herinneraar stuk?...

Des te ouder we worden, des te beter kunnen we maar ons gevoel voor humor cultiveren. Want dat is het beste wapen tegen gevoelens van angst, bitterheid en frustratie. Vaak zoek ik wat humor in het dagelijkse leven. En dus probeer ik sommige situaties zó te draaien dat ik er om moet lachen. Dat lukt ook meestal wel.
Maar toch: wanneer mijn geheugen mij in de steek laat, ben ik vaak benauwd dat ik "het" aan het verliezen ben. Nu weet ik ook wel, uit gesprekken met mijn leeftijdgenoten, dat vergeetachtigheid een van de dingen is die bij het ouder worden horen. Bij veel mensen in de middelbare leeftijd komen namen, feiten, gebeurtenissen niet meer zo snel naar boven dan vroeger.

Het is ook min of meer geruststellend om te zien dat mijn vrienden net zo goed worstelen om die éne naam of dat éne feit te herinneren, die ze eerder zo konden opsommen. Geruststellend omdat ik merk dat zij, net ik, worstelen met dezelfde verschijnselen. En ik van hen helemáál niet denk dat ze bezig zijn "het" te verliezen. Ik denk bij hen gewoon: "o, dat is de leeftijd".

Maar of het dat bij mij ook is weet ik niet. Met een vader én een moeder die allebei Altzheimer hadden, heb ik natuurlijk dubbelop de verkeerde genen meegekregen. En al weet ik dat dat niet alles zegt, het verontrust me wel. En ik probeer dus bij alles wat ik me niet herinner na te gaan of dit "normaal" is of niet.

En om het niet allemaal zo zwaar te laten worden probeer ik het dus allemaal maar een beetje humoristisch in te zien. Tenslotte kan ik er niets aan veranderen en wat komt dat komt, of ik nu al in zak en as ga zitten of niet.

Ik vond het daarom ook leuk een gedichtje te lezen van de Red Hat Society over dit onderwerp en ik wil het jullie niet onthouden:  
 

My forgetter's getting better
But my rememberer is broke
To you that may seem funny
But to me that is no joke
For when I'm "here" I'm wondering
If I really should be "there"
And when I try to think it through
I haven't got a prayer!
Oft times I walk into a room,
Say "What am I here for?"

I wrack my brain, but all in vain
A zero is my score.
At times I put something away
Where it is safe, but gee!
The person it is safest from is me.
When shopping I may see someone
Say "Hi" and have a chat
Then when the person walks away
I ask myself, "Who's that?"
Yes, my forgetter's getting better
While my rememberer is broke.
And it's driving me plumb crazy

And that isn't any joke!