geur...

Ik ben dol op geuren. Nou ja... natuurlijk niet op alle geuren!
Veel mensen in een vochtige bus of trein, dat is niet echt iets waar ik blij van word. Net zo min als van de geur van onze oude hond als hij in de regen heeft gelopen of de geur van een urinoir waar ik langs loop.
Maar ik bedoel natuurlijk plezierige geuren. Ik denk dat ik veel eerder geuren herken dan mensen:-)
Gisteren las ik in het NRC een artikel over geuren en de invloed die ze kunnen hebben op het koopgedrag van mensen. Ik wist dat al veel winkels kunstmatige luchtjes de winkel inpompen om de koopzin aan te wakkeren. De geur van pasgebakken brood op de foodafdeling, de geur van bloemen bij de cosmetica en natuurlijk de dennengeur met Kerst.
Maar geur gaat tegenwoordig letterlijk veel verder.
Bij de Rolls Royce fabrieken bijvoorbeeld steeg de verkoop aanzienlijk toen men een geurdispenser met de kunstmatige geur van leer onder de stoelen aanbracht!
Bij Connexxion gebruikt men een naar fris afwaswater ruikende geur om de reizigers zich meer op hun gemak en zelfs veiliger te laten voelen.
In gangen en cellen van politiebureaus in Rotterdam-Rijnmond gebruikt men een speciale sinasappelachtige geur om arrestanten rustiger te houden.
Bij Singapore Airlines is geur, kleur en sfeer helemaal goed doordacht. Stewardessen zijn allemaal even groot, hebben dezelfde borstomvang (!), dezelfde make-up en gebruiken allemaal hetzelfde huisparfum dat ook in de vliegtuigen gebruikt wordt! Een snufje en je herkent Singapore Airlines uit duizenden!
Nog bonter maakte de hotelketen Swissôtel het. Ze lieten een luxueuze huisgeur ontwikkelen die in alle filialen van deze keten gebruikt moest worden. De "fragant artist" die de geur ontwikkelde mengde -echt waar- de geur van geld met die van frisse alpenweiden en ijle berglucht!
En dit is echt maar een heel kleine greep uit bedrijven die geurgebruik hanteren. Bedrijven als IKEA, H&M, en Volvo hebben al lang een eigen bedrijfsgeur. In de Parijse Galeries Lafayette wordt op de babyafdeling kwistig met een wasverzachtergeurtje gestrooid en bij de visafdeling van Walmart ruik je op de visafdeling een artificiële zeelucht!
En het kan nog gekker: door het succesverhaal van Swissôtel gaf de Zwitserse regering opdracht een "Zwitserlandgeur" te onwikkelen.
Degene die de opdracht kreeg keek hier niet raar van op: ze had al eens iets soortgelijks gedaan: ze componeerde al eens de geur van Parijs. En geloof het of niet: hiervoor gebruikte ze odeurs van overvolle asbakken, duivenpoep, slachthuizen maar ook van wijn en chique damesparfums!
Dat ademen wij dus allemaal onbewust in, zelfs zonder dat je doorhebt dat je uberhaupt iets ruikt. En klaarblijkelijk hebben we allemaal een goed geurgeheugen want na een jaar is ons geurgeheugen nog voor 65% intact, terwijl ons visuele geheugen al na drie maanden met 50% is afgenomen.
Ik vond het vreselijk boeiend om te lezen maar was best geschokt te ervaren hoever deze trend al is doorgezet.
Naar aanleiding daarvan zat ik wat voor me uit mijmeren over wat mijn "eigen huisgeur" zou moeten bevatten als ik die zelf zou mogen ontwikkelen (gesteld dat ik dat al zou wíllen). Ik ben er nog niet uit: er zijn al veel mogelijkheden de revue gepasseerd.
Maar mocht ik zover komen dan ga ik hem beslist bottelen! Tegen die tijd geef ik je voorrang bij het bestellen;-)

En jij: uit welke componenten moet "jouw huisgeur" bestaan?

en nogmaals Blogger...

Ja, al deze problemen hebben weer eens met Blogger te maken! Ik ben zo klaar met Blogger; er is altijd wel wat! Ik had alle handelingen (zoals het legen van het browsegeheugen) al meerdere malen gedaan voor ik vorige log plaatste. Heeft niets geholpen.
Kan nog steeds geen commentaren plaatsen in Blogger-blogs.
Maar goed: heb inmmiddels geïnformeerd naar het omzetten van mijn blog. Dat schijnt nog helemaal niet eenvoudig te zijn. Misschien is gewoon een heel nieuw blog beginnen (uiteraard niet meer bij Blogger!) een beter idee.
Maar dat vind ik ook weer zowat: ik moet daar eens goed over nadenken en de voors en tegens afwegen.
Als het zover is laat ik het uiteraard horen.

geen commentaren plaatsen

Al een paar dagen kan ik op sommige blogs geen commentaren plaatsen.
Er wordt steeds opnieuw om mijn mailadres en inlogcode gevraagd. En uiteindelijk lukt het dan toch niet.
Waar dit nu weer aan ligt mag Joost weten.
Hopelijk is dit snel over en kan ik mijn commentaar weer onder mijn favoriete blogs plaatsen!

dochters van het land...

Pasgelezen en zeer de moeite waard: Dochters van het land door Joyce Maynard.
Het is een roman over de levens van twee Amerikaanse vrouwen, vanaf hun geboorte tot aan de middelbare leeftijd.
Het verhaal speelt zich af in New Hampshire en begint in 1949 met de geboorte van twee meisjes, op dezelfde dag en in hetzelfde ziekenhuis.
Hoofdpersonen zijn Ruth, jongste in een boerengezin met vijf dochters, en Dana, dochter van een kunstenares en een niksnut.
Ze groeien op in twee heel verschillende gezinnen. Maar wat ze gemeen hebben is het gevoel er nooit echt bij te horen. Er zijn in hun levens veel problemen en verdriet.
Pas laat in hun leven zien ze kans zich te verzoenen met hun verleden en kunnen ze de last van hun jeugd plaatsen.
Het boek is soms humoristisch, soms hartverscheurend en laat zien wat het betekent om deel uit te maken van een gezin. Het is tevens een verhaal over de band met je geboortegrond en met je familie, en het verlangen te ontdekken wie je bent.
Het boek is een literaire roman, een "ik kan-’t-niet-wegleggen-zo-boeiend boek" en leest echt als een trein.
Het is in 2010 uitgegeven .
Oorspronkelijke titel: The Good Daughters (een veel betere titel dan de Nederlandse versie).
ISBN: 978 90 229 5988 6.
Van harte aanbevolen!

mode van toen...

"Gewoon alles bewaren, joh. Het komt allemaal een keer terug!"
Mijn vriendin weet het zeker: niks uit je garderobe wegdoen want het wordt ooit weer mode, is haar stelling. We praten over de mode; die van nu en die van vroeger.
Ze vindt het een leuk onderwerp en ik ben het met haar eens.
"Vroeger droeg ik queenieschoentjes. Had jij die ook?"
Natuurlijk had ik die ook.
Veel jongeren zal die naam niets zeggen maar mensen van rond de vijftig weten het waarschijnlijk nog: de allereerste hakschoentjes! Van die schoenen met ieniemienie hakjes die, na een paar keer lopen, al snel ontdaan waren van hun leren velletje en de plastic hak die eronder zat, in volle glorie toonde. Ja, vriendin had ze ook, rode met een wit biesje. Die van mij waren wit met een zwart strikje. Wat voelden we ons vrouw van de wereld met die "hakken".
Dat er later vele centimeters hak bij zouden komen konden we toen nog niet vermoeden! En dat we ooit zo gek zouden zijn om op naaldhakken te gaan wandelen met een nieuw vriendje al helemáál niet!

Ze heeft het alweer over iets anders. Mijn vriendin.
"Droeg jij maxi-, midi-, of minirokken?"
Uhh, wat droeg ik? Voor mijn gevoel zeker geen minirokken.
Maar als we er later oude foto’s bijhalen zie ik er toch enkele van mij met behoorlijk blote bovenbenen.
Die rokken deden zeker niet onder voor de korte rokjes van mijn dochters op tienerleeftijd, waar ik me destijds groen en geel aan ergerde:-) Misschien had ik deze foto’s toen eens moeten bekijken, lachen we samen.

"En de hotpants dan, weet je dat nog?" Ze is nu echt op dreef.
"Ja, dat weet ik nog wel. Deed ik niet aan mee. Zo’n keurig katholiek meisje. Daar hoefde ik thuis niet mee aan te komen!"
Ze buigt zich nog eens over een stapeltje foto’s en wijst. "Wat is dit dan?"
Als ik de foto van haar aanpak zie ik een lief jong meisje met een zalmkleurig pak aan. En de stof van het broekje houdt toch zeker twee flinke handbreedtes boven de knie op! Nee… dat ben ik niet. Toch? Of wel?
Ik ben het wel, zie ik nu. Helemaal vergeten (of verdrongen wellicht?)

We ploegen door de oude foto’s en hebben lol over de verschillende modes die we hierop voorbij zien trekken. Lange rokken, korte rokken, steil lang haar, korte krullen, een uitbundige lentejurk met alle kleuren van het spectrum, een zakelijk zwart pak met enorme schoudervullingen en nog veel meer vreselijks...
Aan het eind twijfelt ze toch een beetje aan haar eerste stelling, mijn vriendin. "Och, weet je" zegt ze "misschien moet je ook alles niet willen bewaren!"

inhaalgedicht...

Toen ik zestig werd afgelopen november was ik niet bepaald in een feestelijke stemming. Zie logjes in die periodes.
Maanden daarvoor had ik een gedicht gemaakt, gebaseerd op een fragment dat ik ooit in een Red Hat boek las. Ik had steeds het plan om het te publiceren op mijn verjaardag.
Maar helaas was ik er toen niet voor in de stemming, zoals gezegd.
Het ligt al die tijd op mijn bureau en vandaag besloot ik om het alsnog te plaatsen.
Ik ben dus niet jarig, maar het is mijn "inhaalgedicht".

Vandaag ben ik zestig!
Ik draag een paarse hoed.
Ik wil nooit mijn gevoel voor humor verliezen.
En evenmin stop ik met het dragen van hoge hakken.
Ik kleur mijn haar
want ik wil niet kleurloos zijn.
Ik zal blijven zingen bij het werken in de tuin
en blijven praten met iedereen,
en vaak van de hak op de tak.
En ik ga geen excuses aanbieden
als mijn keuzes iemand niet bevallen!
Nooit zal ik mijn leeftijd verbergen,
maar ik wil graag een beetje onvolwassen blijven!
Ik ga niet constant praten over het weer...
maar wel gesprekken voeren over de verlangens van mijn ziel.
Ik zal vragen stellen,
en ik zal antwoorden verwachten.
Vandaag heb ik het gevoel als dat jonge meisje
dat poëzie schreef in de duinen.
Ik voel dat mijn leven vandaag een begin is...
Nog steeds kan ik alle dingen doen
behalve berusten of in een hoek zitten
en stoppen met mij te zijn…
En ik zal wijn drinken
wanneer ik maar wil!

Blogger...

Nou, ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik baal als een stekker van Blogger.
Voor de zoveelste keer ben ik weer eens wat kwijt.
Dit keer weer de reacties onder vorig logje. Zowat een hele dag was er geen enkele mogelijkheid iets te ondernemen op het blog. De informatie die wordt verstrekt is dat alle data terugkomt maar ik geloof daar niet meer in.
Want ook zijn mijn volgers zijn al weken niet meer zichtbaar en dat zou ook snel opgelost zijn, volgens Blogger.
Ik heb veel zin op mijn blog ergens anders onder te brengen.
De komende tijd ga ik me daar eens in verdiepen!
Update volgt (bij mij dus wél!)

nog eens de bostuin...

Zoals beloofd een paar foto's van onze tuin.
Het is een redelijk eigenzinnige tuin, waar ik soms met harde hand wat kunstgrepen toepas.
Heel anders dan mijn vorige tuin waar er borders waren met planten op kleur en mooi van hoog tot laag gerangschikt.
Het heeft even geduurd voor ik deze tuin dóórhad. Een tuin in een bosgebied is echt iets heel anders dan een tuin op gewone grond.
Waar ik bijvoorbeeld erg aan moest wennen waren de rijkbloeiende struiken in kleuren die ik zelf nooit van mijn leven gekozen zou hebben. Maar die eigenlijk maar kort bloeien in het voorjaar en daarna weer mooi mengen in groen van de zomer. En ik moet zeggen: je wordt wel vrolijk van die kleurtjes!
Och ja... ook bij een tuin is het loslaten geblazen! Het idee loslaten dat je hem naar je hand kunt zetten en je precies het plaatje krijgt dat in je hoofd zit.
Maar zodra dat gelukt is kun je ook écht genieten van alles dat er zomaar in de tuin is ontstaan!

weer thuis...

Weer thuis van onze vakantie in Toscane.
Wat was het heerlijk!
Het hotel was nóg mooier dan op de foto's. Eigenlijk gaan we maar zelden naar een hotel maar omdat dit een korte vakantie was en de ligging (op een mooie heuvel, met schitterend uitzicht, midden in het Chianti-gebied) zo uniek hadden we dit maal hiervoor gekozen.
Daar hebben we zeker geen spijt van gehad. We hadden een suite die geschikt zou kunnen zijn als bruidssuite, ware het niet dat Hubbie en ik al eeuwen bij elkaar zijn:-) Het unieke uitzicht op het glooiende Toscaanse landschap als we 's morgens buiten ons ontbijt aten, met alle tinten groen die je maar kunt bedenken!
De cipressen, de pijnbomen, de acacia's die overvloedig bloeiden en een heerlijke geur verspreidden. De rozen in alle kleuren. De bermbloemen, zo fijntjes en kleurig.
We hebben ook wederom veel kleine bergdorpjes bezocht. Heerlijk, die prachtige oude huizen en gebouwen. Alle kunst die er te zien is in kerken, musea of zomaar langs de kant van de weg. De rust, de kleine eethuisjes met authentiek voedsel, de wijn, de routes langs onvergetelijke uitzichten.
Het is zeer zeker niet de eerste keer dat we dit zien maar het blijft zó boeiend.
Ook bij terugkomst was de verrassing groot: alle rododendrons en azalea's hier stonden volop in bloei, samen met heel veel andere voorjaarsbloeiende planten. Het is één kleurenzee! In deze bostuin was het nooit zo kleurig als in dit jaar!
Dus ook weer lekker om thuis te zijn.
Kortom: we zijn heerlijk uitgerust en opgeladen met frisse energie!
Maar dat hadden jullie vast al begrepen:-)