Natuurlijk hebben we allemaal de vreselijke beelden op t.v. gezien van de grootste ramp in eeuwen. En hebben we reportages gezien over de vele duizenden lijken die werden geborgen, over de gewonden en de rouwenden. Over de ingestorte huizen en mensen in tenten. Maar natuurlijk hebben we ook de verhalen gehoord over de inhalige president en zijn corrupte regering. Over hulporganisaties met directeuren die een ongekend hoog salaris hebben.
En vast en zeker hebben veel mensen geaarzeld met geld geven: “tja…ons geld verdwijnt in vreemde zakken” en “er blijft vast veel aan de bekende strijkstok hangen”.
En uiteraard is daar kans op. Al verzekeren de hulporganisaties ons dat er ditmaal goede afspraken zijn gemaakt en dat van elke euro 94 cent naar Haïti gaat en 6 cent voor de organisatie is bestemd.
We zagen bij de tsunami-ramp hoe het níet moet! Zo mag het ook niet gaan!
Maar niets doen, niets geven is géén optie! Dan weten we zeker dat er niets gebeurt voor de arme Haïtianen die in krottenwijken (die overigens ook niet meer bestaan!) kreperen. Dat er nog meer slachtoffers dan de tweehonderduizend die er al geteld zijn, vallen.
En gelukkig zijn inmiddels de grote inzamelacties begonnen. Op Giro 555 stond na de grote radio- en tv-actie een bedrag van 41,2 miljoen euro en dat is verdubbeld door de regering bij monde van minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking.
Dus ik hoop uit de grond van mijn hart dat het dit maal wel goed gaat. Dat het geld terecht komt bij de mensen waar het voor bedoeld is.
En dat er voldoende internationale coördinatie is om het geld en de hulp daar te krijgen waar het nodig is.
Tot het tegendeel blijkt heb ik er vertrouwen in en wil ik iedereen oproepen te storten, als dat inmiddels nog niet is gebeurd.
