weer...

Helaas hebben we het bericht ontvangen dat weer één van onze Paarse Pimpernellen is overleden!
Onze Vrouwe Dubbeldijkje is op Tweede Kerstdag onverwacht in haar slaap overleden.
Onwerkelijk en niet te beseffen dat de meest energieke, levenslustige Paarse Pimpernel er ook niet meer is!
Twee keer zullen we deze week een vriendin begeleiden naar haar laatste rustplaats!
Wat een immens verdrietig einde van dit jaar!

ik wens je...

Kaarten zijn natuurlijk al lang verstuurd, kerstpakketten uitgepakt, boodschappen gedaan en het huis versierd. Alles staat in het teken van de laatste weken van dit jaar!
Rest mij alleen nog mijn bloglezers een goede wens te doen toekomen.
Heel veel zou ik willen schrijven, maar och… er wordt al zoveel gewenst en geschreven in deze tijd.
Het belangrijkste wat ik jullie echter wil zeggen is dit: héél veel dank voor alle lieve, mooie en ondersteunende commentaren van afgelopen jaar en vooral van afgelopen tijd!
Bedankt voor al jullie mooie gedachten, grappige boodschappen en creatieve invallen.
Voor al jullie eigen mooie logjes, voor alle interessante ideeën, voor alle mooie bespiegelingen.
Dank voor het delen van jullie werelden en levensbeschouwingen.
Ik voel me een gezegend mens!
Voor alle lezers; dichtbij, ver weg of zelfs in andere continenten:

Fijn Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar!
Deens: Glædelig Jul og godt nytår!
Duits: Froehliche Weihnachten und ein glückliches Neues Jahr!
Engels: Merry Christmas & Happy New Year!
Fins: Hyvää Joulua or Hauskaa Joulua: 0nnellista uutta vuotta!
Frans: Joyeux Noël et Bonne Année!
Grieks: Kala Christougenna Ki'eftihismenos O Kenourios Chronos!
Italiaans: Buon Natale e Felice Anno Nuovo!
Noors: God Jul og Godt Nyttår!
Portugees: Boas Festas e um feliz Ano Novo!
Spaans: Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo!
Zweeds: God Jul och Gott Nytt år!

Dame Déesse....

Vandaag, op de kortste dag van het jaar, is onze lieve Dame Déesse, overleden.
Een heel mooi mens is heengegaan.
Ze zal altijd in onze gedachten blijven!

kleine kanjer…

Zachtjes lopen we de trap op en kijken in openstaande slaapkamers. Ja, daar verderop onder een mooie scheerwollen deken ligt een broos, tenger figuurtje.
Zodra ze ons hoort tilt ze haar kale, kleine hoofd op en kijken we in de glanzende ogen van onze vriendin. Glanzend omdat morfine haar pijn beheersbaar houdt.
Vreemd genoeg klinkt haar stem even krachtig als anders en ze vertelt dat ze blij is ons weer te zien. Eén voor één omhelzen we haar en houden onze nog maar 44 kilo wegende vriendin in de armen. We knuffelen even maar zien dat zelfs dit haar vermoeit.
Als ze weer ligt, de meegebrachte bloemen door haar dochter in grote vazen zijn gezet en wij plaats hebben genomen rondom haar op het grote bed vertelt ze dat ze ons bij de crematie graag “ziet” in onze mooiste rood/paarse chapterkleding. Zij zal voor bubbels en glazen zorgen. Willen wij dan op haar ruwhouten kist een toost uitbrengen en ons clublied zingen?
Natuurlijk doen we dat, al zal het bizar zijn ons vrolijke lied te zingen in die verdrietige omstandigheden. We praten nog even over het feit dat we elkaar allemaal pas vijf jaar kennen en dat er al vanaf het begin een warme vriendschap ontstond.
Haar 49-jarige dochter gaat het stokje overnemen wat betreft de Red Hat Society. Wetend dat haar moeder zoveel plezier gehad heeft van en bij ons chapter meldt ze zich aan bij één van de chapters in haar eigen woonplaats. Ze neemt haar moeders rode hoeden en paarse kleding mee. Ik erf de zelfgemaakte paarse feesthoed. Ontroerd pas ik hem. De hoed stond oneindig veel beter op C. haar eigen kleine hoofd maar ik zal hem desondanks met veel liefde dragen.
We nemen afscheid in de wetenschap dat we haar waarschijnlijk niet meer zien.
Deze kleine, eerlijke, zelfbewuste en creatieve vrouw zal geen deel meer uitmaken van ons chapter. Het doet pijn daaraan te moeten denken. Ze was er vanaf het begin en is een dierbare vriendin geworden.
Die nacht doe ik geen oog dicht en denk aan dat kleine figuurtje onder de dekens. Wetend dat haar leven binnenkort over zal zijn.
Ik peins me suf om een manier te bedenken waarop we haar blijvend in herinnering kunnen houden. Verschillende opties gaan door mijn hoofd en de mooiste schrijf ik alvast in mijn memoboekje dat naast mijn bed ligt.
Deze week vieren we ons Jaarfeest. Wat anders en wat wrang zal dat zijn zonder C.
Kleine kanjer: we houden van je!

versieren...

Uiteindelijk staat de kerstboom dan!
Dit jaar zag ik er erg tegenop, ik voel me niet al te feestelijk en dat geglim en geglans staat me een beetje tegen momenteel.
Maar alla...ik ben niet de enige hier in huis.
Bovendien komt met Kerst onze offspring met aanhang en die willen natuurlijk een boom zien.
Een Kerst zonder boom is voor hen niet denkbaar. Die was er tenslotte alle Kerstmissen van hun leven.
De boom staat nu met heel veel lichtjes zilverig te wezen tussen twee grote ramen in de woonkamer.
Ook heb ik de kroonluchter versierd met takken waaraan ballen en hangers van oud-zilver. Op de schouw een gietijzeren grijze vaas met zwarte bessen, wat gekromde takken en witte ballen.
Op de grote eettafel heb ik een etagère opgemaakt met drie kransen, kaneelstokken, dennenappels, noten en bessen.
Inmiddels is alle troep opgeruimd, is er gestofzuigd en zijn de kandelaars voorzien van nieuwe kaarsen. Ik heb een klassieke CD opgezet en mezelf een grote kop koffie gemaakt.
Herinneringen van lang geleden gaan door mijn hoofd, ondermeer door het lezen van een aangrijpend logje vanochtend.
Veel Kerstmissen heb ik al meegemaakt, op verschillende plekken, in verschillende landen.
Niet allemaal waren ze wat je je er van had voorgesteld. Sommige zelfs helemaal niet.
De laatste jaren zijn we steevast thuis; knus, gezellig en zonder veel gedoe. Ingebed in twee weken vakantie die we ook meestal thuis doorbrengen.
Het gevoel van vanochtend ebt langzaam weg. De muziek is ontroerend.
Ik kijk nog eens naar de boom.
Mooi is hij eigenlijk wel...!

onverwacht...

IK BEN DOL OP FILMPJES ALS DEZE!
IN DECEMBER AL HELEMAAL!!

gedicht van december...

KOUD

Winter nadert.
Ik voel het aan de lucht
en aan de woorden die ik schrijf.
Alles wordt klaarder: de straat
is tot aan zijn eind te zien. De woorden
hebben geen eind.

Ik ben dichter
bij de waarheid in december
dan in juli. Ik ben dichter
bij de gratie van de kalender, lijkt het
soms wel. Toch, de woorden niet, de steden
nemen hun eind.

Als er ergens
zomer en winter, maar een ster
brandde die een fel wit licht gaf.
Ik zeg een ster, maar het
mag alles zijn. Als het maar brandt en
woorden warmte geeft.

Maar ik geloof
niet, 's winters nog minder, aan
zo'n ster. In woorden moet ik geloven.
Maar wie kan dat? Ik ben
een stem, stervend en koud, vol
winterse woorden.

Remco Campert
'Alle bundels gedichten 1951-1970'

retraite...

Nét terug van een ochtendwandeling met Bruun. Hij loopt uiterst langzaam en besprenkelt elke boom met een paar trage druppels. En daarna kijkt hij vragend omhoog: “is dit wat je bedoelde?” Ik moet flink aan zijn riem trekken om toch nog wat verder te lopen. Dus een wandeling met hem bij deze kou is echt geen pretje meer!
Nu zit ik met een warme kop koffie in mijn werkkamer en kijk uit over de bevroren tuin. Alles is wit beijzeld en ondanks de zaden en het brood dat ik vanochtend strooide zijn de vogels nog nergens te bekennen.
In onze wintertuin is niets meer te zien van alle zomerse genoegens van eerder dit jaar.
De stoelen en banken zijn opgestapeld onder de veranda’s. De potplanten zijn ofwel naar binnen gebracht ofwel afgedekt. De loofbomen zijn nagenoeg kaal en de meeste lariksen ook.
Alle immens grote dennen en sparren hebben een wit waas en wiegen stijfjes in de wind. De hulsten hebben geen enkele rode bes meer, geen kleurige kerstdecoratie uit eigen tuin dit jaar dus.
De vijver is bevroren en het witte riet steekt pluizig boven het ijs uit.
Alles is verstild tot een winterprent uit een ouderwets jeugdboek. Koning Winter heerst volop en het leven van alledag is bezig met een rustperiode.
Elk jaar in december breekt weer een periode van bezinning aan en nu meer dan ooit tevoren.
Ik heb het gevoel dat ik op een kruispunt sta en heel langzaam doorkrijg welke afslag ik moet nemen. Heel duidelijk is de weg nog niet maar er zijn gidsen die me helpen.
Ik besef steeds meer dat er ingrijpende besluiten liggen te wachten en dat we in de toekomst beter moeten omgaan met de ons gegeven tijd. Beslissingen hierover zullen grote gevolgen hebben voor ons leven, positief én negatief. Maar we moeten nu uitmaken wat het belangrijkst is voor ons.
Dat besef doet mij goed en brengt enigszins rust in mijn verwarde gedachten van de laatste tijd.
Ik besef ook steeds meer dat ik van de lente en de zomer houd bij gratie van de andere seizoenen.
De lente geeft een nieuwe start, de zomer is naar buiten gericht, de herfst maakt schoon schip en de winter is dan uiteindelijk het rustpunt. In de seizoenen maar ook in het leven!
Zowel de natuur als ikzelf zijn momenteel in retraite.
En nee: ik sta nog steeds niet te juichen over de winter, maar ik verzet me er ook niet tegen.
Ik begrijp nu dat de winter zijn nut heeft; voor de natuur maar zeker ook voor mij persoonlijk!

november...

November
No sun - no moon.
No morn - no noon.
No dawn - no dusk - no proper time of day
No warmth, no cheerfulness, no helpful ease,
No comfortable feel in any member,-
No shade, no shine, no butterflies, no bees,
No fruits, no flowers, no leaves, no birds,-
November!

Tom Hood
"Song of the Shirt"

Ik neem even blogpauze.
Tot over een poosje!

life is beautiful that way...

Smile, without a reason why
Love, as if you were a child
Smile, no matter what they tell you
Don’t listen to a word they say
'Cause life is beautiful that way

Tears, a tidal-wave of tears
Light that slowly disappears
Wait, before you close the curtain
There’s still another game to play
And life is beautiful that way

Here, in his eyes forever more
I will always be as close as you remember from before.

Now, that you're out there on your own
Remember, what is real and what we dream is love alone.

Keep the laughter in your eyes
Soon, your long awaited prize
Well forget about our sorrow
And think about a brighter day
'Cause life is beautiful that way

Ik heb per ongeluk mijn vorige log over Isabel Allende verwijderd en kan hem niet meer terug plaatsen.
Excuses aan alle reageerders.

oom Alex...

Ergens las ik (ik weet echt niet meer waar, sorry… de leeftijd!) het onderstaande verhaal dat Kurt Vonnegut, Amerikaanse schrijver van verschillende bestsellers (b.v. Slaughterhouse Five en Slapstick) vertelde over zijn oom:
“Mijn oom Alex Vonnegut, mijn vaders jongste broer, die aan Harvard had gestudeerd en heel belezen en wijs was, was humanist net als de rest van de familie. Wat oom Alex bijzonder vervelend vond aan mensen was dat ze het zo zelden doorhadden wanneer ze gelukkig waren.
Zelf deed hij zijn best telkens wanneer de tijden goed waren dat ook te benoemen.
Zaten we ‘s zomers limonade te drinken in de schaduw van een appelboom, dan onderbrak oom Alex geregeld het gesprek door te zeggen: “Als dit niet fijn is, wat dan wel?”

Een grappig verhaal dat, wat mij betreft, een diepe kern van waarheid bevat.
Al die vanzelfsprekende, gewone dingen ervaren we meestal niet meer als “fijn”.
En natuurlijk kun je niet om de haverklap roepen dat alles zo “fijn” is. Dat zou erg onwaarschijnlijk klinken voor onze omgeving.
Maar een beetje meer “mindfulness” (om maar eens een populaire term te gebruiken) op dit gebied maakt het leven beslist een stuk aangenamer.
Toen ik over het verhaal nadacht realiseerde ik me dat het bij mijzelf twee kanten op werkt:
- in tijden van misère helpt het me een aantal punten te benoemen die wél goed zijn, fijn zijn, gelukt zijn.
- in tijden van geluk en voorspoed doet het me goed het ook bewust te beleven en inderdaad: dankbaarheid hardop te benoemen.
En dat is minder makkelijk dan ik het zo schrijf, hoor: het proberen om in een vervelende situatie toch de positieve kant te zien, of om te leren van slechte ervaringen, of om de humor van sommige situaties te ontdekken. Laat staan om steeds bewust de goede dingen in je leven te benoemen.
Het gaat me allemaal niet vanzelf af. Er zijn nog genoeg situaties die me behoorlijk van slag kunnen brengen.
Maar door te proberen gefocust te blijven op het positieve lukt het me wel steeds beter!

Wellicht hebben mijn bloglezers ook iets aan deze overgeleverde wijsheid van oom Alex.
(Hoewel Vonnegut zelf natuurlijk niet bepaald het zonnetje in huis was want hij leed, ondanks zijn succes, aan behoorlijke depressies; hij ondernam zelfs een zelfmoordpoging. Maar dit terzijde!)

escape...

Ik heb altijd interesse in huizen gehad.
Op de tv kijk ik graag naar mensen die een huis kopen in een geheel onbekend gebied.
Mijn grote favoriet is: Escape to the Country van de BBC .
Het wordt uitgezonden om kwart over zes 's avonds. Een beroerde tijd natuurlijk maar bij afwezigheid van Hubbie zit ik vaak wel met een bord op schoot me te vergapen aan de prachtige huizen op het Engelse platteland.
Het landschap zo prachtig en indrukwekkend, de huizen vaak zo traditioneel en met keukens die in verhouding 10:1 staan met de mijne!
Ik heb al heel lang een romantische liefde voor de Countryside.
En voor ouderwetse cottages met hoge plafonds, twee woonkamers, een officiële eetkamer en een enorme woonkeuken met natuurlijk een Aga. En dat alles in of bij een Shakespearedorpje met schattige winkeltjes, een tearoom en uiteraard een pub!
Maar behalve die schitterende landschappen, de pittoreske dorpjes, ongekend veel wandelmogelijkheden, gastvrije bevolking, en -last but not least- droge humor moet ik er eigenlijk niet aan denken om er te leven. Hoe zeer de Cotswolds met zijn golvende landschap, het schitterende Devon of Cornwall mij ook aan het hart liggen.
Ik verbleef lang geleden voor langere tijd in de Yorkshire Dales: wild, uitgestrekt, traditioneel en ontzagwekkend met zijn netwerk van gestapelde stenen muurtjes die dwars door het landschap lopen.
Werkelijk geweldig!
Ik logeerde in zo'n bovengenoemd dorpje waar iedereen iedereen kende. Waar haast elk weekend iets georganiseerd werd: de verkiezing van de grootste pompoen, van de mooiste tuin, van het liefste huisdier.
En de vele Fancy-Fairs met zelfgemaakte spullen als taarten en cakes, tafelkleden, theemutsen en tuinboeketten niet te vergeten.
Ik had onderdak bij mensen wiens huis Ivy Cottage heette!
In één van de laatste afleveringen van Escape to the Country zochten mensen een geïsoleerd liggend huis in Schotland. Ik heb zitten watertanden bij de prachtige plaatjes maar realiseerde me terdege dat de mooiste cottage niet opweegt tegen het Schotse klimaat, om nog maar niet te spreken van het eten en het links rijden!
Het wegdromen bij het zien van de mooie cottages heeft dan ook meer te maken met het feit dat ik graag eens zo’n huis zou herinrichten! Want het interieur van de huizen is vaak behoorlijk opvallend en druk. Elke kamer weer in een andere kleur geschilderd en ingericht met veel kleurige meubels.
Nu is dat geheel niet mijn smaak dus in gedachten zie ik zo'n huis vaak zoals ik het zelf zou inrichten: lichte matte kleuren op de muren, alle originele details behouden, glanzend hout, traditionele meubels in lichte kleuren. Ik zou het geweldig vinden een keer zo’n huis te restylen!
Maar ja: er wonen is weer geheel iets anders! Bovendien woon ik zelf best aardig ruraal en hoef ik niet zo nodig weg uit Nederland.
Voorlopig houd ik het dus maar gewoon bij genietend voor de televisie zitten!

Janine Jansen...

Onlangs de documentaire van Paul Cohen gezien over Janine Jansen, één van Nederlandse grootste viooltalenten.
Mijn hemel; wat een gedreven vrouw! Na afloop was ik overdonderd en beduusd.
Het is natuurlijk wel bekend dat Janine Jansen altijd naar perfectie streeft en vreselijk streng is voor zichzelf. Hoe dit zich tegen haar keert zie je gedurende de loop van de film.
Paul Cohen volgde haar geruime tijd en laat een indringend portret zien van een vrouw die bezeten is van haar vak en volledig opgaat in wat ze doet en kan.
Dat niemand ongestraft jaren achtereen zo’n aanslag op lichaam en geest kan plegen bewijst de documentaire ook, want de topvioliste is momenteel zwaar overwerkt. Ze heeft sinds eind mei alles afgezegd en zal pas eind oktober weer gaan optreden.
Wie wil weten hoe het zo gekomen is, moet vooral naar de anderhalf uur durende documentaire van Paul Cohen gaan kijken. Hij maakt duidelijk dat er spanning staat tussen kunst en commercie: want de weg die Janine gekozen heeft is vrij uniek in de klassieke muziekwereld. Daar is commercie not done en alleen door haar uitzonderlijke talent kwam Janine er tot nog toe aardig mee weg.
Toch is de commercie niet alleen verantwoordelijk voor de burn-out. Het grootste probleem is haar eigen instelling, haar eigen enthousiasme. Ze gaat door en door in een ongekend hoog tempo. Ze speelt 120 concerten op zeer hoog niveau per jaar! En dat buiten alle werkzaamheden zoals repeteren, plaatopnamen, fotoshoots, redigeren van een tijdschrift, video- en t.v.-opnamen, festivaldeelname, etc. etc.
Ik was diep onder de indruk van de film; van deze zoektocht naar perfectie, zoals Cohen zegt.
Een zeer bijzondere en begaafde vrouw. Ik hoop dat ze in de toekomst beschermd wordt tegen haar eigen perfectie: in de film kun je door alles heen zien dat die haar ondergang zal worden, als ze niet oppast!

consu meer minder...

Na het regelmatig lezen van vele consuminderblogs word het tijd dat ik mijn gedachten eens laat gaan over mijn eigen consumindergedrag. Eigenlijk vertoon ik dat niet heel erg, tenminste als ik het vergelijk met de schrijvers van bovengenoemde blogs.
De juiste instelling is er wel. Ik smijt geen geld over de balk, ik hoef geen super teevee of luxe keukenapparatuur, gooi geen eten weg, geef niks om de nieuwste gadgets en weet wat mijn boodschappen kosten. Ik heb een hekel aan verspillen en winkel niet echt vaak.
Maar Hubbie en ik hebben allebei een goed inkomen en hoeven niet heel erg op de kleintjes te letten. Dat is een luxe positie…. jazeker. Er gaat hier dan ook best wat uit op het gebied van wonen, kleding, etentjes, uitjes, boeken, etc.
Eigenlijk houd ik me ook niet vaak met financiën bezig. In grote lijnen weet ik natuurlijk van de hoed en de rand, maar ik ben er niet echt door geboeid. Nu is economie Hubbie zijn vakgebied en hij heeft het ook thuis keurig geregeld.
(Nou, klaar is Kees, niks meer aan doen, zegt een vriendin van me in deze gevallen:-)
Ik heb geen opvoeding gehad waarin zuinigheid een grote rol speelde. Mijn ouders waren verre van rijk maar er was altijd wat bij de koffie en er stonden altijd bloemen in huis. Ook werden er toch geregeld nieuwe jurken voor ons gemaakt en werd er ook uitgebreid gekookt. Ze hadden een oranje Brabantiadoos waar het geld voor diverse uitgaven in werd bewaard. Ik heb nooit het idee gehad dat daar niet genoeg in zat.
Hoe mijn ouders dat voor elkaar kregen weet ik eigenlijk helemaal niet, er werden zeer zeker geen schulden gemaakt; daar rustte echt een taboe op. Lenen deed je niet volgens hun opvatting; ze hadden het moeilijk met onze eerste hypotheek als jonggetrouwd stel.

Het houd me op één of andere manier dus wel bezig, dat consuminderen.
Maar ik moet eerlijk bekennen dat het lezen over zelf zeep maken, wecken of het toilet doorspoelen met waswater me toch een onbehagelijk gevoel geven.
Er moeten vast andere, leukere manieren zijn om je consumptiepatroon naar beneden te brengen, neem ik aan.
Ik ga in de komende weken een lijst opstellen met maatregelen die bij onze manier van leven passen.
Als iemand leuke tips heeft: ik houd me aanbevolen.

achter de wolken...

De lucht is bijna donkergrijs, de regen valt gestaag naar beneden, het zicht vanuit de ramen van mijn kamer is Herfst in optima forma.
Mijn stemming is beneden peil en dat is niet uitzonderlijk deze dagen.
Het vanmiddag gepresenteerde regeer-/gedoogakkoord maakt het er niet beter op. Integendeel.
Het gaat over het ombuigen van 18 miljard, het oprichten van een nationale politiemacht, immigratie, integratie, asiel, veiligheid, ouderenzorg.
Ik lees de kritieken op dit plan en ben het eens met Alexander Pechtold die het geen regeer- maar een stagneerakkoord noemt. De voorspelling dat de grote verdeeldheid in ons land zal toenemen is wat mij betreft al lang geen voorspelling meer maar een vaststaand feit.
Omdat een mens ook niet gelukkiger wordt van het aanschouwen van drie enorme ego’s in hun finest hour zoek ik naar leuker nieuws.
Als je je ontevreden/ongelukkig/onbegrepen/onvoldaan (omcirkel uw keuze) voelt helpt het om je zegeningen te tellen, volgens een oud recept van mijn moeder.
Dus:

-vanavond bracht Hubbie een CD van Janine Jansen voor me mee!
-de das die ik brei vordert al aardig en wordt leuk!
-vanmiddag kreeg ik twee heerlijke plakken chocolade van een lieve collega!
-ik heb me eindelijk opgegeven in de sportschool!
-vandaag liep een oude mevrouw langs ons huis die zei dat ze het zo prachtig vond geworden!
-morgen komt Jongste en gaan we “iets gezelligs” doen!
-gisteren boekten we alvast een mooi Nieuwjaarsconcert!
-er staat een prachtige kan met poederroze rozen op mijn tafel!
-zojuist belde een vriendin met een plan voor een ”rondje kunst” in Bergen in de herfstvakantie!

Zo eindigt dit logje toch een stuk vrolijker dan het begon.
Het kan geen kwaad om af en toe je moeders goede raad op te volgen!

nieuwe kunst...

Ik zag deze morgen dit filmpje op de Flow-site.
Vond het ogenblikkelijk prachtig. Ik hoop jullie ook!
Een krachtig voorbeeld van wat oude en nieuwe vormen van kunst voor elkaar kunnen betekenen.
Luister ook vooral naar de prachtige muziek!

gedachten...

In de afgelopen dagen wel veel logjes gelezen en hier en daar een commentaartje geplaatst; de zin om te posten komt mondjesmaat terug.

Veel gewandeld, nagedacht, schoongemaakt, gehandwerkt, gelezen en gepraat.

In mijn agenda lees ik toevallig de volgende spreuk:
“One does not make friends, one recognizes them” (Isabel Paterson)

En even daarna bij het plannen van een afspraak:
“Zolang je leeft moet je met het leven bezig zijn; niet met de dood” (Karel Appel)

Is het toeval dat je altijd dit soort dingen leest als iets je bezig houdt?

To blog or not to blog…

Ik zit de laatste dagen regelmatig achter mijn toetsenbord met het voornemen een logje te schrijven, maar er komt er niets uit mijn vingers.
Een paar aspirant-logjes zijn opgeslagen en meermaals bekeken.
Ik kom er niet toe te posten want er gaat te veel om in mijn hoofd. Druk geweest met zinnige en onzinnige dingen. Me druk gemáákt om zinnige en/of onzinnige dingen!
En wéten dat je je druk maakte om onzinnige dingen door dat ene bericht…!
Als ik achter mijn PC kruip kan ik de draaikolk in mijn hoofd moeilijk tot bedaren brengen.
Een logje schrijven is een mooie manier om iets over te brengen, om te laten weten wat er in je omgaat, wat je interesseert. Maar ik bemerk steeds vaker dat belangrijke dingen het moeilijkst onder woorden te brengen zijn.
Geluk of, zoals nu, verdriet bijvoorbeeld zijn vaak te dichtbij om over te vertellen in een blog.
Ik neem even tijd…

blueberry muffins

Zomaar een doordeweekse (vrije) dag!
Vroeg in de ochtend op pad naar de kapper die een paar dorpen verderop zit.
Op mijn gemak nog wat winkelen; leuk tijdschrift en mooie nieuwe agenda mee naar huis. Plus een paar bollen wol om, diep weggezakte, haakvaardigheden weer eens te gaan proberen.
Thuisgekomen is het kil in huis, ik doe de verwarming lichtjes aan en zet een mooi vioolconcert van Bach op.
En ik ga muffins maken.
Onderweg naar huis had ik al een lading blauwe bessen ingeslagen. Ik ben dól op blauwe bessen en eet ze vaak met amandelen en sojayoghurt als ontbijt.
Deze muffins zijn een absolute favoriet hier in huis.
Het lief van Oudste, die ik een keer een volle zak meegaf voor thuis, had bij thuiskomst nog slechts enkele muffins op de bodem liggen, tot frustratie van Oudste! Ook andere familieleden en vrienden vinden ze heerlijk.
Aangezien ik wel zo gezond mogelijk probeer te eten, is dit een minder “slechte” uitvoering van muffins. Ik heb (een ietsje) minder schuldgevoel na het eten van deze

BLUEBERRY MUFFINS:
250 gram volkorenmeel
3 theelepels bakpoeder
1 zakje vanillesuiker
100 gram oersuiker of ruwe rietsuiker
1,5 dl. sojamelk (ongezoet)
1 ei
5 eetlepels zonnebloemolie
200 gram verse blauwe bessen
150 gram pecannoten/walnoten/amandelen (naar keuze)

Verwarm de over op 180 graden. Meng het meel, het bakpoeder en de suiker door elkaar in een grote mengkom. Klop de melk, de olie en het ei door elkaar. Spatel dit voorzichtig door het meel en voeg de bessen en de grof gehakte noten toe.
Vet een muffinvorm in (of gebruik papieren vormpjes) en verdeel het mengsel hierin.
Zet de vorm 20 tot 25 minuten in de oven. Controleer of de muffins gaar zijn door zachtjes op de bovenkant te drukken. Ze veren terug als ze gaar zijn.
Even laten afkoelen en de muffins voorzichtig uit de vorm halen.

Met een grote kop koffie en een nog warme muffin ga ik aan tafel zitten en lees uitgebreid de krant. Het voorgenomen werkje blijft nog wel even liggen!
Wat kan het leven goed zijn met zomaar gewone dingen op een zomaar doordeweekse dag!

gedicht van september...

Nocturne *)

De sterren zijn met veel, vanavond.
Grote ogen in de nacht:
een meisje zwiert haar rok tot bloemen
op een dansfeest aan de gracht.

Een jongen wankelt door de stad.
Zijn benen slepen uit de maat.
De stoep ligt slordig langs de straat.
Hij heeft zijn flessen leeggedacht.

Hij is zijn mooiste woorden kwijt
en niemand die zijn pijn begrijpt;
zij danst met sterren in het haar
en hij - een slechte goochelaar
die stram naar vallend herfstblad grijpt
en briefjes post aan de oneindigheid.

Ingmar Heytze

*) Nocturne: muziekstuk van een dromerig, romantisch karakter

letters en spinazie...

Er zijn mensen die regelmatig onderzoeken doen naar het kennispeil in Nederland.
Zo heeft een docent van de Hogeschool Saxion geruime tijd geleden een onderzoek gedaan naar het kennispeil van tweedejaars HBO-studenten. En als je het verslag van die ingevulde kennistest leest rijzen de haren je te berge.
Om enkele voorbeelden te noemen:
De Thora is een stroming binnen de Islam. Stalin is de uitvinder van kolen en staal. Een lustrum is een kanarie. Spinoza is de uitvinder van de spinazie. De Verlichting is een lamp en tussen Karel de Grote en Napoleon ligt een eeuw!
Onze aankomende managers en directeuren denken dat de politie de wetten maakt in Nederland en dat Provinciale Staten iets is met ministers.
Studenten hebben dus meer algemene ontwikkeling nodig en Saxion is in het gat gesprongen en biedt dit aan. Nu gaat dit natuurlijk wel ten koste van de eigenlijke opleiding want dit soort kennis hadden de studenten al lang moeten bezitten.
Maar helaas is dat niet zo.
Want bij een onderzoek onder middelbare scholieren bleken b.v. havisten niet eens te weten wat eb en vloed veroorzaakt of wat het verschil is tussen proza en poëzie!
Als ik daarover praat met familie en/of vrienden zijn de meningen nogal verdeeld.
Sommigen die in het onderwijs zitten wijten het fenomeen o.a. aan de invoering van het competentiegericht onderwijs. Dit zou volgens hen ten koste gaan van kennis.
Veel jongeren zien het probleem niet zo, want: “je kunt toch alles opzoeken als je dat nodig hebt”!
Nu zijn er in Nederland veel docenten die zich niet zo kunnen vinden in het competentiegericht leren, maar men veronderstelde dat studenten er blij mee waren.
Uit de ervaringen van Saxion blijkt dat niet.
“Eindelijk weer eens kennis in plaats van vaardigheden”. “Heerlijk dat je geen competenties hoeft te laten zien” vonden de ondervraagde studenten.

Toch nodig dus die cursussen?
In elk geval totdat studenten bij letters aan iets anders denken dan aan Sinterklaas:-)

vol lopen...

Een druk weekend met gemeentelijke verplichtingen, een familiereünie, vriendenetentjes, logees en als klap op de vuurpijl een nachtelijk bezoek aan de dierenarts met een aangevallen en nogal gewonde hond.
Vriendenetentjes en logees waren leuk zoals altijd, veel bij te praten over vakanties e.d.
De familiereünie was ook gezellig, fijn om weer met familie te praten die aan de andere kant van Nederland woont en met neven en nichten die je al tig jaren niet meer hebt gesproken. Lekker bijgepraat, stadswandeling, boottocht, bbq en de afspraak dit jaarlijks te doen.
De hond (Jack Russell) was gewond geraakt in een gevecht met een herdershond! Oudste die op hem paste had de wonden al ontsmet en verzorgd, maar bij thuiskomst zag het er toch slecht uit. Naar de dierenarts om twaalf uur ’s nachts; zeven hechtingen en antibiotica. Nu ligt er een zielige hond in de mand die overal in huis plast en geen poot meer verzet. Zo sneu!
De gemeentelijke “verplichtingen” waren overigens ook bijzonder.
Afgelopen zaterdag 4 september 2010 werd in Oosterbeek de 64e editie van de grootste eendaagse wandeltocht ter wereld gehouden, de Airborne Wandeltocht.
Waar we in voorgaande jaren altijd meeliepen (euh.. ik iets minder fanatiek dan de rest van de familie!) en het trefpunt waren van alle bevriende wandelaars in de vrienden- en familiekring, waren we dit jaar officiële genodigden bij het defilé en de herdenkingen.
Het was een belevenis dit gebeuren nu eens vanuit een ander oogpunt te zien.
Na het spelen van de Last Post en de gebruikelijke minuut stilte, gingen grote groepen marechaussee, politie, militairen, scouts en heel véél individuele wandelaars (ruim 32.000 wandelaars in totaal!) op pad door de prachtige dorpen van onze gemeente Renkum, langs de diverse Airborne monumenten en de luchtlandingsterreinen van september 1944.
Wij konden heerlijk in het zonnetje genieten van de voorbij trekkende wandelaars en van de muziek en kostuums van sommigen. Dat zijn dan wel weer de voordelen van Hubbie’s Hobbie:-)!
Het was een geslaagd evenement en als je in de buurt van Oosterbeek bent rond de eerste zaterdag in september volgend jaar, zou ik je zeker aanraden te gaan kijken en/of meelopen!

ons praat Afrikaans...

Voor lezers van dit blog zal het geen verrassing zijn als ik zeg dat ik van de Zuid-Afrikaanse taal houd.
Ook de Zuid-Afrikaanse poëzie spreekt me erg aan en ik heb ook in dit blog wel gedichten in deze taal geplaatst.
Hollandse kolonisten introduceerden het Nederlands in de zeventiende eeuw en in de loop der tijden is het een eigen taal geworden. Lange tijd werd Afrikaans gezien als een dialect van het Nederlands, maar in 1925 kreeg het Afrikaans, samen met het Engels, de status van officiële taal.
Er bestaat zelfs een speciaal taalmonument!
Het staat op een heuvel nabij Paarl. Het monument, een aantal grijze pilaren, is door het spel van licht en schaduw erg fotogeniek.
Het monument is echter ook omstreden. Het herinnert veel zwarte Zuid-Afrikanen aan de periode van apartheid in hun land; het Afrikaans was immers de taal van een racistisch regime. Nog altijd zien zij het Afrikaans als de taal van de vroegere blanke onderdrukker. Niet voor niets verdwijnen steeds meer plaatsnamen in het Afrikaans; ze krijgen een nieuwe naam om te breken met het verleden.
Hoewel ik de redenatie volledig begrijp is het toch wel jammer. Want de letterlijke vertalingen van Nederlandse woorden zijn vaak erg grappig.
Toevallig viel mijn oog weer op het lijstje waar ik de leuke woorden die ik tegenkom, opschrijf.

alleenloper - vrijgezel
rekki - elastiekje
moltrein - metro
spuitvliegtuig - straaljager
skuifspeld - paperclip
pensklavier - accordeon
stokkielekker - lolly
papwiel - lekke band
sweetpak - joggingpak
windlawaai - opschepper
strooimeisje - bruidsmeisje
deurmekaarspul - chaos
plantvreter - vegetariër
wipmat - trampoline
schaduwbril - zonnebril
wegneemetes - afhaalmaaltijden
lokfilm - reclamefilm
pilledraaier - apotheker
vensterversierder - etaleur
vuurhoutje - lucifer
sagteware - software
tanga - amperbroekie

En zo zijn er nog veel meer van deze grappige woorden en/of uitdrukkingen!
Het voert te ver om ze allemaal hier neer te pennen (typen) maar zo nu en dan is het leuk om er weer eens wat te noemen.

lessen in geluk...

In Kerkrade is een tijd geleden een project gestart waarbij kinderen het vak 'gelukskunde' op school krijgen. Het Charlemagne College in Landgraaf-Kerkrade geeft deze lessen gelukskunde.
De school heeft dit concept in eigen beheer ontwikkeld en de lessen worden aan leerlingen in het eerste en tweede jaar gegeven. Lessen in geluk zouden leerlingen moeten helpen gelukkig door het leven te gaan.
In een interview op de radio vroeg men aan diverse leerlingen hoe zij de lessen ervaren. Sommige leerlingen vertelden dat ze er meer zelfvertrouwen door hadden gekregen. Anderen zeiden dat ze beter luisterden naar elkaar, dat er meer onderling begrip was en dat ze elkaar onderling meer steunden.
Ook aan ouders werd gevraagd wat ze ervan merkten. Die gaven aan dat ze een positieve verandering bij hun kinderen hadden opgemerkt door de lessen en gaven daar voorbeelden van.
Hierna was er een gesprek met de bedenker Tjeu Seeverens en hoogleraar Pedagogiek Henk Witteman over het ontstaan van de lessen gelukskunde.
Ze spraken beiden over de noodzaak ervan voor leerlingen op middelbare scholen. Ze stelden dat juist in de pubertijd de lessen gelukskunde belangrijk zijn voor jongeren om ze te helpen op een prettige, leuke en gelukkige manier door het leven te gaan.
De 9 lessen moeten de jongeren een positief zelfbeeld geven, leren om hun specifieke X-factor in beeld te brengen. Ze worden stressbestendiger gemaakt. Ze doen aan mindmapping, ze maken een geluksdoos, zetten hun eigen weblog in elkaar.

Ik moest er de afgelopen tijd vaak aan denken.
En ik kon niet helder krijgen hoe ik er eigenlijk tegenover stond.
Zouden deze lessen hier werkelijk voor kunnen zorgen? Zou het werkelijk die grote invloed op kinderen hebben? Als dat zo zou zijn is het natuurlijk fantastisch. Want gelukkig zijn begint tenslotte bij je zelfbeeld.

Maar werkt het ook op deze manier?
Ik weet het niet. Ik heb geen pedagogische achtergrond dus kan er niet echt een theorie op loslaten maar iets in me zegt dat dit ook gauw kan ontaarden in een lesje gezellig “knutselen”.
Het zal in elk geval heel veel vragen van de docent. Niet iedereen zal deze lessen kunnen geven, denk ik.

Er zijn diverse filmpjes hierover en ik heb er één ter illustratie gebruikt.
Laat eens horen wat jullie daar van vinden?

pieken op je tachtigste...!

Had ik het een log of wat geleden nog over pieken na je vijftigste…. Nou, kijk hier dan maar eens naar!
Wat dacht je van pieken op je tachtigste?
Dit is Janey Cutler, een vrouw van ruim 80!
Ze trad op in Britain's Got Talent en stond daar voor een miljoenenpubliek.
Ze zingt omdat ze graag wil zingen en daar ben je, volgens haar, nooit te oud voor!
Ik vond het ontroerend!

Janey Cutler - Britain's Got Talent 2010 - Auditions Week 4 @ Yahoo! Video

kleuren...

Ik vraag me wel eens af wat voor een “kleurentype” ik nu eigenlijk ben.
Ja, want vergis je niet: kleurentypes bestaan!
Wat kleding betreft weet ik het, geloof ik, wel. Ik heb wel eens een workshop Kleurenanalyse gedaan (met ons gehele chapter, dat was lachen mensen,…je ziet iedereen dan echt eens anders dan anders!). Er kwam voor mij eigenlijk niet veel meer uit dan de kleuren die ik al sinds jaar en dag draag. De natuurtinten, aangevuld met b.v. zwart, wit en donkerblauw. Daar voel ik me goed in en die staan mij het best.
Daarentegen had ik jarenlang een voorkeur voor dieprode lipsticks. Ze staan krachtig en vrolijk (en neem maar van mij aan dat het soms hard nodig is:-). Pas kortelings ben ik overgestapt op lichte natuurtinten en die vind ik dan óók weer mooi staan!
Een paar maal in de maand kleed ik me in uitbundig paars en rood bij mijn Red Hat Society-bijeenkomsten.
De kleuren in ons huis zijn overwegend zandkleur, ecru en grijs.
De meeste kleuren in mijn tuin waren altijd zacht: rose, blauw, wit, lila. In onze huidige bostuin stonden echter enorme struiken die geel, oranje, rood bloeiden. Nu, na drie jaar, zijn sommige eruit maar sommige staan er nog steeds. De enorm grote zachtoranje bloeiende azalea bijvoorbeeld mocht blijven staan. Hij bloeit in het vroege voorjaar en vloekt dus niet met andere planten. Ook een aantal andere “kleurlingen” mochten blijven (maar de gele en rode struiken zijn wel verbannen).
Mijn auto is zwart, mijn fiets is beige. Ons huis is wit met diepdonkerblauw houtwerk en luiken.
Mijn haar is blond (gecoupsoleiled, maar dat is geheim!) en mijn teennagels rood.
Het door-elkaar-serviesgoed dat ik verzamel is rood-wit, met voorkeur voor Sarrequemines, Digoin France, Boch en Mason’s.
Ik houd het meest van witte of groenig-witte bloemen op de vaas. Op dit moment staat er een enorme bos witte gladiolen (ja echt!) in een grote grijze pot van ruw aardewerk op de tafel.

Hmm… nu ik het zo overlees begint het toch een beetje te dagen!
Beetje kleurloos type (behalve dan die paar keer per maand:-)

De foto's zijn ter verduidelijking,
ze betreffen niet de beschreven items!

indigoblauw...

Voor iedereen die bij aquarellen denkt aan geijkte prentjes van hortensia’s of tulpen: kijk eens op het weblog van Geri Meftah!
Ze maakt heel mooi werk en is geïnspireerd door: culturen, styling, mode, literatuur, kinderen, bloemen en dieren, zoals ze zelf schrijft.
Ik kocht een aantal kaarten van dames in middeleeuwse kledij van haar.
Het zijn prachtige kaarten, heel sfeervol en teer geschilderd.
Er was ook een dame met baret bij in indigoblauw. Vooral deze laatste heeft mijn hart gestolen. Ik heb hem in mijn werkkamer ingelijst staan en kijk er vaak naar.

Ben je ook benieuwd, neem dan een kijkje op haar weblog en/of haar pasgeleden geopende webshop. Het is zeer zeker de moeite waard!

http://gerikleurrijk.blogspot.com/
http://kleurrijkaquarellen.blogspot.com/

beelden...

Beelden die zo nu en dan weer opkomen:

-De stoere Griekse macho barman die elke dag stukjes worst aan de zwerfpoezen rond het hotel uitdeelt.
-Een midlife echtpaar, compleet met helm á la Willempie, op een Griekse quad.
-Groepen Japanse toeristen die echt van top tot teen bedekt zijn bij een temperatuur rond de 35 graden. Lange broeken, truien met lange mouwen, sokken, handschoenen, hoedjes, parasolletjes! En fotograferen als een bezetene! Bizar!
-Een woeste sirtaki dansende hotelmanager. Hij vertelt ons dat hij twee vrouwen en vijf kinderen heeft. Vindt dat de wereld er beter zou uitzien als we allemaal niet zo bezitterig waren t.o.v. onze partner.
-Amerikaanse cruise-gangers op leeftijd. Precies een uurtje tijd om een eiland te bekijken. Allemaal op grote sportschoenen, met kunststof broeken en/of pakken, vaak in opvallende kleuren of patronen. Vermakelijk om te zien.
-Een oud Grieks vrouwtje dat een kruidentuin bijhoudt nabij het grote Kourosbeeld dat we bekijken. Ze verkoopt me een potje tijmhoning in hartvorm. Pas later zie ik haar smerige handen met de zwarte nagels. Het potje honing is nog onaangebroken.
-Drie paar mooie oorbellen van zilver en zwarte lavasteen gemaakt (wel verschillende modellen:-) Eén voor Oudste, één voor Jongste en één voor Moi.
-De pittige vrouwelijke gids, die aan één stuk door kwettert in een leuk Belgisch taaltje. Ze vertelt dat ze hier al lang woont maar echt niet zal vallen voor een Griek. “Ze zijn toch allemaal mammas jongskes, hè”, zegt ze. “ Ginne echte venten!”
-De zonsondergang; prachtige rode bal wegzakkend achter de (zee) horizon, direct gevolgd door roze en gouden banen licht.
-Opluchting dat Grieken aardig voor de zwerfhonden en –katten zijn. Die zien er niet echt slecht uit. Dat hebben we in andere Zuidelijke landen wel anders meegemaakt.
-De ruwe stenen die ik zocht en mee naar huis nam: een van marmer en een van lava.
Gezamenlijk op een oud tinnen bord op mijn vensterbank

Pieken op je vijftigste...?

Hoe zit het met de ambitie van de midlifer van tegenwoordig?
Wetenschappers Ton Wilthagen en Sonja Bekker van de Universiteit van Tilburg kwamen medio 2008 tot de constatering dat mensen rond hun vijftigste het meest productief zijn. Lag bij vorige generaties de piekleeftijd nog tussen het veertigste en vijfenveertigste levensjaar, in 2008 lag deze rond de vijftig jaar. De leeftijdsgrens waarop mensen nog makkelijk dingen aan kunnen en aan willen pakken schuift dus langzaam op, volgens deze wetenschappers.
Toen ik dit artikel destijds las heb ik er een lange tijd bij stilgestaan en de laatste tijd denk ik er steeds vaker over na.
Klopt dit met mijn eigen bevindingen en met die van de mensen om mij heen?
Nou, als ik heel eerlijk moet zijn (en dat moet een mens toch, nietwaar?) klopt het bij mij niet.
Ik constateer bij mezelf een duidelijke afname in de behoefte aan professionele uitdaging, ambitie of scholingsbehoefte.
Doordat bibliotheken overal zich opmaken voor de digitale toekomst zie je de inhoud van het vak veranderen. Veel werkzaamheden gaan geautomatiseerd en gedigitaliseerd worden.

Heb ik zin om dat aan te gaan?
Kan ik het enthousiasme opbrengen om weer cursussen te volgen?
Heb ik zin in zo’n digitale (werk-)toekomst?
Heb ik zin in een andere werkplek?
Nee dus.

Ik bezin me op een zinvolle toekomst, maar ik denk niet dat dat nog in het bibliotheekwezen zal zijn.
Tja… pieken zit er aan deze kant dus niet meer in, vrees ik!
En dat bedoel ik uiteraard in professioneel opzicht (op privégebied hoop ik hier en daar nog wel eens te pieken:-)
Hubbie daarentegen begon dit voorjaar aan een periode van vier jaar raadslidschap.
Naast zijn veeleisende baan ziet hij er nog uitdaging in om dienstbaar te zijn voor de mooie gemeente waarin we wonen.
En nu is Hubbie wel een ietsiepietsie jonger, maar zoveel scheelt dat toch ook weer niet.
Waar zit hem dan het verschil in?
Ik ben daar wel nieuwsgierig naar.
Want uit een ander onderzoek, van MKB Nederland, bleek eigenlijk juist het tegendeel. Zij constateerden dat in de “piekfase” –tussen de zesenveertig en vijfenvijftig jaar– de behoefte aan scholing en het ambitiepeil relatief het laagst is. Dit is dus duidelijk een ander onderzoeksresultaat dan van bovengenoemde wetenschappers.
Welke conclusie klopt het meest met jullie gevoel hierover?

gedicht van augustus...

Ik dacht van de week weer aan dit gedicht na een gesprek met iemand waarvan de dochter op kamers gaat wonen in het volgende schooljaar.
Dit gedicht van Rutger Kopland gaf ik aan allebei mijn dochters mee bij hun vertrek uit huis, nu al vele jaren geleden.
Voor alle ouders dus die hun kinderen dit jaar uitzwaaien!


Vertrek van dochters

Ze moesten inderdaad gaan, ik heb het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.

En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.

Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies dat zelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.

Rutger Kopland.

weer terug...

Weer terug in het land!
Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit op een weliswaar prachtig groene, maar natte tuin.
Wat een verschil met de eilanden waar we waren!
Daar was het droog en warm; zeg maar heet; 39 graden, gemeten om half zeven ’s avonds op een beschaduwde plek! We hebben het er echter heerlijk gehad!

Het eerste eiland dat we bezochten was Mykonos. Daar hadden we een fijn hotel dat prachtig uitkeek over de zee en het hele eiland. Nu is dat niet zo uitzonderlijk want de gehele oppervlakte van Mykonos is maar 86 km2. Ook hadden we er prachtig zicht op Chora, de schilderachtige hoofdstad van het eiland en de haven. De witgekalkte straatjes van Chora met de blauw geschilderde deuren en luiken zijn heerlijk om in rond te dwalen. De kleine mooie kerken, schilderachtige restaurantjes en winkeltjes; alles is zeer de moeite waard. We huurden een quad (ja, je leest het goed!) en verkenden het eiland bijna geheel.
Door een telefoontje naar huis, waar plagend gevraagd werd of we al van het uitbundige nachtleven van Mykonos genoten hadden, kwamen we er achter dat er klaarblijkelijk in de nachtelijke uren een heel ander Mykonos bestaat! Niks van gemerkt en nooit gemist ook overigens!

Het tweede eiland was Naxos; het grootste eiland van de Cycladen, met een oppervlakte van 448 km2.
Ook hier een schitterend hotel met een bescheiden strand en Naxos stad (of Chora, zo noemt men hier een hoofdstad) op loopafstand. En ook hier waren we weer erg onder de indruk van de smalle steile straatjes en de oude stenen huisjes in het oude centrum.
We verkenden het eiland per bus en per gehuurde auto. De wegen die over het Zas-gebergte lopen geven overal grootse vergezichten en alleen al het rijden hier is spectaculair.
We bezochten veel kleine dorpjes, bv. het bergdorp Filoti en het nabije kerkje Fotodoti Moni. We gingen naar Apollonia, een mooi kustplaatsje aan de andere kant van het eiland. We bezochten de antieke marmergroeven, de enorm grote Kouros beelden op diverse plaatsen, nog meer kerkjes (en dat voor een fanatieke ex-katholiek!) en nog meer dorpjes!
In het Venetiaanse kasteel in Chora woonden we een traditionele zang- en dansavond bij. De prachtige zandstranden, de schilderachtige dorpjes en de indrukwekkende natuur van Naxos maakten grote indruk op ons.

Het derde en laatste eiland was Santorini, een niet al te groot (72 km2) droog en bergachtig vulkaaneiland met aan de westkust steile rotsen en kliffen. De oostelijke kant is vlakker. Het heeft zijn huidige vorm (halve maan) te danken aan diverse vulkaanuitbarstingen die hier hebben plaatsgevonden.
Het lava op dit eiland is bijzonder doordat er drie kleuren van zijn: rood, wit en zwart.
Hier verkenden we het eiland ook per bus. Santorini heeft veel bezienswaardigheden en dat zijn vooral de dorpen die op de steile kliffen liggen. Er is een zonsondergang die tot de mooiste van de wereld behoort (hoewel ik vind dat dit te betwisten valt, hoor).

Zoals gezegd was de temperatuur erg hoog. Normaliter waait het op de Cycladen altijd behoorlijk maar deze weken was er helaas ook weinig wind.
En zoals ik eigenlijk wel wist is dit erg warme weer niet iets waar ik dol op ben. We hebben deze vakantie dan ook vaker dan gepland, in en aan het water gelegen. Geen straf overigens, onder de parasol; met een heerlijk glas en een mooi boek binnen handbereik!
De noodzakelijke afwisseling van actief en passief maakte wel dat het een heel ontspannen vakantie was.

Overigens is het ook heerlijk weer thuis te komen en te zijn!
Hier in ons mooie boshuis is alles overstelpend groen! Veel struiken en planten staan in bloei en het geheel doet weldadig aan na de droogte van de Cycladen!
Bedankt voor jullie vakantiewensen en aan iedereen die weg is geweest: welkom terug!

even weg...

Ook ik stop een poosje met bloggen om een lange en hopelijke fijne vakantie te gaan houden op Mykonos, Naxos en Santorini.
Nooit eerder geweest dus weer een geheel nieuwe ervaring!
Even iets geheel anders doen dan normaal, ik heb er veel zin in!
In onze afwezigheid komen oudste en schoonzoon hier logeren; het fort wordt dus bewaakt!
Ik wens een ieder een fijne, ontspannen vakantie; waar dan ook!
Tot over een paar weken!

zelfkennis…

Dit is weer zo'n heerlijk verhaal dat ik ergens tegenkwam en opgeslagen heb.
Mooi om in een verhaal te kunnen zien waar het ons mensen vaak aan ontbreekt!

Een jong stel verhuist naar een nieuwe buurt.
De volgende ochtend, tijdens het ontbijt, ziet de jonge vrouw
dat de buurvrouw buiten de was aan het ophangen is.
“Die was ziet er niet echt schoon uit.”, zegt ze.
“Ze weet niet goed hoe ze de was moet doen.
Misschien kan ze beter een ander wasmiddel gebruiken.”
Haar man keek op, maar zei niets.
Iedere keer wanneer de buurvrouw haar was buiten hangt,
maakt de jonge vrouw dezelfde opmerkingen.
Maar een maand later zag de vrouw tot haar verbazing een
mooie schone was aan de lijn hangen en ze zei tegen haar man:
“Kijk, ze heeft eindelijk geleerd hoe ze de was goed moet doen.
Ik vraag me af wie haar dit heeft geleerd.”
Haar man zei: ‘Ik ben vanochtend vroeg opgestaan en
heb onze ramen schoongemaakt.”

levenstuinen...

Niet lang geleden zijn we met ons chapter naar de Levenstuinen Groot Honschoten geweest. Een tuin die je inspiratie en energie geeft! Ze verhalen op filosofische en symbolische wijze het leven van de mens. Eigenlijk is het een westerse tuin volgens het Zen principe!
De Levenstuinen hebben ongeveer een oppervlakte van anderhalve hectare. De eigenaren zoeken hun inspiratie duidelijk in de levensloop, uitgebeeld in natuurlijke elementen.
Je wordt over een route gevoerd van twee kilometer lengte met allerlei keuzemogelijkheden onderweg.
De buitenste route geeft aan dat er nog van alles mogelijk is; weelderig, geen ordening.
Naarmate het levenspad verder gaat komt er meer structuur in; net zoals het in het gewone leven.
De rondgang door deze Levenstuinen vertelt een verhaal, waar je de belangrijkste facetten uit een mensenleven tegenkomt en herkent.
Een levensverhaal, vanaf de bevruchting tot en met de de dood.
Door middel van een bijzondere beplanting, vergezichten en veel spreuken en kunstwerken overal in de tuin is een bijzondere wereld vol westerse en oosterse symbolen gecreëerd.
Er zijn waterpartijen, een eiland, een tempel, een stilte centrum, tuinen op kleur en nog veel meer. Overal zijn sfeervolle hoekjes en schalen met stenen of bloemen.
Bij aankomst zagen we al een schitterende pauw met uitgespreide staart.
Ook in de tuin zelf kom je geregeld schitterende hagelwitte en blauwgroene pauwen tegen.


Er is een theehuis met een kleine kaart. Tevens wordt er op kleine schaal brocante en kunst verkocht.
In de afgelopen jaren is veel energie in de tuin gestoken. Ze wordt, behalve door de twee eigenaren, dan ook onderhouden door diverse vrijwilligers.
“De levenstuinen verhalen op een symbolische en filosofische wijze het leven van de mens” staat in de folder die we meenamen. En daar zijn ze, wat mij betreft, goed in geslaagd.
En net zo’n dagje bezinning en inspiratie als wij hadden wens ik alle lezers toe.
Dus: ben je in de buurt: ga erheen. Zeer de moeite waard.
De tuinen liggen in Teuge (gemeente Voorst) aan de N344, tussen Apeldoorn en Deventer.

gedicht juli: Waar ik naar verlang vandaag...

Waar ik naar verlang vandaag
een frisse zomerjurk te dragen
met blote schouders, een uitgesneden
hals en rug en vooral goed
los om de heupen

Waarmee ik dan de tuin in loop
de zon schijnt warm, maar de wind
houdt het draaglijk en brengt
de jurk in beweging en dan

ben jij er natuurlijk ook die
de jurk al even mooi vindt en samen
trekken we hem uit en hangen hem
aan een tak

en liggen te kijken in het gras naar
zo’n frisse zomerjurk in een boom, daar
verlang ik het meest naar vandaag.

Jo Govaerts

warm in de bostuin...

Woensdag, mijn vrije dag!
Even wat onkruid uittrekken en wat uitgebloeide planten snoeien, dacht ik vanochtend toen ik opstond. Een snel ontbijtje en hup… de tuin in.
Als ik de verandadeur open, slaat de warmte me al tegemoet.
Gewapend met snoeischaar en snoeimand begin ik aan het regelmatig terugkerende karwei.
Wat heerlijk toch altijd weer om over het schorspad te lopen en tussen de planten en bomen te lopen. Het zonnige gedeelte van de tuin is verleden jaar opnieuw aangeplant met bodembedekkers en her en der bloeiende vaste planten. Het is nog niet vol gegroeid dus staat er steeds behoorlijk wat onkruid tussen. Het raaigras, een vervelend te verwijderen onkruid, moet er regelmatig worden uitgehaald. Verder staat er een overvloed van wat iemand schapenzuring noemde. Ook zo’n vreselijke woekeraar. Ik hoop toch dat volgend jaar de planten zover zijn dat er geen ruimte meer is voor het onkruid! De digitalissen beginnen uitgebloeid te raken. Jammer, ze stonden zo fleurig en vrolijk. Ik verwijder er hier en daar een en snoei wat bruin blad weg.
Ik zie tot mijn genoegen dat de prachtige donkerrode roos die ik uit mijn vorige tuin meenam en die hier nog steeds stond te sukkelen, twéé grote bloemen heeft die heerlijk ruiken. Ik snoei wat dood hout eromheen weg en geef hem wat rozenvoeding. Dat kan wel omdat zijn wortels bedekt zijn en ze dus niet kunnen verbranden in de felle zon.
De vrouwenmantel bloeit in grote bossen aan de rand van het terras. Ik fatsoeneer ze wat en bind zo hier en daar wat op. De buddleia heeft dikke bloeiveren, maar is nog niet open. De clematissen bloeien al wel heel royaal: donkerpaars en lila. De blauwe Campanula portenschlagiana woekert ook de hele tuin door, vooral tegen de muren en treden van het terras op. Maar dat is nu eens een woekeraar die ik gráág zie komen! Ook de andere campanulasoorten bloeien mooi rose, violet en blauw.
De bonte hulst moet weer in bollen moet worden gesnoeid (want dat staat zo leuk aan de rand van de vijver). Maar dat doe ik wel op een dag dat het bewolkt is vanwege de verkleuring aan de bladen.
Ik zie veel verschillende vogels een bad nemen in de vijver. Sommige schudden zich uit op het oude bankje dat aan de vijver staat. Gelukkig heb ik daar nét de grote varen die de hele achterkant van de bank bedekte weggehaald zodat de vogels er heerlijk in het zonnetje kunnen opdrogen. Een grote roek wiegt op en neer op de slappe takken van de sierkers.
Na nog een stuk tuin onkruidvrij te hebben gemaakt besluit ik dat het voor vandaag welletjes is. Pfff…. Een uurtje in de tuin gewerkt: en nu al uitgeput!
Mijn haar, dat een uurtje geleden is gewassen en gedroogd, hangt weer nat om mijn hoofd en mijn lichaam dampt zowat. Mijn tong lijkt een lap leer.
Ik pluk nog even een grote bos vrouwenmantel want dat staat zo leuk in de grote, grijze potten van ruw aardewerk op de lange eettafel.
Als ik met een kop koffie en een koel glas water weer heerlijk op de beschaduwde veranda zit, voel ik me nat, bezweet maar intens gelukkig.
Wat hou ik toch van de zomer!