Ozo heppie..

Ozo heppie

Ik voel me ozo heppie,
zo heppie deze dag
en als je vraagt: wat heppie
als ik eens vragen mag,
dan zeg ik: hoe wat heppie,
wat heppik aan die vraag,
heppie nooit dat heppieje
dat ik hep vandaag?



En hoe is het met jullie?

coaching your life...

Tegenwoordig lijkt iedereen wel een expert te zijn. Zet de teevee aan en je wordt overspoeld met mensen die allemaal zeggen het te weten. Sla een blad open en de coaches buitelen over elkaar heen.
Google eens onverschillig welk onderwerp en lees hoe deskundigen ons adviseren over welke voeding we tot ons moeten nemen, hoe we ons op ons werk moeten gedragen als we carrière willen maken, hoe we onze tuinen moeten inrichten, onze kinderen moeten opvoeden, welke kleding we moeten dragen, hoe we onze huizen moeten inrichten, hoe we een conflict moeten oplossen, hoe we onze vakanties moeten besteden of op wie we moeten stemmen.
Eén keer Googelen leverde me in een half minuutje het volgende op: loopbaan coach, team coach, personal coach, health coach, mediation coach, mental coach, financieel coach, communicatie coach, creatief coach. En er zijn ongetwijfeld nog tientallen soorten coaches meer.
Ik vraag me af waar al deze deskundigen vandaan komen en wat hen eigenlijk deskundigen maakt. Hebben ze jarenlang hard gestudeerd? Zijn ze onderwezen door de meesters in hun vak? Hebben ze al decennia lang ervaring? Zijn ze autodidact..!?
Vroeger hadden we helemaal niet zo veel deskundigen. Toen was de dokter, de apotheker (of je tante Bep) de gezondheids- deskundige. Toen was je handwerkjuf de creatieve coach en je vader de financieel expert. Alleen de voetbalcoach, die was er toen ook al:-)!
En nu wil ik geheel niet terug naar die oude tijden, daarvoor apprecieer ik deze tijd veel te veel. En ja ook: het leven is veel ingewikkelder dan vroeger. Je kunt niet overal meer verstand van hebben, dat is zo.
Maar ik denk vaak toch wel dat mensen minder op zichzelf en hun goede verstand vertrouwen en vaker denken dat de ander het beter zal weten. In bedrijven heb ik gezien hoe “deskundigen” te werk gingen en er een klein puinhoopje van maakten, zowel op personeels- als bedrijfsniveau. Van vriendinnen die een health-coach raadpleegden hoorde ik dat de betreffende coach hun niets had verteld wat ze al niet wisten.
En zonder alle deskundige coaches van Nederland te kort te willen doen pleit ik er voor eerst eens bij jezelf te rade te gaan voor je iemand inhuurt.
Je bent vast slimmer dan je denkt!

het leven als leerweg...

Vrienden kies je zelf. Een geliefde kies je ook zelf. Je familie ís er gewoon. Niet iedereen heeft het daarmee goed getroffen.
We lezen de verhalen dagelijks, van verscheurde gezinnen waarin kinderen op drift raken of familieleden elkaar naar het leven staan.
Kom je uit een dergelijk gezin dan is het veel moeilijker je weg later te vinden. Veel lastiger om een compleet en gelukkig mens te worden.

Ik had het voordeel geboren te worden in een normaal functionerend gezin (al wilde ik tijdens de pubertijd vaak dat ik in een heel ander, veel excentrieker familie geboren was). Geen gezin waar veel luxe was maar daarin verschilden we niet zoveel van de andere gezinnen in onze straat.
Het was een gezin dat met beide voeten op de grond stond. Ons werd geleerd anderen geen overlast aan te doen, rekening met anderen te houden.
En ook dat je niet alles onmiddellijk kon hebben wanneer je dat maar wou en dat je je best moest doen en volharden om iets te laten lukken. Kortom: de ouderwetse no-nonsense methode!
Mijn ouders huwelijk heeft alle seizoenen van het leven doorlopen, letterlijk en figuurlijk. Ze waren meer dan 55 jaar getrouwd toen mijn vader stierf.
Ook hubby en ik zijn al van jongs af bij elkaar en 38 jaar getrouwd. Ik sluit niet uit dat het voorbeeld dat ik had (en overigens ook hubby) mee heeft geholpen bij het opbouwen van een relatie. Maar verder is het natuurlijk gewoon hard werken! En gelukkig is dat ook heel lonend en mooi om mee bezig te zijn.
Ik vind stiekem wel eens dat tegenwoordige stellen hun relatie vaak snel opgeven, maar ik besef ook dat ik dit door mijn achtergrond als zodanig ervaar. Mijn ouders verwachtten niet 365 dagen per jaar de zon, maar waren heel tevreden met het klimaat in hun huwelijk.
Natuurlijk zijn de opvattingen over wat een verbintenis tussen twee mensen moet inhouden, wel veranderd in de loop der jaren. En in veel gevallen terecht. Maar sommige van die degelijke opvattingen waren m.i. zo slecht nog niet.
Een afgezaagd gezegde is dat houden van een werkwoord is en daar geloof ik in!
Ergens in de Inspiratiekalender 2010 van Stephen Covey staat :
“Omhooggaan langs de opwaartse spiraal (van het leven) vereist leren, verinnerlijken en uitvoeren op een steeds hoger niveau. Je houdt jezelf voor de gek als je denkt dat een van die drie voldoende is. Om vooruitgang te blijven boeken moeten mensen leren, verinnerlijken en uitvoeren - leren, verinnerlijken en uitvoeren - leren, verinnerlijken en uitvoeren”.
Nu tracht onze Stephen dit voornamelijk duidelijk te maken aan mensen die in professioneel opzicht de top willen bereiken. Maar ook in andere gevallen gaat deze stelling op.
Ik vind dat hij gelijk heeft: het leven moet een doorlopende leerweg zijn.
En dat geldt oók of misschien júist in je persoonlijke leven!

Sheguang Hu...

Pas geleden was ik met een paar dames van mijn chapter bij Sheguang Hu in Doetinchem. Inderdaad: een Chinees.
Maar mocht je nu aan de lokale doorsnee-Chinees denken, dan zit je er mijlen naast.
Sheguang Hu heeft een Fashion Lounge Club, waar je heerlijk kunt eten en drinken, maar waar ook diverse vormen van entertainment mogelijk zijn.
Deze Sheguang Hu is echter in de eerste plaats een getalenteerde modeontwerper, die werd gekozen uit 6.000 (!) ontwerpers, om voor de Olympische Spelen in Beijing, de outfits te ontwerpen voor de mensen die de medailles uitreiken.
Hij volgde de kunstacademie in Beijing en kwam op zijn zestiende naar Nederland. Hier volgde hij nog de Rietveld academie.
Shé heeft met heel wat bekende Nederlanders gewerkt, de styling verzorgd voor diverse televisieprogramma’s van Endemol en hij heeft kleding voor de theatershow met Ernst Daniel Smid ontworpen. Hij heeft al verschillende modeprijzen gewonnen, waaronder de Body Fashion Award 2003, de Styling Award 2004 en de Fashion Museum Award.
We konden een paar van zijn jurken in de Club zien die daar tentoongesteld waren en er waren boeken vol kleurige en fantasierijke ontwerpen. De creaties zijn gemaakt van de mooiste stoffen, vaak zijde, uit China, Mongolië, Turkije, Parijs, Italië. De kapsels altijd buitengewoon gestyled. Zo had hij een serie met Beatrix-kapsels (zie foto's) bij zijn laatste show.
Onze gastheer vertelde ons over zijn geboortestreek in Midden Mongolië.
Prachtige verhalen over een oude Chinese cultuur, die ver afligt van wat wij hier zoal weten over China. Verhalen over paardrijden in de prachtige natuur waar het zomers 30 graden boven en ’s winters 30 graden beneden nul is! Kleding van omgekeerd bont, die daar pure noodzaak is in de barre omstandigheden. Eenvoudig leven, hard maar puur.
Daarnaast kregen we een inkijk in zijn leven dat behalve door zijn creatieve talent, ook in het teken van heel hard werken staat. Hij heeft zelfs jaren afgewassen in een Chinees restaurant om zijn droom waar te kunnen maken. Hij heeft een traumatische verhouding met zijn biologische ouders en heeft alles op eigen krachten moeten doen. Hij vertelde zich een Europeaan in Mongolië te voelen en een Chinees in Nederland.
Sheguang Hu verdient het m.i. om veel bekender te worden dan hij nu al is. Hij woonde een aantal jaren in Amsterdam maar ging aan de hardheid van het Amsterdamse modewereldje ten onder. Hij koos bewust voor "het platteland" van Doetinchem.
Shé heeft een verschrikkelijk groot talent en is daarnaast ook een hartelijke, bescheiden en vriendelijke gastheer. Hij serveerde ons een Chinese High Tea, met dim-sum en sushi, werkelijk fantastisch!
Dus mocht je ooit in de buurt van Doetinchem komen: van harte aanbevolen!

blogregels...

Ik las vandaag een blog dat ik vaker bezoek. Ik vind het vaak een bepaalde negativiteit uitstralen en het taalgebruik is behalve heel erg krom, soms ook behoorlijk grof.
De reden waarom ik het blog nog nét niet van mijn leeslijst heb geschrapt is dat de schrijfster ook wel gevoel voor humor heeft. Zodat ik toch altijd wel weer nieuwsgierig blijf en snel wat logjes lees. Bovendien heeft ze een leuke webwinkel waar ik graag een kijkje neem.
Vaak gaat haar blog over de belevenissen van de omvangrijke kroost, die heen en weer gependeld moet worden naar de andere ouder(s).
De inhoud van haar jongste logje vandaag gaf me kippenvel. Maar niet in positieve zin. Het ging over de moord op een 12-jarig meisje door haar buurman, die politieagent is. In het bericht wenste ze de agent een tergend langzame, pijnlijke dood toe en gebruikte een aantal verwensingen en termen die ik liever niet herhaal.
Ook in de reacties op dit blog trof ik uitingen aan die je haren ten berge doen rijzen.
Het deed denken aan de reacties van sommige volgelingen van Wilders met hun ongenuanceerde kritiek.
In het verleden ben ik wel vaker op zulke blogs terecht gekomen en heb ze onmiddellijk gewist als ik zag dat de inhoud beledigend of beschuldigend was.
Natuurlijk is een blog een persoonlijk document en je kunt uiteraard schrijven wat je wilt. Ook als dat scheldwoorden of denigrerende benamingen zijn. Of in blogvorm omgezette kroegpraat. Je kunt het, maar het hoeft niet!
Je hoeft een andere mening of overtuiging niet te delen, maar maak ze niet belachelijk of kam ze af met grof taalgebruik. Elke mening is het overdenken waard (al was het maar om tot de conclusie te komen dat de jouwe de juiste is!:-)
Je kunt best in discussie gaan of een heikel punt aanroeren dat je aan het hart ligt. Mét jouw argumenten en tegenargumenten, met voorbeelden, met feiten, met data. Maar doe het beleefd en met respect.
Het is natuurlijk een utopie om te denken dat er algemene blogregels moeten worden opgesteld en nageleefd maar je zou willen dat die mogelijkheid bestond!

Eddy Roos...

In het Hoge Noorden, in Uithuizen (Gr.) heeft beeldhouwer Eddy Roos een museum met een permanente tentoonstelling van zijn sculpturen, tekeningen en grafisch werk.
Hij maakt prachtige, elegante beelden die getuigen van vrijheid en sensualiteit en waar de emotie in is te herkennen. Hij is een klassieke beeldhouwer en maakt beelden van mensen die in beweging zijn. De beelden zijn vaak licht erotisch.
Zijn werk is naast figuratief toch ook abstract; de basis van zijn beelden bestaat uit geometrische vormen. Hij is geïnspireerd door voorgangers als Donatello, Michelangelo en Rodin, zeker niet de minsten!
Roos werkt volgens het Gulden Snede principe.
Het is tevens heel boeiend om zijn beeldhouwwerken in wording te zien. Je kunt dan als het ware in de keuken van de kunstenaar kijken.
Er staan ook een aantal bronzen beelden van hem in de beeldentuin bij borg Verhildersum in Leens.
Eddy Roos werkt ook wel in opdracht. Hij heeft o.a. het Spanje-monument gemaakt in Amsterdam-noord en de Luchtdanseres bij het metrostation Delfshaven in Rotterdam.
Toen wij zomers in het museum waren konden we ook nog even meegenieten van de mooie bloementuin en een wandeling maken op de dijk.
Het museum is niet elke dag geopend dus je kunt het best van te voren informeren als je erheen wil gaan.
Zeker een aanrader!

passie en flow...

Soms kan ik met enige weemoed denken aan de tijd dat ik dolenthousiast kon raken van gebeurtenissen, voorwerpen, mensen… oei, dit bekt niet goed, dit klinkt als een uitgebluste oude taart!
Als kind was ik b.v. absoluut dol op verkleedpartijen. De goedgevulde kasten van moeder en twee grote zussen bevatten een schat aan petticoats, wijde rokken, hoge hakken, stola’s en bontjassen waar ik graag in rond paradeerde. Kijkend in de spiegel waande ik me Doris Day of de chique vrouw van de dorpsdrogist, afhankelijk van mijn outfit van dat moment. Ik kon me er uren mee bezig houden en vergat alles om me heen.
Verkleden doe ik me niet meer maar de liefde voor mooie kleding is gebleven. Toch voel ik me zelden zo vrolijk in kleding als toen tijdens die kinderlijke verkleedpartijen.

In mijn tienerjaren “ontdekte” ik literatuur. Plotsklaps las ik dag en nacht. Op het schoolplein, in de kleedkamer bij gymnastiek, bij een stiekem lampje onder mijn dekens. Was in gedachten alsmaar bezig met boeken; met de auteurs en hun leefwereld. In mijn tas zaten op zijn minst twee boeken die ik overal waar dat maar kon wilde lezen. In discussies met vrienden en vriendinnen kon het er fel aan toe gaan als we onze keuze verdedigden!
Nog steeds lees ik veel en graag. Discussiëren over literatuur doe ik af en toe nog maar meer op een beschouwende manier. Geen hoogoplopende discussies over Sagan of Kerouac meer!

Komend uit een gezin waar alles om me heen nieuw en schoon was, ontwikkelde ik een passie voor oude dingen. Oude huizen, oude meubels, oude gebruiksvoorwerpen en oude accessoires. Ik herinner me nog de enorme blijdschap over dat eerste antieke tegeltje. De passie voor huizen en/of voorwerpen met een geschiedenis is nooit overgegaan. Er zijn heel veel momenten van geluk geweest omdat we b.v. een prachtig oud huis kochten of een tafel die al heel veel eerdere eigenaren had gehad. En toch niet helemaal te vergelijken met dat eerste gevoel, die eerste ontdekking…

Jammer dat we die verwondering, dat aanstekelijke enthousiasme of die uitzinnige vreugde over iets niet ons hele leven kunnen vasthouden.
Ergens in dit blog schrijf ik over het boek “Flow” van Mihaly Csikszentmihalyi.
De auteur geeft je handvatten om volledige betrokkenheid te ervaren.
Flow is een piekervaring die je hebt als je iets doet of beleeft waar je echt gepassioneerd van bent. Wanneer dat het geval is ga je in een extra versnelling. Het is als magie. Tijd lijkt niet meer te bestaan en het voelt alsof je onoverwinnelijk bent.
Nu is het gevoel van flow niet iets wat ons dagelijks overkomt maar bijna iedereen heeft wel eens een flow ervaring gehad, al was met maar voor één keer. Het is duidelijk dat er een direct verband is met dingen die je plezier geven, je passie dus.
Eigenlijk zouden we ons veel meer op de passies in ons leven moeten focussen. Omdat flow een indicatie is dat we op de goede weg zijn met de kwaliteit van ons leven.
Ik wens iedereen een leven met meer flow!!

De Midlife-crisis bestaat niet meer!

Ook gelezen dat de midlife-crisis niet meer bestaat?
Midlife: je weet wel… die periode in een mans leven dat hij een motor koopt, scharrelt met zijn secretaresse en zich in een strakke spijkerbroek wurmt! Die periode in een vrouwenleven dat ze zich ongeliefd en onbemind waant, waarin ze de korte rokjes wegbergt en pillen tegen opvliegers en depressies slikt.
Die midlifecrisis is niet meer!
Uit onderzoek blijkt dat veel mensen op deze leeftijd zelfs gelukkiger zijn dan in de jaren daarvoor.
Pakweg 40 jaar geleden ging men er nog van uit dat het leven van mensen vanaf hun 45ste alleen maar slechter kon worden Sommige mensen (lees vooral mannen) reageerden daar op door radicale beslissingen te nemen. Volgens diezelfde onderzoeken is bewezen dat deze periode nu één van de gelukkigste bij mensen is. Er werden 1.500 mensen van middelbare leeftijd ondervraagd waarvan de meesten zeiden dat ze nu evenwichtiger en gelukkiger zijn dan twintig jaar geleden. Hoe is dit zo veranderd?
Eerder had “men” toch vaak het gevoel dat idealen niet of maar gedeeltelijk waren uitgekomen. En het idee dat je leven te kort was om deze idealen nog te verwezenlijken gaf een depressief of neerslachtig gevoel.

Tegenwoordig heeft een betere gezondheidszorg ervoor gezorgd dat mensen gelukkiger ouder worden en daar geen angst meer voor hebben. Mensen dachten voorheen zo zeer dat de middelbare leeftijd een periode van verlies zou zijn, dat dit ook waar werd. Maar tegenwoordig zien we juist dat steeds meer oudere mensen beginnen op te bloeien.
Ze ondernemen dingen, durven veel meer van zichzelf te laten zien. Veel mensen beginnen zelfs op middelbare leeftijd nog aan iets geheel nieuws en onbekends!
En ze hebben daarmee ook meer kans om te slagen, want hun beslissingen zijn gebaseerd op kennis en ervaring.
Dus lieve lezers: er gloort heel veel licht aan de horizon!

And the winner is...

De 82e jaarlijkse Academy Awards oftewel de Oscars zijn uitgedeeld.
En ik ben hélemaal niet bevooroordeeld:-) als ik schrijf dat van mij Helen Mirren had mogen winnen voor haar rol in de film The Last Station. Een film over het leven van Tolstoi.
Ze was genomineerd voor Beste Actrice in een Hoofdrol.
De 64-jarige actrice ziet er nog steeds prachtig uit. Een toonbeeld van waardig en mooi oud worden. Ze was op de uitreiking met haar tegenspeler Christopher Plummer.
De twee hadden veel plezier toen een verslaggever op de rode loper vroeg wie Christopher’s pak maakte. Helen zei: ” Ik. Ik bleef de hele nacht wakker. Ik zoomde de broek voor hem!"

Verkiezingen...

Jammer dat de problemen rondom de landelijke politiek de gemeenteraadsverkiezingen van 2010 overschaduwden. We konden de laatste weken niet om de landelijke partijen heen! Jammer voor de plaatselijke politieke partijen die lang en hard hebben gewerkt om hun partij te supporten en omhoog te stuwen.
De kiezer heeft weliswaar gekozen maar de opkomst was zoals altijd laag, dit jaar zelfs nog lager dan voorheen.
Onze gemeente bestaat uit vijf dorpen. Mijn eigen hubby is hier raadslid geworden.
Er breekt een ongetwijfeld zware, maar boeiende tijd voor hem aan.
Het met zijn allen bekijken van de uitslagen in het Gemeentehuis was een spannend begin van zijn raadsperiode. En komende weken volgen beëdiging, kennismakingsrondes, portefeuille-besprekingen, e.d.
Ik vind het boeiend en interessant om nu van dichtbij te zien hoe gemeentelijke politiek wordt gemaakt en uitgevoerd.
Maar veel meer zal ik er in het vervolg niet over bloggen; het is tenslotte zijn aangelegenheid en niet de mijne. Alleen als er heel opvallende gebeurtenissen te vermelden vallen maak ik daar wellicht eens een uitzondering op.
Op naar een wat rustiger weekend sinds tijden!

elke maand een gedicht: gedicht: maart 2010

Ek het gedink

Ek het gedink
dat ek jou kon vergeet,
en in die sagte nag alleen kon slaap,
maar in die eenvoud het ek nie geweet
dat ek met elke windvlaag sou ontwaak:
Dat ek die ligte trilling van jou hand
weer oor my sluimerende hals sou voel-
Ek het gedink die vuur wat in my brand
het soos die wit boog van die sterre afgekoel.
Nou weet ek is ons lewens soos 'n lied
waarin die smarttoon van ons skeiding klink
en alle vreugde terugvloei in verdriet
en eind'lik in ons eensaamheid versin

Ingrid Jonker