In de afgelopen dagen wel veel logjes gelezen en hier en daar een commentaartje geplaatst; de zin om te posten komt mondjesmaat terug.
Veel gewandeld, nagedacht, schoongemaakt, gehandwerkt, gelezen en gepraat.
In mijn agenda lees ik toevallig de volgende spreuk:
“One does not make friends, one recognizes them” (Isabel Paterson)
En even daarna bij het plannen van een afspraak:
“Zolang je leeft moet je met het leven bezig zijn; niet met de dood” (Karel Appel)
Is het toeval dat je altijd dit soort dingen leest als iets je bezig houdt?
Nee, ik geloof niet in toeval, ik geloof in energiën die elkaar opzoeken. Dat wat jij nodig hebt, komt op je pad.
BeantwoordenVerwijderenIk ben blij weer wat van je te horen en herken heel goed wat je schrijft. Zelf heb ik ook al een paar vlagen van blogmoeheid achter de rug en telkens kwam ik tot de conclusie dat het te maken had met bepaalde blog die ik las, bepaalde reacties die ik kreeg, bepaalde energie die ik niet prettig vond en dat ontstaat heel gemakkelijk in dat grote web van blogs.
Ik heb vorige week mijn leeslijst van mijn blog gehaald, omdat ik er heel onrustig van werd (had ik al eerder gemerkt) en ik heb meer dan de helft van de blogs die ik volg, beëindigd. Alleen blogs die echt wat voor mij betekenen, blijf ik lezen. Dit sluit wel aan bij jouw eerste spreuk denk ik.
Hopelijk vind je het plezier om te bloggen weer terug en anders schakel je gewoon een tandje terug. Het is een hobby, niet een taak.
Liefs Roelien
Begrijp ik het goed dat je bezig bent met de "dood" of ergens afscheid van nemen? Het klinkt een beetje akelig, dus excuses voor het geval ik er naast zit.
BeantwoordenVerwijderenMocht ik wel gelijk hebben, dan kunnen we elkaar de hand geven.
Veel gewandeld, nagedacht, schoongemaakt, gehandwerkt, gelezen en gepraat.
Ik kan het hebben geschreven.
Sterkte Janny met wat je ook bezighoudt. Ik geloof ook dat, wat je bezighoudt, terug komt via zogenaamde toevalligheden. Ineens vind je een artikel of een boek, of zegt iemand iets mbt waar je mee bezig bent. Of ineens heb je een antwoord in je hoofd over iets waar je over liep te piekeren, ineens, wow, weet je het.... Ik vind dat altijd zo mooi en verbazingwekkend, soms ook wel eens een beetje griezelig.
Liefs van Geri
Fijn om weer een post van je te lezen Janny.... Nog een beetje aarzelend klinkt het, nog niet 100% Janny geloof ik.... Maar dat komt vast wel weer. Ik hoop dat er niet al te nare dingen spelen en dat je er gauw weer "bent".....
BeantwoordenVerwijderenLieve groet Hennie
Om misverstanden te voorkomen: er is niets ernstigs met mij aan de hand. In mijn naaste omgeving strijdt iemand een heel moeilijke strijd, iets dat me uiteraard erg bezig houdt.
BeantwoordenVerwijderenHallo Janny,
BeantwoordenVerwijderenJe zou de sterren wel van de hemel willen plukken om het voor iemand beter te laten gaan, liefde en aandacht zijn zo belangrijk en vaak het laatste wat je voor iemand kunt doen. Het draait allemaal om liefde en aandacht in dit leven, en dat zit in hele kleine dingen. Er is ook vaak zo iets onrechtvaardigs in de strijd die iemand moet leveren, dan vraag je je af: waarom moet dit gebeuren? Ik hoop dat je veel kunt betekenen voor degene die dit treft.
Na al die mooie woorden hierboven, sta ik even met mijn mond vol tanden. Laat ik dan schrijven dat ik blij ben dat je er, zij het voorzichtig, weer bent.
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Avalanche
P.S. Op donderdag 25 november zingt Prosecco in de Eusebius kerk (opening Kunst in de Markt). Als je het leuk vindt, ben je van harte welkom!
Marlou: Dat is ook een trieste toestand. Want wat kun je meer doen dan er zijn? Veel sterkte ermee.
BeantwoordenVerwijderenJanny, wat fijn weer wat van je te horen/lezen!
BeantwoordenVerwijderenHa Janny,
BeantwoordenVerwijderenNeem vooral de tijd, als je blog moe bent. Ik snap het wel, als dergelijke grote thema's als afscheid en de dood spelen, dan lijkt veel triviaal.
Ik heb een gedichtje voor je opgezocht. Een villanelle.
"The Story We Know"
The way to begin is always the same. Hello,
Hello. Your hand, your name. So glad, Just fine,
And Good-bye at the end. That's every story we know,
And why pretend? But lunch tomorrow? No?
Yes? An omelette, salad, chilled white wine?
The way to begin is simple, sane, Hello,
And then it's Sunday, coffee, the Times, a slow
Day by the fire, dinner at eight or nine
And Good-bye. In the end, this is a story we know
So well we don't turn the page, or look below
The picture, or follow the words to the next line:
The way to begin is always the same Hello.
But one night, through the latticed window, snow
Begins to whiten the air, and the tall white pine.
Good-bye is the end of every story we know
That night, and when we close the curtains, oh,
We hold each other against that cold white sign
Of the way we all begin and end. Hello,
Good-bye is the only story. We know, we know.
Martha Collins