energie en jam...

Ook zo genoten van het weer, de afgelopen dagen?

Wat een zaligheid, onafgebroken mooi weer.
Ik merk dat ik na alle moeilijke weken hiervoor, weer veel energie terug heb gekregen.
Inmiddels heb ik ook een kruiden/groente tuintje aangelegd. Héél bescheiden, hoor, maar ik heb er veel plezier in. De slasoorten (gewone sla en lollo rosso), de rucola en alle kruiden groeien goed.
Er staat aan kruiden: peterselie, selderij, maggiplant, knoflook, salie in twee soorten, marjolein en citroenmelisse. Naast dit tuintje heb ik grote potten met chocolademunt, gembermunt, appelmunt, laurier, rozemarijn, tijm, citroenverbena en basilicum staan.
Ik kon dit weekend sommige kruiden al in de voorgerechten en toetjes verwerken. Ook waren de grote kannen munt-citroenwater een succes met het warme weer en leuk om te zien bovendien. 

Ik kocht ooit abrikozen-vlierbloesemjam van de Mariënwaerdt. Die was heerlijk en ik wilde ook zoiets maken. Ik ben op zoek gegaan en vond een goed recept in een oude Landleven.

Mijn eigen vlier kreeg verleden jaar rare verschijnselen. Die snoeiden we helemaal terug en dit jaar zijn er dus geen vlierbloesems van eigen bodem. Maar niet getreurd: dichtbij staan vlieren in overvloed in bloei. Ik plukte daar dus een aantal schermen van en verwerkte ze in een heerlijk frisse abrikozenjam. Die maakte ik met gedroogde abrikozen, omdat die wat geconcentreerder zijn en dus meer smaak hebben.  Ik geef je het recept zoals het gepubliceerd is, maar ik heb zelf de helft van alles genomen. Ik wilde niet teveel jam ineens.

Voor 6 á 7 potjes heb je nodig:
750 gr. gedroogde abrikozen

1 flinke kom vlierbloemetjes

500 gr. geleisuiker (2:1)

Van de vlier pluk je alleen die bloemetjes die heel erg rijp zijn en er eigenlijk bijna afvallen (alleen schone bloemetjes plukken, dus niet langs de weg!)

Haal voorzichtig de bloemetjes van de schermen en doe ze in een kom. De abrikozen snijd je in stukjes en laat je een nacht weken in een schaal met water. Weeg daarna de abrikozen inclusief het weekwater en bereken hoeveel geleisuiker je nodig hebt. Het moet 500 gram geleisuiker zijn op 1 kilo abrikozengewicht. Breng de abrikozen met het water aan de kook en laat ongeveer vijf minuutjes doorkoken. Pureer de abrikozen grofweg (of fijner als je dat lekkerder vindt)  en voeg de geleisuiker toe, roer alles goed en kook het nog een paar minuten door. Voeg de vlierbloemetjes toe, roer nogmaals goed en laat de jam niet meer koken.

Vul de (met soda schoongemaakte) potjes met de jam, veeg eventueel gemorste jam meteen weg en draai de deksels erop.

Laat de potjes afkoelen op het aanrecht.

Doe er daarna een etiket op met de naam en de datum.

De jam is in ieder geval één jaar houdbaar.

En jullie? Worden jullie ook zo energiek van dit mooie weer?

nog steeds hip...

Op 21-06-2009 schreef ik een logje over het modeblog Advanced Style. Dat had ik toen nét ontdekt en was er helemaal weg van. Dit blog sprong er tussenuit omdat het geen doorsneel modeblog is, maar ook een blog over levenslust en plezier.
Ari Seth Cohen is een New Yorkse fotograaf die sinds 2008 bijna dagelijks de straat opgaat om mensen te fotograferen voor zijn blog. Het is een blog met mensen van 70, 80, 90 jaar (en een enkele keer nóg ouder!) met een héél uitgesproken kledingstijl.  De dames en heren die op straat poseren trekken zich in de regel niets aan van échte mode en modevoorschriften. Ze dragen hun, vaak excentrieke, kleding met flair en een bewonderenswaardige zelfverzekerdheid.
Het blog stond nog steeds bij mijn lijst met Favorieten, maar in de loop der tijd was ik het enigszins uit het oog verloren (er zijn ook veel te veel leuke blogs!). Totdat ik op haar blog een verwijzing naar de betreffende site vond én er ook van de week een artikel over Advanced Style in de NRC stond. Toen herinnerde ik  me weer dat ik dit blog altijd met zoveel plezier volgde. Vandaar dus dat ik het nu weer bij mijn échte Favorieten heb gezet en vastbesloten ben het weer regelmatig op te zoeken.
Ik wil niet nalaten jullie ook te laten kennismaken met dit geweldige blog: Advanced Style dus!

een bewogen week...

Ja, dat was het... een bewogen week.
Vol verdriet, herinneringen, verbondenheid, plechtigheden, troost, vriendschap.
We schreven boven mijn moeders rouwkaart:

Afscheid nemen is met dankbare handen
meedragen al wat herinnering waard is.

En zo voelde het ook. Hubbie die een prachtige herinnering aan zijn schoonmoeder voordraagt. Jongste die een troostende arm om me slaat en me knuffelt als het eventjes te veel wordt. Oudste, op het nippertje terug van een zakenreis naar de V.S., zwanger en wel, die een gedicht leest voor haar Oma. Familieleden die ik soms 20, 30 jaar niet meer had gezien weer te spreken. De religieuze plechtigheden, die ondanks dat ze geen rol meer in mijn leven spelen, troost bieden.  De verbondenheid met zussen, omdat jouw verdriet ook het hunne is. Vrienden, die naast alle leuke dingen die we doen, ook delen in je verdriet.

Ik weet dat deze week voor altijd bij me zal blijven. Opgeslagen in de herinnering, maar weer op te roepen op elk moment dat ik daar behoefte aan heb. En het is niet voor het eerst dat ik me realiseer dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn. Dankbaar voor de herinnering aan mijn moeder, met alle ups en downs die daar bij hoorden. Maar ook intens dankbaar voor mijn gezin, dat me met alle warmte omringt als dat nodig is.

Ook las ik héél veel, deze week. Waarschijnlijk aanvankelijk als afleiding, maar later omdat de verhalen zo prachtig waren. Ik vertel er in een volgend logje meer over.
Ik heb ook sommige blogs die ik volg wel gelezen maar niet allemaal. Vanaf morgen ga ik weer eens flink bijlezen.
Tot dan!

Gisteren...

Gisteren, 11 mei 2012, 's avonds om kwart voor tien, is mijn moeder overleden.
Ze werd 92 jaar.
Janny

een sterke vrouw...

Bovenstaande woorden hoor ik de laatste dagen heel vaak. Ja, mijn moeder was en is een sterke vrouw. Letterlijk en figuurlijk. Nog steeds, terwijl ze steeds dieper wegzakt, geeft haar tengere lijfje het niet op. De laatste keer dat ze nog enigszins bij bewustzijn is geweest, was toen ze de Laatste Sacramenten ontving. Vanuit een diep onderbewustzijn keerde ze heel even terug, haar lippen bewogen op de woorden van het gebed en ze probeerde haar arm op te heffen om een kruisteken te maken.
Daarna zakte ze weer weg in diezelfde, steeds dieper wordende morfineslaap, en dat is ze nu al dagen.
In het tehuis waar ze woont wordt ze met veel liefde en zorg verpleegd. Het is goed om te zien dat steeds weer iemand naar haar komt kijken. Van directie, verpleging, stagiaires tot huishoudelijke hulp aan toe.
Er worden gezamenlijke herinneringen aan haar opgehaald. Door mijn zussen en mij, maar ook door het personeel. Voor ons soms heel herkenbaar, want hoewel mijn moeder een lieve vrouw was, was ze wel een pittige tante.
Afscheid genomen heb ik eigenlijk al eerder. Steeds weer moesten we zien dat er een stukje minder contact was, dat ze minder kon, en dat ze naar het einde verlangde.
We hebben zoveel mogelijk alles in orde gemaakt, voor als het zover is. Het is louterend om je in de gedachten van je moeder te verplaatsen, en proberen de zaken zo te regelen als ze het graag zag.
In tegenstelling tot mijn moeder ben ik niet gelovig. Maar nu zou ik willen dat ik iemand kon vragen haar te komen halen!