Zachtjes lopen we de trap op en kijken in openstaande slaapkamers. Ja, daar verderop onder een mooie scheerwollen deken ligt een broos, tenger figuurtje.Zodra ze ons hoort tilt ze haar kale, kleine hoofd op en kijken we in de glanzende ogen van onze vriendin. Glanzend omdat morfine haar pijn beheersbaar houdt.
Vreemd genoeg klinkt haar stem even krachtig als anders en ze vertelt dat ze blij is ons weer te zien. Eén voor één omhelzen we haar en houden onze nog maar 44 kilo wegende vriendin in de armen. We knuffelen even maar zien dat zelfs dit haar vermoeit.
Als ze weer ligt, de meegebrachte bloemen door haar dochter in grote vazen zijn gezet en wij plaats hebben genomen rondom haar op het grote bed vertelt ze dat ze ons bij de crematie graag “ziet” in onze mooiste rood/paarse chapterkleding. Zij zal voor bubbels en glazen zorgen. Willen wij dan op haar ruwhouten kist een toost uitbrengen en ons clublied zingen?
Natuurlijk doen we dat, al zal het bizar zijn ons vrolijke lied te zingen in die verdrietige omstandigheden. We praten nog even over het feit dat we elkaar allemaal pas vijf jaar kennen en dat er al vanaf het begin een warme vriendschap ontstond.
Haar 49-jarige dochter gaat het stokje overnemen wat betreft de Red Hat Society. Wetend dat haar moeder zoveel plezier gehad heeft van en bij ons chapter meldt ze zich aan bij één van de chapters in haar eigen woonplaats. Ze neemt haar moeders rode hoeden en paarse kleding mee. Ik erf de zelfgemaakte paarse feesthoed. Ontroerd pas ik hem. De hoed stond oneindig veel beter op C. haar eigen kleine hoofd maar ik zal hem desondanks met veel liefde dragen.
We nemen afscheid in de wetenschap dat we haar waarschijnlijk niet meer zien.
Deze kleine, eerlijke, zelfbewuste en creatieve vrouw zal geen deel meer uitmaken van ons chapter. Het doet pijn daaraan te moeten denken. Ze was er vanaf het begin en is een dierbare vriendin geworden.
Die nacht doe ik geen oog dicht en denk aan dat kleine figuurtje onder de dekens. Wetend dat haar leven binnenkort over zal zijn.
Ik peins me suf om een manier te bedenken waarop we haar blijvend in herinnering kunnen houden. Verschillende opties gaan door mijn hoofd en de mooiste schrijf ik alvast in mijn memoboekje dat naast mijn bed ligt.
Deze week vieren we ons Jaarfeest. Wat anders en wat wrang zal dat zijn zonder C.
Kleine kanjer: we houden van je!
Pfffff wat een ontroerend en hartverscheurend stukje. Ik leef enorm met je mee, wat een verdriet.
BeantwoordenVerwijderenIk vind dit in ieder geval een heel mooi eerbetoon aan haar!
Wat is dit heftig...aangrijpend....
BeantwoordenVerwijderenIk weet even niks te zeggen...
Geweldig zoals jij het kan verwoorden,ik zie haar zo weer voor me op de fiets door Arnhem,vrolijk als altijd,kleurrijk,trots op haar paarse en rode kleding,creatief in het bedenken van creatie's,haar rode hoedje wat op een schuimpje leek.Nee deze Dame vergeten we nooit !!
BeantwoordenVerwijderenIk heb tegen haar gezegd tot ziens meis,want weet zeker dat we haar tegen blijven komen.
Nou, Janny, ik ken jou en haar niet, maar ik moet er van huilen!
BeantwoordenVerwijderenZo'n club geeft een enorme band, en je leeft zo met elkaar mee. Ik wens jullie heel veel sterkte en ik hoop dat het jullie goed gaat lukken om met een heldere stem te zingen, juist omdat zij er zo om gevraagd heeft.
De dialoog stopt, maar ze blijft altijd bij jullie - dat zul je merken.
Houd jullie taai!
Jacoba
Wat een aangrijpend stukje Janny. Wat hebben jullie een prachtige club als je dit zo beschrijft. Het is vreselijk om iemand te verliezen die wat voor je betekent, ik weet het helaas ook. Maar ik ben blij met mooie herinneringen. Dat komt bij jullie ook zeker weten.
BeantwoordenVerwijderenSterkte,
Dora
Zo'n dapper ziek mens. Ik ken haar niet maar je woorden raken me. Nu begrijp ik dubbel en dwars dat je geen behoefte had je huis voor Kerst te versieren.
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij heb jij samen met je clubleden zeker de kracht met elkaar jullie clublied te zingen. Al is het met tranen in de ogen. Sterkte voor de komende tijd.
Veel liefs, Janny
Nans (Lady Soetje)
BeantwoordenVerwijderenToen we afscheid hadden genomen excuseerde zij, Cobie, zich dat ze moest huilen.
Onze lieve Heer neemt een mooie vrouw tot zich.... hoewel ik vind dat iemand die zo van het leven houdt nog even bij ons had moeten blijven.
Janny, wat heb je het mooi verwoord.
Mooi om bij zo'n club vrouwen te horen en mooi om te weten dat Cobie daar ook met veel plezier op terug kijkt. Nog mooier dat wij, de Paarse Pimpernellen, haar mochten ontmoeten .....
Met tranen in mijn ogen tik ik een berichtje naar jou. Eigen leed hè.
BeantwoordenVerwijderenIk weet wat je meemaakt en hoe het voelt om een dierbare vriendin te verliezen.
Ik hoop dat jullie je sterk kunnen maken als het zover is en dat jullie clublied schalt door de ruimte.
Haar leven is het waard om gevierd te worden.
Even bekomen van dit afscheid! Lieve groet, @nne
BeantwoordenVerwijderenMarlou:
BeantwoordenVerwijderenWat erg Janny. Een heel ontroerend verhaal. Zo erg als je vriendenmoet verliezen.
Mooi geschreven. Stertkte
Ik zit hier tranen weg te slikken terwijl ik je vriendin niet ken. Heftig hoor. Het leven is niet eerlijk.
BeantwoordenVerwijderenSterkte.
Miriam
Janny, ik had je bericht gisteren al gelezen, maar moest het even laten rusten.
BeantwoordenVerwijderenZo'n bericht maakt diepe indruk, zo triest allemaal, wetend dat dit het laatste bezoek aan haar is.
Heel veel sterkte.
Lieve groet
Afscheid nemen is zo moeilijk, zeker van iemand die zoveel betekent heeft in je leven.
BeantwoordenVerwijderenWat een sterke vrouw die haar afscheid zelf regelt met bubbels.
Ik bewonder haar en wens jou veel sterkte.
XXXm
Ach, en nu net op een moment dat mijn kleine omaatje (93 jaar) met een gebroken heup in het ziekenhuis is opgenomen.... Ze wilden haar zachtjes laten wegzakken in een morfineslaap, want haar lichaam zou de operatie niet meer aankunnen. Zelf wilde ze persé geopereerd worden, en kijk haar nu eens stilletjes (maar wel geopereerd en wel!) en broos in dat witte bed liggen... Ijzersterk, mijn omaatje.... *zucht*
BeantwoordenVerwijderenSterkte jullie!!
Een paar maanden geleden lag een vriendin van mij ook zo. Ik weet hoe het voelt.
BeantwoordenVerwijderenOnwerkelijk en moeilijk te bevatten en zo pijnlijk, Sterkte voor de komende tijd.
Ik wordt hier heel erg stil van ,kweet ook niet wat ik erop moet zeggen
BeantwoordenVerwijderenJe hebt het heel mooi opgeschreven
T is heel triest en heel oneerlijk (rotziekte bah!)
IK wens je alle sterkte toe
Gr Amy
Lieve Janny,
BeantwoordenVerwijderenErg ontroerend je stukje over Cobie.
Jij als Queen van ons Chapter....bent ook een kanjer!We houden elkaar vast....
Liefs Suzanne
Hartverscheurend! Afscheid nemen is altijd moeilijk. Jij hebt het goed verwoord.
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar en heel erg. Helaas staat 'willekeur' in de zeis van de man in het zwart gegraveerd. Sterkte in deze donkere dagen.
BeantwoordenVerwijderenJanny, wat moeilijk is dat toch hè, dat afscheid nemen. Maar wat zul je veel mooie herinneringen aan jullie lieve vriendin houden, dat voel ik nu al. Ze zal er voor altijd bij zijn. In jullie hart. Daar krijgt ze een heel mooi kamertje met een gouden deurtje. En steeds als er de gelegenheid is dan doe je dat deurtje even open en denk je nog even aan haar. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenPfff Janny, je stukje laat me niet onberoerd. Sterkte met het (komende) verlies van je vriendin. Fijn dat jullie haar in jullie 'society' levend houden!
BeantwoordenVerwijderenLieve groet!
Onroerend, Janny. Heel veel sterkte gewenst en een warme knuffel in deze letterlijk en figuurlijk koude tijden. Avalanche
BeantwoordenVerwijderen