Onlangs de documentaire van Paul Cohen gezien over Janine Jansen, één van Nederlandse grootste viooltalenten.
Mijn hemel; wat een gedreven vrouw! Na afloop was ik overdonderd en beduusd.
Het is natuurlijk wel bekend dat Janine Jansen altijd naar perfectie streeft en vreselijk streng is voor zichzelf. Hoe dit zich tegen haar keert zie je gedurende de loop van de film.
Paul Cohen volgde haar geruime tijd en laat een indringend portret zien van een vrouw die bezeten is van haar vak en volledig opgaat in wat ze doet en kan.
Dat niemand ongestraft jaren achtereen zo’n aanslag op lichaam en geest kan plegen bewijst de documentaire ook, want de topvioliste is momenteel zwaar overwerkt. Ze heeft sinds eind mei alles afgezegd en zal pas eind oktober weer gaan optreden.
Wie wil weten hoe het zo gekomen is, moet vooral naar de anderhalf uur durende documentaire van Paul Cohen gaan kijken. Hij maakt duidelijk dat er spanning staat tussen kunst en commercie: want de weg die Janine gekozen heeft is vrij uniek in de klassieke muziekwereld. Daar is commercie not done en alleen door haar uitzonderlijke talent kwam Janine er tot nog toe aardig mee weg.
Toch is de commercie niet alleen verantwoordelijk voor de burn-out. Het grootste probleem is haar eigen instelling, haar eigen enthousiasme. Ze gaat door en door in een ongekend hoog tempo. Ze speelt 120 concerten op zeer hoog niveau per jaar! En dat buiten alle werkzaamheden zoals repeteren, plaatopnamen, fotoshoots, redigeren van een tijdschrift, video- en t.v.-opnamen, festivaldeelname, etc. etc.
Ik was diep onder de indruk van de film; van deze zoektocht naar perfectie, zoals Cohen zegt.
Een zeer bijzondere en begaafde vrouw. Ik hoop dat ze in de toekomst beschermd wordt tegen haar eigen perfectie: in de film kun je door alles heen zien dat die haar ondergang zal worden, als ze niet oppast!
