lessen in geluk...

In Kerkrade is een tijd geleden een project gestart waarbij kinderen het vak 'gelukskunde' op school krijgen. Het Charlemagne College in Landgraaf-Kerkrade geeft deze lessen gelukskunde.
De school heeft dit concept in eigen beheer ontwikkeld en de lessen worden aan leerlingen in het eerste en tweede jaar gegeven. Lessen in geluk zouden leerlingen moeten helpen gelukkig door het leven te gaan.
In een interview op de radio vroeg men aan diverse leerlingen hoe zij de lessen ervaren. Sommige leerlingen vertelden dat ze er meer zelfvertrouwen door hadden gekregen. Anderen zeiden dat ze beter luisterden naar elkaar, dat er meer onderling begrip was en dat ze elkaar onderling meer steunden.
Ook aan ouders werd gevraagd wat ze ervan merkten. Die gaven aan dat ze een positieve verandering bij hun kinderen hadden opgemerkt door de lessen en gaven daar voorbeelden van.
Hierna was er een gesprek met de bedenker Tjeu Seeverens en hoogleraar Pedagogiek Henk Witteman over het ontstaan van de lessen gelukskunde.
Ze spraken beiden over de noodzaak ervan voor leerlingen op middelbare scholen. Ze stelden dat juist in de pubertijd de lessen gelukskunde belangrijk zijn voor jongeren om ze te helpen op een prettige, leuke en gelukkige manier door het leven te gaan.
De 9 lessen moeten de jongeren een positief zelfbeeld geven, leren om hun specifieke X-factor in beeld te brengen. Ze worden stressbestendiger gemaakt. Ze doen aan mindmapping, ze maken een geluksdoos, zetten hun eigen weblog in elkaar.

Ik moest er de afgelopen tijd vaak aan denken.
En ik kon niet helder krijgen hoe ik er eigenlijk tegenover stond.
Zouden deze lessen hier werkelijk voor kunnen zorgen? Zou het werkelijk die grote invloed op kinderen hebben? Als dat zo zou zijn is het natuurlijk fantastisch. Want gelukkig zijn begint tenslotte bij je zelfbeeld.

Maar werkt het ook op deze manier?
Ik weet het niet. Ik heb geen pedagogische achtergrond dus kan er niet echt een theorie op loslaten maar iets in me zegt dat dit ook gauw kan ontaarden in een lesje gezellig “knutselen”.
Het zal in elk geval heel veel vragen van de docent. Niet iedereen zal deze lessen kunnen geven, denk ik.

Er zijn diverse filmpjes hierover en ik heb er één ter illustratie gebruikt.
Laat eens horen wat jullie daar van vinden?

pieken op je tachtigste...!

Had ik het een log of wat geleden nog over pieken na je vijftigste…. Nou, kijk hier dan maar eens naar!
Wat dacht je van pieken op je tachtigste?
Dit is Janey Cutler, een vrouw van ruim 80!
Ze trad op in Britain's Got Talent en stond daar voor een miljoenenpubliek.
Ze zingt omdat ze graag wil zingen en daar ben je, volgens haar, nooit te oud voor!
Ik vond het ontroerend!

Janey Cutler - Britain's Got Talent 2010 - Auditions Week 4 @ Yahoo! Video

kleuren...

Ik vraag me wel eens af wat voor een “kleurentype” ik nu eigenlijk ben.
Ja, want vergis je niet: kleurentypes bestaan!
Wat kleding betreft weet ik het, geloof ik, wel. Ik heb wel eens een workshop Kleurenanalyse gedaan (met ons gehele chapter, dat was lachen mensen,…je ziet iedereen dan echt eens anders dan anders!). Er kwam voor mij eigenlijk niet veel meer uit dan de kleuren die ik al sinds jaar en dag draag. De natuurtinten, aangevuld met b.v. zwart, wit en donkerblauw. Daar voel ik me goed in en die staan mij het best.
Daarentegen had ik jarenlang een voorkeur voor dieprode lipsticks. Ze staan krachtig en vrolijk (en neem maar van mij aan dat het soms hard nodig is:-). Pas kortelings ben ik overgestapt op lichte natuurtinten en die vind ik dan óók weer mooi staan!
Een paar maal in de maand kleed ik me in uitbundig paars en rood bij mijn Red Hat Society-bijeenkomsten.
De kleuren in ons huis zijn overwegend zandkleur, ecru en grijs.
De meeste kleuren in mijn tuin waren altijd zacht: rose, blauw, wit, lila. In onze huidige bostuin stonden echter enorme struiken die geel, oranje, rood bloeiden. Nu, na drie jaar, zijn sommige eruit maar sommige staan er nog steeds. De enorm grote zachtoranje bloeiende azalea bijvoorbeeld mocht blijven staan. Hij bloeit in het vroege voorjaar en vloekt dus niet met andere planten. Ook een aantal andere “kleurlingen” mochten blijven (maar de gele en rode struiken zijn wel verbannen).
Mijn auto is zwart, mijn fiets is beige. Ons huis is wit met diepdonkerblauw houtwerk en luiken.
Mijn haar is blond (gecoupsoleiled, maar dat is geheim!) en mijn teennagels rood.
Het door-elkaar-serviesgoed dat ik verzamel is rood-wit, met voorkeur voor Sarrequemines, Digoin France, Boch en Mason’s.
Ik houd het meest van witte of groenig-witte bloemen op de vaas. Op dit moment staat er een enorme bos witte gladiolen (ja echt!) in een grote grijze pot van ruw aardewerk op de tafel.

Hmm… nu ik het zo overlees begint het toch een beetje te dagen!
Beetje kleurloos type (behalve dan die paar keer per maand:-)

De foto's zijn ter verduidelijking,
ze betreffen niet de beschreven items!

indigoblauw...

Voor iedereen die bij aquarellen denkt aan geijkte prentjes van hortensia’s of tulpen: kijk eens op het weblog van Geri Meftah!
Ze maakt heel mooi werk en is geïnspireerd door: culturen, styling, mode, literatuur, kinderen, bloemen en dieren, zoals ze zelf schrijft.
Ik kocht een aantal kaarten van dames in middeleeuwse kledij van haar.
Het zijn prachtige kaarten, heel sfeervol en teer geschilderd.
Er was ook een dame met baret bij in indigoblauw. Vooral deze laatste heeft mijn hart gestolen. Ik heb hem in mijn werkkamer ingelijst staan en kijk er vaak naar.

Ben je ook benieuwd, neem dan een kijkje op haar weblog en/of haar pasgeleden geopende webshop. Het is zeer zeker de moeite waard!

http://gerikleurrijk.blogspot.com/
http://kleurrijkaquarellen.blogspot.com/

beelden...

Beelden die zo nu en dan weer opkomen:

-De stoere Griekse macho barman die elke dag stukjes worst aan de zwerfpoezen rond het hotel uitdeelt.
-Een midlife echtpaar, compleet met helm á la Willempie, op een Griekse quad.
-Groepen Japanse toeristen die echt van top tot teen bedekt zijn bij een temperatuur rond de 35 graden. Lange broeken, truien met lange mouwen, sokken, handschoenen, hoedjes, parasolletjes! En fotograferen als een bezetene! Bizar!
-Een woeste sirtaki dansende hotelmanager. Hij vertelt ons dat hij twee vrouwen en vijf kinderen heeft. Vindt dat de wereld er beter zou uitzien als we allemaal niet zo bezitterig waren t.o.v. onze partner.
-Amerikaanse cruise-gangers op leeftijd. Precies een uurtje tijd om een eiland te bekijken. Allemaal op grote sportschoenen, met kunststof broeken en/of pakken, vaak in opvallende kleuren of patronen. Vermakelijk om te zien.
-Een oud Grieks vrouwtje dat een kruidentuin bijhoudt nabij het grote Kourosbeeld dat we bekijken. Ze verkoopt me een potje tijmhoning in hartvorm. Pas later zie ik haar smerige handen met de zwarte nagels. Het potje honing is nog onaangebroken.
-Drie paar mooie oorbellen van zilver en zwarte lavasteen gemaakt (wel verschillende modellen:-) Eén voor Oudste, één voor Jongste en één voor Moi.
-De pittige vrouwelijke gids, die aan één stuk door kwettert in een leuk Belgisch taaltje. Ze vertelt dat ze hier al lang woont maar echt niet zal vallen voor een Griek. “Ze zijn toch allemaal mammas jongskes, hè”, zegt ze. “ Ginne echte venten!”
-De zonsondergang; prachtige rode bal wegzakkend achter de (zee) horizon, direct gevolgd door roze en gouden banen licht.
-Opluchting dat Grieken aardig voor de zwerfhonden en –katten zijn. Die zien er niet echt slecht uit. Dat hebben we in andere Zuidelijke landen wel anders meegemaakt.
-De ruwe stenen die ik zocht en mee naar huis nam: een van marmer en een van lava.
Gezamenlijk op een oud tinnen bord op mijn vensterbank

Pieken op je vijftigste...?

Hoe zit het met de ambitie van de midlifer van tegenwoordig?
Wetenschappers Ton Wilthagen en Sonja Bekker van de Universiteit van Tilburg kwamen medio 2008 tot de constatering dat mensen rond hun vijftigste het meest productief zijn. Lag bij vorige generaties de piekleeftijd nog tussen het veertigste en vijfenveertigste levensjaar, in 2008 lag deze rond de vijftig jaar. De leeftijdsgrens waarop mensen nog makkelijk dingen aan kunnen en aan willen pakken schuift dus langzaam op, volgens deze wetenschappers.
Toen ik dit artikel destijds las heb ik er een lange tijd bij stilgestaan en de laatste tijd denk ik er steeds vaker over na.
Klopt dit met mijn eigen bevindingen en met die van de mensen om mij heen?
Nou, als ik heel eerlijk moet zijn (en dat moet een mens toch, nietwaar?) klopt het bij mij niet.
Ik constateer bij mezelf een duidelijke afname in de behoefte aan professionele uitdaging, ambitie of scholingsbehoefte.
Doordat bibliotheken overal zich opmaken voor de digitale toekomst zie je de inhoud van het vak veranderen. Veel werkzaamheden gaan geautomatiseerd en gedigitaliseerd worden.

Heb ik zin om dat aan te gaan?
Kan ik het enthousiasme opbrengen om weer cursussen te volgen?
Heb ik zin in zo’n digitale (werk-)toekomst?
Heb ik zin in een andere werkplek?
Nee dus.

Ik bezin me op een zinvolle toekomst, maar ik denk niet dat dat nog in het bibliotheekwezen zal zijn.
Tja… pieken zit er aan deze kant dus niet meer in, vrees ik!
En dat bedoel ik uiteraard in professioneel opzicht (op privégebied hoop ik hier en daar nog wel eens te pieken:-)
Hubbie daarentegen begon dit voorjaar aan een periode van vier jaar raadslidschap.
Naast zijn veeleisende baan ziet hij er nog uitdaging in om dienstbaar te zijn voor de mooie gemeente waarin we wonen.
En nu is Hubbie wel een ietsiepietsie jonger, maar zoveel scheelt dat toch ook weer niet.
Waar zit hem dan het verschil in?
Ik ben daar wel nieuwsgierig naar.
Want uit een ander onderzoek, van MKB Nederland, bleek eigenlijk juist het tegendeel. Zij constateerden dat in de “piekfase” –tussen de zesenveertig en vijfenvijftig jaar– de behoefte aan scholing en het ambitiepeil relatief het laagst is. Dit is dus duidelijk een ander onderzoeksresultaat dan van bovengenoemde wetenschappers.
Welke conclusie klopt het meest met jullie gevoel hierover?

gedicht van augustus...

Ik dacht van de week weer aan dit gedicht na een gesprek met iemand waarvan de dochter op kamers gaat wonen in het volgende schooljaar.
Dit gedicht van Rutger Kopland gaf ik aan allebei mijn dochters mee bij hun vertrek uit huis, nu al vele jaren geleden.
Voor alle ouders dus die hun kinderen dit jaar uitzwaaien!


Vertrek van dochters

Ze moesten inderdaad gaan, ik heb het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.

En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.

Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies dat zelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.

Rutger Kopland.

weer terug...

Weer terug in het land!
Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit op een weliswaar prachtig groene, maar natte tuin.
Wat een verschil met de eilanden waar we waren!
Daar was het droog en warm; zeg maar heet; 39 graden, gemeten om half zeven ’s avonds op een beschaduwde plek! We hebben het er echter heerlijk gehad!

Het eerste eiland dat we bezochten was Mykonos. Daar hadden we een fijn hotel dat prachtig uitkeek over de zee en het hele eiland. Nu is dat niet zo uitzonderlijk want de gehele oppervlakte van Mykonos is maar 86 km2. Ook hadden we er prachtig zicht op Chora, de schilderachtige hoofdstad van het eiland en de haven. De witgekalkte straatjes van Chora met de blauw geschilderde deuren en luiken zijn heerlijk om in rond te dwalen. De kleine mooie kerken, schilderachtige restaurantjes en winkeltjes; alles is zeer de moeite waard. We huurden een quad (ja, je leest het goed!) en verkenden het eiland bijna geheel.
Door een telefoontje naar huis, waar plagend gevraagd werd of we al van het uitbundige nachtleven van Mykonos genoten hadden, kwamen we er achter dat er klaarblijkelijk in de nachtelijke uren een heel ander Mykonos bestaat! Niks van gemerkt en nooit gemist ook overigens!

Het tweede eiland was Naxos; het grootste eiland van de Cycladen, met een oppervlakte van 448 km2.
Ook hier een schitterend hotel met een bescheiden strand en Naxos stad (of Chora, zo noemt men hier een hoofdstad) op loopafstand. En ook hier waren we weer erg onder de indruk van de smalle steile straatjes en de oude stenen huisjes in het oude centrum.
We verkenden het eiland per bus en per gehuurde auto. De wegen die over het Zas-gebergte lopen geven overal grootse vergezichten en alleen al het rijden hier is spectaculair.
We bezochten veel kleine dorpjes, bv. het bergdorp Filoti en het nabije kerkje Fotodoti Moni. We gingen naar Apollonia, een mooi kustplaatsje aan de andere kant van het eiland. We bezochten de antieke marmergroeven, de enorm grote Kouros beelden op diverse plaatsen, nog meer kerkjes (en dat voor een fanatieke ex-katholiek!) en nog meer dorpjes!
In het Venetiaanse kasteel in Chora woonden we een traditionele zang- en dansavond bij. De prachtige zandstranden, de schilderachtige dorpjes en de indrukwekkende natuur van Naxos maakten grote indruk op ons.

Het derde en laatste eiland was Santorini, een niet al te groot (72 km2) droog en bergachtig vulkaaneiland met aan de westkust steile rotsen en kliffen. De oostelijke kant is vlakker. Het heeft zijn huidige vorm (halve maan) te danken aan diverse vulkaanuitbarstingen die hier hebben plaatsgevonden.
Het lava op dit eiland is bijzonder doordat er drie kleuren van zijn: rood, wit en zwart.
Hier verkenden we het eiland ook per bus. Santorini heeft veel bezienswaardigheden en dat zijn vooral de dorpen die op de steile kliffen liggen. Er is een zonsondergang die tot de mooiste van de wereld behoort (hoewel ik vind dat dit te betwisten valt, hoor).

Zoals gezegd was de temperatuur erg hoog. Normaliter waait het op de Cycladen altijd behoorlijk maar deze weken was er helaas ook weinig wind.
En zoals ik eigenlijk wel wist is dit erg warme weer niet iets waar ik dol op ben. We hebben deze vakantie dan ook vaker dan gepland, in en aan het water gelegen. Geen straf overigens, onder de parasol; met een heerlijk glas en een mooi boek binnen handbereik!
De noodzakelijke afwisseling van actief en passief maakte wel dat het een heel ontspannen vakantie was.

Overigens is het ook heerlijk weer thuis te komen en te zijn!
Hier in ons mooie boshuis is alles overstelpend groen! Veel struiken en planten staan in bloei en het geheel doet weldadig aan na de droogte van de Cycladen!
Bedankt voor jullie vakantiewensen en aan iedereen die weg is geweest: welkom terug!