en wat heeft mevrouw B. nu geleerd....?

Met mijn laarzen aan, een dikke omslagdoek over de winterjas, een wollen bandana bevallig om het hoofd gewikkeld (een vrouw wil er toch een beetje leuk bijlopen ondanks die belachelijke temperaturen) ga ik naar het dorp.
Ik wil bloemen gaan kopen. Nu de kerstboom en -versiering verdwenen zijn is er behoefde aan kleur, om over geur maar niet te spreken.
Ik heb zin in een paar grote bossen bloemen. In roze, blauw, paars of rood, om het even: zolang het maar kleur en volume heeft.
Terwijl ik bij de bloemist om me heen kijk besef ik dat hij datzelfde gevoel nog helemaal niet heeft. Er is weliswaar van alles te koop maar niks wat me echt blij maakt. Zielige boeketjes in herfstkleuren en -materialen. Plantjes die je vaak aantreft in bejaardenhuizen of schalen gevuld met de obligate Hedera en Kalanchoé’s. Of nog erger: met saaie Anthuriums. Dat is niet waar ik op gehoopt had.
Ik besluit naar een andere bloemist te gaan. Ik kom daar niet vaak vanwege de nogal heftige prijzen maar nood breekt wet, nietwaar…? Ik koop een bosje rozen in tinten roze en rood. Dit is niet de overdaad aan kleur en geur die ik in gedachte had. Weliswaar prachtig maar klein. En gezien de prijs zijn meerdere boeketten geen optie. Nou ja, beter iets dan niets, denk ik op de terugweg. En: size don’t matters...toch dames?
In de dagen daarna realiseer ik me dat het inderdaad niks uitmaakt. Ik zou niet blijer kunnen worden van een groot boeket dan van dit kleine bosje rozen.
Als een vriendin me komt ophalen maakt ze een opmerking over de mooie kleuren van de rozen. En ze zegt dat ze het zo goed van me vindt dat ik dit zo heb samengesteld, zo fijntjes.
Ik knik ernstig. Ja, ik word beter met de jaren…:-)