Hoop voor de toekomst...

Dit filmpje zag ik op de site van Hanneke Groenteman. Ik wilde het graag overnemen omdat ik helemaal flabbergasted en confuus was toen ik dit had gezien en beluisterd. Wat een kanjer van een kind!

Lichtje...

Lichtje voor Cobie van ons allemaal.....

Zo moeder, zo dochter...?

Ik ben niet overmatig geïnteresseerd in plastische chirurgie maar las ergens dat The American Society of Plastic Surgeons de grootste plastische chirurgie organisatie ter wereld is. Hun jaarlijkse conferentie was dit jaar van 23 tot 27 oktober. Uit een onderzoek dat tijdens die conferentie werd gepresenteerd is gebleken dat vrouwen met het ouder worden meer op hun moeder gaan lijken.
Het onderzoek werd uitgevoerd met behulp van een 3D-computer om het ouderdomsproces te bestuderen. Daaruit bleek dat moeders en dochters ouder worden op dezelfde manier. Tien moeder- en dochterparen tussen de 15 tot 90 jaar werden voor de studie nauwlettend onderzocht. Veelal ging het bij de vergelijkbare veroudering om dezelfde uitholling in de binnenhoeken van de ogen en onderoogleden. Ook bleek bijvoorbeeld dat als de moeder wallen onder de ogen had, haar dochter dat ook zou krijgen.
Tja: lijken op je moeder..... dat is voor sommigen van ons een goed vooruitzicht maar voor anderen een regelrecht rampscenario. Wellicht richt die plastische chirurgen vereniging zich speciaal op die laatste groep:-)
Mijn eigen moeder was vroeger een mooie vrouw. Ze had prachtige donkerbruine ogen en heel donker haar. En ik lijk geen steek op haar, dacht ik altijd. Zelf heb ik groen/bruine ogen en blond haar. Toen ik een paar weken geleden een foto van mijn moeder vond waarop ze nog jong was, kreeg ik even een heel klein schokje. Ik lijk dus wel op haar. Of liever gezegd: ik ben op haar gaan lijken naarmate ik ouder werd. Het is geen “spitting image” maar toch…
Vond het wel raar dat te moeten constateren. Want je moeder is natuurlijk toch… ja, je moeder…
Ben benieuwd hoe mijn dochters hier over dertig jaar over denken!

Please, please me...

Mijn vele psychologieboeken staan tegenwoordig op zolder niet uit principe maar bij het verhuizen ingepakt en uit luiheid nog niet uitgepakt.
Nu is de situatie minder erg dan je zou verwachten als je het bovenstaande leest. Het is echt niet zo dat ik aan allerlei complexen en neuroses lijd, hoor (hoewel... ik hoor sommigen in mijn omgeving al mompelen). Maar omdat ik altijd geïnteresseerd ben geweest in praktische psychologie kocht ik nog wel eens een boek op dit gebied. En dan heb je in de loop van de jaren al gauw een aardige collectie opgebouwd.
Eén van de vragen die me bezig hield was waarom vrouwen vaak door iedereen aardig gevonden willen worden. Waarom zitten we onnodig lang te peinzen over iets als “waarom reageerde zij zo lauw toen ik haar mee uitvroeg?” Of: “waarom belt ze mij niet?”
En je komt dan al gauw tot de conclusie dat wij, vrouwen, over het algemeen “pleasers” zijn. We willen aardig gevonden worden en als iemand niet op de juiste manier reageert dan kunnen we daar oneindig lang mee bezig zijn. Bang om negatief beoordeeld te worden en buiten de boot te vallen.
Ook in onze loopbaan speelt deze eigenschap mee.
Mannen zijn over het algemeen minder snel geneigd zich dingen persoonlijk aan te trekken en zijn minder afhankelijk van het oordeel van een ander.
Vrouwen daarentegen willen het liefst iedereen tot vriend houden en zullen minder snel impopulaire maatregelen nemen. In het algemeen gesproken uiteraard...
Nu is een van de voordelen van het ouder worden wel dat we ons minder druk maken over wat anderen zeggen, doen en/of vinden.
Waar we vroeger wakker konden liggen van een onaardige opmerking maakt het nu minder uit. Maar om echt op dat “zoek-het-lekker-ff-uit/zal-mij-een-zorg-zijn”-niveau te komen hebben we wellicht nog steeds oefening nodig.
Want pleaser-gedrag leer je alleen maar af als je je daarvan doorlopend bewust bent, ongeacht of je jong of oud(er) bent.

biobtwvrij...

Ik plaats graag een stukje over biologische produkten en de eventuele mogelijkheid deze BTW-vrij te maken. Dit komt van het weblog van Midlife Me (zie blogs aan rechterzijde).

Er is een initiatief gestart om bij wijze van experiment te proberen alle biologische producten BTW-vrij te maken en dat voor een periode van tenminste 2 jaar. Bij het behalen van 40.000 handtekeningen voor een petitie met dit voorstel, moet het in de 2e kamer behandeld worden. Als tijdelijk de BTW op Eko-eten wordt afgeschaft, zal de vraag daarnaar toenemen. Als het volume groter wordt, kunnen de prijzen dalen enz. In navolging van het stimuleringsbeleid in de autobranche, waarbij flinke kortingen worden gegeven op de bijtelling en de bpm van milieuvriendelijke auto’s, moet dit verzoek een simpel hamerstuk in de Tweede Kamer kunnen zijn. Geef je stem via deze link www.biobtwvrij.nl.
En..... stuur deze mail door! Bij 40.000 handtekeningen wordt het in de Tweede Kamer behandeld.

Verslavend...

Bloggen werkt best verslavend.
Nu schreef ik altijd al wel; korte verhalen, dagboeken, soms gedichten.
Maar sinds ik blog ben ik regelmatig aan het bedenken welke onderwerpen geschikt kunnen zijn. Soms heb ik zo drie, vier items te pakken maar soms heb ik ook helemaal geen inspiratie. En waar dan dus écht veel tijd in gaat zitten is het lezen van andere weblogs. Want natuurlijk wil je lezen hóe en wáárover anderen zo bloggen. Nou, daar kun je beter helemaal niet aan beginnen. Tjee… wat er allemaal voorbij komt! Er bestaan weblogs over werkelijk alle onderwerpen.
Zo volg ik een aantal blogs over landelijk wonen, over vrouwen, over emigreren, over koken, over boeken, over bibliotheken, over life-style, etc. Ik lees over getut met een gietijzeren tuinvaas:-), over het leven ná een borstamputatie, over de moeilijkheden bij de verbouwing van een Franse gîte, over het inmaken van pastinaken(?), over Japanse thrillerauteurs, over het maken van een wiki voor een mediatheek of over een gezin met tien kinderen dat aan het consuminderen is.
Bij sommige blogs geniet je van de grappige verhalen of van belevenissen die herkenbaar zijn, bij anderen leef je weer mee omdat er verdrietige gebeurtenissen worden beschreven. Op de boekenblogs is het heerlijk grasduinen door bekende en onbekende titels/auteurs, op de biebblogs is het fijn om te ontdekken dat er veel gedaan wordt aan allerlei nieuwe ontwikkelingen. De emigratieperikelen hebben een hoog “Ik vertrek” gehalte en vind ik dus altijd leuk om te lezen. Er zijn zoveel prachtig vormgegeven blogs; er is veel talent onder bloggers. Voor je het weet ben je een uur verder en staat je hond met de riem in zijn bek tegen je stoel te duwen!
Ik heb mezelf nu dus op het rantsoen van een half uur bloggen per dag gezet. En dat is niks, kan ik je verzekeren. Want ik sluit vaak mijn PC af met het gevoel dat ik wéér iets gemist heb. Dat kun je toch best een verslaving noemen, niet?

massage...

Dit zou ik momenteel ook wel kunnen gebruiken...

Ik mis mezelf

Dankzij een lang aanhoudende griep heb ik de afgelopen dagen erg veel gelezen.
Een van de boeken die maar in mijn hoofd blijft zitten is: Ik mis mezelf van Lisa Genova. Het is een boek over de vernietigende kracht van Alzheimer.
Hoofdpersoon is Alice Howland, een eminent professor in de psychologie aan de Harvard Universiteit, getrouwd met een andere Harvard-wetenschapper en moeder van drie volwassen kinderen. Ze is bijna vijftig als ze moet constateren dat de gaten in haar geheugen niet langer kunnen worden afgedaan als symptomen van de overgang. Vanaf dat moment volgt het boek haar door haar steeds eenzamer wordende weg naar complete afwezigheid. Omdat ze zelf wetenschapper is bereidt ze zich zorgvuldig voor op de gebeurtenissen waarvan ze weet dat die zullen volgen. Ze maakt een plan om er uit te kunnen stappen op het moment dat ze vijf eenvoudige vragen die ze in haar Blackberry heeft geprogrammeerd, niet meer kan beantwoorden. Als dat moment komt en het tijd wordt om afscheid te nemen verdwijnt het uit haar geheugen en blijft ze leven. Zonder herinneringen en zonder toekomst leeft ze haar leven dat soms eventjes mooi, maar meestal verwarrend en angstaanjagend voor haar is. Er wordt prachtig beschreven hoe beetje voor beetje haar wereld uit elkaar valt.
Het is een aangrijpend boek dat me bijzonder aanspreekt en bezig houdt. Niet in het minst natuurlijk omdat zowel mijn vader als mijn moeder dement zijn geworden. En omdat daardoor mijn zussen en ik 50% kans hebben ook dementie te ontwikkelen.
Het onderzoek naar verschillende vormen van dementie is in volle gang. Er zijn wel medicijnen die het ziekteverloop kunnen vertragen, maar uiteraard hopen we dat er op korte termijn middelen komen die de ziekte echt kunnen stoppen.
Voor iedereen een aanrader, dit boek:
Ik mis mezelf
Lisa Genova
ISBN: 9789049951061

November

November

Er hangen nog twee blaren
aan mijn esdoorn. Duizend andere zijn
rood geworden, alvorens dood.
Vergeten te kijken.

Vergeten gelukkig te zijn.
Nochtans had ik een tuin
waarin een stoel, en die stoel
had mij, en ik had een hand

en die hand had een glas
en mijn mond had meningen
Alles had.
Alles had ons.

Herman de Coninck
(lievelingsgedicht van Comtessa Francesca)

Geen boeken meer...?

Bij de openbare bibliotheek in Delft is er een directeur, Eppo van Nispen tot Sevenaer, die zegt in principe geen boeken meer te lezen!
In een artikel in De Volkskrant zegt hij o.a. “Het gaat niet om papier, het gaat om lezen. Lezen kan op tal van manieren op tal van plekken. Als de bibliotheek een gezonde toekomst wil hebben, moet ze niet bang zijn voor verandering. Uit onderzoek blijkt dat het grootste deel van onze klanten vrouwen tussen de 30 en 60 jaar zijn en een soort George Clooney achter de balie wil zien. Hiervoor was ik hoofdredacteur van Hart van Nederland. De bibliotheek is de best bezochte culturele instelling ter wereld. Maar ze zijn statisch. Er zijn nu zo veel meer mediaprikkels dan vroeger. Er is vermoedelijk nog nooit zo veel gelezen als nu. Alleen…niet meer alles uit boeken. Daarom moeten bibliotheken veranderen.’
In Delft heeft van Nispen tot Sevenaer een missie:
‘De modernste bibliotheek van de wereld bouwen. We werken hier met multitouchscreen tafels, we hebben boeken op iPhone, we doen aan babyvoorlezen. Bovendien moet je uitstralen dat je er lol in hebt. Dat vind ik belangrijk. In de arbeidscontracten van onze medewerkers staat dat ze minimaal vijf keer per dag moeten lachen.’
Een uitzonderlijke man met een uitzonderlijk verhaal in de bieb-wereld!
Persoonlijk vind ik het geweldig dat hij zo’n vrolijke nieuwe visie op een oud serieus instituut laat zien. Want humor is natuurlijk onontbeerlijk in deze omgeving.
En die George Clooneys achter de balie: joehoe…laat maar komen! (hoewel ik een reactie van iemand las die vond dat dit net zoiets is als mooie vrouwen op de kap van een auto!)
Nee, die Eppo is zo mal nog niet!
Alleen dat electronische boek op mijn nachtkastje zie ik nog niet zo zitten (liggen!)

hoed je voor slapeloze uurtjes...

In de prachtige galerie van onze eigen Lady Soetje volgde ik gisteren weer een workshop Hoeden Maken bij Piet van Manen. Behalve een “mooie muts” (zoals onze Vice hem noemt) heeft het ook weer veel voldoening opgeleverd.
Wat een feest om een echte vakman aan het werk te zien en onder zijn leiding een klein beetje mee te krijgen van zo’n prachtig ambacht.
Tijdens mijn, helaas niet zo zeldzame, slapeloze uurtjes vannacht kwamen er voorstellingen naar boven van een jongere ik, werkzaam in een creatief beroep. Hoedenontwerpster bijvoorbeeld (dat je daar in real life niet zo geschikt voor bent stoort niet echt in die nachtelijke uurtjes!).
Met je handen werken; omringd door prachtig materiaal, in schitterende kleuren… cinnamay, vilt, voile, tule…door zacht dons, veren, tresband, ornamenten, … door prachtige houten hoedenmallen, etc. Och in die toestand tussen wakker zijn en dromen is alles mogelijk, zelfs voor een potentieel onhandig iemand als ik!
Dat je in elk geval jong blijft in deze omstandigheden, daarvan is Piet van Manen wel het levende bewijs. De 78-jarige ontwerper oogt vele jaren jonger en zit nog vol energie en mooie ideeën. Een inspirerend voorbeeld voor allen.

Kapper!

Weer eens mijn haar laten knippen en bij thuiskomst alle kappers in de wereld vervloekt, wat zeg ik? Niet alleen kappers maar iedereen die ook maar in de buurt was… inclusief die argeloze kortharige Bruun!
Als ik in de spiegel kijk zie ik een keurige mevrouw terugkijken. Met een tuttig en véél te kort kapsel! Wie is dat mens?
En wat is dat toch met kappers? Zouden ze zijn uitgekozen op een gebrek aan inlevingsvermogen?? Hebben ze allemaal een bril nodig of zo??
Ze knikken alsof ze precies begrijpen wat je bedoelt als je uitlegt dat je “dit niet te kort, daar in laagjes en hier wat langer…” wil hebben. Maar doen? Ha! Geheid is het “daar te lang, dit te kort en in het geheel niet naar mijn zin…”!
Het begint meestal wél goed: bij het uitleggen wordt er begrijpend geknikt en instemmend gemompeld. Bij het haar wassen masseren ze met heerlijk ruikende shampoo en stevige vingers je hoofdhuid. Een fijn gevoel dat je ook meteen op het verkeerde been zet. Je denkt dat de rest dan ook wel in orde zal komen. Maar niks is minder waar!
Steevast ren ik bij thuiskomst regelrecht naar de kraan en probeer er op mijn manier weer iets vertrouwds van te maken. Wat natuurlijk helemaal niet lukt!
Pas na een paar weken lijkt het ergens naar. En net op dat moment hoor ik dan iemand opmerken: wat wordt je haar lang. Je moet eens naar de kapper!
Grrr!