Nét terug van een ochtendwandeling met Bruun. Hij loopt uiterst langzaam en besprenkelt elke boom met een paar trage druppels. En daarna kijkt hij vragend omhoog: “is dit wat je bedoelde?” Ik moet flink aan zijn riem trekken om toch nog wat verder te lopen. Dus een wandeling met hem bij deze kou is echt geen pretje meer!Nu zit ik met een warme kop koffie in mijn werkkamer en kijk uit over de bevroren tuin. Alles is wit beijzeld en ondanks de zaden en het brood dat ik vanochtend strooide zijn de vogels nog nergens te bekennen.
In onze wintertuin is niets meer te zien van alle zomerse genoegens van eerder dit jaar.
De stoelen en banken zijn opgestapeld onder de veranda’s. De potplanten zijn ofwel naar binnen gebracht ofwel afgedekt. De loofbomen zijn nagenoeg kaal en de meeste lariksen ook.
Alle immens grote dennen en sparren hebben een wit waas en wiegen stijfjes in de wind. De hulsten hebben geen enkele rode bes meer, geen kleurige kerstdecoratie uit eigen tuin dit jaar dus.
De vijver is bevroren en het witte riet steekt pluizig boven het ijs uit.
Alles is verstild tot een winterprent uit een ouderwets jeugdboek. Koning Winter heerst volop en het leven van alledag is bezig met een rustperiode.
Elk jaar in december breekt weer een periode van bezinning aan en nu meer dan ooit tevoren.
Ik heb het gevoel dat ik op een kruispunt sta en heel langzaam doorkrijg welke afslag ik moet nemen. Heel duidelijk is de weg nog niet maar er zijn gidsen die me helpen.
Ik besef steeds meer dat er ingrijpende besluiten liggen te wachten en dat we in de toekomst beter moeten omgaan met de ons gegeven tijd. Beslissingen hierover zullen grote gevolgen hebben voor ons leven, positief én negatief. Maar we moeten nu uitmaken wat het belangrijkst is voor ons.
Dat besef doet mij goed en brengt enigszins rust in mijn verwarde gedachten van de laatste tijd.
Ik besef ook steeds meer dat ik van de lente en de zomer houd bij gratie van de andere seizoenen.
De lente geeft een nieuwe start, de zomer is naar buiten gericht, de herfst maakt schoon schip en de winter is dan uiteindelijk het rustpunt.
In de seizoenen maar ook in het leven!Zowel de natuur als ikzelf zijn momenteel in retraite.
En nee: ik sta nog steeds niet te juichen over de winter, maar ik verzet me er ook niet tegen.
Ik begrijp nu dat de winter zijn nut heeft; voor de natuur maar zeker ook voor mij persoonlijk!
Wauw, wat heb je dit prachtig omschreven....ik denk aan je en aan je zoek/vindtocht: sterkte met alle gedachten, gevoelens en beslissingen!
BeantwoordenVerwijderenWat kun je hier nog aan toe voegen,ook ik wens je heel veel sterkte toe .Liefs Jarry
BeantwoordenVerwijderenMarlou:
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi stukje heb je geschreven Janny.Ik zie het zo al voor me. En mooi die vergelijking met de seizoenen en leeftijd enz.
Sterkte met alles, hou je taai joh!
Prachtig omschreven en stof tot nadenken. Ik schop altijd tegen de winter aan.... jij laat me er toch een beetje anders tegenaan kijken.
BeantwoordenVerwijderenVoor jou hoop ik dat jij je in de lente gesterkt zult voelen door deze retraite en dat je uit volle overtuiging het juiste pad kunt kiezen of blijkt te hebben gekozen. Sterkte!
Voor retraitre is moed nodig, en hiervan is doorgaans meer voorradig dan gedacht was.
BeantwoordenVerwijderenDe verworven inzichten brengen de rust en verstilling,zoals nu te zien is in de natuur.
Een mens bereikt niet voor niets het behalen van leef-tijd.
GAZ.
Zo is het! Je moet nu uitmaken wat werkelijk belangrijk is. Zeker als je ouder wordt moet je uitmaken wat je diep van binnen wilt en daar naar leven.
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte met alle beslissingen in je zoektocht.
Dora
Mooi geschreven Janny. Ik ben ook een lente zomermens en heb veel moeite met de winter. Zo
BeantwoordenVerwijderendoods, zo stil, en zo koud.....Levenloos bijna. Sterkte met alle overpeinzingen en beslissingen.
Hennie
Prachtig geschreven. De combinatie van je eigen gevoel dat je terugziet in je wintertuin. Je hebt het zo warm beschreven.
BeantwoordenVerwijderenHet is goed dat je voelt dat je op een kruispunt staat, ik bedoel dat je in staat bént om te kiezen. Dat is altijd beter dan wanneer je je gedwongen voelt om een beslissing te nemen of iemand anders hem voor jou neemt.
Maar ook wel moeilijk ook, omdat je vaak pas achteraf kan zeggen of het de juiste beslissing was die je genomen hebt.
Misschien is het nu tijd om je hart te laten spreken...
Neem er net als de seizoenen de tijd voor. Sterkte en liefs,
Grote beslissingen vragen om tijd, Janny.
BeantwoordenVerwijderenNeem die maar lekker en leg alles waar je geen zin in hebt naast je neer voorlopig.
Miriam
Dag Janny, ik ben samen met jou in retraite. Op een gegeven moment ontkom je niet aan het maken van keuzes. Alhoewel ik vind dat het leven aan elkaar hangt van kleine keuzes, nu zijn ze toch een beetje ingrijpender.
BeantwoordenVerwijderenZoals bij alles wat belangrijk is en verstrekkende gevolgen heeft, laten we er de tijd voor nemen.
XXXm
Goed om je weer te lezen!
BeantwoordenVerwijderenRetraite: op een of andere manier breng ik dat niet in verband met jou. Ik weet niet waarom.
Maar doe rustig aan en laat het langzaam weer op gang komen. Keuzes maken kost tijd.
Sterkte.
Yvon
Fijn dat je er weer bent Janny! Ik heb je hier gemist, weet je dat? Heerlijk om te lezen dat je zo heel voorzichtig aan weer weet welke kant je gaat kiezen/leven. (ik weet even geen goed woord te bedenken.)
BeantwoordenVerwijderenSterkte Janny. Dat je zoektocht naar goede dingen mag leiden!
BeantwoordenVerwijderenDoe maar rustig aan. Dat mag, als je in retraite bent...! Laat je maar gaan met de natuur. Het komt wel goed! *knuffel*
BeantwoordenVerwijderenleuk dat je bij mij op bezoek kwam!
BeantwoordenVerwijderenik hoop dat het pad dat je inslaat je veel mooie en waardevolle dingen zal brengen ...
(en ik ben nog niet zo wijs om van de winter te houden!)
Hallo Janny,
BeantwoordenVerwijderenDeze post heb ik gemist, omdat het zo'n drukke tijd is en ik niet heel erg veel in blogland kan rond fietsen ;-))
Mooie foto's heb je gemaakt!
Door je leeftijd raak je nu in een fase dat je gaat reflecteren, alles wordt vanzelf kalmer en rustiger, hoop ik voor je.
Juist door nu goed rond te kijken in je tuin zie je dat alles eeuwig is, dat er altijd weer een nieuw begin is. Ik vind het fantastisch om te zien.
Tja, je hond heeft ijskoude pootjes, krijgt ijskoude lucht in zijn longen. De onze springt van blijdschap en gekkigheid in de lucht, maar hoog bejaard als hij is stopt hij om de hoek en kijkt omhoog 'mogen we terug?'. Bij de achterdeur hetzelfde: daar wordt nog 10x nagedacht of de eerste poot buiten wordt gezet.
Vreemd als je nu terugkijkt op je blog naar de zomertaferelen, he?! Hoe snel moeten wij aan alles wennen!
Geniet van het prachtige uitzicht op je tuin.
Ik heb een idee hoe het er uitziet, want ik ben er vlak bij geboren. De bossen waren altijd zo mooi in de winter!
Gezellige Sinterklaas!
Jacoba
Hoi Janny, wat heb je het op een bijzondere manier beschreven, zo met de vergelijking van de seizoenen.
BeantwoordenVerwijderenJe zult de juiste weg kiezen, vertrouw daar op.
Lieve groet
Hai Janny
BeantwoordenVerwijderenOok ik ben totaal geen wintermens
Ook al geeft de sneeuw de prachtigste plaatjes ,geef mij maar de lente
We zullen er toch doorheen moeten ,we maken het beste er maar van
Kaarsjes aan ,lekker boek erbij en toch maar genieten van de rust
Fijn weekend hoor
Gr Amy
Mooi dat je je proces zo goed kan beschrijven. Ik wens je heel veel sterkte en ik zeg het (once again) met een (heel bekend) Engels gedicht.
BeantwoordenVerwijderenThe Road Not Taken
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth.
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same.
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I--
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Robert Frost