Ik moet zeggen dat wij niet zo erg van de afdeling Memories zijn. Maar voor de gelegenheid had ik het album weer eens tevoorschijn gehaald. We kijken maar zelden oude albums en de trouwfoto's hebben onze dochters vast niet erg vaak gezien en de schoonkinderen nog helemaal nooit.
Ook voor ons zelf was het al jáááren geleden dat we ze bekeken.
Dus eigenlijk toch weer leuk om bij de herinneringen, die op zo'n dag opkomen, ook weer de plaatjes te zien.
We trouwden in 1973. Allebei begin twintig en al in het bezit van twee vaste banen én een heel grote huurflat in een afgelegen uithoek van Hubbies geboortestad. De mogelijkheid die flat te kunnen huren versnelde de trouwplannen overigens behoorlijk.
De trouwdag zelf ging zoals toen de gewoonte was in onze familiekring. Traditioneel.
Er was vooraf veel gedoe geweest over het feit dat ik niet met een katholieke man ging trouwen en diverse familieleden lieten verstek gaan om die reden.
Bleven er (helaas) nog genoeg over die zich overal mee wilden bemoeien:-)
Ik wilde geen witte jurk en ook dat was vreemd in de ogen van menigeen. Mijn taille werd nauwlettend in de gaten gehouden de maanden ná de bruiloft en de verbazing was groot dat het nog vier jaar duurde voordat daar iets veranderde, ha, ha!
Ook Hubbie wilde geen traditioneel pak (maar concludeerde nu bij het zien van de foto's, dat hij dat bij nader inzien beter wél had kunnen doen:-) Verder hadden we beiden nieuwe, knellende schoenen en waren we ook beiden naar de kapper geweest. Ik bleef bijna in een lachstuip toen ik het haar van Hubbie zag: er waren ineens tig golfen ingelegd, als bij een diva uit de twintiger jaren! Hij was er zelf ook niet blij mee, maar de tijd was te kort geweest om er nog wat aan te doen. Ook ik had krullen, maar die waren juist minder sterk gemaakt dan die van mijzelf.
We trouwden op het gemeentehuis in de plaats die pas dertig jaar later onze huidige woonplaats zou worden en we zagen trouwfoto's op dezelfde treden die Hubbie nu geregeld oprent als raadslid!
We gaven geen bruiloftsfeest maar een receptie en diner voor genodigden. Dat deden we in het mooie hotel waarvan (hoe raar kan het lopen in je leven?) onze achtertuinen nú bijna aan elkaar grenzen.
Hadden we destijds toch nooit kunnen bedenken, al vonden we het een mooie plek om te trouwen.
We haalden zaterdag herinneringen op aan mensen die op onze trouwdag waren maar waarvan er al veel dood zijn. Niet in de laatste plaats onze beide ouders natuurlijk. Maar ook familie en vrienden van onze eigen leeftijd. Ook de vele scheidingen die later kwamen bij diverse stellen kwamen boven.
De jonge gezichten van zussen, broers, schoonzussen en zwagers en van onszelf hielden ons lange tijd bezig. En ook de veranderde mode! Heel geestig om die zeventiger-jaren-mode te zien. Hilarisch ook hoe kort de rokken waren van de aanwezige dames! En hoe lang het haar van de heren!
We dachten nog geamuseerd aan het feit dat we 's nachts in onze bruidssuite envelopjes open zaten maken en berekenden of we nu die leuke lamp daarvan konden kopen of niet:-)
Veel is er veranderd in veertig jaar.
En zoals ik al als bijschrift bij de foto's schreef: ze zijn omgevlogen!
Toen we afgelopen zaterdag herinneringen aan de trouwdag zaten op te halen kwamen we tot de conclusie dat we maar één ding weer hetzelfde zouden doen, mochten we weer voor de keus staan.
Voor elkaar kiezen!
