geen inspiratie...

Blogstilte afgelopen week. Geen zin, geen inspiratie en geen tijd!
Was zó in de weer met het buitengebeuren en het mooie weer, dat bloggen er even bij inschoot.
Wel leuke dingen gedaan als naar De Factorij in België met Oudste, lunchen in een écht Belgisch eettentje aan een watertje (waar een jonge Belg vissen van de ene kant van het meertje naar de andere kant bracht...ongelogen: een levende Belgenmop!) Daarna heerlijk in haar tuin met stapels tuinbladen om samen te bekijken hoe deze tuin rondom de boerderij kan worden aangepakt.
En samen met Hubbie genoten van de zonnige terrasjes, lekker buiten eten, met het eerste glaasje wijn na ruim een maand!
Nieuwe stoelen voor de veranda gekocht want de vorige waren echt óp, de potten gevuld met kleurige voorjaarsbloeiers en alvast wat planten overgepoot omdat volgende week een gedeelte van de tuin gazon wordt.
Een workshop Granny Squares Haken gevolgd, omdat er natuurlijk een zelfgemaakt babydekentje hoort te komen van een aanstaande oma:-)
Mijn schildercursus gaat gewoon door maar bij mijn cursus Engelse Conversatie was het de laatste les. Ik heb me meteen ingeschreven voor een vervolg want ik heb er echt van genoten dit jaar.
Tot mijn verbazing was ik bovendien helemaal geboeid door het boek van Thera Coppens over Marie Cornélie gravin van Wassenaer Obdam (dat ik te leen had gekregen van een lieve medecursiste Engels). Het boek bestaat voor het grootste gedeelte uit haar geannoteerde dagboek dat verhaalt van haar leven en met name de reis die ze maakte naar St. Petersburg, in gezelschap van o.m. kroonprins Willem Frederik van Oranje en zijn vrouw Anna Pavlovna.
Niet het genre wat ik gewoonlijk lees, maar buitengewoon leerzaam en boeiend.
En we hebben onze eerste vaccinaties voor de reis naar Indonesië gehaald en ons uitgebreid laten voorlichten over alle gezondheidsregels.
En zo ging de week heen...
Toen ik vanochtend bedacht dat ik toch nodig ook nog wat moet bloggen was de inspiratie nog steeds ver te zoeken!
Of het komt door de verkoudheid die me al enige tijd hardnekkig blijft plagen, of door de verandering van het seizoen weet ik niet...maar veel meer kunnen jullie niet verwachten momenteel, vrees ik:-)
Fijn weekend!

afweging...

Recessie. Crisis. Bezuinigingen.
We staan ermee op en we gaan ermee naar bed. Daarbij ijverig geholpen door de heren en dames van de pers. Kranten, tijdschriften, radio, televisie bombarderen ons met fatalistische scenario's. Het krantje bij je zaterdagse en/of zondagse ontbijt is allang geen genoegen meer.
Van dichtbij zie ik hoe ook de gemeentelijke politiek worstelt met de door Den Haag opgelegde bezuinigingen. De vraagstukken die voorbij komen, raken aan de persoonlijke leefsfeer van burgers en dat is geen pretje. De beslissingen die genomen moeten worden zijn vaak pijnlijk en soms zelfs absurd. Er moeten appels met peren worden vergeleken, vaste waarden worden (her-)overwogen, voorzieningen worden afgebouwd.
Een vaak moeizaam en pijnlijk proces, dat geen mens onberoerd laat. Kies je voor het één, dan gaat het ten koste van iets anders.
Details zal ik jullie besparen, daar is het hier geen plek voor.
Maar als er bijvoorbeeld gekozen moet worden voor of tegen behoud van alle bibliotheken in de dorpen binnen onze gemeente, dan is dat een zware keuze. Als eerste ben je dan geneigd te zeggen dat dit uitermate belangrijk is voor kinderen en ouderen en dat deze voorzieningen nodig zijn en allemaal in stand moeten worden gehouden. Maar in deze tijd waar de meeste mensen vervoer hebben is het bijvoorbeeld voor te stellen dat je wat verder van zo'n voorziening zit. En voor het groepje mensen dat geen vervoer heeft zou je een andere oplossing kunnen bedenken.
Dit soort afwegingen moet er dagelijks gemaakt worden. Kiest men voor het één, dan moet er gekort worden op het ander. Met het gevolg dat díe betrokkenen weer pijnlijk worden getroffen. Want natuurlijk wil iedereen álles in stand houden.
Je zou willen dat het niet nodig was, maar feit blijft dat er, hoe dan ook, offers gebracht moeten worden. Er zijn zoveel mensen, verenigingen, ondernemers, clubs die allemaal hun belang hebben. Om te beslissen wát afgeschaft moet worden of waar zwaar op gekort moet worden, is een hels karwei.
Om me heen hoor ik mensen dan vaak roepen dat er op de verkeerde plekken wordt bezuinigd en om eerlijk te zijn riep ik dat vroeger ook wel eens. En landelijk gezien mag dat wellicht ook zo zijn. Maar nu ik zie hoe moeilijk het is om in kleiner verband (als binnen een gemeente dus) voorzieningen in stand te houden is mijn mening drastisch gewijzigd.
Ja, we zitten in een economisch slecht tij. En ja.. dat gaat offers kosten.
Maar hoe je politieke petje ook staat... ik hoop dat het geroep aan de zijlijn iets beter is onderbouwd dan bij de twee mannen die ik van de week, op een terras, met elkaar hoorde praten over politiek. Daar kwam de naam Wilders erg vaak voorbij als oplossing voor alle mogelijke problemen.
En tja... zeg nou zelf!

gedicht van de maand: maart...

In tegenstelling tot onderstaand gedicht is het heerlijk weer vandaag.
Het vroege ochtendzonnetje schijnt mijn werkkamer binnen en door het raam zie ik veel verschillende vogels rondscharrelen. De eekhoorn is tegenwoordig alleen en ik vraag me al geruime tijd af wat er met de andere is gebeurd. Misschien niet de winter overleefd. Met stokken en lint hebben we al een stuk grond afgebakend waar zometeen een grasveldje komt (voor ons toekomstig kleinkind natuurlijk:-)
De witte hei bloeit overdadig en de bluebells pieken er parmantig doorheen. De prunis heeft al dikke knoppen en ook de rodondendronknoppen beloven een mooie bloei. Strepen zonlicht vallen in de zijtuin en de kat van de buren ligt uitgestrekt op de oprit.
Wat kan zon een mens (en dier) gelukkig maken!

Maart

Dit is een duivelskind, deze maand Maart.
Men kan dit in een stormnacht goed bemerken:
Hij buitelt door de schoorsteen op de haard
En blaast de torenhanen van de kerken!

Nochtans, al wat hij roert is slechts zijn staart,
Waarmee hij wind maakt als met vogelvlerken,
En van zijn hoef is enkel 't boerenpaard
De drager, dat de akker gaat bewerken.

Rust en beweging is deze maand eigen:
Wildheid der luchten, en op aarde 't wachtend
Verlangen naar wat eerlang komen gaat.

En drooggewaaide stoepen langs de straat
Zijn nooit zo helderblauw en kalm en smachtend
Als wanneer buien in de hemel dreigen.

uit: 'Gestelsche liederen', 1949.
Simon Vestdijk

vrouwenblogs...

Op vrijdag 16 maart j.l. stond een artikel in de NRC dat mijn aandacht trok. Het was getiteld: "Op vrouwenblogs schijnt de zon altijd".
Het artikel ging over de vele miljoenen weblogs in de wereld (zo'n 133 miljoen!) en dan in het bijzonder over blogs die door vrouwen worden geschreven.
De schrijfster van het artikel heeft zich verdiept in dit fenomeen omdat het haar opgevallen was dat op deze blogs de vrouwen in een soort sprookjeswereld lijken te leven. Narigheid lijkt er bijna niet te bestaan. Het viel haar op dat in veel blogs bijna uitsluitend werd geschreven over de mooie natuur, appeltaarten, kinderen en knutselen.
De schrijfster bezocht een aantal blogsters thuis, in dit geval in Denemarken. Als ze bij de eerste blogster binnenstapt ziet ze totaal niets van de wereld die ze beschrijft in haar blog. Na over de rommel te zijn gestruikeld en een kop oploskoffie te hebben gehad, verbaast ze zich tegenover haar gastvrouw over het verschil in de echte en virtuele werkelijkheid. De blogster in kwestie zegt daarop dat ze wel uitkijkt om haar échte wereld te tonen om dat geen mens daar op zit te wachten.
"Wat je op mijn blog ziet ís mijn leven, alleen niet mijn héle leven. Je vind er alleen de dingen die ik mooi vind en waar ik vrolijk van word. Zo wordt mijn blog een veilige plek, omdat iedereen weet wat ze er kunnen halen".
Zij volgt zelf ook een aantal blogs en zegt o.a. daarover : ".....ik ben begonnen ze te volgen dus nu wil ik ook gewoon weten hoe het verder gaat".
Dat blogs vaak een zorgvuldig gecreëerde wereld zijn, bevestigt ook een Nederlandse blogster.
Ze zegt: "Spontaan? Ben je gek? Ik gooi er een filter overheen. Ik vermijd dingen als religie, politiek etc."
Dat in veel blogs het natuurlijke, het ambachtelijke, het nostalgische de overhand hebben, verbaast de blogsters niks. Ze bloggen voornamelijk over dingen waar veel mensen naar verlangen. De Nieuwe Romantiek zogezegd. Een andere succesfactor is: het verlangen dat de schrijfster creëert, naar een zorgeloos leven. Te midden van flora, fauna en geliefden.
Terwijl het lijkt of deze blogsschrijfsters een persoonlijk karakter aan hun blog hebben gegeven (de lezers hebben het idee dat ze de schrijfster goed kennen) ken je ze natuurlijk niet echt.

Het bovenstaande verbaasde mij niet echt. Ik lees blogs die gaan over handwerken, huisinrichting, tuinieren, bezinning, etc. Maar ik begrijp echt wel dat de schrijfsters hiervan maar een deel van hun wereld laten zien. Dat hun échte leven er wel eens heel anders uit kan zien. Dat ze zorgen, boosheid, verontwaardiging, teleurstelling en noem maar op liever voor zichzelf houden. Dat lijkt mij zelf heel logisch en zo doe ik dat ook.
Hoeveel verschilt jouw echte wereld van jouw virtuele leven?

glimlach...

Ik glimlach wanneer:



- mijn man 's avonds weer thuis komt
- ik naar mijn dochters kijk
- ik versgezette koffie ruik
- het zonnetje door de grijze lucht breekt
- de tuinplantjes weer beginnen te bloeien
- ik mijn vrienden weer zie
- er geen fileproblemen zijn als ik op weg ben
- ik naar mijn aanstaande kleinkindje verlang
- ik een nieuw recept uitprobeer en het een succes blijkt te zijn
- ik aan onze vakantieplannen denk
- ik een nieuw boek koop
- er góed nieuws in de krant staat
- een film een happy end heeft
- wanneer ik me realiseer hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn
- en, en.....

Waar ga jij van glimlachen?

in bed met een dictator...

Ik las afgelopen week "In bed met een dictator" van Diane Ducret.
Het boek beschrijft de verhoudingen die diverse dictators hadden. Al vaker vroeg ik me af hoe het nu werkt als je man, partner, geliefde een misdadiger blijkt te zijn. Waarom vallen vrouwen op dit soort verkeerde mannen?
Eén ding is zeker: macht erotiseert enorm. De meeste dictators hadden de charismatische uitstraling van de tegenwoordige filmsterren en dat verklaart waarom deze tirannen maar te kiezen hadden uit vrouwelijk schoon. En waarom verschillende van de vrouwen om hen zelfmoord pleegden.
Het gaat in het boek om de dictators Mussolini, Lenin, Stalin, Salazar, Bokassa, Mao, Ceauşescu en Hitler.
Mussolini verkrachtte de allereerste vrouw in zijn leven bruut. Er waren ontelbaar veel vrouwen in het leven van de losbandige tiran. Hij bezat als één van de weinigen wel een fysieke aantrekkingskracht en de verhalen over zijn uithoudingsvermogen waren illuster.
Lenin had een drietal vrouwen die hem zeer toegewijd waren en zonder wiens geld en invloed hij nooit zover gekomen was.
Stalin stortte zich in het graf van zijn eerste vrouw. Zij was toen 27, hij 40. Er volgden uiteraard anderen, want hij kon niet voor zichzelf zorgen. Hij hield niet van vrouwen, maar zat nooit zonder.
Salazar, net als Stalin, kwam van een seminarie. Hij had het imago van een monnik, maar predikte zelf de vrije liefde.
Mao's vrouw hield bij de Culturele Revolutie de touwtjes in handen. Maar daarvoor was ze een hele periode verbannen geweest. Mao liet regelmatig meisjes uitnodigen om aan zijn trekken te komen. Wat zijn aantrekkingskracht ( buiten macht dan) was, vraag ik me af. Want met zijn groene tanden en zijn afkeer van een bad lijkt mij het geen aangename bedgenoot te zijn geweest:-)
Van alle tirannen maakte overigens niemand het zo bont als Keizer Bokassa van de Centraal-Afrikaanse Republiek. Hij had een enorme harem in zijn paleis in Bangui. De vrouwen waren daar zeker niet vrijwillig maar zaten opgesloten. Een tiran die minderjarige meisjes liet roven en talloze vrouwen verkrachtte. Hij gaf enorme kapitalen uit en liet de schulden torenhoog oplopen door zijn luxeleven.
De liefde van Hitler voor Stefanie, zijn nichtje en de dood van zijn moeder als hij 18 is, geven hem de overtuiging dat vrouwen niet te vertrouwen zijn. Hij houdt zijn laatste liefje Eva Braun op grote afstand van zijn politieke leven en -vrienden. Toch zal zij de vrouw zijn die hem vergezelt in zijn laatste momenten in de bunker.
Over het algemeen verwachtten de dictators absolute trouw en namen ze het zelf niet zo nauw.
De echtgenotes, maîtresses en bewonderaarsters volgen de dictators vaak tot het onvermijdelijke einde. Want gelukkig laat de geschiedenis steeds weer zien dat de hoogmoed van de dictators uiteindelijk voor de val komt.
Ik vond het een heel bijzonder boek. Wat me enigszins stoorde was de vlaamse vertaling waardoor ik geregeld werd geconfronteerd met vreemde, onbekende uitdrukkingen en woorden.
Maar het boek is alleszins de moeite waard en laat deze verkeerde mannen uit het verleden op een heel speciale manier zien.
Zeker aan te raden.

P.S. ten onrechte is bij een deel van mijn lezers de indruk ontstaan dat dit een roddelboek of Story-achtig boek zou zijn. Dat is allerminst zo.
Diane Ducret is een gerespecteerd historica en journaliste. Ze maakte documentaires over cultuur en geschiedenis.
Het boek is een, goed onderzocht en bewezen, document van de invloed van vrouwen van de bovengenoemde tirannen. En gezien het feit dat die een enorme stempel gezet hebben op de toenmalige en huidige samenleving, zeer zeker van belang.
Janny

top five...

Het NRC wijdde 7 februari j.l. een hele bijlage aan "Mens &"
Het ging over de mensbeelden die we hanteren, over wat lezers vinden van hun medemens, over wat een mens een méns maakt.
De NRC stelde de vraag : "Wat is úw mensbeeld" en kreeg veel reacties hierop.
Ik vond het een heel boeiende bijlage, met bijzondere verhalen en stellingen die je aan het denken zetten.
Er waren veel bijdragen die elk weer andere aspecten van het mens-zijn benadrukten.
En zeer aangrijpend verhaal was dat van een moeder van een diep zwakzinnige, autistische dochter. Ze vertelt dat ze door haar dochter geconfronteerd werd met de vraag wát nu eigenlijk een mens is, wat menselijk leven is. Het voert te ver om hier haar hele verhaal te vertellen maar haar analyse is duidelijk hoewel heel pijnlijk: ze stelt vast dat alle kenmerken van een mens (zoals o.a. communiceren, in staat zijn instinctmatige behoeften uit te stellen, moraliteit, etc.) ontbreken bij haar dochter. De conclusie die ze trekt is pijnlijk en getuigt van jarenlange gedachten over dit onderwerp.
Voor mensen die dit verhaal willen lezen zou ik zeggen: kijk in het NRC archief. "Als spijt te laat komt" gaat over een boek van een Australische verpleegkundige in de palliatieve zorg. Ze schreef een boek over de eeuwig terugkerende spijt van stervenden. Op een sterfbed schijnen steeds dezelfde thema's terug te keren.
Toen ik het las was ik niet verbaasd. Het zijn de gewone dingen in het leven die, als het er op aankomt, het meest belangrijk voor ons zijn. Dat bewijst wel deze top vijf van meest betreurde feiten op het sterfbed.
Mensen hebben het meest spijt van keuzes in het leven die werden genomen om aan verwachtingen van de omgeving te voldoen en niet omdat de persoon in kwestie daar bewust voor koos.
Een ander punt was werk. Veel, vooral mannelijke, stervenden hadden er spijt van te veel energie en tijd in werk te hebben gestopt ten koste van hun vrouw, kinderen of ouders.
Het derde thema was dat veel mensen er pas te laat achter kwamen dat praten over gevoelens beslist noodzakelijk is voor een kwalitatief goed leven.
Ook hebben stervende mensen er spijt van dat ze in het leven veel vrienden hebben verloren. Vaak inderdaad weer doordat ze altijd druk, druk, druk zijn geweest.
Thema vijf was dat mensen er spijt van hebben alleen gebaande paden te hebben betreden. Die laten geen indruk achter, die zorgen ervoor dat het leven als zand door je hand is gegaan.
(Het boek heet The Top Five Regrets of the Dying en is geschreven door Bronnie Ware)

BLIJ!!

Wat ben ik blij om te kunnen vertellen dat mijn oudste dochter zwanger is en Hubbie en ik dus over een tijdje opa en oma zijn.
De aanstaande ouders zijn er uiteraard ook ontzettend blij mee.
Naast de verbouwing van de boerderij (waar inmiddels de schitterende vloer en keuken in zijn geplaatst) komt er dus zometeen nog een ander "doel" bij.
Ik verheug me er ontzettend op!!

voorjaar in een borrelglas...

Het wordt maar geen vrolijk weer. Hoewel al dagen de voorspelling is dat er zonnige dagen aankomen, is het hier grijs en grauw. Saai!
Wat wel weer heel leuk is dat je overal de voorjaarsbloemetjes de grond uit ziet komen. De crocusjes, sneeuwklokjes en zelfs een enkele narcis staan te pronken alsof de lente al begonnen is.Voorzichtig heb ik een héél klein bosje sneeuwklokjes geplukt en in een antiek likeurglaasje op mijn werktafel gezet.
Toch een klein beetje voorjaar dus!