalingen om duizelig van te worden.
Af en toe deed ik mijn ogen maar dicht als ik weer zo'n bruggetje zag aankomen. De natuur rondom het meer is echter prachtig en dat maakte het allemaal zeer de moeite waard.
Ik kan eigenlijk niet echt beschrijven hoe mooi het hier is. We zijn allemaal erg blij dat we Sumatra hebben uitgekozen als slot van onze reis.
Wat een ervaring, deze vakantie! We zeggen nu al tegen elkaar dat we gesprekstof of borrelpraat hebben voor de rest van ons leven!
Ik ben heel blij dat we dit mogen meemaken.
De vakantie is bijna over. Morgen gaan we naar Padang, daar blijven we twee dagen en dan vliegen we naar Jakarta. Daar moeten we toch nog een nachtje blijven ivm het tijdstip van vertrek naar Nederland.
Ik ben zo benieuwd hoe en of al deze ervaringen een rol blijven spelen in mijn leven. Ik denk dat het eigenlijk niet anders kan. Dit blijft een belevenis om nooit te vergeten.
Wordt vervolgd.
