oom Alex...

Ergens las ik (ik weet echt niet meer waar, sorry… de leeftijd!) het onderstaande verhaal dat Kurt Vonnegut, Amerikaanse schrijver van verschillende bestsellers (b.v. Slaughterhouse Five en Slapstick) vertelde over zijn oom:
“Mijn oom Alex Vonnegut, mijn vaders jongste broer, die aan Harvard had gestudeerd en heel belezen en wijs was, was humanist net als de rest van de familie. Wat oom Alex bijzonder vervelend vond aan mensen was dat ze het zo zelden doorhadden wanneer ze gelukkig waren.
Zelf deed hij zijn best telkens wanneer de tijden goed waren dat ook te benoemen.
Zaten we ‘s zomers limonade te drinken in de schaduw van een appelboom, dan onderbrak oom Alex geregeld het gesprek door te zeggen: “Als dit niet fijn is, wat dan wel?”

Een grappig verhaal dat, wat mij betreft, een diepe kern van waarheid bevat.
Al die vanzelfsprekende, gewone dingen ervaren we meestal niet meer als “fijn”.
En natuurlijk kun je niet om de haverklap roepen dat alles zo “fijn” is. Dat zou erg onwaarschijnlijk klinken voor onze omgeving.
Maar een beetje meer “mindfulness” (om maar eens een populaire term te gebruiken) op dit gebied maakt het leven beslist een stuk aangenamer.
Toen ik over het verhaal nadacht realiseerde ik me dat het bij mijzelf twee kanten op werkt:
- in tijden van misère helpt het me een aantal punten te benoemen die wél goed zijn, fijn zijn, gelukt zijn.
- in tijden van geluk en voorspoed doet het me goed het ook bewust te beleven en inderdaad: dankbaarheid hardop te benoemen.
En dat is minder makkelijk dan ik het zo schrijf, hoor: het proberen om in een vervelende situatie toch de positieve kant te zien, of om te leren van slechte ervaringen, of om de humor van sommige situaties te ontdekken. Laat staan om steeds bewust de goede dingen in je leven te benoemen.
Het gaat me allemaal niet vanzelf af. Er zijn nog genoeg situaties die me behoorlijk van slag kunnen brengen.
Maar door te proberen gefocust te blijven op het positieve lukt het me wel steeds beter!

Wellicht hebben mijn bloglezers ook iets aan deze overgeleverde wijsheid van oom Alex.
(Hoewel Vonnegut zelf natuurlijk niet bepaald het zonnetje in huis was want hij leed, ondanks zijn succes, aan behoorlijke depressies; hij ondernam zelfs een zelfmoordpoging. Maar dit terzijde!)

escape...

Ik heb altijd interesse in huizen gehad.
Op de tv kijk ik graag naar mensen die een huis kopen in een geheel onbekend gebied.
Mijn grote favoriet is: Escape to the Country van de BBC .
Het wordt uitgezonden om kwart over zes 's avonds. Een beroerde tijd natuurlijk maar bij afwezigheid van Hubbie zit ik vaak wel met een bord op schoot me te vergapen aan de prachtige huizen op het Engelse platteland.
Het landschap zo prachtig en indrukwekkend, de huizen vaak zo traditioneel en met keukens die in verhouding 10:1 staan met de mijne!
Ik heb al heel lang een romantische liefde voor de Countryside.
En voor ouderwetse cottages met hoge plafonds, twee woonkamers, een officiële eetkamer en een enorme woonkeuken met natuurlijk een Aga. En dat alles in of bij een Shakespearedorpje met schattige winkeltjes, een tearoom en uiteraard een pub!
Maar behalve die schitterende landschappen, de pittoreske dorpjes, ongekend veel wandelmogelijkheden, gastvrije bevolking, en -last but not least- droge humor moet ik er eigenlijk niet aan denken om er te leven. Hoe zeer de Cotswolds met zijn golvende landschap, het schitterende Devon of Cornwall mij ook aan het hart liggen.
Ik verbleef lang geleden voor langere tijd in de Yorkshire Dales: wild, uitgestrekt, traditioneel en ontzagwekkend met zijn netwerk van gestapelde stenen muurtjes die dwars door het landschap lopen.
Werkelijk geweldig!
Ik logeerde in zo'n bovengenoemd dorpje waar iedereen iedereen kende. Waar haast elk weekend iets georganiseerd werd: de verkiezing van de grootste pompoen, van de mooiste tuin, van het liefste huisdier.
En de vele Fancy-Fairs met zelfgemaakte spullen als taarten en cakes, tafelkleden, theemutsen en tuinboeketten niet te vergeten.
Ik had onderdak bij mensen wiens huis Ivy Cottage heette!
In één van de laatste afleveringen van Escape to the Country zochten mensen een geïsoleerd liggend huis in Schotland. Ik heb zitten watertanden bij de prachtige plaatjes maar realiseerde me terdege dat de mooiste cottage niet opweegt tegen het Schotse klimaat, om nog maar niet te spreken van het eten en het links rijden!
Het wegdromen bij het zien van de mooie cottages heeft dan ook meer te maken met het feit dat ik graag eens zo’n huis zou herinrichten! Want het interieur van de huizen is vaak behoorlijk opvallend en druk. Elke kamer weer in een andere kleur geschilderd en ingericht met veel kleurige meubels.
Nu is dat geheel niet mijn smaak dus in gedachten zie ik zo'n huis vaak zoals ik het zelf zou inrichten: lichte matte kleuren op de muren, alle originele details behouden, glanzend hout, traditionele meubels in lichte kleuren. Ik zou het geweldig vinden een keer zo’n huis te restylen!
Maar ja: er wonen is weer geheel iets anders! Bovendien woon ik zelf best aardig ruraal en hoef ik niet zo nodig weg uit Nederland.
Voorlopig houd ik het dus maar gewoon bij genietend voor de televisie zitten!

Janine Jansen...

Onlangs de documentaire van Paul Cohen gezien over Janine Jansen, één van Nederlandse grootste viooltalenten.
Mijn hemel; wat een gedreven vrouw! Na afloop was ik overdonderd en beduusd.
Het is natuurlijk wel bekend dat Janine Jansen altijd naar perfectie streeft en vreselijk streng is voor zichzelf. Hoe dit zich tegen haar keert zie je gedurende de loop van de film.
Paul Cohen volgde haar geruime tijd en laat een indringend portret zien van een vrouw die bezeten is van haar vak en volledig opgaat in wat ze doet en kan.
Dat niemand ongestraft jaren achtereen zo’n aanslag op lichaam en geest kan plegen bewijst de documentaire ook, want de topvioliste is momenteel zwaar overwerkt. Ze heeft sinds eind mei alles afgezegd en zal pas eind oktober weer gaan optreden.
Wie wil weten hoe het zo gekomen is, moet vooral naar de anderhalf uur durende documentaire van Paul Cohen gaan kijken. Hij maakt duidelijk dat er spanning staat tussen kunst en commercie: want de weg die Janine gekozen heeft is vrij uniek in de klassieke muziekwereld. Daar is commercie not done en alleen door haar uitzonderlijke talent kwam Janine er tot nog toe aardig mee weg.
Toch is de commercie niet alleen verantwoordelijk voor de burn-out. Het grootste probleem is haar eigen instelling, haar eigen enthousiasme. Ze gaat door en door in een ongekend hoog tempo. Ze speelt 120 concerten op zeer hoog niveau per jaar! En dat buiten alle werkzaamheden zoals repeteren, plaatopnamen, fotoshoots, redigeren van een tijdschrift, video- en t.v.-opnamen, festivaldeelname, etc. etc.
Ik was diep onder de indruk van de film; van deze zoektocht naar perfectie, zoals Cohen zegt.
Een zeer bijzondere en begaafde vrouw. Ik hoop dat ze in de toekomst beschermd wordt tegen haar eigen perfectie: in de film kun je door alles heen zien dat die haar ondergang zal worden, als ze niet oppast!

consu meer minder...

Na het regelmatig lezen van vele consuminderblogs word het tijd dat ik mijn gedachten eens laat gaan over mijn eigen consumindergedrag. Eigenlijk vertoon ik dat niet heel erg, tenminste als ik het vergelijk met de schrijvers van bovengenoemde blogs.
De juiste instelling is er wel. Ik smijt geen geld over de balk, ik hoef geen super teevee of luxe keukenapparatuur, gooi geen eten weg, geef niks om de nieuwste gadgets en weet wat mijn boodschappen kosten. Ik heb een hekel aan verspillen en winkel niet echt vaak.
Maar Hubbie en ik hebben allebei een goed inkomen en hoeven niet heel erg op de kleintjes te letten. Dat is een luxe positie…. jazeker. Er gaat hier dan ook best wat uit op het gebied van wonen, kleding, etentjes, uitjes, boeken, etc.
Eigenlijk houd ik me ook niet vaak met financiën bezig. In grote lijnen weet ik natuurlijk van de hoed en de rand, maar ik ben er niet echt door geboeid. Nu is economie Hubbie zijn vakgebied en hij heeft het ook thuis keurig geregeld.
(Nou, klaar is Kees, niks meer aan doen, zegt een vriendin van me in deze gevallen:-)
Ik heb geen opvoeding gehad waarin zuinigheid een grote rol speelde. Mijn ouders waren verre van rijk maar er was altijd wat bij de koffie en er stonden altijd bloemen in huis. Ook werden er toch geregeld nieuwe jurken voor ons gemaakt en werd er ook uitgebreid gekookt. Ze hadden een oranje Brabantiadoos waar het geld voor diverse uitgaven in werd bewaard. Ik heb nooit het idee gehad dat daar niet genoeg in zat.
Hoe mijn ouders dat voor elkaar kregen weet ik eigenlijk helemaal niet, er werden zeer zeker geen schulden gemaakt; daar rustte echt een taboe op. Lenen deed je niet volgens hun opvatting; ze hadden het moeilijk met onze eerste hypotheek als jonggetrouwd stel.

Het houd me op één of andere manier dus wel bezig, dat consuminderen.
Maar ik moet eerlijk bekennen dat het lezen over zelf zeep maken, wecken of het toilet doorspoelen met waswater me toch een onbehagelijk gevoel geven.
Er moeten vast andere, leukere manieren zijn om je consumptiepatroon naar beneden te brengen, neem ik aan.
Ik ga in de komende weken een lijst opstellen met maatregelen die bij onze manier van leven passen.
Als iemand leuke tips heeft: ik houd me aanbevolen.

achter de wolken...

De lucht is bijna donkergrijs, de regen valt gestaag naar beneden, het zicht vanuit de ramen van mijn kamer is Herfst in optima forma.
Mijn stemming is beneden peil en dat is niet uitzonderlijk deze dagen.
Het vanmiddag gepresenteerde regeer-/gedoogakkoord maakt het er niet beter op. Integendeel.
Het gaat over het ombuigen van 18 miljard, het oprichten van een nationale politiemacht, immigratie, integratie, asiel, veiligheid, ouderenzorg.
Ik lees de kritieken op dit plan en ben het eens met Alexander Pechtold die het geen regeer- maar een stagneerakkoord noemt. De voorspelling dat de grote verdeeldheid in ons land zal toenemen is wat mij betreft al lang geen voorspelling meer maar een vaststaand feit.
Omdat een mens ook niet gelukkiger wordt van het aanschouwen van drie enorme ego’s in hun finest hour zoek ik naar leuker nieuws.
Als je je ontevreden/ongelukkig/onbegrepen/onvoldaan (omcirkel uw keuze) voelt helpt het om je zegeningen te tellen, volgens een oud recept van mijn moeder.
Dus:

-vanavond bracht Hubbie een CD van Janine Jansen voor me mee!
-de das die ik brei vordert al aardig en wordt leuk!
-vanmiddag kreeg ik twee heerlijke plakken chocolade van een lieve collega!
-ik heb me eindelijk opgegeven in de sportschool!
-vandaag liep een oude mevrouw langs ons huis die zei dat ze het zo prachtig vond geworden!
-morgen komt Jongste en gaan we “iets gezelligs” doen!
-gisteren boekten we alvast een mooi Nieuwjaarsconcert!
-er staat een prachtige kan met poederroze rozen op mijn tafel!
-zojuist belde een vriendin met een plan voor een ”rondje kunst” in Bergen in de herfstvakantie!

Zo eindigt dit logje toch een stuk vrolijker dan het begon.
Het kan geen kwaad om af en toe je moeders goede raad op te volgen!

nieuwe kunst...

Ik zag deze morgen dit filmpje op de Flow-site.
Vond het ogenblikkelijk prachtig. Ik hoop jullie ook!
Een krachtig voorbeeld van wat oude en nieuwe vormen van kunst voor elkaar kunnen betekenen.
Luister ook vooral naar de prachtige muziek!

gedachten...

In de afgelopen dagen wel veel logjes gelezen en hier en daar een commentaartje geplaatst; de zin om te posten komt mondjesmaat terug.

Veel gewandeld, nagedacht, schoongemaakt, gehandwerkt, gelezen en gepraat.

In mijn agenda lees ik toevallig de volgende spreuk:
“One does not make friends, one recognizes them” (Isabel Paterson)

En even daarna bij het plannen van een afspraak:
“Zolang je leeft moet je met het leven bezig zijn; niet met de dood” (Karel Appel)

Is het toeval dat je altijd dit soort dingen leest als iets je bezig houdt?

To blog or not to blog…

Ik zit de laatste dagen regelmatig achter mijn toetsenbord met het voornemen een logje te schrijven, maar er komt er niets uit mijn vingers.
Een paar aspirant-logjes zijn opgeslagen en meermaals bekeken.
Ik kom er niet toe te posten want er gaat te veel om in mijn hoofd. Druk geweest met zinnige en onzinnige dingen. Me druk gemáákt om zinnige en/of onzinnige dingen!
En wéten dat je je druk maakte om onzinnige dingen door dat ene bericht…!
Als ik achter mijn PC kruip kan ik de draaikolk in mijn hoofd moeilijk tot bedaren brengen.
Een logje schrijven is een mooie manier om iets over te brengen, om te laten weten wat er in je omgaat, wat je interesseert. Maar ik bemerk steeds vaker dat belangrijke dingen het moeilijkst onder woorden te brengen zijn.
Geluk of, zoals nu, verdriet bijvoorbeeld zijn vaak te dichtbij om over te vertellen in een blog.
Ik neem even tijd…

blueberry muffins

Zomaar een doordeweekse (vrije) dag!
Vroeg in de ochtend op pad naar de kapper die een paar dorpen verderop zit.
Op mijn gemak nog wat winkelen; leuk tijdschrift en mooie nieuwe agenda mee naar huis. Plus een paar bollen wol om, diep weggezakte, haakvaardigheden weer eens te gaan proberen.
Thuisgekomen is het kil in huis, ik doe de verwarming lichtjes aan en zet een mooi vioolconcert van Bach op.
En ik ga muffins maken.
Onderweg naar huis had ik al een lading blauwe bessen ingeslagen. Ik ben dól op blauwe bessen en eet ze vaak met amandelen en sojayoghurt als ontbijt.
Deze muffins zijn een absolute favoriet hier in huis.
Het lief van Oudste, die ik een keer een volle zak meegaf voor thuis, had bij thuiskomst nog slechts enkele muffins op de bodem liggen, tot frustratie van Oudste! Ook andere familieleden en vrienden vinden ze heerlijk.
Aangezien ik wel zo gezond mogelijk probeer te eten, is dit een minder “slechte” uitvoering van muffins. Ik heb (een ietsje) minder schuldgevoel na het eten van deze

BLUEBERRY MUFFINS:
250 gram volkorenmeel
3 theelepels bakpoeder
1 zakje vanillesuiker
100 gram oersuiker of ruwe rietsuiker
1,5 dl. sojamelk (ongezoet)
1 ei
5 eetlepels zonnebloemolie
200 gram verse blauwe bessen
150 gram pecannoten/walnoten/amandelen (naar keuze)

Verwarm de over op 180 graden. Meng het meel, het bakpoeder en de suiker door elkaar in een grote mengkom. Klop de melk, de olie en het ei door elkaar. Spatel dit voorzichtig door het meel en voeg de bessen en de grof gehakte noten toe.
Vet een muffinvorm in (of gebruik papieren vormpjes) en verdeel het mengsel hierin.
Zet de vorm 20 tot 25 minuten in de oven. Controleer of de muffins gaar zijn door zachtjes op de bovenkant te drukken. Ze veren terug als ze gaar zijn.
Even laten afkoelen en de muffins voorzichtig uit de vorm halen.

Met een grote kop koffie en een nog warme muffin ga ik aan tafel zitten en lees uitgebreid de krant. Het voorgenomen werkje blijft nog wel even liggen!
Wat kan het leven goed zijn met zomaar gewone dingen op een zomaar doordeweekse dag!

gedicht van september...

Nocturne *)

De sterren zijn met veel, vanavond.
Grote ogen in de nacht:
een meisje zwiert haar rok tot bloemen
op een dansfeest aan de gracht.

Een jongen wankelt door de stad.
Zijn benen slepen uit de maat.
De stoep ligt slordig langs de straat.
Hij heeft zijn flessen leeggedacht.

Hij is zijn mooiste woorden kwijt
en niemand die zijn pijn begrijpt;
zij danst met sterren in het haar
en hij - een slechte goochelaar
die stram naar vallend herfstblad grijpt
en briefjes post aan de oneindigheid.

Ingmar Heytze

*) Nocturne: muziekstuk van een dromerig, romantisch karakter

letters en spinazie...

Er zijn mensen die regelmatig onderzoeken doen naar het kennispeil in Nederland.
Zo heeft een docent van de Hogeschool Saxion geruime tijd geleden een onderzoek gedaan naar het kennispeil van tweedejaars HBO-studenten. En als je het verslag van die ingevulde kennistest leest rijzen de haren je te berge.
Om enkele voorbeelden te noemen:
De Thora is een stroming binnen de Islam. Stalin is de uitvinder van kolen en staal. Een lustrum is een kanarie. Spinoza is de uitvinder van de spinazie. De Verlichting is een lamp en tussen Karel de Grote en Napoleon ligt een eeuw!
Onze aankomende managers en directeuren denken dat de politie de wetten maakt in Nederland en dat Provinciale Staten iets is met ministers.
Studenten hebben dus meer algemene ontwikkeling nodig en Saxion is in het gat gesprongen en biedt dit aan. Nu gaat dit natuurlijk wel ten koste van de eigenlijke opleiding want dit soort kennis hadden de studenten al lang moeten bezitten.
Maar helaas is dat niet zo.
Want bij een onderzoek onder middelbare scholieren bleken b.v. havisten niet eens te weten wat eb en vloed veroorzaakt of wat het verschil is tussen proza en poëzie!
Als ik daarover praat met familie en/of vrienden zijn de meningen nogal verdeeld.
Sommigen die in het onderwijs zitten wijten het fenomeen o.a. aan de invoering van het competentiegericht onderwijs. Dit zou volgens hen ten koste gaan van kennis.
Veel jongeren zien het probleem niet zo, want: “je kunt toch alles opzoeken als je dat nodig hebt”!
Nu zijn er in Nederland veel docenten die zich niet zo kunnen vinden in het competentiegericht leren, maar men veronderstelde dat studenten er blij mee waren.
Uit de ervaringen van Saxion blijkt dat niet.
“Eindelijk weer eens kennis in plaats van vaardigheden”. “Heerlijk dat je geen competenties hoeft te laten zien” vonden de ondervraagde studenten.

Toch nodig dus die cursussen?
In elk geval totdat studenten bij letters aan iets anders denken dan aan Sinterklaas:-)

vol lopen...

Een druk weekend met gemeentelijke verplichtingen, een familiereünie, vriendenetentjes, logees en als klap op de vuurpijl een nachtelijk bezoek aan de dierenarts met een aangevallen en nogal gewonde hond.
Vriendenetentjes en logees waren leuk zoals altijd, veel bij te praten over vakanties e.d.
De familiereünie was ook gezellig, fijn om weer met familie te praten die aan de andere kant van Nederland woont en met neven en nichten die je al tig jaren niet meer hebt gesproken. Lekker bijgepraat, stadswandeling, boottocht, bbq en de afspraak dit jaarlijks te doen.
De hond (Jack Russell) was gewond geraakt in een gevecht met een herdershond! Oudste die op hem paste had de wonden al ontsmet en verzorgd, maar bij thuiskomst zag het er toch slecht uit. Naar de dierenarts om twaalf uur ’s nachts; zeven hechtingen en antibiotica. Nu ligt er een zielige hond in de mand die overal in huis plast en geen poot meer verzet. Zo sneu!
De gemeentelijke “verplichtingen” waren overigens ook bijzonder.
Afgelopen zaterdag 4 september 2010 werd in Oosterbeek de 64e editie van de grootste eendaagse wandeltocht ter wereld gehouden, de Airborne Wandeltocht.
Waar we in voorgaande jaren altijd meeliepen (euh.. ik iets minder fanatiek dan de rest van de familie!) en het trefpunt waren van alle bevriende wandelaars in de vrienden- en familiekring, waren we dit jaar officiële genodigden bij het defilé en de herdenkingen.
Het was een belevenis dit gebeuren nu eens vanuit een ander oogpunt te zien.
Na het spelen van de Last Post en de gebruikelijke minuut stilte, gingen grote groepen marechaussee, politie, militairen, scouts en heel véél individuele wandelaars (ruim 32.000 wandelaars in totaal!) op pad door de prachtige dorpen van onze gemeente Renkum, langs de diverse Airborne monumenten en de luchtlandingsterreinen van september 1944.
Wij konden heerlijk in het zonnetje genieten van de voorbij trekkende wandelaars en van de muziek en kostuums van sommigen. Dat zijn dan wel weer de voordelen van Hubbie’s Hobbie:-)!
Het was een geslaagd evenement en als je in de buurt van Oosterbeek bent rond de eerste zaterdag in september volgend jaar, zou ik je zeker aanraden te gaan kijken en/of meelopen!