Onlangs kocht ik het boekje “Taal is zeg maar echt mijn ding”.
De schrijfster is Paulien Cornelisse. Ze is schrijfster, vaste columniste van NRC Next en diverse andere bladen en ze is bovendien cabaretière. Ik volg haar al een poosje in de krant en was dus blij met het verschijnen van dit boekje. Het bevat enkele van haar gepubliceerde columns en verder veel losse gedachten, constateringen en invallen.
Het leuke van dit boekje is dat het alle taalergenissen op een komische wijze aan de orde stelt. Er zijn tegenwoordig veel modekreten, vreemde gezegden, samenvoegingen, etc. in onze taal te vinden (zie ook mijn blog van 30 augustusj.l.)
Echte taalpuristen storen zich aan alle vernieuwingen en zijn vaak erg rigide in hun oordeel over wat kan en wat niet. Maar taal is nu eenmaal aan verandering onderhevig en weerspiegelt vaak de tijdgeest. Natuurlijk, de spelling en stijl van geschreven taal moeten in orde zijn, maar de gesproken taal verandert en ontwikkelt zich anders bij nieuwe generaties. Veel van de regels waar deze taalpuristen zich op beroepen zijn tenslotte ook maar bedacht door de generaties voor ons.
Paulien Cornelisse klaagt niet, ze signaleert alleen opvallende taaluitingen en beschrijft die op zo’n humoristische wijze dat er veel te lachen valt.
Als ik haar op t.v. zie vind ik haar behalve geestig ook vaak een beetje afwezig. Maar ik denk nu beter te begrijpen hoe dat komt. Ze heeft natuurlijk altijd haar oren gespitst: waarschijnlijk is ze doorlopend op zoek naar uitdrukkingen, gezegden en/of onderscheidend taalgebruik.
In het boekje staan echt hilarische feitjes. Zo heeft ze het bijvoorbeeld over de gekke-namengekte. Het gaat over de neiging van bekende ouders om hun kinderen uitzonderlijke namen te geven (want ja… dat zijn toch wel uitzonderlijke kinderen met zulke uitzonderlijke ouders!) Bijvoorbeeld:
Isa Hoes/Antonie Kamerling: Vlinder
Bart Chabot: Splinter, Storm
Ronald Giphart: Tip, Broos
Bob Geldof: Fifi Trixibelle, Peaches Honeyblossom, Pixie Frou-Frou
Jamie Oliver: Daisy Boo, Poppy Honey
Bruce Willis/Demi Moore: Rumer Glenn, Tallulah Belle, Scout LaRue.
De boektitel slaat op het veel en onterecht toepassen van het woord “ding”.
“Lekker je eigen ding doen”
“Als snowboarden je ding is, is Oostenrijk je plek”
"Nee, ik vind vreemdgaan niet oke, maar dat is mijn ding, hoor”
“Het wordt echt zo’n, zeg maar, ding”
Het boekje is geïllustreerd met eenvoudige dierfiguren met daarboven ballonnetjes met grappige taalverhaaltjes (Dus wij zitten daar, en hij gaat zo van: "Ik vind dit niet kunnen," en dit en dat, en wij echt zo van: "Doe even relax!)
Veel herkenning, veel glimlachen en soms schateren! Je kunt het op de tafel of nachtkast laten liggen, af en toe een stukje lezen, grinniken en weer wegleggen. Ik vind het een aanrader!
Als taal zeg maar ook jouw ding is: kopen dat boekje!!
Nog één keer dan. 
