anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



zondag 13 februari 2011

barsten in het bestaan...

Ik heb veel leuke reacties gehad op mijn logje over het stoppen met werken.
En momenteel krijg ik vaak de vraag gesteld "hoe het nu bevalt".
Nou… het is wennen.
Na een periode waarin ik me heel beroerd voelde omdat ik tegen zo’n ingrijpende beslissing zat aan te hikken, gaat het een stuk beter met me.
De zin om dingen te ondernemen is weer terug en er zijn weer plannen voor de toekomst.
Mijn geest is weer een stuk helderder en het plezier komt weer terug.
Ik maak tegenwoordig elke dag een fikse wandeling en ik merk dat ook mijn lichamelijke conditie vooruit gaat.
Bovendien heb ik de laatste weken wat pogingen op het creatieve vlak ondernomen en ik merk dat ik daar veel energie van krijg. Basismaterialen zijn aangeschaft, werkruimte gecreëerd, naslagwerken aangeschaft en plannen gemaakt. Goed begin, zou je zeggen.
De praktijk van alledag is echter wel wat warriger.
Ik moet nog duidelijk wennen aan het feit dat ik mijn eigen dagprogramma moet maken.
Het komt geregeld voor dat ik ’s ochtends een beetje aan loop te tutten: uitgebreid de krant lezen, beetje schuiven met de meubels, leuke hoekjes maken, receptjes uitzoeken, bloggen e.d.
Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het al weer middag is en er toch nog wel het één en ander moet gebeuren.
Ik wil niet mijn tijd verdoen met "niks"; er liggen tenslotte studieboeken, klussen en hobby’s te wachten.
Toen ik werkte ging ik veel efficiënter met mijn tijd om dan nu.
Maar goed: vrienden zeggen dan dat het daarom ook "vrije tijd" heet.
Waarschijnlijk zal het wel een kwestie van wennen zijn en raak ik langzaam aan wel in een vaster ritme.
Want waar ik van doordrongen ben is het feit dat er een andere fase in mijn leven is aangebroken. En dat ik die fase zelf moet vormgeven.
En waar ik er eerst enorm tegenop zag, zie ik nu de voordelen.
Om met Benoîte Groult te spreken:
Het zijn de barsten in het bestaan waar de wonderen kunnen doordringen!
Juist als de zaken op hun kop staan, is er ruimte voor onverwachte zegeningen. Bij een status quo slibt alles dicht, zoals stilstaand water in een rivier.
Geconfronteerd met een nieuwe situatie worden we gedwongen ons leven en onszelf onder de loep te nemen en nieuwe keuzes te maken. De kaarten worden opnieuw geschud.
Dat wat we in eerste instantie voor onheil aanzien, blijkt meestal een gouden kans om de dingen beter te maken. Meer passend bij wie we willen zijn.
En ik denk…nee, ik weet zeker…dat ze daar gelijk in heeft!