Verslavend...

Bloggen werkt best verslavend.
Nu schreef ik altijd al wel; korte verhalen, dagboeken, soms gedichten.
Maar sinds ik blog ben ik regelmatig aan het bedenken welke onderwerpen geschikt kunnen zijn. Soms heb ik zo drie, vier items te pakken maar soms heb ik ook helemaal geen inspiratie. En waar dan dus écht veel tijd in gaat zitten is het lezen van andere weblogs. Want natuurlijk wil je lezen hóe en wáárover anderen zo bloggen. Nou, daar kun je beter helemaal niet aan beginnen. Tjee… wat er allemaal voorbij komt! Er bestaan weblogs over werkelijk alle onderwerpen.
Zo volg ik een aantal blogs over landelijk wonen, over vrouwen, over emigreren, over koken, over boeken, over bibliotheken, over life-style, etc. Ik lees over getut met een gietijzeren tuinvaas:-), over het leven ná een borstamputatie, over de moeilijkheden bij de verbouwing van een Franse gîte, over het inmaken van pastinaken(?), over Japanse thrillerauteurs, over het maken van een wiki voor een mediatheek of over een gezin met tien kinderen dat aan het consuminderen is.
Bij sommige blogs geniet je van de grappige verhalen of van belevenissen die herkenbaar zijn, bij anderen leef je weer mee omdat er verdrietige gebeurtenissen worden beschreven. Op de boekenblogs is het heerlijk grasduinen door bekende en onbekende titels/auteurs, op de biebblogs is het fijn om te ontdekken dat er veel gedaan wordt aan allerlei nieuwe ontwikkelingen. De emigratieperikelen hebben een hoog “Ik vertrek” gehalte en vind ik dus altijd leuk om te lezen. Er zijn zoveel prachtig vormgegeven blogs; er is veel talent onder bloggers. Voor je het weet ben je een uur verder en staat je hond met de riem in zijn bek tegen je stoel te duwen!
Ik heb mezelf nu dus op het rantsoen van een half uur bloggen per dag gezet. En dat is niks, kan ik je verzekeren. Want ik sluit vaak mijn PC af met het gevoel dat ik wéér iets gemist heb. Dat kun je toch best een verslaving noemen, niet?