best wishes...

Ik ga er even tussenuit!
Omdat er veel op de agenda staat wil ik alvast al mijn bloglezers heel fijne feestdagen en een goed 2013 wensen.

My wish for you:

Comfort on difficult days,
Smiles when sadness intrudes,
Rainbows to follow the clouds,
Laughter to kiss your lips,
Sunsets to warm your heart,
Gentle hugs when spirits sag,
Friendships to brighten your being,
Beauty for your eyes to see,
Confidence for when you doubt,
Faith so that you can believe,
Courage to know yourself,
Patience to accept the truth,
And love to complete your life.

And if you can't have all that...
Then I wish you enough chocolate
to make it through the tough times...

Janny

 

 

zin en bezinning....

 

Dit weekend vierde ik met mijn chapter van de Red Hat Society ons Jaarfeest.

Dit maal deden we dat in Lochem, een allerliefst dorpje in de Achterhoek. We hadden daar een grote oude boerderij afgehuurd, waar we konden blijven slapen zodat er niet teruggereden hoefde worden.

Het was een pracht feest. We noemden het ons SinterKerstJaarfeest omdat we van alles door elkaar vierden. We hebben eindeloos gepraat, gelachen, gegeten en gedronken. Sommige chapterleden hadden een leuke bijdrage in de vorm van een gedicht, een gruwelijk sprookje, of een Luciavoorstelling en we blérden enthousiast mee met een Chantykoor. We hebben ons dobbelspel met de pakjes gespeeld en dat was weer hilarisch.

Na afloop van de Goede Doelen Kerstmarkt die we zaterdag bezochten dronken we met 6 vriendinnen koffie bij de openhaard in een leuk cafeetje. Het gesprek kwam op onze religieuze belevingen. Voor sommigen van ons zijn die een niet uit te wissen onderdeel van het leven, voor anderen minder belangrijk en voor sommigen (waaronder ik) absoluut non existent.

Naar aanleiding van dit gesprek stuurde mijn Vice me het volgende filmpje dat ik jullie niet wil onthouden.

Het is een commercial maar zo ontzettend geestig!

onze taal...

Lang geleden bestond onze taal nog uit varianten op het Fries, Duits, Engels, etc. Deze oertaal heeft zich door de eeuwen heen ontwikkeld tot wat wij nu Nederlands noemen.

In de loop der tijden en zeker in de meest recente taalgeschiedenis, hebben zich heel veel mensen bezig gehouden met het ABN. Daardoor is er nu een taalnorm ontstaan waaraan we ons vast kunnen houden als we het niet weten. Natuurlijk weet ik wel dat er vaak onzekerheid is over de juiste spelling van woorden, over een al dan niet goede zinsbouw of andere begrippen in onze taal. Nederlands zit ook vaak onlogisch in elkaar, hoor ik soms van buitenlanders.

Ik ben altijd in de Nederlandse taal geïnteresseerd geweest. Dat wil overigens niet zeggen dat ik er ook écht goed in ben. Ik duikel steeds weer in dezelfde taalvalkuilen en het beroerde is dat ik het soms niet eens in de gaten heb. Bijvoorbeeld "groter dan..." of "groter als"... vind ik nog steeds lastig. Ook "je kunt" of "je kan" is me vaak onduidelijk. Mijn taalgebruik is dan ook allesbehalve perfect.

Maar desalniettemin stoor ik me aan taalfouten:-) Tja...

Veel van de fouten die we kunnen maken zijn tegenwoordig eenvoudig te vermijden door de spellingscontroller op onze PC te gebruiken. En anders kunnen we de Van Dale of het Groene Boekje raadplegen. We kunnen we er dus echt wel wat aan doen en daarom begrijp ik niet dat er bijvoorbeeld nog steeds blogs zijn die wemelen van de fouten.

Pasgeleden kwam ik, op dezelfde dag, op twee van die blogs terecht. In één klein stukje zag ik maar liefst 8 taalfouten. En dan heb ik het echt niet over kleine foutjes, maar bijvoorbeeld over het gebruik van d/t en ei/ij. Fouten die dus eenvoudig waren te voorkomen door de controller in te schakelen.

En hoezeer ik de inhoud van zo'n blog soms ook kan waarderen, ik zal er niet snel terugkomen.

Nu ben ik benieuwd: ben ik daarin alleen of lees jij ook geen blogs die veel taalfouten bevatten?

mooi weekend met Het Depot en Seizoen en Stijlroute...

Hoewel het weer niet echt meewerkte was afgelopen weekend toch heel geslaagd.
Op vrijdag ging ik met mijn chapter van de RHS naar Het Depot in Wageningen. Dat was ongelofelijk de moeite waard:

Het Depot is een permanente tentoonstelling over hedendaagse beeldhouwkunst van torsen en fragmenten. De stichting Utopa geeft beeldhouwers hier steun in de rug (leuke woordspeling) door beurzen en opdrachten te verstrekken, door hun werk te tonen en de mogelijkheid te bieden om te verkopen. Anders dan in een museum dus. De oude villa Hinkeloord, waar Het Depot in is gevestigd, heeft zo'n prachtige architectuur dat dit al een bezienswaardigheid op zich is.

De (heerlijke) lunch gebruikten we in Linnaeus, het restaurant van de beeldengalerie. Het heeft een eerlijke keuken met als specialiteit groenten en vergeten groenten. De groenten en kruiden komen uit de directe omgeving en zijn dagelijks vers. Dat geldt overigens voor alle ingrediënten die gebruikt worden. Daar ben ik dol op dus ik kocht gelijk het boek: Van boer tot bord van Heidi Kuin. Het is een kookverhalenboek met daarin de verhalen van negentien biologische producenten en ondernemers in deze regio. Er staan daarnaast ook veel mooie recepten in. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven. Heerlijk dat ik nu al deze adressen (met beschrijving) bij de hand heb.

Ook het park waar Het Depot in staat, is de moeite waard, zeker in de zomer.

Kortom: een heerlijke omgeving. Kunst, natuur en gastronomie op één plek binnen handbereik, wat wil je nog meer?

En hoewel ik hier al eerder was zal het vast niet voor het laatst zijn !

Zaterdag deed ik met Oudste de Seizoen en Stijl route in de Betuwe. Een prachtige gelegenheid om binnen te kijken in karakteristieke en sfeervolle boerderijen en huizen in Ochten en IJzendoorn.
Ze waren ingericht met schitterende kransen en groendecoraties van Seizoen en Stijl, de prachtige winkel in Ochten, waar ik zo dol op ben. Wij kregen een kijkje in huizen die zij inrichtten en die voor deze gelegenheid opengesteld waren. We zijn beiden zeer geïnspireerd geraakt en Oudste heeft veel ideeën kunnen opdoen voor hun "nieuwe/oude" boerderij.
En hoewel zowel de heen- als de terugreis veel oponthoud meebrachten (files, TomTom die er mee ophield, verkeerde afslag genomen:-) had ik het niet willen missen.
Wat een mooi initiatief van Seizoen en Stijl en wat goed georganiseerd!

je bent wat je leert...

Alles wat we meemaken, lezen, leren en onthouden tijdens ons leven maakt ons tot degene wie we zijn. Zeker het kunnen onthouden is van belang want het verlies van identiteit zien we het meest terug bij mensen die hun geheugen kwijt zijn. Hoe mijn moeder en vader tijdens hun dementie veranderden staat nog steeds op mijn netvlies.
Daarom probeer ik mijn best te doen het geheugen in stand te houden. Hoewel genen wel de doorslaggevende rol spelen, zijn er mogelijkheden je geest te laten werken zodat in elk geval het intreden van geheugenverlies wat uitgesteld kan worden. En niet alleen voor het eventuele geheugenverlies is bijblijven goed, maar ik ben van mening dat hoe meer ik mijn hersens gebruik hoe rijker ik als mens word, in intellectueel en (misschien) in spiritueel opzicht. Maar nu zitten we natuurlijk volop in een informatietijdperk en een kenniseconomie en is het voor de iets ouderen onder ons hard werken om bij te blijven.
Elke dag kom ik bijvoorbeeld wel weer een informaticaterm tegen waarvan ik niet het minste benul heb wat die betekent. Met wat navragen bij Hub of kids en het raadplegen van het Internet kom ik er meestal wel achter maar toepassen is dan nog wat anders:-) 
Ook de wereldpolitiek vind ik tegenwoordig lastig bij te houden. Waar ik de ene dag nog dit lees, is het de volgende dag al weer achterhaald en loop ik achter de feiten aan.  Hoe zeer ik ook mijn best doe, ik blijf het gevoel houden niet goed op de hoogte te zijn.
Hetzelfde met de informatie over ons voedsel. Ik ben altijd erg geïnteresseerd geweest in voeding en voedingsleer. Maar tegenwoordig lijkt het wel of elke dag nieuw onderzoek weer nieuwe feiten oplevert en of alle eerdere onderzoeksresultaten daarmee verouderd zijn. En ik vind het best lastig om steeds weer nieuwe inzichten en kennis te verwerken in dat wat ik eerder aannam over voedsel.
Kortom: hoe zeer ik ook mijn best doe "bij te blijven"; het lijkt tegenwoordig toch of het tempo van al deze informatie te snel gaat.
Iemand zei ooit eens in een gesprek tegen mij: "hoe ouder je wordt, hoe meer je je realiseert dat je eigenlijk niks weet".  Destijds vond ik dat een beetje nonsens. Je leert immers elke dag weer wat bij.
Elke dag ouder is een dag wijzer... of zoiets.
Maar tegenwoordig denk ik dat er wel wat waars in zijn woorden zat.
Je leert wel elke dag wat bij, maar er blijft nog zoveel over wat je niet weet......

nieuw hoekje...

De oude bijzettafel die ik enige tijd geleden bestelde bij Room 17, is gearriveerd. Ik ben er erg blij mee en kon dan ook niet wachten om alvast een foto te plaatsen.
Er moet in dit hoekje nog wel het één en ander gebeuren (hopelijk leest Hub dit niet voordat ik hem ingelicht heb:-)
De snoeren en stopcontacten moeten als eerste verwijderd worden en op een minder zichtbare plek geïnstalleerd worden. Deze muur, waarin ook onze twee heel grote gevelramen zitten, is de enige die nog wit is. Ik vind het mooi staan tegenover het grijs van de andere muren en het geeft een heel lichte uitstraling aan onze kamer. Maar ik heb een sterk vermoeden dat er binnenkort toch geverfd gaat worden:-)
Zoals eerder gezegd, ben ik een beroerde fotograaf en krijg ik de tafel niet mooi op de foto.
En zeker niet zoals Hennie van Room 17 ze gefotografeerd heeft in haar blog: http://roomseventeenstyle.blogspot.nl/ .
Maar goed: een indruk krijg je zo hopelijk wel.
Als de bovengenoemde zaken zijn aangepakt zal ik nog eens een fotootje schieten.

weer een jaartje wijzer...?

najaarskriebels...

Dat sommige dingen bij mij anders werken dan bij anderen had ik al eerder ontdekt:-)
Daarom was ik ook niet verrast door mijn najaars-opruim-aanval. Nu ben ik niet het type van de voorjaarsschoonmaak, laat staan van de najaarsschoonmaak.
Maar al geruime tijd kriebelt het om mijn verzamelingen en brocante op te ruimen en de boel wat te "versimpelen". Hoe zeer ik nog steeds mijn verzameling engels antiek, kant, geperst glas, hotelzilver, etc. op prijs stel; ik heb behoefte om mijn vensterbanken en kastplanken, waar deze verzamelingen een plaats hebben gevonden, leeg te maken (en proberen leeg te houden, dat zal het moeilijkst worden, vrees ik).
Mijn middenvensterbank is op dit moment naar mijn zin met twee vazen met dadeltakken, wat kronkelhout en een enkel tinnen detail. De muur tussen de twee grote voorramen, waar eerst een paspop, schoenenmallen, leren koffers, etc. stonden heeft nu alleen de staander met het Torck-houtsculptuur en erboven mijn schilderij van stillevenschilder Thomas Heesakkers. Dit schilderij kreeg ik vorig jaar van Hub op mijn verjaardag en is me dierbaar.
Ik kijk het nog een tijdje aan en als het blijft bevallen dan doe ik de verzamelingen van de hand. Opgeruimd staat... leger!
Nu zijn er nog plekken genoeg in huis die voor versimpeling in aanmerking komen. Maar ja...zo heel lang houden die najaarskriebels nu ook weer niet aan, ha, ha!

verandering...

Heel langzaam verandert de natuur om ons heen.
Door het aanhoudende mooie weer was het hier heel lang overwegend groen maar de mooie herfsttinten beginnen nu langzaam de overhand te krijgen.
Onze prachtige acer is kastanjerood geworden. Ook de eiken en beuken zijn in herfsttooi en laten hun bladeren vallen. Ik las ergens in een onderzoek van de Wageningen Universiteit dat dit tegenwoordig steeds later in het seizoen gebeurt. De late bladverkleuring is de trend van deze eeuw geworden en het moment dat bladeren vallen schuift ook steeds meer op naar het einde van de herfst.
Grappig toch hoe alles steeds aan verandering onderhevig is, zelfs de natuurwetten klaarblijkelijk.
Ook groeien hier dichtbij prachtige 'sprookjesboekpaddestoelen".
Het lijkt me geweldig dit soort verschijnselen in de toekomst met mijn kleinzoon te bekijken.
Maar dat duurt natuurlijk nog wel even:-)
Die kleinzoon doet het overigens uitstekend. Drinkt goed, groeit goed en laat zich af en toe flink horen. Zijn ouders zijn zo blij met hem. Al is het voor hen natuurlijk ook best wel wennen. Lang met zijn tweeën geweest dus het aanpassen aan het tempo van een kleintje kost energie.
De kraamverpleegster vond echter dat ze het uitstekend doen: ze vond ze "natural born parents".
Hoe mooi is dat?

 

eindelijk....!

 

Eindelijk kan ik het dan aan iedereen laten weten.
Eerst moest natuurlijk iedereen het geboortekaartje hebben ontvangen. Maar nu kan ik het jullie gelukkig melden!
We hebben een prachtige kleinzoon!

Lieve Ernst Daniël,

dapper en sterk
begin jij aan je levenswerk.

Je kwam niet al te te vroeg,

maar er is tijd genoeg...

tijd om je alle liefde te geven!
Welkom in ons hart

welkom in ons leven!

Anne...

Il ne faut pas pleurer pour ce qui n'est plus.

Il faut sourir pour ce qui a été.

Marguerite Yourcenar

 

Helaas overleed op 11 oktober 2012 Anne Reynier van het blog Ambrozijn en oude kant.

Ik volgde haar al heel lang en werd regelmatig door haar stukjes geïnspireerd.

Ook anderen die ik haar blogadres gaf en die met dezelfde ziekte kampen hebben haar moedige en positieve logjes graag gelezen.

uit de running...

Morgen wordt ik geopereerd aan mijn knie. De binnenmeniscus is gescheurd. Gelukkig maar een dagopname, dus 's avonds weer lekker in mijn eigen bed.
Heb een stapel boeken en mooie tijdschriften verzameld, hocker binnen bereik gezet, afspraken afgebeld en mooie muziek klaargelegd.
Het enige puntje van bezorgdheid is het feit dat kleinkind nog niet is gearriveerd.
Ik hoop niet dat het kindje plannen voor morgen maakt:-)!

Rijkdombewustzijn

Het leven is zo grappig en zo verrassend

en zo eindeloos genuanceerd en op iedere bocht

van de weg plotseling weer een heel ander uitzicht.

De meeste mensen hebben cliché-voorstellingen

óver dit leven in hun hoofd,

men moet zich innerlijk bevrijden van alles,

van iedere verstarde voorstelling,

van iedere leuze, van iedere gebondenheid,

men moet de moed hebben alles los te laten,

iedere norm en ieder conventioneel houvast,

men moet de grote sprong in de kosmos

durven wagen en dan, dan is het leven

zo eindeloos rijk en overvloeiend,

zelfs tot in z'n diepste lijden.

ETTY HILLESUM

 

herfsttuin...

Er is me een paar maal gevraagd wat foto's van mijn tuin te plaatsen.
Nu is de herfst niet zo'n ideaal seizoen om mooie tuinfoto's te laten zien, vind ik. Maar toen ik vanochtend even in de tuin liep, lekker in het warme najaarszonnetje, zag ik dat er eigenlijk best nog wat kleur was. Met name van mijn geliefde hortensia's.
Ik geloof dat ik, van alle tuinplanten, de hortensia het mooist vind. In de lente met het prille, lichtgroene blad, in de zomer met bloemschermen en -bollen die eruit knallen en in de herfst met de verstorven kleuren die zo fijntjes en delicaat zijn.
En dan heb ik het nog niet eens over de mooie droge bloemschermen op de vaas!
Ik heb dan ook veel hortensia's, ook al omdat ze het hier in de zure grond natuurlijk goed doen.
Afijn.. kijk zelf maar!
(En houd in gedachten dat ik niet zo'n preciese tuinierster ben:-)

 

 

herinneraar stuk?...

Des te ouder we worden, des te beter kunnen we maar ons gevoel voor humor cultiveren. Want dat is het beste wapen tegen gevoelens van angst, bitterheid en frustratie. Vaak zoek ik wat humor in het dagelijkse leven. En dus probeer ik sommige situaties zó te draaien dat ik er om moet lachen. Dat lukt ook meestal wel.
Maar toch: wanneer mijn geheugen mij in de steek laat, ben ik vaak benauwd dat ik "het" aan het verliezen ben. Nu weet ik ook wel, uit gesprekken met mijn leeftijdgenoten, dat vergeetachtigheid een van de dingen is die bij het ouder worden horen. Bij veel mensen in de middelbare leeftijd komen namen, feiten, gebeurtenissen niet meer zo snel naar boven dan vroeger.

Het is ook min of meer geruststellend om te zien dat mijn vrienden net zo goed worstelen om die éne naam of dat éne feit te herinneren, die ze eerder zo konden opsommen. Geruststellend omdat ik merk dat zij, net ik, worstelen met dezelfde verschijnselen. En ik van hen helemáál niet denk dat ze bezig zijn "het" te verliezen. Ik denk bij hen gewoon: "o, dat is de leeftijd".

Maar of het dat bij mij ook is weet ik niet. Met een vader én een moeder die allebei Altzheimer hadden, heb ik natuurlijk dubbelop de verkeerde genen meegekregen. En al weet ik dat dat niet alles zegt, het verontrust me wel. En ik probeer dus bij alles wat ik me niet herinner na te gaan of dit "normaal" is of niet.

En om het niet allemaal zo zwaar te laten worden probeer ik het dus allemaal maar een beetje humoristisch in te zien. Tenslotte kan ik er niets aan veranderen en wat komt dat komt, of ik nu al in zak en as ga zitten of niet.

Ik vond het daarom ook leuk een gedichtje te lezen van de Red Hat Society over dit onderwerp en ik wil het jullie niet onthouden:  
 

My forgetter's getting better
But my rememberer is broke
To you that may seem funny
But to me that is no joke
For when I'm "here" I'm wondering
If I really should be "there"
And when I try to think it through
I haven't got a prayer!
Oft times I walk into a room,
Say "What am I here for?"

I wrack my brain, but all in vain
A zero is my score.
At times I put something away
Where it is safe, but gee!
The person it is safest from is me.
When shopping I may see someone
Say "Hi" and have a chat
Then when the person walks away
I ask myself, "Who's that?"
Yes, my forgetter's getting better
While my rememberer is broke.
And it's driving me plumb crazy

And that isn't any joke!                 

herfst op het terras...

Niet origineel, ik weet het. Plaatjes van herfsttaferelen.
Jullie hebben ze waarschijnlijk al in veel blogs gezien maar hier in de bostuin kon ik het nog een tijdje ontkennen. Niks geen herfst, geen vallend blad, geen verkleuringen. Veel groen, nog veel bloeiends en bovenal een lekker zonnetje.
Tot dit weekend.
Want helaas moet ik er nu toch echt aan geloven. Het zonnetje is ingeruild voor fikse regenbuien, het blad begint al te verkleuren en de planten hangen er afgetakeld bij.
Dus ja... herfst!
Ik vind pompoenen altijd het ultieme herfstgevoel uitstralen en dus kocht ik er een aantal op de Oogstfair van de Boschhoeve in Wolfheze.  Op onze veranda passen geen gele of oranje pompoenen (hoewel ik die wel vrolijk vind) dus kocht ik deze donkergroene, grijsgroene en witte. Op de tafels in de zijtuinen ga ik nog een decoratie maken met de andere pompoenen.
Hier vast een kijkje op de veranda.

inspiratie...

Na een fijn zonnig weekend waarin we  leuke mee-eters hadden, waarin we nog heerlijk op de veranda konden zitten, waarin we een gezellig etentje buitenshuis hadden, waarin ik naar een leuke fair ging en daar pompoenen in mooie tinten kocht en prachtige tuinen bekeek, waarin de  lieve mededeling van Hubbie kwam dat hij een I-pad voor me besteld heeft én waarin we een dag hadden zonder plasjes van Bruun binnenshuis (heel zeldzaam tegenwoordig voor die oude baas:-) was er inspiratie te over.

Maar soms mis ik inspiratie.

Dan moet ik buiten mezelf zoeken om die drive te krijgen die ik plezierig vind. Om te voelen dat ik opgeladen ben en klaar om dingen aan te pakken.

Er zijn een paar tools die me daarbij helpen. Voor iedereen zullen dat andere dingen zijn, denk ik. Maar bij mij werken inspirerende boeken en tijdschriften, mooie natuur, kunst  en muziek goed.

Dit prachtige lied van Mathilde Santing is bijvoorbeeld erg mooi op die momenten.

Uiteraard word ik ook vaak geïnspireerd door mensen om me heen, of door sommige publieke figuren, maar daar gaat het hier niet over. Vaak moet je in jezelf zoeken naar het juiste instrument om weer te gáán. 

Ik ben benieuwd wat iemand er zélf aan doet om weer inspiratie te krijgen op tijden dat zij/hij daar behoefte aan heeft.

Dus niet "wie" maar "wat"!

Wat inspireert jullie? Wat maakt dat je je weer oplaadt en zin krijgt om dingen aan te pakken?

een goed huwelijk?....

Gelukkig zijn ze voorbij!

Ik weet niet hoe jullie erover denken maar ik had er schoon genoeg van en dan heb ik het over de debatten in het kader van de verkiezingen.

Voorafgaand aan elke verkiezing schijnt er tegenwoordig een batterij aan publieke debatten bij te horen.

En waar ik in het begin dan nog vol verwachting en geïnteresseerd de t.v. aanzette, daar sloeg later de frustratie toe.

Want wat zijn we nu eigenlijk met zijn allen wijzer geworden van die debatten?

We weten in elk geval veel van de lijsttrekkers. We weten dat de één beter kan discussiëren dan de ander. Dat sommigen meer adrem zijn dan anderen.  Dat de ene politicus beter overkomt op tv  dan een andere. Maar is dat werkelijk van belang?

Want wat zijn we méér te weten gekomen van hun partijprogramma?  Meer dan de oppervlakkige one-liners die zo vaak ten gehore werden gebracht? 

Begrijp me goed: ik vind politiek belangrijk. Heel belangrijk. Dat kan ook niet anders hier ten huize overigens:-)

Maar wat me stoort is het eindeloze uitmelken van dezelfde onderwerpen in min of meer dezelfde debatprogramma's.

Gelukkig is het daarmee sinds gisteren klaar.

Nu begint natuurlijk het moeilijkste gedeelte en dat zal vast niet van een leien dakje gaan. Alleen al door de uitslag natuurlijk. De twee grootste partijen liggen verdraaid ver uit elkaar en, naar horen zeggen, ook de leiders van die partijen zijn niet elkaar beste vrienden (ook niet helemaal onbelangrijk helaas).

Ze zijn evenwel tot elkaar veroordeeld en zullen er wat van moeten maken in het belang van ons land.

Maar goed: ik leen even een uitspraakje dat ik las bij een vriendinnetje:

(Naar Sjaak Bral): Misschien wordt het wel een goed huwelijk tussen die twee! Want je weet toch wat het geheim van een goed huwelijk is:...zo dicht mogelijk langs elkaar leven!

naïef of optimistisch...?

Ik keek op t.v. naar de reportage van de NCRV "Welness is booming". Het was een reportage van Frans Bromet en daar kijk (en vooral luister) ik altijd graag naar.
Deze reportage ging over drie vriendinnen die een welnesscentrum willen gaan beginnen in de polder. Frans Bromet volgt de dames vanaf het allereerste begin en gedurende twee afleveringen.
Een van de dames is verpleegster en de andere twee werken bij een bank. De dames houden ervan om verwend te worden en te verwennen dus overwegen ze om een wellness centrum op te starten.
Het ontbreekt deze dames bepaald niet aan zelfvertrouwen. Ze hebben geen ervaring, geen ondernemingsplan en al helemaal geen geld. Maar het gaat hier toch over een investering van meer dan twee miljoen euro!
In de eerste aflevering zien we ze diverse, eventueel geschikte, panden bezoeken. Ze ondergaan veel behandelingen om te voelen of die in hun centrum toegepast kunnen worden. Ze beginnen een plan te schrijven en bezoeken banken en gemeenten. Die laatsten willen niet meewerken maar daar schrikt het drietal niet van terug. Ze zijn vastbesloten hun banen op te zeggen en het welness avontuur op te starten. We zien ze veel eten (er moet tenslotte geproefd worden wat ze hun toekomstige gasten willen serveren) en drinken en ze duiken onder in de beautywereld op zijn breedst.
Volgende week wordt het tweede deel uitgezonden. Hierin zien we dat de financiële crisis een fikse tegenvaller is voor hun toekomstplan. Maar de dames blijven vol goede moed.

Overigens zijn er gedeelten van deze twee afleveringen op YouTube te zien om een indruk te krijgen van wat ik bedoel. De tweede aflevering van deze reportage op televisie is volgende week maandag.
Ik ga zeker kijken omdat ik me, gedurende aflevering 1, voortdurend afvroeg of deze dames nu zo ontzettend naïef zijn of gewoon heel optimistisch en doortastend.

Mochten jullie er ook naar gekeken hebben dan zou ik graag weten wat jullie mening hier over is!

way down deep inside....

....we stay the same!
Een poosje geleden had ik het met kinderen en schoonkinderen over ouder worden. Ik vertelde dat ik vaak verbaasd ben als ik me realiseer hoe oud ik ben. Want van binnen voelt het nog precies hetzelfde als vroeger... als 10, 20, 30 jaar geleden.
Alleen mijn spiegelbeeld geeft iets anders weer, maar van binnen blijf ik dat meisje van vroeger, alleen (hopelijk) wijzer geworden door gebeurtenissen en levenservaring.
De onderstaande video geeft dat perfect weer. Ik kwam hem geruime tijd geleden tegen en heb hem opgeslagen. Ik weet helaas alleen niet meer waar ik hem vandaan heb, dus dat kan ik niet vermelden.
Maar mocht je hem herkennen, dan weet je hoe dat komt:-)

Way down deep inside we stay the same.”

statistieken...

Ik weet niet of jullie er wel eens naar kijken maar ik tot vandaag eigenlijk niet.

Eerlijk gezegd keek ik nagenoeg nooit naar de statistieken van mijn site tot iemand me er een aantal vragen over stelde en ik geen antwoord kon geven. Vond het niet clever van mezelf en ben dus maar eens gaan nakijken wat de statistieken over mijn site vermelden.

Allereerst was ik hogelijk verbaasd over het aantal landen waar mijn blog kennelijk gelezen wordt.

Zwitserland, Canada, Indonesie, Frankrijk, Engeland, Belgie, Rusland, Verenigde Staten, Duitsland en Brazilie.

Ook het grote aantal verwijzingssites verbaasde me enorm. Leuk om te zien overigens hoe lezers klaarblijkelijk van het één op het andere blog komen. Zo werkt het bij mij ook, soms zit ik ineens blogs te lezen die op weer andere blogs vermeld staan.

Het meest verbaasd was ik echter over de zoekwoorden die mensen invoeren en waardoor ze uiteindelijk op mijn blog komen.

Grote hilariteit ook trouwens, want kun je je voorstellen dat iemand op mijn blog belandt door het invoeren van de term "kruisloze panty"? Of door de zoekterm "doorkijkkleding"? Ook "drie koffers abrikozenjam", "schandblok" en "krijsende vriendinnen" waren goed voor een stevige lachbui.

Gelukkig stonden er ook leuke termen als "poëzie", "vrouwenvriendschap" en "moeder-dochter relatie" op de lijst, hoor.

Kijken jullie wel eens naar de statistieken van jullie blogs? En zo ja, vind je daar ook zulke verbazingwekkende feiten?

er zijn van die dagen...!!

over het paard getild...

Pas geleden las ik een interview met Fred de la Bretonière.

In de NRC staat elke zaterdag een aflevering van een lunchgesprek met een bekende Nederlander. Dat kan een zakenman, een politicus, acteur of wat dan ook zijn.

Over het algemeen vind ik het altijd leuk om te lezen wat zo iemand te vertellen heeft.

En niet geheel onbelangrijk: hoe iemand dan met zo'n verslaggever luncht. De interviewer laat de keuze altijd aan de geïnterviewde over. En er staat altijd een overzicht bij van wat en waar er gegeten is en wat het kostte. Aan dat laatste lees ik altijd al een beetje af hoe iemand in elkaar steekt, (volgens mij dan). Het zegt toch wat over iemand of hij een simpel broodje kiest of een decadente zoveel-gangen lunch.

En aan dat laatste stoorde ik me deze week dus behoorlijk.

Ik heb altijd bewondering gehad voor de ontwerper Fred de la Bretoniére. Zijn laarzen, schoenen en tassen vind ik over het algemeen heel mooi. En er staan ook wel ontwerpen van hem in mijn kast.

Maar vanaf nu zal er echter nooit meer één artikel bijkomen, al vind ik het nog zo mooi. Dat heb ik na het lezen van het artikel met mezelf afgesproken.

Wat een over het paard getilde man is dat, zeg. En het ergste is dat hij dat waarschijnlijk zelf niet eens in de gaten heeft. Hij lijkt tenminste aardig met zichzelf ingenomen.

Er wordt gegeten in Restaurant De Doelen in Muiden. De rekening bedraagt voor twee personen, schrik niet: 248.40 euro. Meneer vraagt bij binnenkomst om een fles wijn van 125 euro! Van andere wijnen krijgt hij jicht, in het kraakbeen van zijn oor. Tja...

Het door hem bestelde voorgerecht eet hij niet op. Waarom niet? "Ik eet geen coquilles"! Waarom weet meneer niet maar "het schijnt slecht voor je te zijn"! Maar waarom bestelt iemand een gerecht als hij het niet eet?? Omdat een ander het betaalt? Want ook het hoofdgerecht van dorade gaat voor de helft mee terug!

In het interview babbelt hij verder nogal lusteloos over de pech die hij in het leven heeft met vrouwen (ja hallo... vind je het gek??) en over de pech bij het zakendoen (ja hallo... vind je het gek??)

In alles vind ik hem het tegendeel van zijn ontwerpen. Die zijn meestal nogal stoer en van goede kwaliteit.
Nou, dat is de ontwerper in mijn ogen bepaald niet!

boek henk helmantel...

Een tijdje geleden kocht ik bij De Potstal in Valburg een boek over het werk van Henk Helmantel (overigens kocht ik ook de kan van zilvertin op de eerste foto).
Ik ben een groot bewonderaar van Henk Helmantel.
Het boek is een uitgave uit 2007 en is uitgegeven bij zijn jubileum als kunstschilder. Het was nu behoorlijk afgeprijsd. Kijk, dat is leuk natuurlijk, al staat zijn meest recente werk er niet in. Maar het boek biedt een overzicht van een deel van Helmantels werk en laat zien waar zijn inspiratie vandaan komt.
Henk Helmantel woont in een herbouwde middeleeuwse pastorieboerderij in Noord Groningen. Daar heeft hij tevens een grote expositieruimte voor de vaste collectie van zijn eigen werk.
Van 1961 tot 1965 bezocht Henk Helmantel de kunstakademie Minerva in Groningen. Hij kwam daar in een volstrekt andere wereld terecht dan waaraan hij gewend was. Zijn gereformeerde achtergrond was voor hem belangrijk, in tegenstelling tot zijn studiegenoten, die veelal van het geloof waren vervreemd. Bovendien had hij een voorliefde voor de oude schilderkunst. Doch veel leraren en leerlingen van de toenmalige akademie hadden een voorliefde voor een nieuwe stijl. Henk Helmantel bleef zijn stijl echter trouw.
Tegenwoordig schildert hij voornamelijk kerkinterieurs en stillevens. En deze laatsten vind ik echt prachtig. De helderheid en de precisie waarmee hij schildert zijn fenomenaal.
Hij is intussen een zeer bekend en gerespecteerd kunstenaar geworden. Zijn werk vindt nationaal en internationaal grote waardering. Hij heeft inmiddels tentoonstellingen gehad in Taiwan, in de USA, in Duitsland, Tsechië, Maleisië, Engeland, Frankrijk en Indonesië en in Nederland uiteraard.
Ik zag zijn werk ooit op een tentoonstelling in het Singermuseum in Laren en was vanaf die dag fan.
En ik ben nog steeds van plan om zijn atelier in Westeremden te bezoeken. Je kunt hier nl. genieten van de prachtige Weem, de tuinen er omheen, de oude Andreaskerk en het tentoongestelde werk uit eigen collectie.
Een citaat: "Een collectie van schilderijen die gemaakt zijn door een schilder die nog steeds gelooft in de schoonheid als een wezenlijk doel van zijn arbeid met penseel, paletmes en olieverf."
Jullie begrijpen dus wel dat ik blij ben met het boek en dat ik er regelmatig in blader en lees en geniet van de prachtige foto's van zijn kunstwerken.

weer terug naar het leven van alledag....

De vakantie is over…
Hubbie is vandaag gaan werken en is ook al weer met zijn politieke werk bezig na zeven hele lange weken vakantie.
Ik ben weer gestart met de maandagse schilderlessen, verrichtte weer huishoudelijk werk, deed boodschappen, liet de hond uit en...
Raar, maar elke dag doe ik de dingen weer op dezelfde manier, lees ik dezelfde krant en kijk ik naar dezelfde programma's. Ik ben weer helemaal terug in de gewoonten van alledag.
(Ja, natúúrlijk ben ik weer terug in het leven van alledag...wat had ik dan gedacht?)
Uiteraard heb ik een aantal ervaringen opgeslagen en die zullen vast wel een rol gaan spelen, op welke manier dan ook. Het is wellicht nog te vroeg om daar wat zinnigs over te zeggen.
Maar toch merkwaardig hoe snel een vakantie weer naar de achtergrond is verschoven en hoe rap je je weer bekommert om de dingen waar je voor die tijd ook mee bezig was.
En hoewel ik het eigenlijk wel wist, vind ik het toch een beetje teleurstellend dat ik weer in sneltreinvaart in de mallemolen van het "gewone leven" zit.
Een béétje jammer maar, hoor.
Want er zijn veel dingen om naar uit te kijken, niet in de laatste plaats de geboorte van ons eerste kleinkind!
En daar verheug ik me waanzinnig op!
Maar hoe is dat bij jullie? Hernemen jullie ook zo snel weer je dagelijkse gewoonten? Of zijn jullie wel in staat om vakantie-ervaringen te integreren in je leven?
En doe je dingen daarna geheel anders?

foto's en filmpjes, deel 2

Hierbij deel twee van de Indonesiereis. Ik plaats ook wat filmpjes. De kwaliteit is niet heel hoog, want het was voor het eerst dat we filmden. Daardoor wisten we niet goed waarop te letten, maar de opnamen geven hopelijk toch een goede indruk.

Wat me aan Indonesie opviel is dat het een land van tegenstellingen is.
Enorme rijkdom / enorme armoede. Vervuilde, drukke steden / ongerept platteland.  Zwaar gesluierd / ultrakort uitdagend. Enorme vlakten / duizelingwekkende hoogten.  Mensen met een lichte, bijna blanke huid en mensen met een donkere, haast Afrikaanse huid. Krottenwijken / buitenwijken. Overdaad tegenover bescheidenheid.  Zware industrie contra menselijk handwerk. 
Dat is ook wellicht de reden dat het zo'n boeiend land is.

Het is eigenlijk letterlijk een verdeeld land, want Indonesië bestaat uit zo'n 17.508 eilanden. De totale bevolking bestaat uit zo'n 250 miljoen inwoners. Daarmee is het qua inwoneraantal het op drie na grootste land ter wereld en tevens het land met de grootste moslimbevolking.
Alleen al op Java wonen meer dan 160 miljoen mensen en dat is daarmee het dichtstbevolkte eiland ter wereld. En dat is zeer goed te merken, zoals eerder gezegd, zeker in de grote steden.
Maar ondanks dat biedt Java nog altijd prachtige landschappen, mooie tempels en resten van een koloniaal verleden.
Sumatra daarentegen is niet erg dichtbevolkt (45 miljoen inwoners).
De helft van het eiland wordt bedekt door tropisch regenwoud. Sumatra heeft de meest unieke flora en fauna van Indonesie (hoewel ik natuurlijk maar drie eilanden heb gezien). Het eiland is zo'n 2.500 km lang. Vooral het Tobameer is, zoals ik al eerder beschreven heb, een prachtige omgeving met een aangenaam klimaat. Hieronder het mooie uitzicht dat we vanaf onze hotelkamers (onderste foto)  hadden! (De struik met geel/rode bessen is een koffiestruik). 

En ondanks alle verhalen die ik eerder hoorde over Bali, vond ik de andere twee eilanden boeiender. Waarschijnlijk had dat ook te maken met het grote aantal toeristen dat in Bali rondloopt (en dan zijn we nog niet eens in de echt grote toeristenplaatsen geweest). Dus hoewel de hindoeistische cultuur hier zeker interessant is, en het natuurschoon heel lieflijk, gaat mijn voorkeur toch nog steeds uit naar Sumatra. Vanwege de uitbundige natuur en de ongereptheid. Nog wel, want het is te merken dat de ontbossing van de regenwouden een grote vlucht heeft genomen. De grote maatschappijen schijnen hier goede zaken te doen, hoorden we. Doodzonde...letterlijk!

Hieronder nog een foto en filmpje van de leuke aapjes die we overal langs de weg tegenkwamen!

Ik vertelde al eerder van het afval dat overal rondslingert.

Hieronder nog wat foto´s van het strand van Padang. Je ziet hier ook uiteraard niemand zwemmen. Hoewel dat ook kan liggen aan het feit dat de stad voor 90 procent Islamitisch is.

Het meest heb ik genoten van de mensen. De Indonesiers zijn, zoals gezegd een vrolijk volk. Ze lachen veel, zijn vriendelijk en voorkomend. Ook werken ze hard, ik heb zelden zo vaak mensen tegelijk bezig gezien met van alles en nog wat. Ze verkopen en handelen veel en op de marktjes staan boeren met hun zelfverbouwde groenten en fruit of vrouwen met etenswaren.

Hiermee sluit ik het Indonesie-avontuur af in dit blog.

In mijn hoofd zal het zeker nog lang blijven rondspoken. In eerste instantie hebben Hubbie en ik deze reis gemaakt om een uitdaging aan te gaan. Deze vakantie was oneindig veel anders dan onze "gewone" vakanties. Ik heb oprecht genoten van het rondtrekken, het zien van geheel andere culturen, de natuur en de mensen.
Of we dit nog eens doen, wordt ons gevraagd. Geen idee. Er is zeker behoefte om wat verder te kijken dan de werelden die we al kennen. Als het echter zover komt zullen we een aantal dingen geheel anders aanpakken. Een kwestie van ervaring en voortschrijdend inzicht waarschijnlijk.
Boven alles staat dat het een ontzettend mooie reis is geweest door een oneindig boeiend land!
En dat het ons stof tot nadenken zal geven voor een heel lange tijd!