Madeira en Winston Churchill...

Inmiddels is het enkele weken geleden dat Madeira getroffen werd door zware overstromingen ten gevolgen van extreme regenval. Omdat we er verleden jaar nog waren hebben we de gebeurtenissen op de voet gevolgd. Deze post heeft op zich niets te maken met die ramp. Daar kom ik later nog eens op terug. Deze blog is een herinnering aan een dorp en één van zijn illustere bezoekers.

Toen we verleden jaar in Madeira waren hebben we ook Camara de Lobos bezocht. Het is een mooi vissersdorp aan een ronde baai met ontelbare vissersbootjes op het strand. Met 15.000 inwoners is het de 2e grote plaats op Madeira, maar erg arm. Veel jonge mannen die er rondhingen (want werkloos) boden toeristen een minibloemetje aan en vroegen daar, tot onze verbazing, geld voor. De vissers zitten overdag vaak tussen de boten te kaarten of kijken televisie in de naburige bars.
Camara de Lobos werd destijds veel bezocht door Winston Churchill, die Madeira toeristisch gezien op de kaart heeft gezet. Door zijn bezoeken midden vorige eeuw, kwam het toerisme hier echt goed op gang, ook voor de middenklasse. Wij hebben in Camara de Lobos meermalen geluncht in een restaurant “Churchill’s Place”, waar je heerlijke vis kunt eten en een fantastisch uitzicht over de baai en het dorp hebt.
Een plakkaat op het terras van het restaurant markeert de plek waar Winston Churchill het uitzicht vanaf de rots zat te schilderen, het liefst met een panamahoed op en een sigaar in zijn mond.
Veel verhalen doen hier ook de ronde over Winston Churchill. Ondanks zijn bulldogachtige uiterlijk moet het een humoristische man zijn geweest. Een paar anekdotes heb ik onthouden en andere later weer ergens gelezen.

Vrouw: Mr. Churchill als u mijn man was, zou ik vergif in uw thee doen!
Churchill: Mevrouw, als u mijn vrouw was, zou ik het opdrinken ook!

Elizabeth Braddock: Mr. Churchill, dit is een schande, u bent dronken!
Churchill: En u, mevrouw, bent lelijk. Bij mij zal het morgenochtend over zijn als ik nuchter ben, maar u bent dan echter nog steeds lelijk!

Na het zien van Churchill die de badkamer verlaat zonder zijn handen te wassen, zegt een jonge man tegen hem: Op Eton leerden ze ons om onze handen te wassen na gebruik van het toilet.
Waarop Churchill antwoordde: Op Harrow leerden ze ons niet over onze handen te pissen!

Churchill: Mevrouw, zou u voor vijf miljoen pond met me willen slapen?
Mrs. S.: Mijn hemel, Mr. Churchill...nou, ik denk...uhh...we zouden de voorwaarden moeten bespreken natuurlijk...
Churchill: Zou u met me slapen voor vijf pond?
Mrs. S.: Mr Churchill, wat voor soort vrouw denkt u dat ik ben!?
Churchill: Mevrouw, dat hebben al vastgesteld. Nu zijn we aan het onderhandelen over de prijs!

Airborne Museum "Hartenstein"...

Afgelopen zondag bezochten we dan eindelijk het vernieuwde Airborne Museum in Oosterbeek. Na een grote verbouwing en uitbreiding is het museum Hartenstein in september 2009 weer heropend.
Nu ligt dit museum bij wijze van spreken bij ons om de hoek, dus afstand was het probleem niet bepaald. Maar de Tweede Wereldoorlog is niet direct een onderwerp waar ik erg in ben geïnteresseerd. Toch vind ik dat je als inwoner moet weten hoe één van de belangrijkste trekpleisters er uit ziet, dus vandaar het bezoek. En ik ben behoorlijk onder de indruk geraakt, moet ik zeggen.
Ik kende de feiten rondom De Slag om Arnhem natuurlijk wel.
(In september 1944 wilden de geallieerden de oorlog snel beslissen door een doorbraak te forceren om de Siegfriedlinie (zware verdedigingslinie van de Duitsers) heen, naar Berlijn en het Ruhrgebied. De doelstelling van Operatie Market Garden werd, na zware gevechten, niet volledig bereikt. De brug in Arnhem bleek letterlijk een brug te ver te zijn. Hartenstein is onderdeel geweest van de gebeurtenissen destijds. De villa was het hoofdkwartier van generaal Urquhart die de leiding over de veldslag had).
Airborne Museum 'Hartenstein' is een bijzonder museum geworden. Het is van binnen compleet gerenoveerd en er is een mooie glazen entree gebouwd. Verder is de villa o.a. ondergronds uitgebreid met 900 vierkante meters expositieruimte. En deze ruimten in de kelder hebben de grootste indruk op me gemaakt! Er is hier een unieke belevenis van de Slag nagebouwd, de “Airborne Experience”. Filmfragmenten op meters hoge wanden, oorlogsgeluiden, straatgevechten, lichtflitsen, nagebouwde oorlogstaferelen maken dat je het gevoel hebt er midden in te staan. Dat maakt het tot een erg realistische beleving. Je krijgt (een heel klein beetje) idee van de angsten die mensen destijds hebben moeten uitstaan.
Ik heb begrepen dat deze Airborne Experience uniek is voor heel Europa en het heeft dan ook terecht een prijs gewonnen: De Gouden Reiger voor de beste ruimtelijke media presentatie in 2009.
Dus voor alle lezers die in de buurt van Oosterbeek zijn of komen: het Airborne Museum "Hartenstein" is het bezoeken zeker waard!

uren, dagen, maanden, jaren...

Tijd vind ik een intrigerend begrip!
Er zijn weinig dingen die zo vanzelfsprekend lijken als "de tijd".
De meeste mensen ervaren tijd als een gegeven, totdat ze erover gaan nadenken.
Ik las recentelijk “Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt” van Douwe Draaisma en “Stil de tijd” van Joke Hermsen.
Al eerder las ik een boek waarin tijd ook een belangrijke rol speelt: de roman “Grensgevallen” van Peter Høeg. Een en ander zet me geregeld aan het denken over het begrip tijd.
Vandaag de dag leven we zo dynamisch en gebeurt er zoveel om ons heen dat het lijkt of druk bezig zijn en een overvolle agenda hebben noodzakelijk is voor een zinvol bestaan. Een dag dat er weinig mails binnenkomen lijkt vaak al een rustige dag!
De snelheid waarmee technologische ontwikkelingen in het bedrijfsleven zich opvolgen geven mij soms de indruk de tijd niet meer bij te kunnen benen. Een verschijnsel dat overigens ook vaak optreedt bij het volgen van gesprekken tussen jongeren, met name als het gaat over diezelfde technische ontwikkelingen.
Dit alles leidt ertoe dat mijn tijdsbesef tegenwoordig anders is dan vroeger.
Tijd heeft veel dimensies. Wij allen hebben een tijdbesef; we weten wat eerder was, we weten wat nu is en ook wat nog komen gaat. Maar is dat niet iets wat wij zelf bedenken? Bestaat er wel een objectieve tijd?
Professoren van de University of St. Thomas (Minneapolis, VS) lieten tientallen proefpersonen een test doen waarbij werd verteld dat die tien minuten zou duren. In werkelijkheid kreeg de ene groep stiekem maar vijf minuten voor de test en de andere groep twintig minuten. De “vijf-minuten-studenten”, bij wie het gevoel was gecreëerd dat de tijd voorbij vloog, gaven achteraf een veel positiever oordeel over de test dan de “twintig-minuten-studenten”, die het gevoel hadden gehad dat de tijd kroop. Daarna werd de studenten gevraagd een artikel te lezen dat vraagtekens plaatste bij het idee dat je het naar je zin hebt als de tijd vliegt. Toen ze daarna de bovenstaande test nog eens deden, verdween het effect van hoe positief ze het vonden. Het lijkt er dus op dat hoe kort of hoe lang de tijd dat we ergens mee bezig zijn van invloed is op hoe leuk we dat vinden én hoe onze gedachten hierover zijn.
De tijd is vaak zo'n moeilijk te bevatten begrip dat we er ook veel gezegden over hebben: we praten bijvoorbeeld over Vadertje Tijd. Of we zeggen: De tijd heelt alle wonden en Tijd is geld. En we hebben het over de tand des tijds.
Eén van de mooiste vind ik dit Duits gezegde: De tijd is een groot leermeester, jammer dat hij zijn leerlingen ombrengt.
Ja, zoals gezegd is voor mij de tijdsbeleving tegenwoordig anders dan toen ik jong was. Waarschijnlijk ook omdat er simpelweg minder tijd in het verschiet ligt!
Godfried Bomans zei eens: Ook onze tijd zal ooit ‘de goede oude tijd’ genoemd worden.
En daarmee geeft hij m.i. het relatieve van de tijd goed weer.

nogmaals Valentijnsdag...

Schreef ik in in mijn vorige blogje (of logje, zoals één van mijn lezers terecht opmerkte) nog dat ik Valentijn een commerciële feestdag vond, vandaag moet ik er wellicht toch op terug komen.
Ons geweldige chapter heeft vanochtend een Valentijnontbijt bezorgd bij een lieve vriendin die vecht tegen een nare ziekte.
Elk chapterlid heeft een bijdrage geleverd voor dit ontbijt dat o.a. bestond uit verse broodjes, vleeswaren, fruit, vruchtensappen, zalm, bonbons, jam, paarse en rode kaarsen en servetten, eitjes met gehaakte rode hoedjes erop, koffie, thee, allerlei kaasjes, champagneglazen en heerlijke rosé champagne! Alles van biologische oorsprong (uitgezonderd de champagne natuurlijk, ha, ha!) Een en ander nog aangevuld met heel veel lieve wensen en natuurlijk paarse bloemen!
Al vroeg in de ochtend kregen we de foto's doorgestuurd van een blijverraste vriendin met haar man en de Valentijnsdozen op hun stoep.
Ik ben zo trots op mijn geweldige chapter met prachtige dames!

Valentijnsdag...

Zondag is het weer zover… Valentijnsdag!
Mensen van mijn leeftijd;-) zullen er over het algemeen niet veel mee hebben. Net als veel anderen vind ik het commerciële flauwekul. Niet opgegroeid met het fenomeen en dan slijt het er klaarblijkelijk ook niet in. Niet dat dat zo’n groot gemis is, want we hebben feestdagen te over.
Het leuke van deze dag is echter wel dat mensen elkaar weer eens een kaartje sturen. Ik vind het sturen van kaarten en brieven een leuke manier om te laten zien dat je aan iemand denkt. Binnen ons RHS-chapter doen we het veelvuldig en het is een feest om al die (in dit geval vrijwel altijd paarse en/of rode) kaarten uitgestald te zien.
Deze Valentijnsdag gaat er wat bijzonders gebeuren! Daar verheug ik me al de hele week op! Ik kom er binnenkort op terug!

Ook Jan Mulder vind dat er al veel te veel feestdagen zijn, zie hieronder!

moeder-dochter relatie...

Eén van de dingen die me in het leven bezig houden is de moeder-dochter relatie.
Geen andere relatie beïnvloedt je leven dan ook meer dan de relatie met je moeder (ouders). Immers: van jongs af aan bepaalt deze relatie hoe je zult staan in latere relaties, zoals die met je partner, je vrienden, je sociale contacten. En hoe je weer zult functioneren in de relatie tot je eigen kinderen.
De relatie ouder/kind bepaalt in sterke mate hoe je karakter zich ontwikkelt. Warm, open, toegankelijk? Of juist kritisch, onzeker, ontevreden?
Sommige van mijn jeugdvriendinnen hadden een goede band met hun moeder, anderen konden haar niet luchten of zien.
In een van mijn eerdere blogjes had ik het over de moeder-dochter gelijkenis en waarom het soms wrijving veroorzaakt wanneer iemand zegt dat we “zo op onze moeder lijken”…
Want veel moeder-dochter relaties zijn toch behoorlijk ingewikkeld.
Er is veel veranderd binnen één generatie in het denken over deze verhoudingen.
Mijn generatie werd zich, als opvoeder, bewust van de noodzaak van het loslaten van onze jong volwassen dochters. Maar een generatie geleden was het vaak nog zo dat het leven van je ouders je eigen toekomst weerspiegelde.
Wij leven nu in een overcommunicatieve tijd: niets lijkt onbespreekbaar tussen moeders en dochters. Maar vroeger was het zeker niet gewoon om alles wat je bezig hield met je moeder te bespreken.
Omdat ik zowel dochter als moeder ben wisselt de invalshoek regelmatig. En ik merk dat veel van de vanzelfsprekendheden in de relatie met mijn dochters niet gelden in de relatie met mijn eigen moeder.
Ook in gesprekken met mijn vriendinnen bemerk ik deze tweespalt vaker. Wat we als een verworvenheid beschouwen in de relatie met onze eigen kinderen kunnen we vaak niet in praktijk brengen bij onze eigen ouders.
Ik prijs me gelukkig dat ik een relatie met mijn dochters heb op kunnen bouwen, waar ik erg blij mee ben. We hebben ieder onze eigen levens en we staan open voor elkaar. We gunnen elkaar het beste, staan klaar voor elkaar wanneer nodig en weten dat we ten alle tijden bij elkaar aan kunnen kloppen.
Dat dit zeker niet vanzelfsprekend is bewijst het onderstaande fragment uit White Oleander. In deze film is moeder (Michelle Pfeiffer in een briljante rol) er puur op uit om haar eigen denkwijze aan haar dochter op te dringen. Zelfs als dat betekent dat dit de dochter benadeeld in haar eigen leven.
Ik vond het boek al prachtig om te lezen maar ook de film was zeer de moeite waard!

elke maand een gedicht: gedicht: februari 2010...

Een gedicht

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag
en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ?
Wat later: kindje ik word veel te oud.
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver al van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt - het is een s.o.s. -
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was. Haar franse les
herhaalt zij: van haar 8e jaar:
'bijou, chou, croup, trou, clou, pou, òu,
die eerste juffrouw, weet je wel
die valse ouwe mademoiselle
hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.'

Had ik je maar als kind gekend,
die nu mijn moeder bent

M.Vasalis