grenzen verleggen...

We hebben veel vrienden die de hele wereld afreizen maar tot nog toe hadden wij geen gelegenheid en ook niet veel behoefte om dit zelf te ondernemen.
Want eigenlijk zijn we geen trekkers. Onze vakanties worden meestal op één, hooguit twee verschillende plaatsen doorgebracht. Vanuit daar verkennen we dan de ruime omgeving. We zijn allebei geen strandliggers of zonaanbidders, dus er moet altijd wel het één en ander ondernomen worden. We gaan meestal naar Frankrijk of Italië, een enkele keer naar Spanje. Vroeger was Engeland vaak een geliefde bestemming en met onze dochters en soms met vrienden maken we wel stedentrips door heel Europa. We hebben ooit een lange trektocht door Marokko gemaakt met een aantal vriendenstellen.
We zouden dit jaar, als gebruikelijk, weer naar Frankrijk.
Maar in onze omgeving gebeuren de laatste jaren steeds meer nare dingen. We hebben meegemaakt dat familie en vrienden stierven, of ernstig ziek werden of lichamelijke beperkingen kregen. Dat bracht ons er toe eens ernstig na te denken over hoe we momenteel zelf functioneren en wat we in ons leven kunnen doen om het levensplezier vast te houden of te verhogen. Dat daarbij onder meer "grenzen verleggen" naar voren kwam was natuurlijk geen verrassing. Want zoals Herman de Coninck zegt: "Reizen is een manier om vragen te stellen die je thuis niet stelt. Niet per se over het land in kwestie maar ook over jezelf".
Nu zijn we nog (redelijk) jong, hebben we de lichamelijke en geestelijke conditie en flexibiliteit om eens uit onze comfortzone te treden.
Daarom hebben we, een voor ons, belangrijke stap gezet!
In het kader van "je grenzen verkennen" hebben Hubbie en ik deze week dus een beslissing genomen. We gaan, deze zomervakantie, heel letterlijk onze grenzen verkennen.
We hebben besloten een trektocht van ruim een maand te gaan maken door Indonesië!
De vliegreis is geboekt maar verder gaan we totaal op de bonnefooi. Gaan reizen door Java en Sumatra en zien wel wat het ons brengt. Natuurlijk lezen we ons wel in en nemen we de voorzorgsmaatregelen in acht, maar verder laten we het gewoon op ons afkomen.
Vrienden van ons gaan mee en we verheugen ons nu al ontzettend op alle belevenissen die we gaan meemaken, want...

REIZEN IS HET HART VERWIJDEN.
Allard Pierson

auld reekie...

Wat was onze trip naar Edinburgh geslaagd!
Ze kan weer worden bijgeschreven in de lijst van mooie familieherinneringen.
Edinburgh is een mooie stad en heel gezellig. Veel geschiedenis, tradities, cultuur, muziek, etc. Hij (zij?) ligt aan de oostkust van Schotland, aan de zuidzijde van de Firth of Forth en wordt door Schotten Auld Reekie, Oude Rokerd of Stinkerd, genoemd. Die naam stamt uit de 17de eeuw toen er nog geen riolering was. Maar daar is tegenwoordig niks meer van te merken, ik vond de lucht juist heel fris en helder.
De binnenstad van Edinburgh bestaat uit Old Town en New Town. Sinds 1995 staan beiden op de UNESCO Werelderfgoedlijst. De Old Town heeft een hoofdstraat die de Royal Mile wordt genoemd. Hij loopt van Edinburgh Castle naar Palace of Holyroodhouse en het is een aaneenschakeling van prachtige panden, pubs, kerken, monumenten en winkeltjes met veel kilts, dassen en andere geruite waren. We liepen deze Royal Mile de eerste dag al. En ik denk dat we hem, toen we vertrokken, alles bij elkaar wel 5x hebben gelopen!
Edinburgh heeft circa 450.000 inwoners en het Schotse parlement is er gevestigd. Het nieuwe parlementsgebouw is een merkwaardig, maar wel mooi, supermodern gebouw. Geheel anders dan de omringende panden dus.
We bezochten ook o.a. Edinburgh Castle dat gebouwd is op een vulkanische rots. Het wereldberoemde kasteel ligt hoog boven de stad. Hier worden ook de Schotse Kroonjuwelen bewaard. We kregen een uitgebreide cassettegids mee, die gelukkig in "plain English" was, want het Schots is héél erg moeilijk te verstaan. Gelukkig kon mijn dochter, die haar opleiding in het Engels deed en een tijdje in Londen woonde, er meer van verstaan dan ik.
Ook bezochten we The National Museum of Scotland. Ons viel al eerder op dat de displays in Engelse musea afwijken van wat wij gewend zijn. Het sprak ons niet echt aan, maar wat wel mooi is, is dat veel musea gratis entree hebben.
Een van de hoogtepunten vond ik ook onze (600 kilometer lange!) tocht door de Highlands en naar Loch Ness. Het is een bergachtig, dunbevolkt gebied in het noorden van Schotland. Zowel qua landschap als cultuur verschilt het behoorlijk van het Schotse laagland. Door de Scottish Highlands loopt de Great Glen, een dal dat in de ijstijd door gletsjers is uitgesleten. We zagen tot onze verrassing behoorlijk hoge bergen! Deze zijn duizenden jaren geleden gevormd door langs elkaar schuivende aardplaten en er is nu dus een heuvel- en bergachtig gebied met talloze valleien. Ook ontstonden destijds diverse meren, waaronder het beroemde Loch Ness. Dat is 37 kilometer lang en ongeveer 1,6 kilometer breed en de diepte van het meer is 226 meter. Het water in Loch Ness, trouwens in alle lochs, is het meest heldere water dat er bestaat. Dit komt o.a. door de “peat” in de hooglanden waar het water vanaf de bergen doorheen sijpelt, vertelde de gids. De hoogste berg van de Britse Eilanden is Ben Nevis, onze patriottische gids was er heel trots op! Die gids was overigens een verhaal apart. Gehuld in Schots kilttenue, en met een ADHD-achtige houding en -spraak, was hij goed voor veel onderlinge grappen en hilariteit.
Overigens zie je best veel Schotten in kilts lopen. Er werd in het hotel een gala gehouden voor studenten van een bepaalde opleiding en het was leuk te zien dat veel jonge Schotten in officieel Schots tenue liepen.
Wat deden we nog meer?
We shopten wat, praatten heel wat af, dronken (dure, maar heerlijke) wijntjes..geen whisky voor ons!, lieten decadent ons diner op de kamer bezorgen toen we moe waren, aten in bed en lazen, gelijktijdig, onze Engelstalige boeken. De laatste dag luisterden we nog naar een van de vele bandjes die hier in het weekend optreden.
Gegeten hebben we overigens voornamelijk in pubs, wat we beiden leuk vonden. We lieten de “Black Pudding, de Haggis en de Kidney Pies” aan ons voorbij gaan, maar hebben daarentegen genoten van de heerlijke, al dan niet gerookte, Schotse zalm. We aten o.a. in Greyfriars Place, met het gedenkteken van de terriër Bobby, ook wel "Greyfriars Bobby" genoemd (nadat zijn baasje John Gray, een politieman te Edinburgh, overleed, sliep Bobby gedurende 14 jaar bij het graf van zijn baasje op Greyfriars Kirkyard).
We hadden een mooi hotel, dat erg centraal lag, met vriendelijke bediening en van alle gemakken voorzien. De trip was bijzonder geslaagd, natuurlijk voornamelijk door het wederzijdse leuke gezelschap (!) maar niet in de laatste plaats door de stad zelf.
Edinburgh….ik ben er echt niet voor het laatst geweest, daar ben ik zeker van!

Edinburgh...

Ik heb al eens eerder op dit blog verteld dat wij sinds enkele jaren een familietraditie hebben. Elk jaar gaan Hubbie en ik met één van de dochters een stedentrip maken. Het wisselt uiteraard om het jaar. Dit jaar ga ik met Jongste. Hubbie gaat later dit jaar met Oudste, maar daar zijn enige ontwikkelingen dus hoe dat gaat en waar naar toe moet nog even uitgezocht worden.
Jongste wilde graag naar Edinburgh. Ze is behoorlijk Anglofiel (ondanks haar Deense vriend:-). En dus trekken wij volgende week gezamenlijk naar de Schotse hoofdstad voor een paar mooie dochter-moeder dagen!
Ik kreeg al een leuk reisgidsje van haar toegestuurd. En ik moet zeggen: ik heb er ontzettend veel zin in.
Ik ben dus enige tijd weg!

kerstpakket...

Gisteren maakte ik een niet-veel-gebruikte kast schoon. Nu zou dat feit op zich al een logje waard zijn, want geloof me: dat is hier een bijna uniek gebeuren! Maar ik schat in dat veel van mijn lezers dan hier zouden afhaken.
Nee, het gaat ditmaal over iets heel anders! Namelijk over kerstpakketten!
Dat is nog eens een logisch vervolg, hè?
Het zit nl. zo: Hubbie en ik werkten heel veel jaren aan dezelfde hogeschool. Elk jaar kregen we een kerstpakket. Elk jaar kreeg hij ook nog een kerstpakket als raadslid. En als er nu iets is dat ik verspilling vind dan zijn het kerstpakketten.
In bovengenoemde niet-veel-gebruikte kast staat de grootste helft van die kerstpakketten maar te staan. Ik kan aan de voorwerpen zien welk thema er aan verbonden was: twee enorme mokken met een heel groot logo uit het jaar van de fusie. Een set bruine pindaschaaltjes als teken van samenwerking met China. Twee geel-witte mokken met ingegraveerde rietstengels uit de duurzaamheidperiode. Een windlicht van grote gedraaide kronkeltakken vertegenwoordigt het energiethema. Twee dozen met lelijke gerecyclede glazen, ook iets met duurzaamheid, vermoed ik. Twee schalen in knaloranje en twee grote koffiecontainers… waar die voor staan weet ik niet meer. En zo staat er nog het één en ander aan goedbedoelde spullen. Opgeborgen en ogenblikkelijk weer vergeten totdat je ze tegenkomt met een poetsbeurt. En dan moet je weten dat ik drievierde van alles al heb weggegeven (of kapot heb laten vallen). Ik begrijp echt de reden van die pakketten niet. Wie zit er nu te wachten op nog meer spullen? En zeker spullen die je zelf nooit zou kiezen. Bovengenoemde zaken gaan nu bijna allemaal naar de kringloopwinkel. En ik ben ervan overtuigd dat het niet alleen bij ons zo gaat maar bij velen.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over die ontelbare potjes, pakjes, blikjes etc. die weggegeven zijn, of toch maar opgegeten omdat het "anders zo zonde is".
De voorlaatste jaren kon je een cadeau kiezen middels een bon en het mooie hiervan was o.a. dat je het ook aan een goed doel kon geven. Zo hadden we het idee dat het geld toch nog nuttig besteed werd.
Dus werkgevers: kunnen we dan alvast één ding afspreken voor Kerstmis 2012??
Geef je personeel iets waar ze zelf een keuze kunnen uit kunnen maken. En laat ze de mogelijkheid het aan een goed doel te besteden. Daar maken jullie heel veel mensen blij mee, dat weet ik zeker.
Misschien uitgezonderd de eigenaar van de kringloopwinkel:-)

creativiteit...

Ik denk dat ik in wezen een creatief mens ben. Geen wereldschokkend nieuws maar voor mij een prettige wetenschap. Want op dit moment in mijn leven heb ik daar veel aan.
Eigenlijk voelde ik altijd wel dat er creativiteit in me zat. Het heeft echter nooit gestalte gekregen omdat ik mijn mogelijkheden op dit gebied niet serieus genomen heb. Ik kom uit een hardwerkend, nuchter gezin waar kunst, creativiteit en zelfexpressie niet heel hoog in het vaandel stonden. Alles wat je deed moest toch wel "nut" hebben. Ik heb in mijn jeugd dus weinig tot niets aan creativiteit gedaan, of meegekregen.
Ook in mijn verdere leven is er niet echt iets op gang gekomen.
Het bleef vaak bij wat goede invallen en een paar ideeën die weer verdwenen doordat werk, gezin, dagelijkse beslommeringen om aandacht vroegen. Toen mijn kinderen jong waren hebben we wel heel wat afgeschilderd, -geboetseerd, -getekend, en dergelijke. Maar toen ze ouder werden en ik weer meer ging werken raakte het op de achtergrond. Pas nu heb ik het geduld en de nieuwsgierigheid (en niet te vergeten de tijd!) om weer het één en ander op te pakken.
Gisteren ging ik voor het eerst naar een schilderles. Ik heb daar vooralsnog alleen maar perspectieven zitten tekenen. Maar in mijn hoofd zaten al zo veel beelden om te schilderen dat ik na afloop meteen wat schildersdoeken, penselen en verf heb gekocht.
Maar poeh...na wat schetsen lijkt het me toch beter eerst wat grondbeginselen onder de knie te krijgen:-)
Hoe zit het met jullie creativiteit?

verlate kerst...

Ik moet toegeven dat het een fraai gezicht is. Overal waar ik in mijn huis maar uit een raam kijkt is het wit.Een poedersuikerlaag van sneeuw over alle bomen en struiken verandert onze bostuin in een kerstkaart. Hier was ik in december lyrisch over geweest, maar in februari vind ik het niks!Want... lieve mensen... het is al lang Kerst geweest!
Geef mij maar lente!

tin...

Hebben jullie dat ook? Het idee dat een tinnen bord wel het toppunt van truttigheid is?
Ik herinner me de borden van mijn oma nog. Keurig in het gelid op de schouw in de keuken. Of de borden bij lievelingstante op het dressoir. Ook keurig op een rijtje!
Maar sinds ik een jaartje geleden in De Potstal zag hoe mooi je tin in een sober interieur kunt integreren, ben ik op andere gedachten gekomen. Ik viel als een blok voor de middeleeuws-aandoende, onregelmatige borden.
In eerste instantie kocht ik een oud bord op een brocantemarkt, ergens in de buurt.














Daarna zag ik op MP nog drie prachtexemplaren, compleet met gegraveerde initialen. En die zijn zeker prachtig; ik zie in gedachten een verre voorouder aan een dis zitten met op deze borden een flinke berg vlees:-)
De borden zijn "breed inzetbaar". Ik heb er soms één (of ook wel meerdere) onder een stoer windlicht. En met een stolp erop en iets moois eronder kun je subtiel ergens de aandacht op vestigen. Als presenteerbord doen ze het ook goed; zandgebak kleurt er heel mooi op. En op mijn ijzeren etagere staan ze ook geweldig. Zeker met een paar decoratieve broden er op. En ook antiek glas en sober tin zijn een goede combinatie.














Echt tin, zeker antiek, is erg duur. Je kunt aan de stempels onderop zien of je te maken hebt met echt tin of met de neptinnen borden, die heel vaak worden aangeboden!
Het is dus zaak om écht goede borden op de kop te tikken. Misschien moet je maar eens gaan kijken bij de opgeslagen familieboedel, of een aardige tante lief aankijken:-)