Eén van de dingen die me in het leven bezig houden is de moeder-dochter relatie.
Geen andere relatie beïnvloedt je leven dan ook meer dan de relatie met je moeder (ouders). Immers: van jongs af aan bepaalt deze relatie hoe je zult staan in latere relaties, zoals die met je partner, je vrienden, je sociale contacten. En hoe je weer zult functioneren in de relatie tot je eigen kinderen.
De relatie ouder/kind bepaalt in sterke mate hoe je karakter zich ontwikkelt. Warm, open, toegankelijk? Of juist kritisch, onzeker, ontevreden?
Sommige van mijn jeugdvriendinnen hadden een goede band met hun moeder, anderen konden haar niet luchten of zien.
In een van mijn eerdere blogjes had ik het over de moeder-dochter gelijkenis en waarom het soms wrijving veroorzaakt wanneer iemand zegt dat we “zo op onze moeder lijken”…
Want veel moeder-dochter relaties zijn toch behoorlijk ingewikkeld.
Er is veel veranderd binnen één generatie in het denken over deze verhoudingen.
Mijn generatie werd zich, als opvoeder, bewust van de noodzaak van het loslaten van onze jong volwassen dochters. Maar een generatie geleden was het vaak nog zo dat het leven van je ouders je eigen toekomst weerspiegelde.
Wij leven nu in een overcommunicatieve tijd: niets lijkt onbespreekbaar tussen moeders en dochters. Maar vroeger was het zeker niet gewoon om alles wat je bezig hield met je moeder te bespreken.
Omdat ik zowel dochter als moeder ben wisselt de invalshoek regelmatig. En ik merk dat veel van de vanzelfsprekendheden in de relatie met mijn dochters niet gelden in de relatie met mijn eigen moeder.
Ook in gesprekken met mijn vriendinnen bemerk ik deze tweespalt vaker. Wat we als een verworvenheid beschouwen in de relatie met onze eigen kinderen kunnen we vaak niet in praktijk brengen bij onze eigen ouders.
Ik prijs me gelukkig dat ik een relatie met mijn dochters heb op kunnen bouwen, waar ik erg blij mee ben. We hebben ieder onze eigen levens en we staan open voor elkaar. We gunnen elkaar het beste, staan klaar voor elkaar wanneer nodig en weten dat we ten alle tijden bij elkaar aan kunnen kloppen.
Dat dit zeker niet vanzelfsprekend is bewijst het onderstaande fragment uit White Oleander. In deze film is moeder (Michelle Pfeiffer in een briljante rol) er puur op uit om haar eigen denkwijze aan haar dochter op te dringen. Zelfs als dat betekent dat dit de dochter benadeeld in haar eigen leven.
Ik vond het boek al prachtig om te lezen maar ook de film was zeer de moeite waard!
