Al jaren “zit” ik op yoga. Altijd gedacht dat de oefeningen en de bijbehorende meditatie mijn drukke geest goed zouden doen. Even je gedachten stilzetten en naar binnen keren; dat moet toch bij iedereen werken, dus ook bij mij? De laatste tijd twijfel ik hier echter ernstig aan.
Uitgezonderd de laatste vijf minuten van de les (de totale ontspanning: als het licht uit is en we uitgestrekt liggen met mooie klanken op de achtergrond) moet ik nog steeds veel moeite doen om de, zacht gesproken, aanwijzingen op te volgen.
Niet in de laatste plaats omdat ik slecht hoor;-) maar ook omdat ik niet in staat ben om mijn aandacht geheel en al te richten op datgene wat de lerares zegt. Ik ben snel afgeleid en mijn gedachten dwalen nog al eens af.
De lerares zegt ons: gewoonweg zijn, niets doen, geen gedachte, geen emotie, alles loslaten.
Ons voor te stellen dat we in het zand liggen en steeds meer één worden met het zand net zolang tot we zelf het zand zíjn.
Of ons naar het heelal te wenden en ons te voelen oplossen in dat heelal.
Ik gluur tussen mijn oogharen door naar mijn mede-cursisten. Ze lijken heel relaxt. Ze staan langdurig op één been met de armen zijwaarts gestrekt waar ik wiebel en wankel en steeds een teentje als steun bijzet.
Bij de woorden: De Zwaan, Zonnegroet, Trotse Krijger of Neerwaartse Hond weten ze meteen in welke houding te gaan staan terwijl ik me suf peins welke oefening dat nou ook weer is.
Terwijl ik de ingewikkelde houdingen die we geacht worden aan te nemen probeer vol te houden is mijn geest allesbehalve ontspannen. Het lukt me op zo’n moment echt niet om geen waarde-oordeel over mijn gedachten te geven! Integendeel!
Ik vind het raar dat ik normaal gesproken eigenlijk helemaal geen probleem heb om me te ontspannen, maar juist op de plek die er voor gemaakt is en waar alle voorwaarden voorhanden zijn, dat veel moeilijker kan.
Ook met de meditatietechnieken heb ik nog moeite. Ik word er ongedurig van, verre van ontspannen zijn, zeg maar.
Nu las ik pasgeleden het volgende over meditatie:
Wanneer je helemaal niets doet - niet lichamelijk, niet geestelijk, op geen enkel niveau - wanneer alle activiteit is gestopt en je zuiver en alleen bent, dan is dat meditatie.En nu snap ik dus ook waarom het niet zo goed lukt in die lessen!
Wanneer je de tijd kunt vinden om gewoonweg te zijn, laat dan al het doen varen. Denken is ook doen, concentratie is ook doen, contemplatie is ook doen. Zelfs al doe je een enkel moment niets en je bent gewoon, gecentreerd, volkomen relaxed, dan is dat meditatie. En als je eenmaal de slag te pakken hebt, kun je in die staat van bewustzijn blijven zo lang als je wil.
Als je je eenmaal bewust bent geworden van de manier waarop je wezen ongestoord kan blijven, kun je langzaam dingen gaan doen tijdens je meditatie, terwijl je waakzaam bent dat je wezen niet in beweging wordt gebracht. Dat is het tweede stadium van meditatie. Eerst leer je hoe je gewoonweg kunt zijn en dan leer je gewoonweg te zijn tijdens het uitvoeren van simpele activiteiten: de vloer schoonmaken, douchen, etc.
Ik wás gewoon al tijden in dat tweede stadium!!
