Het ging over de mensbeelden die we hanteren, over wat lezers vinden van hun medemens, over wat een mens een méns maakt.
De NRC stelde de vraag : "Wat is úw mensbeeld" en kreeg veel reacties hierop.
Ik vond het een heel boeiende bijlage, met bijzondere verhalen en stellingen die je aan het denken zetten.
Er waren veel bijdragen die elk weer andere aspecten van het mens-zijn benadrukten.
En zeer aangrijpend verhaal was dat van een moeder van een diep zwakzinnige, autistische dochter. Ze vertelt dat ze door haar dochter geconfronteerd werd met de vraag wát nu eigenlijk een mens is, wat menselijk leven is. Het voert te ver om hier haar hele verhaal te vertellen maar haar analyse is duidelijk hoewel heel pijnlijk: ze stelt vast dat alle kenmerken van een mens (zoals o.a. communiceren, in staat zijn instinctmatige behoeften uit te stellen, moraliteit, etc.) ontbreken bij haar dochter. De conclusie die ze trekt is pijnlijk en getuigt van jarenlange gedachten over dit onderwerp.
Voor mensen die dit verhaal willen lezen zou ik zeggen: kijk in het NRC archief.
"Als spijt te laat komt" gaat over een boek van een Australische verpleegkundige in de palliatieve zorg. Ze schreef een boek over de eeuwig terugkerende spijt van stervenden. Op een sterfbed schijnen steeds dezelfde thema's terug te keren.Toen ik het las was ik niet verbaasd. Het zijn de gewone dingen in het leven die, als het er op aankomt, het meest belangrijk voor ons zijn. Dat bewijst wel deze top vijf van meest betreurde feiten op het sterfbed.
Mensen hebben het meest spijt van keuzes in het leven die werden genomen om aan verwachtingen van de omgeving te voldoen en niet omdat de persoon in kwestie daar bewust voor koos.
Een ander punt was werk. Veel, vooral mannelijke, stervenden hadden er spijt van te veel energie en tijd in werk te hebben gestopt ten koste van hun vrouw, kinderen of ouders.
Het derde thema was dat veel mensen er pas te laat achter kwamen dat praten over gevoelens beslist noodzakelijk is voor een kwalitatief goed leven.
Ook hebben stervende mensen er spijt van dat ze in het leven veel vrienden hebben verloren. Vaak inderdaad weer doordat ze altijd druk, druk, druk zijn geweest.
Thema vijf was dat mensen er spijt van hebben alleen gebaande paden te hebben betreden. Die laten geen indruk achter, die zorgen ervoor dat het leven als zand door je hand is gegaan.
(Het boek heet The Top Five Regrets of the Dying en is geschreven door Bronnie Ware)
Ik krijg kippenvel....dit zijn twee onderwerpen die me zeer aan het hart gaan, persoonlijk, maar ook beroepsmatig, ik maak het zoveel mee. Beide artikelen ga ik lezen, dankje Janny!
BeantwoordenVerwijderenLiefs Roelien
Ik ga zeker eens neuzen in dat archief want dat zijn onderwerpen die me wel aanspreken.
BeantwoordenVerwijderenMisschien een beetje vreemd, maar ik vraag mezelf regelmatig af: "stel dat ik er morgen niet meer zou zijn, wie zou er me missen?"
Dat helpt om je prioriteiten even bij te stellen en je aandacht weer bij de juiste mensen te krijgen.
Liefs x
Dank je wel voor deze mooie post, ik merk, dat beide onderwerpen me raken! De bijlage in de NRC ga ik zeker opzoeken en lezen. De thema's die je beschrijft in het tweede stuk zijn best confronterend... "Als ik morgen doodga..." tja, dat vraagt bewuste handelingen en keuze's..! Waar we meestal niet echt bij stilstaan.
BeantwoordenVerwijderenIntrigerende onderwerpen, Janny. Ik heb beide links genoteerd. Op dit moment ben ik er niet voor in de stemming, omdat ik donderdag word opgenomen. Nu dus even wat luchtiger kost.
BeantwoordenVerwijderenIk heb die vijf punten laatst ook ergens gelezen, heel boeiend om te lezen inderdaad. Voor mezelf heb ik het puntje "toon je gevoelens nou eens wat duidelijker" weer eens scherp gezet. Het is niet mijn karakter, maar wie weet kan ik net een klein beetje meer... Schept toch wat duidelijkheid. En jij?
BeantwoordenVerwijderenDat ander stuk, over de autisten moeder en "wat is mesnelijk leven", dat is ook heel boeiend.
BeantwoordenVerwijderenDeze artikelen zijn aan me voorbij gegaan. Fijn dat je ze hier beschreef. Beide op hun eigen manier interessant en waard om bij stil te blijven staan. De spijt van stervenden...ik denk vaak aan dat soort dingen. We worden meegezogen door de waan van de dag, ambities, lust, egocentrisme. Het is goed om zulke dingen te lezen opdat je tijdig je levenshouding kunt bijstellen. Maar hoeveel mensen doen dat?
BeantwoordenVerwijderenWat een boeiend onderwerp. Ik ga echt proberen later nergens spijt van te hebben. Tot nu toe is dat eigenlijk al best goed gelukt.
BeantwoordenVerwijderenja, dat is zo'n zin die ik op tv eens hoorde en nooit vergat: 'niemand zegt op zijn sterfbed "ik wou dat ik harder had gewerkt" ' de echte dingen in het leven draaien om andere - immateriele zaken.
BeantwoordenVerwijderenMet spijt moet ik bekennen dat ik bijna heel mijn leven geprobeerd heb te voldoen aan andermans verwachtingen. En het was nooit goed genoeg. Zelfs niet voor de kring om mij heen die familie heet. Sinds kort heb ik besloten dat niet meer te doen. Dat is bij veel mensen niet goed aangekomen. Alweer iets wat ik niet goed deed. Met het verschil dat dit wel goed voelt. En daar hou ik maar aan vast.
BeantwoordenVerwijderenIk ga eens kijken of de bieb dit boek heeft.
met vriendelijke groet,
Ghis
Ik ga het boek beslist opzoeken! Je hoeft niet eens in een palliatieve fase te zitten om deze vragen te stellen ... ook ik heb ze me sinds ik weet dat ik kanker heb vaak gesteld. Gelukkig (geluk bij een ongeluk) ben ik jaren geleden ook al zwaar ziek geweest, waardoor ik m'n leven al drastisch had omgegooid. Lieve groet, @nne
BeantwoordenVerwijderenIk zag gister op de belgische zender Canvas een uitzending die "nonkel Pater" heet.
BeantwoordenVerwijderenHierin vertelde een missiepater die in Congo gewerkt had geleerd te hbben hoe deze mensen (heidenen) hun problemen oploste.
Zij gingen zitten om het uit te praten, niet om iemand te straffen om wat verkeerd ging, nee in samenspraak met elkaar, hoe verder te leven zonder deze problemen.
Dat was erg mooi om te horen!
Volgende week dinsdag heb je de volgende uitzending.
en toch denk ik dat je soms na veel omzwervingen kunt leven met je fouten en gebreken en met een open mind kunt zeggen : non, je ne regrette rien...' en dat geeft immense rust...
BeantwoordenVerwijderenJe zou jezelf af moeten vragen: wat wil ik dat mensen over mij zeggen als ik begraven word? Het klinkt raar, maar daar denk ik regelmatig aan.Ik hoop zo weinig mogelijk spijt te krijgen... Liefs!
BeantwoordenVerwijderenMooi blogje dat stof tot nadenken geeft. Thema vijf sprong er voor mij vooral uit. Niet telkens weer de gebaande paden kiezen..... dat is wat ik probeer, want ook ik wil straks niet vol spijt terugkijken.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen