Je bedenkt het niet als alles normaal is maar rust moeten houden terwijl je je eigenlijk goed voelt is behoorlijk vermoeiend.
Van het zitten en liggen doet mijn rug pijn en mijn hoofd is duf van alle boeken en magazines die ik al heb gelezen en van alle series die ik heb bekeken.
Ik merk ook dat mijn inspiratie weg is, dat er weinig belangwekkends in mijn bovenkamer plaats vindt en dat ik mijn uiterste best moet doen om me te concentreren op bijvoorbeeld de verhalen die Hubbie vertelt over de plaatselijke politiek.
Klaarblijkelijk holt ook je brein achteruit als je stil zit:-)
Hubbie verzorgt me goed. Maar het liefst zou ik zelf de dingen weer overnemen en aan de slag gaan.
Gelukkig nog maar een weekje echte huisrust en daarna mag ik weer iets meer. O.a. weer autorijden en lopen. Echt lang wandelen, zwemmen en fietsen mag voorlopig nog niet en op mijn lieve kleinzoontje passen gaat ook de eerste weken niet.
Maar desalniettemin: niet klagen maar dragen, zei mijn moeder altijd en zo is het ook.
Ik kijk nu met nog meer gretigheid uit naar wat warmer weer. Wat zou het heerlijk zijn weer de lentezon te voelen en af en toe eens de tuin in te kunnen lopen!
Maar ja...wie verlangt hier nu niet naar?
