Ik dacht van de week weer aan dit gedicht na een gesprek met iemand waarvan de dochter op kamers gaat wonen in het volgende schooljaar.
Dit gedicht van Rutger Kopland gaf ik aan allebei mijn dochters mee bij hun vertrek uit huis, nu al vele jaren geleden.
Voor alle ouders dus die hun kinderen dit jaar uitzwaaien!
Vertrek van dochters
Ze moesten inderdaad gaan, ik heb het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.
Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.
Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies dat zelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
Rutger Kopland.
Een ontroerend gedicht, Janny.
BeantwoordenVerwijderenJa, hier verleden jaar aan de hand gehad. Best ingrijpend in je leven hoor. Maar daarna ook weer prima.
He, he Marlou dus!
BeantwoordenVerwijderenOef, dat houd ik niet droog hoor...gelukkig heb ik ze nog een paar jaar onder mijn dak.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi gedicht, ja Kopland is geweldig.
Ontroerend gedicht. Mooi. Groetjes uit de Loire (en back online ;))
BeantwoordenVerwijderenTo a Daughter Leaving Home
When I taught you
at eight to ride
a bicycle, loping along
beside you
as you wobbled away
on two round wheels,
my own mouth rounding
in surprise when you pulled
ahead down the curved
path of the park,
I kept waiting
for the thud
of your crash as I
sprinted to catch up,
while you grew
smaller, more breakable
with distance,
pumping, pumping
for your life, screaming
with laughter,
the hair flapping
behind you like a
handkerchief waving
goodbye.
Linda Pastan
In één woord: prachtig!
BeantwoordenVerwijderenPffft,ik prijs me rijk dat Kind nog éven bij ons blijft. Het gedicht heb ik wel meteen opgeslagen, ook dat van Midlife Me. Want time flies...
Klopt. Zo voelde het precies zeven jaar geleden toen ze vertrok. En zo voelt het soms nog steeds als ik, in weemoedige buien, terugdenk aan hoe het vroeger was. Toen 'ze' nog gewoon 'van mij' was...
BeantwoordenVerwijderenBij mij gingen ze vrijwel allemaal tegelijk de deur uit. Daar had ik wel last van. Het heeft even geduurd voor ik mijn draai weer had gevonden.
BeantwoordenVerwijderenDoor zo'n gedicht schiet ik ook weer vol. Ik weet ook nog wel hoe het voelde toen.
Dora
MM: wat een mooi gedicht.
BeantwoordenVerwijderenOok dit sla ik weer op. Ben zelf wat meer gericht op Nederlands, maar vind jouw Engelstalige poëzie ook heel mooi.
Janny
Oei, heftig, het ontroert me zeer.
BeantwoordenVerwijderenToen wij mijn moeder's huis leeghaalden merkten we dat ze uit alle fases van ons leven wel iets had bewaard.
Deze week had ik een gesprek met een vriendin en ik zei: er is er maar een in je leven die oprecht en onvoorwaardelijk van je houdt, en dat is je moeder.
Dat vond mijn vriendin een moeilijk issue, we hebben er lang over nagepraat.
Mijn moeder zei altijd: je krijgt alles in dit leven tijdelijk, ook je kinderen.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenNou, ik probeer het nog een keer en dit keer zonder fouten hoop ik.
BeantwoordenVerwijderenVia Jacoba kom ik even bij je kijken en ben meteen geroerd door het gedicht van Kopland.
Mijn twee dochters zijn al jaren de deur uit maar bij het lezen voelde ik me weer net zo slap als toen,tranen....
Ik ga je volgen hoor.