VOOR ALLE LEZERS VAN MIJN BLOG:








EEN HEEL GOED TWEEDUIZENDTIEN TOEGEWENST!

JANNY

kant...

Lodewijk de Veertiende was Gods plaatsvervanger op aarde. Tenminste: dat vond hij zelf en hij riep zich uit tot koning bij de gratie Gods.
Bij iemand van zo’n statuur past uiteraard alleen het allerbeste en het allermooiste. In zijn hof ging het uitsluitend om weelde, luxe en genot. Hij gaf werkelijk kapitalen uit om zijn behoefte hieraan te stillen. In de tweede helft van de zeventiende eeuw kon dat ook. Aangezien de hoge aristocratie en de geestelijkheid hier volop van meeprofiteerden en het gepeupel nauwelijks een stem had kon hij zijn grillen op allerlei gebied laten vervullen. O.a. op het gebied van kant.
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik in kant geïnteresseerd ben. En nu niet gelijk mij in een kanten outfit op je netvlies laten verschijnen:-) Nee, het gaat mij meer om het handgemaakte kant dat in de voorgaande eeuwen werd vervaardigd. Bijvoorbeeld in Alençon in Frankrijk. Diezelfde grootheidswaanzinnige Lodewijk heeft ervoor gezorgd dat hier het centrum van de Franse kantindustrie ontstond.
Destijds was kant maken geen werk voor watjes. De werkzaam- heden waren verdeeld in tien stappen. Elke kantwerkster was maar van twee of drie stappen op de hoogte. Dit om het mysterie van kant niet aan derden te tonen. Alleen de kantmeesteres was de enige die het gehele proces kende en zij was vaak afkomstig uit de directe omgeving van de koning. In die tijd was kant meer waard dan grond. Het maken van één vierkante centimeter kant nam van 10 tot 15 uur handwerk in beslag, dus het was een echt prestigeprodukt.
In Frankrijk bestaat heden ten dage nog het Atelier de Culture des Dentelles. Het kant, hier geproduceerd, word gemaakt door de allerbegaafste kantwerksters van het land en word geëxposeerd in binnen- en buitenland. Het behoort werkelijk tot de top van culturele erfgoederen. Het is absoluut onmogelijk niet onder de indruk te komen als je dit eenmaal hebt aanschouwd. Ik heb ooit op vakantie een heel klein kanten kraagje in het Musée de la Dentelle gekocht. Het heeft de kenmerkende bloemmotieven en omtrekken met reliëf van Alençons kantwerk. Het kant is tegenwoordig echter peperduur. Het kleine stukje oude kant uit Alençon, hieronder afgebeeld, kost momenteel 250 dollar! Veel meer kant uit Alençon zal er dus niet waarschijnlijk niet meer bijkomen. (een aantal feiten zijn ontleend aan "Leven in Frankrijk")

Kerstwens...

AAN ALLE REDHATTERS IN DE HELE WERELD...

IN HET BIJZONDER AAN ALLE PAARSE PIMPERNELLEN...

EN TEVENS AAN IEDEREEN DIE DIT BLOG LEEST...

FIJNE KERSTDAGEN TOEGEWENST!

JANNY

Kerstgedicht Drs. P.

Bethlehem...

We stonden nietsvermoedend in de stal,
toen kwam dat jongehuwde stel er aan
en was er prompt een zuigeling geboren.
Er werd kortom, van alles aan gedaan
om onze nachtrust grondig te verstoren.
Het kraambezoek gedroeg zich niet beschaafd.
Er waren herders met hun toebehoren.
Uitheemse types kwamen opgedraafd
en engelen… het leek wel carnaval.
Wij dieren zijn toch altijd weer de klos
Wie komt er ons bevrijden?

Ezel
Os

Overpeinzing...

Nu dit jaar langzaam ten einde loopt, komen ook de overpeinzingen (ongewild) mijn brein weer binnen geslopen.
Was het een goed jaar?
Ja, eigenlijk een buitengewoon goed jaar. Waarom? Dat zou ik niet eens precies kunnen duiden. Maar er is zoveel waar ik blij en dankbaar voor ben. En dat is alleen maar toegenomen afgelopen jaar. Zonder te zwelgen in zelfgenoegzaamheid, weet ik dat ik een bevoorrecht mens ben. Het leven heeft me veel kansen geboden en ik besef terdege dat het niet voor iedereen zo is.
Heb ik ook ergens spijt van?
"Spijt: besef dat men iets niet had moeten doen; spijt over iets waarvan men het gevoel heeft dat het ook anders had kunnen zijn."
Er zijn natuurlijk wel gebeurtenissen in het afgelopen jaar die anders hadden gekund. Woorden die mijn mond uit waren voordat ik er erg in had. Handelingen die wel iets beter hadden gemogen. Keuzes die ik achteraf niet zo gelukkig vind.
"Gedane zaken nemen geen keer, maar spijt kan je wel inzicht geven."
Nee, ik geloof er niet zo in dat spijt je inzicht kan geven. Spijt verlamt eerder of geeft een gevoel van falen. Je kunt er, zeker achteraf, niets mee.
"Geeft het een leermoment dan?"
Och, ook die leermomenten mogen ze van mij houden. Het besef dat je mens bent en dus fouten zult blijven maken is veel geruststellender. Goeie voornemens voor komend jaar heb ik dan ook niet. Want natuurlijk is het allemaal onzin, alsof de verandering van 31 december naar 1 januari ineens een ander mens van je maakt.
Ook in het volgende jaar zullen die harde woorden, verkeerde keuzes en halfslachtige handelingen wel weer opduiken. In het beste geval zijn het ándere harde woorden, halfslachtige handelingen of verkeerde keuzes!

Sneeuw op een stille dag...

Schreef ik een paar blogs geleden nog dat ik uitkeek naar sneeuw en kijk… ik word op mijn wenken bediend.
Wat een prachtige witte wereld ineens! Een verrassing toen ik de slaapkamergordijnen opende vanochtend! Hier in ons eigen bos is het zo prachtig, zo puur. Nu hoefde ik er vandaag niet uit, dat scheelt natuurlijk wel veel.
Ik weet dat het voor veel mensen iets minder leuk was. De PC-reparateur die hier vanochtend erg vroeg was had zijn eerste ongelukje al gehad en vertelde dat er 600 km. aan files in het land stond.
Maar gelukkig hoefde ik me dat allemaal niet aan te trekken en kon ik vandaag lekker cocoonen in mijn eigen witte wereldje. Hier in het oosten van het land is heel veel sneeuw gevallen en alles is bedekt met een enorm wit dek en dat levert zulke mooie beelden op!
Met onze hond Bruun (een jack russell) in de sneeuw wandelen is nu heel grappig. Hij maakt een soort hazensprongen en verdwijnt telkens in zijn geheel in de dikke sneeuwlaag. Waarschijnlijk omdat het buiten zo vredig en stil was kwam er ook in huis een enorme rust. Na de wandeling een mooi vioolconcert opgezet en in een geestig boek gedoken. Verder eigenlijk niets meer. Met sloten groene thee en zelfgebakken brownies is de dag langzaam voorbij gegleden. Een mooie dag!
Inmiddels branden de kerstlampjes in de tuin en dat is echt een feeëriek gezicht.
Zucht… wat een muts word ik!

Lekker stukje kalkoen...

Was je van plan om met de Kerst kalkoen te eten?
Wellicht dat je je geplande menu omgooit na het zien (en vooral horen) van dit gebed.
Het is gemaakt door de organisatie PETA (People for the Ethical Treatment of Animals) en eigenlijk bestemd voor de talloze kalkoeneters op Thanksgiving Day in Amerika. Maar volgens mij even zo goed van toepassing op alle gegeten kerstkalkoenen elders in de wereld.
We zien een grote familie, biddend voor de maaltijd waarbij een klein meisje in haar gebed, op plastische wijze het korte leven van kalkoenen in de bio-industrie beschrijft. De televisiezender NBC weigerde het filmpje uit te zenden.

Kerstconcert...

Afgelopen vrijdag zijn we naar het Kerstconcert in de Grote Kerk in Naarden-Vesting geweest. Het was het Avé Maria Kerstconcert uitgevoerd door The New Romanian Chamber Orchestra and Choir, onder leiding van dirigent Raymond Janssen.
Wat een feest!
Ten eerste natuurlijk die prachtige kerk. Hoewel ik lang geleden het geloof afgezworen heb kan ik nog steeds immens genieten van de schoonheid van de gebouwen. In deze Grote Kerk in Naarden was ik niet eerder geweest.
Het is een prachtig gebouw met unieke, beschilderde tongewelfen. Hij stamt uit 1387 en is diverse keren herbouwd na branden en oorlogen e.d. Heden ten dage is het een kerk die naast de gewone diensten ook wordt gebruikt als ruimte voor concerten, exposities, kunstfairs e.d. De kerk was heerlijk verwarmd (vloerverwarming!) en feestelijk verlicht en gedecoreerd.
Nou, als dan het Kerstgevoel niet bij je boven komt, dan komt het nooit meer natuurlijk:-)
De uitvoering van het concert was ook zeer geslaagd.
Naast de beroemde klassieke en modernere kerstliederen stond uiteraard het Avé Maria op het programma. Er werden verschillende versies uitgevoerd. Want in de loop der eeuwen inspireerde het Avé Maria veel grote componisten tot het maken van een persoonlijke versie.
Het orkest bestaat uit een groep getalenteerde, professionele musici uit de Staats Filharmonie Banatul Timisoara in Roemenie. Samen met het koor zorgden zij voor een prachtig concert.
Dit concert wordt nog enkele keren elders in het land uitgevoerd. Telkens in fraaie kerken en kathedralen met een goede akoestiek. Wie dit aanspreekt beveel ik van harte dit Avé Maria Concert aan.

gedicht van december...

ONDERWEG

Een man en vrouw gaan langs de wegen
De lucht is koud, de wind zit tegen
Geen Dickens-sfeer, geen welbehagen
En af en toe hoor je haar vragen
Met zachte stem:
Is het nog ver naar Bethlehem?
Ja, ‘t is nog ver naar Bethlehem

Opnieuw een jaar van vluchtelingen
Die schamel langs de wegen gingen
Opnieuw een jaar van oorlogsrampen
Van hongersnoden en van kampen
En requiem
Is het nog ver naar Bethlehem?
Ja, ‘t is nog ver naar Bethlehem

Van de verloren Hof van Eden
Naar de onmogelijke vrede
Zo trekt de mens over de wegen
En soms komt hij die ezel tegen
Met haar en hem
Is het nog ver naar Bethlehem?
Ja
Ja
‘t Is nog heel ver naar Bethlehem

(Ivo de Wijs)

(op verzoek van Ivo zelf aangepast!)

December...

December, de gezelligste maand van het jaar!
Tenminste: dat willen alle bladen en onze middenstand ons wel doen geloven. En natuurlijk trappen we er ieder jaar weer met zijn allen in. Mooie Sinterklazen zie je, met een dieprode fluwelen mantel en een mooi passende albe en kazuifel (tja: katholieke achtergrond:-), diepzwarte Pieten in een felgekleurd glanzend pak, een witte schimmel, pakjes en veel plezier alom.
Wat je nooit ziet in die bladen maar wel in een willekeurig dorp rondom 5 december: een Sinterklaas met een mantel die eerder een gordijn was, een veel te korte vergeelde albe en een verschoten kazuifel. Vergezeld van soms twee maar meestal één Piet in een wollen maillot, een veel te klein verkleurd pak en met een crêpepapier baret op. Ze wurmen zich moeizaam in een Twingootje met het grote boek en de mijter op schoot, de staf dwars uit het raam.
Hetzelfde beeld bij Kerst:
Foto’s van knusse huiselijke taferelen: vader, moeder, opa, oma, ooms, tantes, vrienden en een reeks prachtige kindertjes. Allemaal feestelijk aangekleed aan een mooie dis. Kerstboom met lichtjes. Kaarsjes op tafel. Vrede op aarde.
In die bladen zie je nooit foto’s van bijvoorbeeld een vader die met rood aangelopen hoofd in de kist met verlengsnoeren en stekkers graait en niet kan vinden wat hij zoekt. Een moeder die drie dozen met gebroken kerstballen uitpakt. Familieleden aan de telefoon: bij jou...bij mij…met wie...wanneer?? Feestgerechten die mislukken. Een zorgvuldig gedecoreerde tafel die door de schattige kindertjes “verkend” is. Kaarsvet op het nieuwe parket. De zoveelste maal George Michael’s “Last Christmas”! Een omgevallen kerstboom met gebroken (net nieuw gekochte) ballen!
Oud en Nieuw als galafeest: wederom prachtig geklede mensen in een feestelijke setting. Prachtig ronde oliebollen op de schaal, geen vette vingers op de champagneglazen.
Nep, mensen…..allemaal nep.
Waarom ik toch elk jaar weer van die feestjes, lichtjes, liedjes (behalve die van George dan!) de boom, de oliebollen en de feestelijkheden geniet is mij dan ook een volslagen raadsel!

Time flies....

Al weer een week geleden sinds mijn laatste blog! Tjonge, wat vliegt de tijd. Nog even en ik zit ik aan de bingo in de dagopvang voor bejaarden! R. met zijn kale koppie ernaast, waarschijnlijk met geblokte pantoffels aan zijn voeten.
Dacht het toch echt niet! Ik word een vlotte bejaarde met gevoel voor mode, vol humor en zeer actief! Ik ga de wintermaanden in mijn huis in het warme buitenland wonen en de rest van het jaar maak ik uitstapjes op mijn scooter (nee, níet scootmobiel!)
Ik ga nog eigenhandig het tuinhuis verbouwen en volg een cursus Haute Cuisine bij Jonnie en Thérese. Ik leer alsnog de tango van een bloedmooie jonge Argentijn en voor de opvuluurtjes word ik een heel leuke oma van mijn twaalf kleinkinderen! Als die twee dochters van me tenminste een beetje voortmaken met voortplanten! Want ik wil natuurlijk wel met ze diepzeeduiken! Met die kleinkinderen uiteraard, die kinderen zoeken hun eigen vertier maar:-)
Tja…nog even en er is weer een funkelnagelneu Nieuw Jaar in aantocht. Ik hoop op net zo’n pak sneeuw als verleden jaar!
Zoals op de foto’s van de Nieuwjaarsreceptie 2009: mijn prachtige paars/rode chapter, in de sneeuw, rondom ons pas betrokken huis. Wat een feest om te zien! Het lijkt toch echt nog pas geleden?
Ja…nu ga ik dus echt als een bejaarde klinken! Helemaal Fout! Het wordt tijd voor folders over scooters en tangolessen…