een bewogen week...

Ja, dat was het... een bewogen week.
Vol verdriet, herinneringen, verbondenheid, plechtigheden, troost, vriendschap.
We schreven boven mijn moeders rouwkaart:

Afscheid nemen is met dankbare handen
meedragen al wat herinnering waard is.

En zo voelde het ook. Hubbie die een prachtige herinnering aan zijn schoonmoeder voordraagt. Jongste die een troostende arm om me slaat en me knuffelt als het eventjes te veel wordt. Oudste, op het nippertje terug van een zakenreis naar de V.S., zwanger en wel, die een gedicht leest voor haar Oma. Familieleden die ik soms 20, 30 jaar niet meer had gezien weer te spreken. De religieuze plechtigheden, die ondanks dat ze geen rol meer in mijn leven spelen, troost bieden.  De verbondenheid met zussen, omdat jouw verdriet ook het hunne is. Vrienden, die naast alle leuke dingen die we doen, ook delen in je verdriet.

Ik weet dat deze week voor altijd bij me zal blijven. Opgeslagen in de herinnering, maar weer op te roepen op elk moment dat ik daar behoefte aan heb. En het is niet voor het eerst dat ik me realiseer dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn. Dankbaar voor de herinnering aan mijn moeder, met alle ups en downs die daar bij hoorden. Maar ook intens dankbaar voor mijn gezin, dat me met alle warmte omringt als dat nodig is.

Ook las ik héél veel, deze week. Waarschijnlijk aanvankelijk als afleiding, maar later omdat de verhalen zo prachtig waren. Ik vertel er in een volgend logje meer over.
Ik heb ook sommige blogs die ik volg wel gelezen maar niet allemaal. Vanaf morgen ga ik weer eens flink bijlezen.
Tot dan!