Elk mens heeft recht op zijn afwijkingen, toch?Nou, mijn afwijking is
Nu is met die afwijking op zich nog niet zo veel mis maar voor mij moeten het wel boeken zijn die overlopen van het zuiderlijke savoir vivre!
Hoe romantischer de verhalen zijn, hoe liever het mij is. Ik wil niks lezen over de moeilijkheden en feiten van een dergelijke verhuizing (die natuurlijk helemaal niet zo romantisch zijn maar vaak juist ontmoedigend).
Nee, ik wil lezen over het Goede Leven in Toscane, Umbrie of welke andere Italiaanse regio dan ook. Over een verhuizing naar de Provence of Sardinië. Of naar Andalusië of Murcia. Dondert niet waar het verhaal zich afspeelt zolang het maar gaat over traditionele huizen, culinaire ontdekkingen, vriendelijkheid van de regionale bevolking of welke mooie aspecten van zo'n leven dan ook.
Aan al deze voorwaarden voldoen voor mij de boeken van Marlena de Blasi ruimschoots.
Zij is voormalig kok, journalist, culinair adviseur en recensent en heeft verschillende kookboeken op haar naam staan.
Haar eerste min of meer biografische boek was Duizend dagen in Venetië.
Behalve haar memoires (hoe ze als succesvol culinair journaliste en moeder van twee volwassen kinderen impulsief besluit naar Venetië te verhuizen om daar te trouwen met een “vreemdeling met bosbeskleurige ogen” die ze pas heeft ontmoet) geeft ze ook een aantal recepten.
Het tweede boek heet (hoe verrassend) Duizend dagen in Toscane.
Dit is het verhaal van Marlena en haar echtgenoot in het landelijke Toscane. Hierin beschrijft ze de eeuwenoude tradities van het Toscaanse plattelandsleven. In het najaar ontwaken bij het ochtendgloren om kastanjes, truffels of eekhoorntjesbrood te verzamelen en bij het begin van de winter om druiven en olijven te oogsten. Ook hier wordt het verhaal afgewisseld met recepten.
Boek drie heet “Vrouwe van het Pallazzo”.
Hierin verhuist ze met haar echtgenoot naar Orvieto, een oude stad in Umbrië. Hun zoektocht naar een passend huis (wat uiteindelijk de voormalige balzaal van een vervallen zestiende-eeuws palazzo zal worden) is net zo’n romantisch verhaal en ook hierin ontbreken de recepten niet.
Natuurlijk begrijp ik ook wel dat dit soort boeken wordt geschreven omdat ze zo lekker weglezen. En omdat ze relateren aan een besef dat het leven in het Zuiden meer vervuld is van het Carpe Diem-gevoel dan hier in het nuchtere Noorden.
En uiteraard besef ik ook dat dit weinig te maken heeft met de werkelijkheid van een emigratie.
Maar het is wel heerlijk wegzwijmelen en dat is af en toe best lekker.
In gedachten zie ik mezelf natuurlijk in dezelfde situatie. Dat ik eigenlijk helemaal niet tegen hitte en felle zon kan, vergeet ik voor het gemak maar even. En dat ik weliswaar van koken houd maar er niet aan moet denken om wild zwijn, haas of konijn te bereiden is ook niet zo belangrijk. Evenmin als mijn tegenzin in het voor dag en dauw opstaan om wat dan ook te oogsten.
"Ik woon nu in een veertiende-eeuws palazzo in een Umbrisch heuvelstadje. Ons leven is simpel en vol van rituelen zoals ten minste vier keer per dag naar de bar gaan voor cappuccini, aperitivi, chocolade en sympathie; heel vroeg in de ochtend een paar uur schrijven; rond een uur of negen naar de ochtendmarkten gaan, boodschappen doen voor de lunch en vrienden ontmoeten; lunchen. Na het middagdutje nog even weer een paar uurtjes schrijven, tot het begin van de avond; samen een avondwandelingetje maken; nog wat kleine boodschappen doen voor het avondeten. Uiteindelijk keren we weer terug naar huis waar we dineren, of we gaan uit eten in een van de kleine osteria waar Orvieto beroemd om is."
Zo omschrijft Marlena de Blasi haar huidige leven en dat klinkt best ontspannen, daargelaten of je zo zou willen leven of niet.
Ik vond en vind het heerlijk om me even te laten meenemen in verhalen die zijn doortrokken van de geuren en kleuren van een zonnig buitenland!
Hoe zit dat bij jullie? Waarbij kun je wegdromen of hebben jullie die behoefte eigenlijk niet?
