Omdat in de blogs die ik lees vaak het onderwerp "keuzen maken" aan de orde komt én omdat ik hier ook veel over nadenk, is het dit gedicht geworden.
Ik kreeg het een poos geleden van haar in een commentaar op mijn blog.
Van de week was het ook opgenomen in het huiswerk voor mijn engelse cursus.
Dus, na Nederlands en Zuid-Afrikaans dit keer een Engels gedicht:
The Road Not Taken
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear,
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I marked the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I,
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
by Robert Frost
hoe beangstigend het soms ook lijkt, het is goed onbegane paden te betreden...
BeantwoordenVerwijderenPrachtig gedicht, heel erg mooi! Dank!
BeantwoordenVerwijderenMooi gedicht Janny.
BeantwoordenVerwijderenKeuzes maken is ook het moeilijkst in het leven.
Ik zou wel eens willen weten hoe vaak ik al een "verkeerde" weg heb ingeslagen. Gelukkig kom ik altijd wel ergens waar het ook leuk is:)
Dora
Een gouwe oude, maar hij blijft mooi!
BeantwoordenVerwijderenHoe ouder je wordt, hoe meer je twijfelt over de vaak ingeslagen weg. Tenminste ik, zei de gek. Had ik die zijweg rechts beter niet links kunnen laten liggen? En leer je juist niet iets van het leven door een "verkeerde" weg in te slaan? Maar wanneer is verkeerd verkeerd? Afijn, ik ben er nog niet uit.
BeantwoordenVerwijderenEen prachtig gedicht, wis en waarachtig!
Liefs, Mirjam Kakelbont
Mooi gedicht!
BeantwoordenVerwijderenIk moest vanochtend nog even aan je vorige blogpost(en) denken. Ik las een berichtje in de Volkskrant over een verzorgingstehuis in Amsterdam, dementerende bejaarden kunnen daar sinds kort relaxen in een speciale "warmte kamer". Er staan tuinstoelen, er waait een zomers briesje, en je hoort het ruisen van de zee. Ik vroeg me af in hoeverre het nu bevorderlijk zou zijn......Je bent al zo de kluts kwijt als dementerende bejaarde, en dan moet je ook nog aan een surrogaatstrand zitten...
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenKijk en dat lijkt mij dan wel weer wat ,als ik dan toch dement ben(hopelijk neem ik voor die tijd afscheid) dan maar in een zomerbriesje.
BeantwoordenVerwijderenZo zie je maar weer,hoe verschillend mensen zijn.
Wat wegen inslaan betreft ,meestal bemerk ik pas achteraf dat ik het kruispunt al voorbij ben.Ha,ha we halen sowieso het eindpunt.Nu dus opslaan voordat alles weer foetsie is
mooi! borges schrijft ook ergens over de tuin met de vorkende paden: in het leven moet je telkens keuzes maken en meestal is er geen weg terug ...
BeantwoordenVerwijderen