Taal....!?

Ik ben niet zo van de taalpuristen.
Want ik heb zoiets van: dat zit tussen de oren. Ze hebben de mond vol van een taalgebeuren dat volgens mij een heet hangijzer is. Ik zie het toch als een stukje wildgroei en het is vijf voor twaalf om de noodklok te luiden.
Aangezien ik een echt mensenmens ben wil ik de hamvraag wel in de groep gooien. Ik zeg maar zo: elk voordeel heeft zijn nadeel en de leugen regeert tegenwoordig. Want de bal is rond en het kan toch niet zo zijn dat we hiermee tegen het glazen plafond aanlopen?
Dus ben ik er klaar voor om een Taskforce op te richten die een aanjaagfunctie heeft. We moeten nu maar eens de kogel door de kerk jagen en de deur op een kier zetten. Volgens mij zitten we in de gevarenzone en moeten we adequaat het kaf van het koren scheiden. Het tart elke beschrijving wat dit aan onderbuikgevoelens oplevert en ik stel voor er het groene licht voor te geven! Ik ga er 110% voor!
Dat moet toch kunnen…?

Dust if you must...

Dust if you must, but wouldn't it be better
to paint a picture, or write a letter.
To bake a cake, or plant a seed;
ponder the difference between want and need?

Dust if you must, but there's not much time,
with rivers to swim, and mountains to climb;
music to hear, and books to read;
friends to cherish, and life to lead.

Dust if you must, but the world's out there
with the sun in your eyes, and the wind in your hair;
a flutter of snow, a shower of rain.
This day will not come around again.

Dust if you must, but bear in mind:
old age will come and it's not kind!
And when you go (and go you must)
You, yourself, will make more dust.

Voettocht der Schoenen

In de eerste, toch al overvolle werkweek was er de De Voettocht der Schoenen. Overigens heeft het één niet met het ander te maken maar het geeft aan waarom mijn nieuwe blogpost wat op zich liet wachten!
De Voettocht der Schoenen is een herdenkingstocht van de familie van moederskant van R. Het was exact honderd jaar geleden dat zijn grootvader in een enorme brand in Zaandam alles verloor: zijn vrouw, zijn drie kinderen, zijn huis en zijn zaak.
Later hertrouwde hij met zijn huishoudster en stichtte daar een groot gezin mee, waar R. en zijn familie dus van afstammen. Twee nazaten organiseerden de tocht door Zaandam en die was in meerdere opzichten heel geslaagd. We kregen een kijkje in het leven van grootvader Schoen en zagen de panden waar hij woonde en werkte. We realiseerden ons nog maar eens dat de man enorme moed en veerkracht moet hebben gehad om door te gaan ná zo'n drama en toch weer een familieleven en zaak op te bouwen.
Voor R. en zijn broer was het een hernieuwde kennismaking met neven en nichten die zij soms veertig, vijftig jaar niet hadden gezien. Grappig om dan te constateren dat familietrekken heel herkenbaar zijn en dat sommige neven/nichten zelfs écht op elkaar lijken.
Hoe zit dat toch met genen? Ze gaven in deze familie wel uiterlijke kenmerken door maar klaarblijkelijk niet de behoefte elkaar te leren kennen.
Hopelijk zal deze nieuwe ontmoeting er voor zorgen dat de familiebanden weer een beetje aangetrokken worden: er lopen tenslotte niet zo héél veel mensen op deze wereldbol rond die op je lijken!

Der Vorleser...

Nog maar nét heb ik het boek De Voorlezer van Bernard Schlink uit, verleden jaar verfilmd maar niet gezien (overigens is het ooit besproken bij de VPRO in Zeeman met Boeken, las ik van de week; heb ik ook gemist!)
Ik vond het een prachtig verhaal, op een boeiende manier geschreven.
Een van de twee hoofdpersonen is Hanna Schmitz. Als dertigjarige vrouw in Berlijn krijgt ze een affaire met de vijftienjarige Michael Berg. Ze vangt hem op als hij ziek wordt en omdat hij geïntrigeerd is gaat hij bij haar langs om te bedanken. Hij ontwikkelt een obsessie voor haar en langzamerhand ontstaat er een relatie tussen het ongelijke stel. Hanna heeft behoefte voorgelezen te worden; ze heeft een onlesbare honger naar het geschreven woord. Na een poos verdwijnt Hanna echter plotseling en Michael zoekt haar tevergeefs.
Jaren later zien we Michael terug in de rechtbank. Hij studeert rechten en hij volgt het proces tegen enkele SS-bewaaksters, waaronder tot zijn verbijstering Hanna. In het verhaal dat zich dan ontspint begrijpen we langzamerhand dat Hanna analfabeet is. Ze schaamt zich hier diep voor en liever dan dit toegeven neemt ze de volle schuld op zich waardoor ze een zwaardere straf krijgt dan de andere aangeklaagden.
Als volwassen man is Michael nog steeds met de affaire bezig. Hij bezoekt zelfs de concentratiekampen waar Hanna bewaakster was. Hij leeft een eenzaam leven en besluit uiteindelijk Hanna weer te gaan voorlezen. Hij neemt zijn verhalen op cassette op en stuurt die naar Hanna. Als ze in de gevangenis leert schrijven en lezen, schrijft ze aan Michael maar hij antwoordt haar niet. Als ze vrij komt zoekt hij een baan voor haar en zien ze elkaar sinds lange tijd. Kort daarna pleegt ze zelfmoord. Haar erfenis wordt, na veel omwegen, tenslotte overgemaakt aan een stichting voor analfabeten.
Je vraagt je af hoe ver schaamte kan gaan? Ik vond de halsstarrige wijze waarop Hanna zich tijdens de rechtszitting gedroeg niet te bevatten. Zou iemand in werkelijkheid liever zijn leven ruïneren dan iets waar hij zich vreselijk voor schaamt, toegeven? Schaamte en schuldgevoel (ruim aanwezig natuurlijk ná de Tweede Wereldoorlog) zijn de belangrijkste thema's.
Een intrigerend boek, met vraagstukken waar je nog tijden over nadenkt als je het uit hebt. Het is prachtig geschreven en ik ben vast van plan meer van Bernard Schlink te gaan lezen. Naar enkele van onderstaande titels ga ik de komende tijd dus op zoek:
De liefdesval
Het eerste weekend
De vrouw van het benzinestation
De thuiskomst
Een web van leugens
De oude zonden
Heeft iemand één van deze boeken al eerder gelezen?
Ik hoor het graag!

Overpeinzing...

WEGE ENTSTEHE ERST DADURCH, INDEM MAN SIE GEHT!
(FRANZ KAFKA)

Flu or no flu.....

De voorspelling dat één op de drie mensen door de
Mexicaanse griep geveld zou worden is inmiddels wel achterhaald. In het scenario dat ons steeds werd voorgehouden zou iedereen tegelijkertijd ziek worden. Dus tweederde van de beroepsbevolking zou op bed liggen ná de vakanties. Aangeraden werd een telefonisch consult aan te vragen bij het vermoeden dat je de griep onder de leden hebt.
Nou, dan mag je maar hopen dat je niet een huisartsen/ gezondheidscentrum hebt als ons huidige! Wat een verandering ná onze vorige huisarts! Dat was gewoon een éénartsspraktijk met vriendelijke assistente die je persoonlijk kent. Een inloopspreekuur voor de kleine kwaaltjes en de mogelijkheid tot consult op korte termijn bij meer ernstige klachten.
Zo niet het superdeluxe nieuwe centrum waar we nu mee te maken hebben! Bij de receptie en aan de telefoon begint het meestal al: een stel hautaine receptionistes stellen tig vragen over je gezondheidstoestand en bepalen of er spoed bij je afspraak is. Wil je je eigen huisarts consulteren dan kan dat meestal pas over 5,6,7 dagen, waardoor je gedwongen bent genoegen te nemen met een andere arts (alleen bij de kennismaking heb ik mijn éigen huisarts gesproken).
Van de vijf keer dat ik dit jaar de praktijk heb bezocht kreeg ik vier keer een mij onbekende arts. Ik kwam alle keren voor dezelfde kwaal en steeds werd de oorzaak in een andere richting gezocht. Dossierkennis?
Huisbezoek gebeurt alleen nog in heel ernstige gevallen. Mijn hoogbejaarde buurvrouw kreeg de mededeling dat ze op een ijzig gladde winterdag maar gewoon naar de praktijk moest komen. Hoe?...dat mocht ze zelf uitzoeken!
Pff……dan zal die grieppandemie toch maar eens wél uitbreken!
Ik ben al duizend doden gestorven vóór die tijd……

Elke maand een gedicht: Gedicht uit mijn jeugd.....

Mijn moeder is mijn naam vergeten
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
Laat mijn naam zijn als een keten,
Noem mij, noem mij, spreek mij aan
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten

Onlangs schoot me weer dit gedicht te binnen van Neeltje Maria Min. Vroeger, lang voordat ik begreep hoe zat met moeders en dochters, vond ik dat een prachtig gedicht. De bundel waarin het stond (zelfde naam) kwam uit in mijn tienerjaren en zelden is een gedicht uit een debuut zo ingeslagen. Haar gedichten beleefden oneindig veel herdrukken. Neeltje Maria Min woonde destijds in Bergen met haar kind van anderhalf in bij haar ouders. Ze dichtte vrijelijk over de moeilijke relatie met haar ouders en over de onvindbare liefde. Uiteraard viel dat in vruchtbare aarde in mijn tere tienerzieltje. Ik denk dat ook veel generatiegenoten dit gedicht zó uit het hoofd kunnen declameren want het was destijds heel bekend. Het verwoordde zoveel van onze eigen angsten, vragen en gevoelens. En nog steeds kan ik enigszins ontroerd raken bij het horen van deze regels...
Dat geldt overigens niet voor iedereen: ooit las ik dat iemand de bundel van een geliefde kreeg met als opdracht voorin het boek: 'bij wie ik liefheb, wil ik eten'!

Kookblog......

Een van de dingen die ik het liefst doe is een boekwinkel binnen stappen. Heerlijk neuzen, kijken of het boek dat je graag wil lezen er is, hier en daar een achterflap of gedeelte uit een boek lezen…. Ik ga maar zelden met lege handen weer naar buiten.
Niet alleen literatuur heeft mijn belangstelling, ook kookboeken trekken me altijd aan! Ik heb er inmiddels een respectabel aantal van maar ik zwicht toch vaak weer voor een nieuw exemplaar. Zo zag ik onlangs het boek van Clotilde Dusolier. Nu lees ik ook altijd haar inspirerende blog Chocolate & Zucchini (Engelstalig).
Dat vind ik een van de leukste kookblogs die ik ken. Haar blog is levendig, gaat vaak over van alles en nog wat en wordt opgeleukt door mooie foto’s en interessante verhalen. Ze heeft verschillende rubrieken waaronder een French Idioms Archive met gezegden die met eten te maken hebben, zoals: Etre tout sucre tout miel (poeslief zijn) Ce n'est pas de la tarte (het is niet gemakkelijk), Mettre la main à la pâte (de schouders ergens onder zetten). Klinkt leuk, he?
En dan natuurlijk de recepten… al valt het me vaak niet mee om Engelse maten te vertalen naar Nederlandse maten. Plus dat genoemde ingrediënten me ook niet altijd duidelijk zijn en er soms woordenboeken aan te pas moeten komen. En oen die ik ben: dan vergeet ik ook vaak weer de vertaalde gegevens over maten etc. te noteren, dus de volgende keer moet ik alles weer opnieuw uitrekenen! Och ja.... maar ik heb toch een paar heerlijke gerechten uit haar blog gemaakt. Pas nog een Strawberry Panna Cotta als nagerecht bij een etentje met vrienden. Heel geslaagd!
Overigens: ik heb het boek niet gekocht; ik wacht toch op de Nederlandse uitgave!

De Parade

We waren afgelopen week de hele zaterdag druk met klussen in het nieuwe oude huis van oudste dochter&vriend in Utrecht. Het is een Goliath-klus, maar het wordt prachtig! Aan het eind van de middag stelden de twee voor om ons op een avondje Parade te tracteren. Nu is De Parade altijd vreselijk leuk maar met mijn vuile broek en een shirtje vol verfvlekken aan vond ik het ietsje minder. Geen andere kleding bij me en de maten van oudste en mij verschillen nogal dus dat was ook geen optie. Maar ik bedacht me dat ik nog een goed jasje in de auto had liggen van een paar dagen daarvoor. Dus (ik) gekleed in kluskleding met een colbert erover togen we naar De Parade. Toen we er waren heb ik geen moment meer aan mijn merkwaardige kledingcombinatie gedacht! Wat een leuke voorstellingen, wat een spirit en wat een heerlijke gerechten overal! De Parade in Utrecht is inmiddels afgelopen maar voor wie wellicht nog naar Amsterdam gaat: ga naar "Conny Janssen danst" ! Echte aanrader!