Een gedicht
Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag
en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ?
Wat later: kindje ik word veel te oud.
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver al van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt - het is een s.o.s. -
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was. Haar franse les
herhaalt zij: van haar 8e jaar:
'bijou, chou, croup, trou, clou, pou, òu,
die eerste juffrouw, weet je wel
die valse ouwe mademoiselle
hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.'
Had ik je maar als kind gekend,
die nu mijn moeder bent
M.Vasalis
Mooi gedicht.
BeantwoordenVerwijderenGeeft de dag toch weer wat meer diepgang .
Bedankt Jarry
Ja, dit is weer een mooie. Vasalis heeft ook zoveel mooi werk. Ik zat er al op te wachten. Dora
BeantwoordenVerwijderenMooi! De tranen schieten mij gelijk in de ogen. Vreemd hoe een gedicht bijna een klein universum in zich kan dragen, niet?
BeantwoordenVerwijderenMooi gedicht. Je weet ze wel uit te kiezen! Maar met dit onderwerp heb je ook wel iets natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenMarlou
Ja, dit gedicht doet mij ook heel veel! Natuurlijk door de Alzheimer van mijn ouders, maar ook door het verlangen van de schrijfster dat ze haar moeder beter had willen kennen. Heel herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenDank voor de reacties.