Geen boeken meer...?

Bij de openbare bibliotheek in Delft is er een directeur, Eppo van Nispen tot Sevenaer, die zegt in principe geen boeken meer te lezen!
In een artikel in De Volkskrant zegt hij o.a. “Het gaat niet om papier, het gaat om lezen. Lezen kan op tal van manieren op tal van plekken. Als de bibliotheek een gezonde toekomst wil hebben, moet ze niet bang zijn voor verandering. Uit onderzoek blijkt dat het grootste deel van onze klanten vrouwen tussen de 30 en 60 jaar zijn en een soort George Clooney achter de balie wil zien. Hiervoor was ik hoofdredacteur van Hart van Nederland. De bibliotheek is de best bezochte culturele instelling ter wereld. Maar ze zijn statisch. Er zijn nu zo veel meer mediaprikkels dan vroeger. Er is vermoedelijk nog nooit zo veel gelezen als nu. Alleen…niet meer alles uit boeken. Daarom moeten bibliotheken veranderen.’
In Delft heeft van Nispen tot Sevenaer een missie:
‘De modernste bibliotheek van de wereld bouwen. We werken hier met multitouchscreen tafels, we hebben boeken op iPhone, we doen aan babyvoorlezen. Bovendien moet je uitstralen dat je er lol in hebt. Dat vind ik belangrijk. In de arbeidscontracten van onze medewerkers staat dat ze minimaal vijf keer per dag moeten lachen.’
Een uitzonderlijke man met een uitzonderlijk verhaal in de bieb-wereld!
Persoonlijk vind ik het geweldig dat hij zo’n vrolijke nieuwe visie op een oud serieus instituut laat zien. Want humor is natuurlijk onontbeerlijk in deze omgeving.
En die George Clooneys achter de balie: joehoe…laat maar komen! (hoewel ik een reactie van iemand las die vond dat dit net zoiets is als mooie vrouwen op de kap van een auto!)
Nee, die Eppo is zo mal nog niet!
Alleen dat electronische boek op mijn nachtkastje zie ik nog niet zo zitten (liggen!)

hoed je voor slapeloze uurtjes...

In de prachtige galerie van onze eigen Lady Soetje volgde ik gisteren weer een workshop Hoeden Maken bij Piet van Manen. Behalve een “mooie muts” (zoals onze Vice hem noemt) heeft het ook weer veel voldoening opgeleverd.
Wat een feest om een echte vakman aan het werk te zien en onder zijn leiding een klein beetje mee te krijgen van zo’n prachtig ambacht.
Tijdens mijn, helaas niet zo zeldzame, slapeloze uurtjes vannacht kwamen er voorstellingen naar boven van een jongere ik, werkzaam in een creatief beroep. Hoedenontwerpster bijvoorbeeld (dat je daar in real life niet zo geschikt voor bent stoort niet echt in die nachtelijke uurtjes!).
Met je handen werken; omringd door prachtig materiaal, in schitterende kleuren… cinnamay, vilt, voile, tule…door zacht dons, veren, tresband, ornamenten, … door prachtige houten hoedenmallen, etc. Och in die toestand tussen wakker zijn en dromen is alles mogelijk, zelfs voor een potentieel onhandig iemand als ik!
Dat je in elk geval jong blijft in deze omstandigheden, daarvan is Piet van Manen wel het levende bewijs. De 78-jarige ontwerper oogt vele jaren jonger en zit nog vol energie en mooie ideeën. Een inspirerend voorbeeld voor allen.

Kapper!

Weer eens mijn haar laten knippen en bij thuiskomst alle kappers in de wereld vervloekt, wat zeg ik? Niet alleen kappers maar iedereen die ook maar in de buurt was… inclusief die argeloze kortharige Bruun!
Als ik in de spiegel kijk zie ik een keurige mevrouw terugkijken. Met een tuttig en véél te kort kapsel! Wie is dat mens?
En wat is dat toch met kappers? Zouden ze zijn uitgekozen op een gebrek aan inlevingsvermogen?? Hebben ze allemaal een bril nodig of zo??
Ze knikken alsof ze precies begrijpen wat je bedoelt als je uitlegt dat je “dit niet te kort, daar in laagjes en hier wat langer…” wil hebben. Maar doen? Ha! Geheid is het “daar te lang, dit te kort en in het geheel niet naar mijn zin…”!
Het begint meestal wél goed: bij het uitleggen wordt er begrijpend geknikt en instemmend gemompeld. Bij het haar wassen masseren ze met heerlijk ruikende shampoo en stevige vingers je hoofdhuid. Een fijn gevoel dat je ook meteen op het verkeerde been zet. Je denkt dat de rest dan ook wel in orde zal komen. Maar niks is minder waar!
Steevast ren ik bij thuiskomst regelrecht naar de kraan en probeer er op mijn manier weer iets vertrouwds van te maken. Wat natuurlijk helemaal niet lukt!
Pas na een paar weken lijkt het ergens naar. En net op dat moment hoor ik dan iemand opmerken: wat wordt je haar lang. Je moet eens naar de kapper!
Grrr!

Overal een seizoen voor....

In augustus kunnen we al de eerste taai-taai en speculaas kopen.
Begin september verschijnen de eerste kerstballen in de winkels en eind januari liggen de eerste paaseitjes alweer in de schappen van onze dorpssuper. Elk jaar lijkt de noodzakelijke ondersteuning van onze feestdagen eerder te verschijnen.
Het is echt belachelijk.
Vroeger kon je tenminste nog rustig genieten van de specialiteiten van een bepaald seizoen zonder opgejaagd te worden. Toen was voor alles een tijd en plaats. En kon de herfst rustig op gang komen zonder de hete adem van kerstmis in haar nek. Toen kon februari nog rustig druilen en miezeren zonder dat de paashaas haar een hak probeerde te zetten.
Het is belachelijk en een teken van onze gehaaste maatschappij.
Hoofdschuddend zit ik thuis aan mijn kop groene thee terwijl ik langzaam en genietend in mijn gevulde speculaas bijt.
Het is belachelijk...

Elke maand een gedicht: Allerliefste, ek stuur vir jou 'n rooiborsduif

Allerliefste, ek stuur vir jou 'n rooiborsduif
want niemand sal 'n boodskap wat rooi is skiet nie.
Ek gooi my rooiborsduif hoof in die lug en ek
weet al die jagters sal dink dis die son.
Kyk, my duif kom op en my duif gaan onder
en waar hy vlieg daar skitter oseane
en bome word groen
en hy kleur my boodskap so bruin op jou vel

Want my liefde reis met jou mee,
my liefde moet soos 'n engel by jou bly
soos vlerke, wit soos 'n engel.
Jy moet van my liefde bly weet
soos van die vlerke waarmee jy nie kan vlieg nie.

Breyten Breytenbracht

Roze Oktober....

Alles staat deze maand in het teken van Pink Ribbon.
Er wordt geadverteerd met roze gekleurde bijouterieën en complete winkels worden roze gekleurd. Op T.V. zien we B.N.-ers die zich inzetten voor de zaak; het liefst prachtig uitgedost op een groots gala. Bedrijven laten ons graag en overvloedig weten dat ze een bijdrage leveren aan dit goede doel. Er is een roze telefoon ontworpen, dag- en weekbladen verschijnen in het roze en ik lieg niet: er zijn zelfs roze M&M's op de markt gebracht!
Begrijp me goed: borstkanker is een ernstige zaak!
En aandacht voor onderzoek en preventie is zeker op zijn plaats want één op de acht vrouwen krijgt deze ziekte. Dus hoe meer we er van weten en hoe meer informatie er op de markt komt, hoe beter!
Maar mag het een beetje minder glamourous en een beetje minder commercieel?

Hoe dwaas kunnen je dagen zijn!

In een ver verleden ging ik nog wel eens naar De Bijenkorf met de Drie Dwaze Dagen. Inderdaad waren er dan altijd wel kwaliteitsartikelen behoorlijk afgeprijsd. Maar ik kocht ook bijna altijd meer dan ik van plan was want je werd er toch een beetje hebberig van, het werkte aanstekelijk, schandalig genoeg! We kochten kleding o.i.d. en ik kwam ook vaak wel met een mooie leren handtas thuis. En we lopen allemaal nog steeds in de DDD-badjassen van jaren geleden.
Tegenwoordig heb ik er geen zin meer in: té druk, té veel, té lawaaiig, té alles! Bovendien kwam er met de jaren meer inzicht in de betrekkelijkheid van materiële zaken. Hoewel: ik was zaterdag toevallig in de stad en ben er toch even in- en meteen weer uitgelopen met een fijn nieuw geurtje (Scent van Issey Miyake). Dus.
Als je het op een afstandje bekijkt is het toch wel erg vermakelijk: hollende, trekkende, duwende mensen (voornamelijk vrouwen eigenlijk!) En die enorme hordes van mensen met allemaal dezelfde grote geel/zwarte zakken in hun hand die door de stad trekken.
Vermakelijk, maar ook dwaas inderdaad!
• In 2009 werden de Drie Dwaze Dagen voor de 26ste keer georganiseerd.
• Tijdens de Drie Dwaze Dagen stappen jaarlijks meer dan 1,2 miljoen mensen de Bijenkorf binnen
• De Bijenkorf levert voor dit winkelfestijn 2.500.000 producten aan 12 filialen.
• De drukste minuut telt ruim 1.000 transacties.
• In totaal leggen de vrachtwagens van de Bijenkorf 70.000 kilometer af tijdens de Drie Dwaze Dagen.
Bron: Internetsite Zibb

Eindelijk slank!

Yep! Eindelijk hulp bij het afslanken!
Vrouwen worden gesterkt in hun voornemens om op dieet te gaan, als ze verleidelijke foto's zien van taart. Dat heeft een experiment aan de Universiteit Utrecht uitgewezen. De wetenschappers uit Utrecht lieten 54 studentes tijdens een experiment enkele seconden lang kijken naar een foto van een chocoladetaart of een foto van een bloem. Er werd aan ze gevraagd in hoeverre ze plannen hadden om op dieet te gaan. Ze mochten daarna kiezen tussen twee aangeboden snacks: een stuk chocola of een havermoutkoekje. Het bleek dat de vrouwen die naar de chocoladetaart hadden gekeken veel vaker blijk gaven van plannen om gezonder te gaan eten. Ook hadden ze vaker de neiging om voor het havermoutkoekje te kiezen, in plaats van de chocola.
Voortaan dus geen centje pijn meer bij het afslanken, meiden!
Ik heb gewoon mijn keuken van boven tot onder behangen met foto’s van chocoladetaart!! Over een paar weken ben ik een dennetje!!