gedicht van december...

December is voor velen van ons een heerlijke maand.
Met gezellige familiedagen, feestjes, licht, wensen, verwachtingen.
Natuurlijk weten we wel dat het niet voor iedereen zo is. We lezen in de krant of een tijdschrift over mensen die het niet zo goed getroffen hebben en zijn uiteraard begaan met ze. Maar hoe het is om alleen te zijn weerspiegelt dit gedicht wel enigszins, vind ik.

Decemberbrief

Ik wilde dat je dichter bij me was.
Het jaar is oud en heeft niets meer te zeggen.
Het weer is somber. Alle dagen staat er
een haveloze regen voor de ramen
lam zwaaiend als een dronkelap. Ik loop
door 't huis, de kamers waarin jij niet bent
en die dus leeg zijn. Of ik zit maar ergens
en kijk naar buiten tot het donker is.
De televisie 's avonds een meest trieste
vertoning in een eenmansbioskoop,
zoek ik maar vroeg mijn bed op, slaap pas laat
en word weer vroeg uit boze dromen wakker
omdat ik jou ook in de slaap niet vinden kan.
Ik wilde dat het jaar nu over was
en jij weer dichter bij me, bij me was.

Hans Andreus

gedicht van de maand: november

Hoewel het weer momenteel absoluut tegengesteld is tot wat Bloem in dit gedicht beschrijft en mijn hart gelukkig ook een stuk lichter dan dat van hem toen hij het schreef, toch wel een gedicht met een toepasselijke naam:-)

November

Het regent en het is november
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.

En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht,
schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.

De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is alengs geen onderscheid
Meer tussen dove herinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.

Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan de tijd;
Altijd november, altijd regen,
Altijd dit lege hart, altijd.

J.C. Bloem

the road not taken...

Het wordt weer tijd voor wat poëzie.
Omdat in de blogs die ik lees vaak het onderwerp "keuzen maken" aan de orde komt én omdat ik hier ook veel over nadenk, is het dit gedicht geworden.
Ik kreeg het een poos geleden van haar in een commentaar op mijn blog.
Van de week was het ook opgenomen in het huiswerk voor mijn engelse cursus.
Dus, na Nederlands en Zuid-Afrikaans dit keer een Engels gedicht:

The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear,
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I marked the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I,
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

by Robert Frost

elke maand een gedicht: Ontnugtering

Ontnugtering


O liefling, as ek luister na die wind
Wat snags so klaend en weemoedig suis
Deur die eikeboom se blare bo die huis,
Dan dink ek terug aan toe ek nog as kind
Gelukkig was, onskuldig, trougesind
Aan wie ek lief gehad het, sonder kruis
Of bitter hoon wat skielik op kan bruis
En skaars versagting in vergeet kan vind.

Dit was die tyd voor ek jou eers gesien het,
Voor ek kon weet dat liefde wreed kan wees
En ergste smart 'n droef genot kan dra.
Eers na my hart se hartstog jou bedien het
Tot sterwens toe, bankrot aan hoop en gees,
Heb ek geleer hoekom die nagwind kla.

C. Louis Leipoldt (1880 - 1947)

gedicht van juni...

CHINA, JUNI

De dichter is maar blinde
vlier, hij kreunt en zingt
in de wind die in hem klimt

In juni bloeiden op dat plein papaver en gentiaan
(die elkaars geheime zwijgende geliefden zijn)
Demonische kweekgras-wortels mokten ...Bloemkronen
lokten duizend plukkers uit hun schaduw

Woest doemden voerlieden op in hun maaidorsers
van steen waarvan de stenen wielen ratelden; hard
snerpten zwepen in de stenen hand van de menners
die neermaaiden de papaver en de gentiaan

De dichter is maar blinde
vlier, hij zwijgt en zinkt in de wind
die aan hem wringt

H.H. ter Balkt

Het plein van de Hemelse Vrede was op 4 juni 1989 wereldnieuws toen de studentendemonstratie voor meer vrijheid en democratie, met harde hand door het leger, werd neergeslagen.

inhaalgedicht...

Toen ik zestig werd afgelopen november was ik niet bepaald in een feestelijke stemming. Zie logjes in die periodes.
Maanden daarvoor had ik een gedicht gemaakt, gebaseerd op een fragment dat ik ooit in een Red Hat boek las. Ik had steeds het plan om het te publiceren op mijn verjaardag.
Maar helaas was ik er toen niet voor in de stemming, zoals gezegd.
Het ligt al die tijd op mijn bureau en vandaag besloot ik om het alsnog te plaatsen.
Ik ben dus niet jarig, maar het is mijn "inhaalgedicht".

Vandaag ben ik zestig!
Ik draag een paarse hoed.
Ik wil nooit mijn gevoel voor humor verliezen.
En evenmin stop ik met het dragen van hoge hakken.
Ik kleur mijn haar
want ik wil niet kleurloos zijn.
Ik zal blijven zingen bij het werken in de tuin
en blijven praten met iedereen,
en vaak van de hak op de tak.
En ik ga geen excuses aanbieden
als mijn keuzes iemand niet bevallen!
Nooit zal ik mijn leeftijd verbergen,
maar ik wil graag een beetje onvolwassen blijven!
Ik ga niet constant praten over het weer...
maar wel gesprekken voeren over de verlangens van mijn ziel.
Ik zal vragen stellen,
en ik zal antwoorden verwachten.
Vandaag heb ik het gevoel als dat jonge meisje
dat poëzie schreef in de duinen.
Ik voel dat mijn leven vandaag een begin is...
Nog steeds kan ik alle dingen doen
behalve berusten of in een hoek zitten
en stoppen met mij te zijn…
En ik zal wijn drinken
wanneer ik maar wil!

van oud en nieuw...

VAN OUD EN NIEUW

het jaar verdwijnt
en neemt z'n doden mee
en alle dingen
uit het heden
verdwijnen daarmee plotseling
in een verleden
tijd - die waarschijnlijk
alle wonden heelt.

een klok slaat twaalf keer
en de tijd staat even stil..
vuurwerk spat uiteen
in bont gekleurde kringen
als de herinneringen
van vandaag
worden ze langzaam vaag -
en morgen, morgen zal
de merel weer opnieuw gaan zingen.

Josephine Banens

gedicht van december...

KOUD

Winter nadert.
Ik voel het aan de lucht
en aan de woorden die ik schrijf.
Alles wordt klaarder: de straat
is tot aan zijn eind te zien. De woorden
hebben geen eind.

Ik ben dichter
bij de waarheid in december
dan in juli. Ik ben dichter
bij de gratie van de kalender, lijkt het
soms wel. Toch, de woorden niet, de steden
nemen hun eind.

Als er ergens
zomer en winter, maar een ster
brandde die een fel wit licht gaf.
Ik zeg een ster, maar het
mag alles zijn. Als het maar brandt en
woorden warmte geeft.

Maar ik geloof
niet, 's winters nog minder, aan
zo'n ster. In woorden moet ik geloven.
Maar wie kan dat? Ik ben
een stem, stervend en koud, vol
winterse woorden.

Remco Campert
'Alle bundels gedichten 1951-1970'

gedicht van augustus...

Ik dacht van de week weer aan dit gedicht na een gesprek met iemand waarvan de dochter op kamers gaat wonen in het volgende schooljaar.
Dit gedicht van Rutger Kopland gaf ik aan allebei mijn dochters mee bij hun vertrek uit huis, nu al vele jaren geleden.
Voor alle ouders dus die hun kinderen dit jaar uitzwaaien!


Vertrek van dochters

Ze moesten inderdaad gaan, ik heb het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.

En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.

Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies dat zelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.

Rutger Kopland.

gedicht juli: Waar ik naar verlang vandaag...

Waar ik naar verlang vandaag
een frisse zomerjurk te dragen
met blote schouders, een uitgesneden
hals en rug en vooral goed
los om de heupen

Waarmee ik dan de tuin in loop
de zon schijnt warm, maar de wind
houdt het draaglijk en brengt
de jurk in beweging en dan

ben jij er natuurlijk ook die
de jurk al even mooi vindt en samen
trekken we hem uit en hangen hem
aan een tak

en liggen te kijken in het gras naar
zo’n frisse zomerjurk in een boom, daar
verlang ik het meest naar vandaag.

Jo Govaerts

elke maand een gedicht: april 2010

Tijd

Ik droomde, dat ik langzaam leefde ....
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen .....
Ik zag de tremor van de zee,
zijn zwellen en weer haastig slinken,
zoals een grote keel kan drinken.
En dag en nacht van korte duur
vlammen en doven: flakkrend vuur.
De wanhoop en welsprekendheid
in de gebaren van de dingen,
die anders star zijn, en hun dringen,
hun ademloze, wrede strijd ....
Hoe kón ik dat niet eerder weten,
niet beter zien in vroeger tijd ?
Hoe moet ik het weer ooit vergeten ?

M. Vasalis