Annie...

Kijkt er nog iemand naar de serie over Annie M.G. Schmidt?
Ik heb tot nog toe vier van de vijf afleveringen gezien. En ik denk dat ik de serie ook niet meer ga bijhouden. Hoewel ik me er erg op had verheugd vind ik hem tegenvallen. Voornaamste reden is voor mij dat ik de jeugdige (Sanne Vogel) en de middelbare Annie (Malou Gorter) nogal ongeloofwaardig vind. De oude Annie (Annemarie Prins) daarentegen vind ik prachtig om naar te kijken. Ze beantwoordt aan de Annie zoals we die allemaal in gedachten hebben, veronderstel ik.
Van de week kwam ik onverwachts de tekst tegen van het liedje "Herr Heinzelmann", destijds zo ongelofelijk goed vertolkt door Conny Stuart en met muziek van Harrie Bannink. Annie op haar best, volgens mij!
Omdat ik weer moest grinniken bij het lezen van de tekst volgt hieronder voor de liefhebbers:

"Herr Heinzelmann"

In een bootje met een buitenlander
Ja, dan zie je zo het een en ander
In een bootje met een vreemde heer
Hij zei: Genaedige Frau; ik zei: Bitte sehr

Herr Heinzelmann
We gingen samen naar het Deltaplan
Hij had een nieuwe blauwe blazer an
Zo'n mooie man, Herr Heinzelmann

Herr Heinzelmann
We waren samen toch zo'n enig span
En ik was helemaal bezeten van
Herr Heinzelmann, Herr Heinzelmann

In een bootje in de Sonnenschein
Ja, das koennte so gemuetlich sein
Na een poosje zei hij: Suesse Maus
Na een poosje riep ik: Haende zuhaus

Herr Heinzelmann
Ik zeg u duidelijk dat dit niet kan
Daar komen hele nare dingen van
Beheers u dan, Herr Heinzelmann

Herr Heinzelmann
O, kijk toch uit wat, bent u nou van plan
Het hele bootje gaat van sansansan
Herr Heinzelmann, Herr Heinzelmann

Hij zei: Liebling, sei doch nicht so dumm
Ik zei: guck doch aus, wir schlagen um
En ten slotte riep ik: lass mich los
Nicht so friemeln, denn ich wirde bos

Herr Heinzelmann
Ik ben een dame en daar hou ik niet van
Ik sla u dadelijk op uw hersenpan
Zo gaat dat dan, Herr Heinzelmann

Herr Heinzelmann
De boot sloeg om en ja, daar lag die dan
En hij verdronk met heel zijn rataplan
Dat komt er van, Herr Heinzelmann

Herr Heinzelmann
We waren samen toch zo'n enig span
En ik was helemaal bezeten van Herr Heinzelmann,
Herr Heinzelmann

100...

VORIGE BLOG WAS MIJN HONDERDSTE!

e-reader...

In ons Studiecentrum (alias Hogeschoolmediatheek, alias Hogeschoolbibliotheek) zijn e-readers aangeschaft. Om een goede keuze tussen verschillende modellen te kunnen maken en er vertrouwd mee te raken namen we om de beurt een e-reader voor een paar dagen mee naar huis.
Ik testte afgelopen weekend een Sony Reader Touch Edition.
Het eerste dat me opviel was dat hij lichter was dan ik inschatte. Wat moet dat heerlijk zijn op vakantie, schoot meteen door me heen. Indachtig de stapels boeken die wij altijd meeslepen op vakantie.
Hij viel me bepaald niet tegen. Deze e-reader heeft een handig touchscreen. De bladzijden kun je door een simpele vingerbeweging omslaan. Met het bijbehorende pennetje kun je aantekeningen in de tekst maken of aparte memo’s schrijven.
Ik was ook wel verrast door het leescomfort. Het scherm is duidelijk en heeft niets van een computerscherm (daar was ik wat huiverig voor).
Natuurlijk stonden er nog geen complete boeken op dit testmodel maar je kunt er genoeg op downloaden. Op het geheugen kun je tot 350 e-boeken bewaren. Via een Memory kun je zelfs 13.000 titels opslaan.
Ik vond het wel jammer dat je hem in bed wat moeilijk kunt gebruiken omdat hij niet verlicht is. Maar daar is inmiddels ook wat op gevonden, hoorde ik later.
Het zet je wel aan het denken over de digitalisering van de samenleving. Een aantal weken geleden stond er een column
van Alice de Jong in de Informatie Professional. Zij schetst hierin de ingrijpende digitale veranderingen die plaats zullen vinden in alle aspecten van ons leven en werken en de toekomst van de bibliotheek in het bijzonder. Sinds een jaar heeft zij een iPhone en en e-reader op zak. Het heeft haar informatiegebruik radicaal veranderd. Ze vraagt zich af waarom bibliotheekcatalogi nog niet mobiel raadpleegbaar zijn. En waarom e-boeken nauwelijks worden uitgeleend. Om te kunnen blijven voortbestaan, moeten bibliotheken snel inzetten op mobiele technologie, denkt De Jong. Zie artikel.
Tja… het ouderwetse, internetloze lezen en studeren in een bibliotheek wordt iets van de vorige eeuw. We hebben inderdaad nog een slag te slaan.
Ik zal, gezien mijn leeftijd, niet meer de grote veranderingen in de bieb-wereld mee beleven. Maar ik ben toch wel benieuwd hoe die toekomst er uit gaat zien en hoe je er als individu voor kunt zorgen bij te blijven in een geheel gedigitaliseerde samenleving.

geven of niet...

Natuurlijk hebben we allemaal de vreselijke beelden op t.v. gezien van de grootste ramp in eeuwen. En hebben we reportages gezien over de vele duizenden lijken die werden geborgen, over de gewonden en de rouwenden. Over de ingestorte huizen en mensen in tenten.
Maar natuurlijk hebben we ook de verhalen gehoord over de inhalige president en zijn corrupte regering. Over hulporganisaties met directeuren die een ongekend hoog salaris hebben.
En vast en zeker hebben veel mensen geaarzeld met geld geven: “tja…ons geld verdwijnt in vreemde zakken” en “er blijft vast veel aan de bekende strijkstok hangen”.
En uiteraard is daar kans op. Al verzekeren de hulporganisaties ons dat er ditmaal goede afspraken zijn gemaakt en dat van elke euro 94 cent naar Haïti gaat en 6 cent voor de organisatie is bestemd.
We zagen bij de tsunami-ramp hoe het níet moet! Zo mag het ook niet gaan!
Maar niets doen, niets geven is géén optie! Dan weten we zeker dat er niets gebeurt voor de arme Haïtianen die in krottenwijken (die overigens ook niet meer bestaan!) kreperen. Dat er nog meer slachtoffers dan de tweehonderduizend die er al geteld zijn, vallen.
En gelukkig zijn inmiddels de grote inzamelacties begonnen. Op Giro 555 stond na de grote radio- en tv-actie een bedrag van 41,2 miljoen euro en dat is verdubbeld door de regering bij monde van minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking.
Dus ik hoop uit de grond van mijn hart dat het dit maal wel goed gaat. Dat het geld terecht komt bij de mensen waar het voor bedoeld is.
En dat er voldoende internationale coördinatie is om het geld en de hulp daar te krijgen waar het nodig is.
Tot het tegendeel blijkt heb ik er vertrouwen in en wil ik iedereen oproepen te storten, als dat inmiddels nog niet is gebeurd.

panty’s...

Om maar eens een wereldschokkende onthulling te doen: ik heb een vreselijke hekel aan panty's! Ze horen, wat mij betreft, tot meest vrouwonvriendelijke uitvindingen van de (vorige) eeuw. Je zou kunnen zeggen: draag ze dan niet. Maar ik ontkom niet aan het dragen van die ondingen, voornamelijk omdat het niet comfortabel is om met blote benen rond te lopen in de winterkou maar zeker niet in de laatste plaats omdat ik nu eenmaal van rokken met kekke laarzen eronder houd. Tja...!
De moeilijkheid bij het kopen van panty’s begint al met het vinden van de juiste maat. Elk merk hanteert zijn eigen maten en als je denkt je maat wel te weten dan kun je bij een ander merk voor een verrassing komen te staan! Want eenmaal thuis kom je er geheid achter dat óf het kruis ergens tussen je knieën hangt óf dat de kousen zo lang zijn dat ze als dolle slangen om je enkels cirkelen.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de sóórten panty’s. Er zijn gewone panty’s , steunpanty’s, zonder-voet-panty’s, kruisloze panty’s, 20-30-40-50-60-70 denier panty’s, tussenstuk-panty’s, figuurcorrigerende panty’s en geloof het of niet: billenliftende panty’s. Ben je eruit welke panty je nodig hebt dan is het volgende probleem nog het vinden van een panty die ook stáát! Koop je te dikke panty’s dan zie je er al gauw uit als Vrouw Holle op vakantie, koop je te dunne panty’s dan ben je (nog vóór je ze gedragen hebt) met nagellak in de weer om ladders te stoppen.
Daar bovenop dan nog de moeilijkheid van de materiaalkeuze. Ik ben allergisch (zowel letterlijk als figuurlijk) voor de meeste synthetische stoffen. En panty’s van natuurlijke materialen zijn nóg moeilijker te vinden.
Och panty’s…: het moet de uitvinding van een man geweest zijn!
Waar dacht hij aan toen hij ze ontwierp?
Nee, duidelijk niet aan comfort. Hoogstwaarschijnlijk had hij heel andere beelden voor ogen:-) Misschien had hij er zelf eens een moeten aantrekken. Dan had hij zijn uitvindersgeest vast iets anders laten bedenken!

Met de kennis van nu….

had ik een ander beroep gekozen waardoor ik nu meer plezier in mijn werk zou hebben! Met de kennis van nu had ik die idiote snowborder destijds weten te ontwijken en had ik nu geen last van mijn knie. Met de kennis van nu had ik een andere aardappelstamper gekocht en zat ik nu niet met een puree vol klonten. Met de kennis van nu had ik anders op de puberperikelen van mijn dochters gereageerd en waren er minder confrontaties geweest. Met de kennis van nu hadden we een bepaald huis nooit gekocht en hadden we geen twee onnodige jaren daar gewoond. Met de kennis van nu had ik veel eerder zakkenklemmen bij Dille en Kamille gekocht en waren al die ellendige elastiekjes niet nodig geweest. Met de kennis van nu zou ik de nonnen destijds beter van repliek gediend hebben en had ik me daar nu beter over gevoeld. Met de kennis van nu hadden we ons hele leven al van de smaak van koriander kunnen genieten in plaats van de afgelopen drie jaar!
Met de kennis van nu… zouden we in een ideale wereld leven!
Maar helaas, geachte Jan Peter, leven we daar niet in. En mogen we, in deze onvolmaakte wereld, van elk onvolmaakt mens verwachten dat hij voor zijn foute beslissingen uitkomt.
Want met de kennis van nu kan ik je wel vertellen dat je daar in de toekomst op afgerekend wordt!

Winterzon...

Natuurlijk ben ik niet helemaal gek. Al sluit ik niet geheel uit dat een enkeling hier zijn twijfels bij heeft.
Maar echt: ik weet heus wel dat globale opwarming een groot probleem gaat vormen in de toekomst. Ik weet echt wel dat poolkappen aan het smelten zijn en dat er in de afgelopen decennia meer natuurrampen hebben plaatsgevonden dan in de eeuwen daarvoor.
Maar op dit moment, op zo’n natte, grijze, koude dag droom ik over zon in de winter. Véél zon. Dat de temperatuur in ons kikkerlandje in de toekomst een paar graden omhoog gaat lijkt op een dag als vandaag niet zo’n slecht idee!
De winter is niet mijn favoriete seizoen, als eerder vermeld. Natuurlijk: een mooie, heldere winterdag is niet echt érg. En als ik op t.v. de schaatswedstrijden op natuurijs zie vind ik het ook wel weer heel bijzonder. Schaatsen is so-wie-so wel een mooie Nederlandse traditie. Vroeger was ik gerust een hele middag op de bevroren sloot in de weer om mijn twee kotertjes de eerste beginselen van het schaatsen bij te brengen. Omdat we toen in een buurt woonden waar brede sloten door de hele wijk liepen waren er ook vaak buren en vrienden en hun kinderen aan het schaatsen. Na afloop een borrel voor ons en chocolademelk voor de kids. Heel gezellig.
Ik moet er nu niet meer aan denken (aan uren op het ijs zijn dan). Want hoe tuttig het ook klinkt: het lijkt kouder nu ik wat ouder ben (rijmt ook mooi!) Het lijkt ook wel of mijn behoefte aan warmte en zon toeneemt met de jaren. Ik voel me lichamelijk beter in een warme omgeving.
Vanzelfsprekend is ook nu een winterwandeling met vrienden en borrel toe best een leuke bezigheid. Maar dan wel liefst op zo’n heldere mooie winterdag mét zon. Veel zon. En zonder kou nog beter!
Onlangs boekten we onze zomervakantie alvast. We gaan eiland-hoppen, hebben we besloten. Naar Mykonos, Naxos en Santorini. Gaan daar scooters huren (ga vast oefenen, weet je nog?) en hebben mooie hotels geboekt. Kijkend naar de plaatjes van zon, zee en terrasjes droom ik alvast weg. En duw ik de gedachte weg dat het nog zeven maanden duurt voordat het zover is!

Mindmapping...

Wie van mijn lezers heeft wel eens gemindmapped? (Of mind gemapped?)
Sinds enige tijd probeer ik de kunst van het mindmappen onder de knie te krijgen. Dat vind ik nog niet meevallen.
Mindmapping is een techniek die je kan helpen om gedachten en denkpatronen in beeld te brengen, nieuwe verbanden te zien en/of op andere ideeën te komen. Het basisprincipe is associeren.
In onze rechter hersenhelft vinden overwegend creatieve processen plaats. De linker hersenhelft wordt vooral gebruikt voor analytisch denken en structureren.
Normaal gesproken schakelen we van de ene naar de andere hersenhelft. Dit kost echter extra energie en vaak gebruiken we de ene helft meer dan de andere.
De mindmap techniek laat je eerst concentreren op de informatie en ideeën (linkerhelft) en pas daarna op de volgorde en structuur (rechterhelft).
Bij het mindmappen maak je een visueel schema van een onderwerp, idee of gedachte. Die plaats je, omkaderd, in het midden van een blad papier. Vanuit dit kader trek je lijnen en daarop schrijf je de belangrijkste begrippen die hiermee te maken hebben. Door deze laatste stap telkens te herhalen kun je een mindmap zo gedetailleerd maken als je wilt. De mindmap wordt op een creatieve manier gevormd, dus met veel kleur en vorm.
Mijn pogingen begonnen toen ik in onze Hogeschoolbibliotheek het boek van Tony Buzan, de godfather van Mindmapping, tegenkwam. Ook een docent van een van onze studierichtingen had er een boekje over geschreven. Beide boeken heb ik gelezen en daardoor begon ik er thuis mee.
Het leek me een nieuwe, ongewone en creatieve manier om vraagstukken voor jezelf scherper te krijgen. Bovendien kan het geen kwaad om bij het ouder worden niet steeds de ingesleten denkpatronen te volgen.
Maar ik ontdekte dat ik het eigenlijk wel moeilijk vond. Ik ben tientallen keren begonnen en even zoveel keren weer gestopt. Ik kwam steeds tot de ontdekking dat ik hoofd- en bijzaken door elkaar heen gebruikte. De verbanden waren niet goed te zien en ik vond het verwarrend. Het stimuleert je inderdaad wel creatief te zijn en ik gebruikte dan ook mooie golvende lijnen, symbolen en kleurtjes. Het maakte het er echter niet duidelijker op voor mij.
Na enige tijd stopte ik ermee met in mijn achterhoofd het idee dat ik het wel weer eens zou oppakken. Toen ik het weer tegenkwam op de site van De Ideeënmaker (zie blogroll) herinnerde ik me dat voornemen weer.
Binnenkort zal ik dus weer eens aan de slag gaan om me het Mindmappen toch eigen te maken. Intussen zou ik graag iets willen horen van mensen die hier ook mee werken en/of ervaring mee hebben.

en wat heeft mevrouw B. nu geleerd....?

Met mijn laarzen aan, een dikke omslagdoek over de winterjas, een wollen bandana bevallig om het hoofd gewikkeld (een vrouw wil er toch een beetje leuk bijlopen ondanks die belachelijke temperaturen) ga ik naar het dorp.
Ik wil bloemen gaan kopen. Nu de kerstboom en -versiering verdwenen zijn is er behoefde aan kleur, om over geur maar niet te spreken.
Ik heb zin in een paar grote bossen bloemen. In roze, blauw, paars of rood, om het even: zolang het maar kleur en volume heeft.
Terwijl ik bij de bloemist om me heen kijk besef ik dat hij datzelfde gevoel nog helemaal niet heeft. Er is weliswaar van alles te koop maar niks wat me echt blij maakt. Zielige boeketjes in herfstkleuren en -materialen. Plantjes die je vaak aantreft in bejaardenhuizen of schalen gevuld met de obligate Hedera en Kalanchoé’s. Of nog erger: met saaie Anthuriums. Dat is niet waar ik op gehoopt had.
Ik besluit naar een andere bloemist te gaan. Ik kom daar niet vaak vanwege de nogal heftige prijzen maar nood breekt wet, nietwaar…? Ik koop een bosje rozen in tinten roze en rood. Dit is niet de overdaad aan kleur en geur die ik in gedachte had. Weliswaar prachtig maar klein. En gezien de prijs zijn meerdere boeketten geen optie. Nou ja, beter iets dan niets, denk ik op de terugweg. En: size don’t matters...toch dames?
In de dagen daarna realiseer ik me dat het inderdaad niks uitmaakt. Ik zou niet blijer kunnen worden van een groot boeket dan van dit kleine bosje rozen.
Als een vriendin me komt ophalen maakt ze een opmerking over de mooie kleuren van de rozen. En ze zegt dat ze het zo goed van me vindt dat ik dit zo heb samengesteld, zo fijntjes.
Ik knik ernstig. Ja, ik word beter met de jaren…:-)

eeuwige jaarwisseling...

En dan is het jaar alweer bijna een week oud!
De jaarwisseling was knus en gezellig met vrienden, muziek, t.v., lachen, ernst, oliebollen, champagne en wat er zoal bij hoort. Geen vuurwerk overigens, want in deze buurt werd dat niet afgestoken. Tot genoegen van Bruun, onze hond.
Het is alweer tien jaar geleden dat er behalve een nieuw jaar ook een nieuwe eeuw begon. Tijdens die eeuwwisseling waren we in Wenen. Jongste studeerde daar destijds en wij vonden de milleniumviering een mooie gelegenheid om een appartement te huren en een weekje bij haar te zijn. Ook oudste die op dat moment in Spanje woonde kwam naar Wenen en met ons viertjes hebben we een prachtige week doorgebracht.
Het had kort van tevoren behoorlijk gesneeuwd en de sneeuw lag dan ook laarshoog in de straten. De stad was prachtig versierd en verlicht. Ik herinner me de kerstkraampjes op het Rathausplein en de bewegende schijnwerperlichten die in alle mogelijke kleuren door de ramen van dat Rathaus schenen. De grote lichtballen in de bomen. De Hofburg, ook schitterend verlicht. Overal in de stad kramen met etenswaren (worsten, kastanjes, een groot succes bij sommigen onder ons:-)) glühwein, jägertee. Hoe prachtig waren de walsende mensenmassa’s op de pleinen, uiteraard op muziek van Strauss. De luid klinkende Pummerin (naam van de klok) van de Stephansdom er bovenuit!
Omdat jongste er destijds al even woonde, goed de weg wist en veel kon vertellen over de stad en haar geschiedenis was het heerlijk om alle bezienswaardigheden te verkennen. Natuurlijk gingen we naar highlights als Schönbrunn, het Hundertwasserhaus, het Kunsthistorisches Museum. We zagen een uitvoering in de Staatsoper, aten een Sachtertorte in een Konditorei. ’s Avonds aten we in Grinzing en soms waanden we ons in een Sissi-film. Een week en een eeuwwisseling die wij, ik ben er zeker van, als gezin nooit meer vergeten.
Het was trouwens een van de weinige keren dat we Oud en Nieuw op een andere manier vierden. Want sinds een jaar of dertig vieren we de jaarwisseling steevast met dezelfde club vrienden. Warm en gezellig, iets om dankbaar voor te zijn. Dat we dit nog tot in lengte der dagen mogen doen wensen we elkaar dan ook elk jaar weer opnieuw toe! Een traditie om te koesteren en vast te houden.
Kom, we moesten maar eens aan de tweede week beginnen!

elke maand een gedicht: januari 2010...

HEBBEN EN ZIJN




Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de and’re schijn.

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.


Ed Hoornik (1910-1970)

The Queen...

Kort voor de jaarwisseling was de film “The Queen” op de t.v. Natuurlijk had ik de film al in de bioscoop gezien maar dat was geen belemmering om me er nogmaals op te verheugen.
Buiten het feit dat de titel me erg aansprak :-) was het uiteraard mijn lievelingsactrice Helen Mirren die me opnieuw aan het beeld kluisterde.
Op 31 augustus 1997 werd de Engelse prinses Diana gedood bij een auto-ongeluk in Parijs. Haar dood en alles wat er op volgde veroorzaakte veel opschudding in Engeland en ver daar buiten.
Met dit gegeven als hoofdthema maakte regisseur Stephen Frears de film “The Queen”. De film gaf een kijkje achter de schermen van het Britse koningshuis in een periode waarin de koninklijke familie het mikpunt was van veel woede in Engeland. Koningin Elizabeth werd gedwongen haar afstandelijke houding te herzien, haar zwijgen te verbreken en uiterlijke rouw te tonen aan het volk. Terwijl dit zeer tegen haar zin en overtuiging in druisde.
Helen Mirren speelde Koningin Elizabeth fenomenaal. De hele film door had je echt het gevoel naar de Britse vorstin te kijken. Helen kreeg (uiteraard, zou ik bijna zeggen) een Oscar voor deze film. Als ook een British Film Award, een Golden Globe, een Screen Actors Guild Award én een European Film Award.
De film kan overigens ook tot één van de beste films van Stephen Frears gerekend worden.