anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



woensdag 18 mei 2011

mode van toen...

"Gewoon alles bewaren, joh. Het komt allemaal een keer terug!"
Mijn vriendin weet het zeker: niks uit je garderobe wegdoen want het wordt ooit weer mode, is haar stelling. We praten over de mode; die van nu en die van vroeger.
Ze vindt het een leuk onderwerp en ik ben het met haar eens.
"Vroeger droeg ik queenieschoentjes. Had jij die ook?"
Natuurlijk had ik die ook.
Veel jongeren zal die naam niets zeggen maar mensen van rond de vijftig weten het waarschijnlijk nog: de allereerste hakschoentjes! Van die schoenen met ieniemienie hakjes die, na een paar keer lopen, al snel ontdaan waren van hun leren velletje en de plastic hak die eronder zat, in volle glorie toonde. Ja, vriendin had ze ook, rode met een wit biesje. Die van mij waren wit met een zwart strikje. Wat voelden we ons vrouw van de wereld met die "hakken".
Dat er later vele centimeters hak bij zouden komen konden we toen nog niet vermoeden! En dat we ooit zo gek zouden zijn om op naaldhakken te gaan wandelen met een nieuw vriendje al helemáál niet!

Ze heeft het alweer over iets anders. Mijn vriendin.
"Droeg jij maxi-, midi-, of minirokken?"
Uhh, wat droeg ik? Voor mijn gevoel zeker geen minirokken.
Maar als we er later oude foto’s bijhalen zie ik er toch enkele van mij met behoorlijk blote bovenbenen.
Die rokken deden zeker niet onder voor de korte rokjes van mijn dochters op tienerleeftijd, waar ik me destijds groen en geel aan ergerde:-) Misschien had ik deze foto’s toen eens moeten bekijken, lachen we samen.

"En de hotpants dan, weet je dat nog?" Ze is nu echt op dreef.
"Ja, dat weet ik nog wel. Deed ik niet aan mee. Zo’n keurig katholiek meisje. Daar hoefde ik thuis niet mee aan te komen!"
Ze buigt zich nog eens over een stapeltje foto’s en wijst. "Wat is dit dan?"
Als ik de foto van haar aanpak zie ik een lief jong meisje met een zalmkleurig pak aan. En de stof van het broekje houdt toch zeker twee flinke handbreedtes boven de knie op! Nee… dat ben ik niet. Toch? Of wel?
Ik ben het wel, zie ik nu. Helemaal vergeten (of verdrongen wellicht?)

We ploegen door de oude foto’s en hebben lol over de verschillende modes die we hierop voorbij zien trekken. Lange rokken, korte rokken, steil lang haar, korte krullen, een uitbundige lentejurk met alle kleuren van het spectrum, een zakelijk zwart pak met enorme schoudervullingen en nog veel meer vreselijks...
Aan het eind twijfelt ze toch een beetje aan haar eerste stelling, mijn vriendin. "Och, weet je" zegt ze "misschien moet je ook alles niet willen bewaren!"