Taal is zeg maar echt mijn ding...

Onlangs kocht ik het boekje “Taal is zeg maar echt mijn ding”.
De schrijfster is Paulien Cornelisse. Ze is schrijfster, vaste columniste van NRC Next en diverse andere bladen en ze is bovendien cabaretière. Ik volg haar al een poosje in de krant en was dus blij met het verschijnen van dit boekje. Het bevat enkele van haar gepubliceerde columns en verder veel losse gedachten, constateringen en invallen.
Het leuke van dit boekje is dat het alle taalergenissen op een komische wijze aan de orde stelt. Er zijn tegenwoordig veel modekreten, vreemde gezegden, samenvoegingen, etc. in onze taal te vinden (zie ook mijn blog van 30 augustusj.l.)
Echte taalpuristen storen zich aan alle vernieuwingen en zijn vaak erg rigide in hun oordeel over wat kan en wat niet. Maar taal is nu eenmaal aan verandering onderhevig en weerspiegelt vaak de tijdgeest. Natuurlijk, de spelling en stijl van geschreven taal moeten in orde zijn, maar de gesproken taal verandert en ontwikkelt zich anders bij nieuwe generaties. Veel van de regels waar deze taalpuristen zich op beroepen zijn tenslotte ook maar bedacht door de generaties voor ons.
Paulien Cornelisse klaagt niet, ze signaleert alleen opvallende taaluitingen en beschrijft die op zo’n humoristische wijze dat er veel te lachen valt.
Als ik haar op t.v. zie vind ik haar behalve geestig ook vaak een beetje afwezig. Maar ik denk nu beter te begrijpen hoe dat komt. Ze heeft natuurlijk altijd haar oren gespitst: waarschijnlijk is ze doorlopend op zoek naar uitdrukkingen, gezegden en/of onderscheidend taalgebruik.
In het boekje staan echt hilarische feitjes. Zo heeft ze het bijvoorbeeld over de gekke-namengekte. Het gaat over de neiging van bekende ouders om hun kinderen uitzonderlijke namen te geven (want ja… dat zijn toch wel uitzonderlijke kinderen met zulke uitzonderlijke ouders!) Bijvoorbeeld:
Isa Hoes/Antonie Kamerling: Vlinder
Bart Chabot: Splinter, Storm
Ronald Giphart: Tip, Broos
Bob Geldof: Fifi Trixibelle, Peaches Honeyblossom, Pixie Frou-Frou
Jamie Oliver: Daisy Boo, Poppy Honey
Bruce Willis/Demi Moore: Rumer Glenn, Tallulah Belle, Scout LaRue.
De boektitel slaat op het veel en onterecht toepassen van het woord “ding”.
“Lekker je eigen ding doen”
“Als snowboarden je ding is, is Oostenrijk je plek”
"Nee, ik vind vreemdgaan niet oke, maar dat is mijn ding, hoor”
“Het wordt echt zo’n, zeg maar, ding”
Het boekje is geïllustreerd met eenvoudige dierfiguren met daarboven ballonnetjes met grappige taalverhaaltjes (Dus wij zitten daar, en hij gaat zo van: "Ik vind dit niet kunnen," en dit en dat, en wij echt zo van: "Doe even relax!)
Veel herkenning, veel glimlachen en soms schateren! Je kunt het op de tafel of nachtkast laten liggen, af en toe een stukje lezen, grinniken en weer wegleggen. Ik vind het een aanrader!
Als taal zeg maar ook jouw ding is: kopen dat boekje!!

Hoop voor de toekomst...

Dit filmpje zag ik op de site van Hanneke Groenteman. Ik wilde het graag overnemen omdat ik helemaal flabbergasted en confuus was toen ik dit had gezien en beluisterd. Wat een kanjer van een kind!

Lichtje...

Lichtje voor Cobie van ons allemaal.....

Zo moeder, zo dochter...?

Ik ben niet overmatig geïnteresseerd in plastische chirurgie maar las ergens dat The American Society of Plastic Surgeons de grootste plastische chirurgie organisatie ter wereld is. Hun jaarlijkse conferentie was dit jaar van 23 tot 27 oktober. Uit een onderzoek dat tijdens die conferentie werd gepresenteerd is gebleken dat vrouwen met het ouder worden meer op hun moeder gaan lijken.
Het onderzoek werd uitgevoerd met behulp van een 3D-computer om het ouderdomsproces te bestuderen. Daaruit bleek dat moeders en dochters ouder worden op dezelfde manier. Tien moeder- en dochterparen tussen de 15 tot 90 jaar werden voor de studie nauwlettend onderzocht. Veelal ging het bij de vergelijkbare veroudering om dezelfde uitholling in de binnenhoeken van de ogen en onderoogleden. Ook bleek bijvoorbeeld dat als de moeder wallen onder de ogen had, haar dochter dat ook zou krijgen.
Tja: lijken op je moeder..... dat is voor sommigen van ons een goed vooruitzicht maar voor anderen een regelrecht rampscenario. Wellicht richt die plastische chirurgen vereniging zich speciaal op die laatste groep:-)
Mijn eigen moeder was vroeger een mooie vrouw. Ze had prachtige donkerbruine ogen en heel donker haar. En ik lijk geen steek op haar, dacht ik altijd. Zelf heb ik groen/bruine ogen en blond haar. Toen ik een paar weken geleden een foto van mijn moeder vond waarop ze nog jong was, kreeg ik even een heel klein schokje. Ik lijk dus wel op haar. Of liever gezegd: ik ben op haar gaan lijken naarmate ik ouder werd. Het is geen “spitting image” maar toch…
Vond het wel raar dat te moeten constateren. Want je moeder is natuurlijk toch… ja, je moeder…
Ben benieuwd hoe mijn dochters hier over dertig jaar over denken!

Please, please me...

Mijn vele psychologieboeken staan tegenwoordig op zolder niet uit principe maar bij het verhuizen ingepakt en uit luiheid nog niet uitgepakt.
Nu is de situatie minder erg dan je zou verwachten als je het bovenstaande leest. Het is echt niet zo dat ik aan allerlei complexen en neuroses lijd, hoor (hoewel... ik hoor sommigen in mijn omgeving al mompelen). Maar omdat ik altijd geïnteresseerd ben geweest in praktische psychologie kocht ik nog wel eens een boek op dit gebied. En dan heb je in de loop van de jaren al gauw een aardige collectie opgebouwd.
Eén van de vragen die me bezig hield was waarom vrouwen vaak door iedereen aardig gevonden willen worden. Waarom zitten we onnodig lang te peinzen over iets als “waarom reageerde zij zo lauw toen ik haar mee uitvroeg?” Of: “waarom belt ze mij niet?”
En je komt dan al gauw tot de conclusie dat wij, vrouwen, over het algemeen “pleasers” zijn. We willen aardig gevonden worden en als iemand niet op de juiste manier reageert dan kunnen we daar oneindig lang mee bezig zijn. Bang om negatief beoordeeld te worden en buiten de boot te vallen.
Ook in onze loopbaan speelt deze eigenschap mee.
Mannen zijn over het algemeen minder snel geneigd zich dingen persoonlijk aan te trekken en zijn minder afhankelijk van het oordeel van een ander.
Vrouwen daarentegen willen het liefst iedereen tot vriend houden en zullen minder snel impopulaire maatregelen nemen. In het algemeen gesproken uiteraard...
Nu is een van de voordelen van het ouder worden wel dat we ons minder druk maken over wat anderen zeggen, doen en/of vinden.
Waar we vroeger wakker konden liggen van een onaardige opmerking maakt het nu minder uit. Maar om echt op dat “zoek-het-lekker-ff-uit/zal-mij-een-zorg-zijn”-niveau te komen hebben we wellicht nog steeds oefening nodig.
Want pleaser-gedrag leer je alleen maar af als je je daarvan doorlopend bewust bent, ongeacht of je jong of oud(er) bent.

biobtwvrij...

Ik plaats graag een stukje over biologische produkten en de eventuele mogelijkheid deze BTW-vrij te maken. Dit komt van het weblog van Midlife Me (zie blogs aan rechterzijde).

Er is een initiatief gestart om bij wijze van experiment te proberen alle biologische producten BTW-vrij te maken en dat voor een periode van tenminste 2 jaar. Bij het behalen van 40.000 handtekeningen voor een petitie met dit voorstel, moet het in de 2e kamer behandeld worden. Als tijdelijk de BTW op Eko-eten wordt afgeschaft, zal de vraag daarnaar toenemen. Als het volume groter wordt, kunnen de prijzen dalen enz. In navolging van het stimuleringsbeleid in de autobranche, waarbij flinke kortingen worden gegeven op de bijtelling en de bpm van milieuvriendelijke auto’s, moet dit verzoek een simpel hamerstuk in de Tweede Kamer kunnen zijn. Geef je stem via deze link www.biobtwvrij.nl.
En..... stuur deze mail door! Bij 40.000 handtekeningen wordt het in de Tweede Kamer behandeld.

Verslavend...

Bloggen werkt best verslavend.
Nu schreef ik altijd al wel; korte verhalen, dagboeken, soms gedichten.
Maar sinds ik blog ben ik regelmatig aan het bedenken welke onderwerpen geschikt kunnen zijn. Soms heb ik zo drie, vier items te pakken maar soms heb ik ook helemaal geen inspiratie. En waar dan dus écht veel tijd in gaat zitten is het lezen van andere weblogs. Want natuurlijk wil je lezen hóe en wáárover anderen zo bloggen. Nou, daar kun je beter helemaal niet aan beginnen. Tjee… wat er allemaal voorbij komt! Er bestaan weblogs over werkelijk alle onderwerpen.
Zo volg ik een aantal blogs over landelijk wonen, over vrouwen, over emigreren, over koken, over boeken, over bibliotheken, over life-style, etc. Ik lees over getut met een gietijzeren tuinvaas:-), over het leven ná een borstamputatie, over de moeilijkheden bij de verbouwing van een Franse gîte, over het inmaken van pastinaken(?), over Japanse thrillerauteurs, over het maken van een wiki voor een mediatheek of over een gezin met tien kinderen dat aan het consuminderen is.
Bij sommige blogs geniet je van de grappige verhalen of van belevenissen die herkenbaar zijn, bij anderen leef je weer mee omdat er verdrietige gebeurtenissen worden beschreven. Op de boekenblogs is het heerlijk grasduinen door bekende en onbekende titels/auteurs, op de biebblogs is het fijn om te ontdekken dat er veel gedaan wordt aan allerlei nieuwe ontwikkelingen. De emigratieperikelen hebben een hoog “Ik vertrek” gehalte en vind ik dus altijd leuk om te lezen. Er zijn zoveel prachtig vormgegeven blogs; er is veel talent onder bloggers. Voor je het weet ben je een uur verder en staat je hond met de riem in zijn bek tegen je stoel te duwen!
Ik heb mezelf nu dus op het rantsoen van een half uur bloggen per dag gezet. En dat is niks, kan ik je verzekeren. Want ik sluit vaak mijn PC af met het gevoel dat ik wéér iets gemist heb. Dat kun je toch best een verslaving noemen, niet?

massage...

Dit zou ik momenteel ook wel kunnen gebruiken...

Ik mis mezelf

Dankzij een lang aanhoudende griep heb ik de afgelopen dagen erg veel gelezen.
Een van de boeken die maar in mijn hoofd blijft zitten is: Ik mis mezelf van Lisa Genova. Het is een boek over de vernietigende kracht van Alzheimer.
Hoofdpersoon is Alice Howland, een eminent professor in de psychologie aan de Harvard Universiteit, getrouwd met een andere Harvard-wetenschapper en moeder van drie volwassen kinderen. Ze is bijna vijftig als ze moet constateren dat de gaten in haar geheugen niet langer kunnen worden afgedaan als symptomen van de overgang. Vanaf dat moment volgt het boek haar door haar steeds eenzamer wordende weg naar complete afwezigheid. Omdat ze zelf wetenschapper is bereidt ze zich zorgvuldig voor op de gebeurtenissen waarvan ze weet dat die zullen volgen. Ze maakt een plan om er uit te kunnen stappen op het moment dat ze vijf eenvoudige vragen die ze in haar Blackberry heeft geprogrammeerd, niet meer kan beantwoorden. Als dat moment komt en het tijd wordt om afscheid te nemen verdwijnt het uit haar geheugen en blijft ze leven. Zonder herinneringen en zonder toekomst leeft ze haar leven dat soms eventjes mooi, maar meestal verwarrend en angstaanjagend voor haar is. Er wordt prachtig beschreven hoe beetje voor beetje haar wereld uit elkaar valt.
Het is een aangrijpend boek dat me bijzonder aanspreekt en bezig houdt. Niet in het minst natuurlijk omdat zowel mijn vader als mijn moeder dement zijn geworden. En omdat daardoor mijn zussen en ik 50% kans hebben ook dementie te ontwikkelen.
Het onderzoek naar verschillende vormen van dementie is in volle gang. Er zijn wel medicijnen die het ziekteverloop kunnen vertragen, maar uiteraard hopen we dat er op korte termijn middelen komen die de ziekte echt kunnen stoppen.
Voor iedereen een aanrader, dit boek:
Ik mis mezelf
Lisa Genova
ISBN: 9789049951061

November

November

Er hangen nog twee blaren
aan mijn esdoorn. Duizend andere zijn
rood geworden, alvorens dood.
Vergeten te kijken.

Vergeten gelukkig te zijn.
Nochtans had ik een tuin
waarin een stoel, en die stoel
had mij, en ik had een hand

en die hand had een glas
en mijn mond had meningen
Alles had.
Alles had ons.

Herman de Coninck
(lievelingsgedicht van Comtessa Francesca)