anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



zondag 7 februari 2010

moeder-dochter relatie...

Eén van de dingen die me in het leven bezig houden is de moeder-dochter relatie.
Geen andere relatie beïnvloedt je leven dan ook meer dan de relatie met je moeder (ouders). Immers: van jongs af aan bepaalt deze relatie hoe je zult staan in latere relaties, zoals die met je partner, je vrienden, je sociale contacten. En hoe je weer zult functioneren in de relatie tot je eigen kinderen.
De relatie ouder/kind bepaalt in sterke mate hoe je karakter zich ontwikkelt. Warm, open, toegankelijk? Of juist kritisch, onzeker, ontevreden?
Sommige van mijn jeugdvriendinnen hadden een goede band met hun moeder, anderen konden haar niet luchten of zien.
In een van mijn eerdere blogjes had ik het over de moeder-dochter gelijkenis en waarom het soms wrijving veroorzaakt wanneer iemand zegt dat we “zo op onze moeder lijken”…
Want veel moeder-dochter relaties zijn toch behoorlijk ingewikkeld.
Er is veel veranderd binnen één generatie in het denken over deze verhoudingen.
Mijn generatie werd zich, als opvoeder, bewust van de noodzaak van het loslaten van onze jong volwassen dochters. Maar een generatie geleden was het vaak nog zo dat het leven van je ouders je eigen toekomst weerspiegelde.
Wij leven nu in een overcommunicatieve tijd: niets lijkt onbespreekbaar tussen moeders en dochters. Maar vroeger was het zeker niet gewoon om alles wat je bezig hield met je moeder te bespreken.
Omdat ik zowel dochter als moeder ben wisselt de invalshoek regelmatig. En ik merk dat veel van de vanzelfsprekendheden in de relatie met mijn dochters niet gelden in de relatie met mijn eigen moeder.
Ook in gesprekken met mijn vriendinnen bemerk ik deze tweespalt vaker. Wat we als een verworvenheid beschouwen in de relatie met onze eigen kinderen kunnen we vaak niet in praktijk brengen bij onze eigen ouders.
Ik prijs me gelukkig dat ik een relatie met mijn dochters heb op kunnen bouwen, waar ik erg blij mee ben. We hebben ieder onze eigen levens en we staan open voor elkaar. We gunnen elkaar het beste, staan klaar voor elkaar wanneer nodig en weten dat we ten alle tijden bij elkaar aan kunnen kloppen.
Dat dit zeker niet vanzelfsprekend is bewijst het onderstaande fragment uit White Oleander. In deze film is moeder (Michelle Pfeiffer in een briljante rol) er puur op uit om haar eigen denkwijze aan haar dochter op te dringen. Zelfs als dat betekent dat dit de dochter benadeeld in haar eigen leven.
Ik vond het boek al prachtig om te lezen maar ook de film was zeer de moeite waard!

12 opmerkingen:

  1. dank je ,Janny.

    Gazeuse

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Och ja, moeders/dochters, vaders/zoons, wat dan ook, het blijft ingewikkeld hoor. Maar we kunnen allebei genieten van een band die heel sterk is. En dat is toch het belangrijkste. De rest van het gedonder vergiet je wel.
    Dora

    BeantwoordenVerwijderen
  3. vergeet je wel natuurlijk, ha, ha, ha.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Janny, wat heb je e.e.a. mooi beschreven. Ik heb met én mijn dochter en mijn moeder een goede relatie. En dat is bijzonder, daar ben ik me van bewust. Mijn moeder is zelfs heel gezellig met mijn dochter. Ze gaan samen winkelen, theedrinken en op vakantie. Ma is ook nog jong genoeg, dus dat scheelt vast wel heel veel.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dora: ja, die band is ontzettend dierbaar. Iets om zeker dankbaar voor te zijn.
    Tineke: Ja, dat maakt natuurlijk wel wat uit. Dat vanzelfsprekende van de relatie oma/kleindochter die je beschrijft, is er bij ons nooit geweest. Evenmin als in de relatie moeder/dochter.Dat is jammer en helaas onomkeerbaar, want mijn moeder is hoogbejaard, maar er blijft toch genoeg over om blij mee te zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb de film White Oleander nog nooit gezien, ik zal hem in de gaten houden.

    Wel Herfstsonate van Ingmar Bergman, ontleder van menselijke relaties en in dit geval de moeder-dochter relatie. Kan ook - zoals in dit geval - erg pijnlijk zijn.

    Met Ingrid Bergman en Liv Ulmann
    http://www.youtube.com/watch?v=hCuGGamaGX4

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ja, die heb ik ook gezien. Prachtig, alles wat Ingmar Bergman maakte. (Niet kijken als je al depressief bent). Ja, relaties tussen dierbaren kunnen soms moeizaam zijn. Maar het maakt je ook bewust van hoe je het niet wilt. En dat is weer goed als je zelf degene bent die moet opvoeden:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooi log Janny. Ik heb het boek Witte Oleander gelezen. Verschrikkelijk, al die pleeggezinnen en die omstandigheden die zo'n jong kind meemaakt. Dank zij moederlief.
    Yvon

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Van mij mag iedereen zeggen dat ik op mijn moeder lijk, geen wrijving daar. Ik realiseer me maar al te vaak wat een compliment dat is!

    Geweldig boek trouwens, heb de film nooit gezien.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Nou, dat is leuk om te horen! Heb ooit wel eens andere geluiden opgevangen:-). Eigenlijk nog leuker dan een Valentijnkaartje ontvangen!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Janny, ik ben het weer helemaal met je eens, zowel het boek als de film vond ik geweldig.
    Dat smaken zo kunnen verschillen werd weer eens bewezen toen ik het boek aan een vriendin had uitgeleend. Ik kreeg het terug met de opmerking "niet doorheen te komen". Wonderlijk vond ik dat, ik vond het prachtig geschreven, een beetje intrigerend. Mijn eigen moeder is heel warm, daar ben ik blij mee.

    Nans

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ja Nans, dat vind ik ook heel vreemd. Natuurlijk heeft een ieder zijn eigen smaak, maar juist dit boek was zo prachtig. Je kunt je haast niet voorstellen dat iemand dat niet zo zou vinden, he?

    BeantwoordenVerwijderen